Morgunblaðið - 30.11.2006, Síða 35

MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 30. NÓVEMBER 2006 35
þröngt í búi og snemma þurftu þau að
hjálpa til á heimilinu.
Þegar amma flutti að heiman fór
hún til Vestmannaeyja í vist til systur
sinnar Guðrúnar og var þar í eitt ár,
en síðan lá leiðin til Reykjavíkur. Þar
fór hún í vist hjá Benedikt Þórarins-
syni, kaupmanni, á Laugavegi 7 og
var þar í fjögur ár. Þar lærði hún
margt um húshald sem kom henni að
góðum notum síðar á lífsleiðinni.
Á þessum árum kynntist hún afa,
Helga Sigurvin Sigurjónssyni, bif-
reiðastjóra hjá BP sem síðar varð
OLÍS. Hann var ástin í lífi hennar og
hún talaði oft um fallegu brúnu augun
hans. Þau hófu búskap og bjuggu
lengst af á Kleppsveginum, í blokk
sem BP menn byggðu. Mínar fyrstu
minningar um ömmu og afa eru það-
an. Ég fékk að hjálpa ömmu við upp-
vaskið og við fórum í þvottahúsið í
kjallaranum, sem var það stærsta
sem ég hef séð m.a. með gríðarstórri
straurullu. Ógleymanleg eru jólaboð-
in sem afi og amma héldu fyrir börnin
sín og barnabörnin og gamla jólatréð,
sem nú væri orðið safngripur, er mér
ljóslifandi í minni. Oft sátum við í
glugganum og horfðum tímunum
saman á bílana. Amma var mikil
handavinnukona og ég veit ekki um
neinn sem prjónaði eins fallega og
hún. Hún prjónaði sokka og vettlinga
sem barnabörnin og síðar barna-
barnabörnin fengu. Fræg eru svo
hekluðu dúlluteppin úr íslenska lop-
anum sem afkomendurnir nutu. Hún
saumaði líka heilmikið út og var ein af
fáum sem kunni að slyngja, gera
sauðskinnskó og leppa. Hún var sér-
lega ættfróð og gat þulið upp ættir
langt aftur, vissi alltaf hverjum fólk
var skylt og hverra manna það var.
Umhyggja hennar fyrir afkomendun-
um var mikil og þeir voru henni sér-
staklega kærir. Amma fylgdist vel
með öllu og vissi nákvæmlega hvað
var að gerast í fjölskyldunni og hún sá
um að halda öllum vel upplýstum um
fæðingar, giftingar og slíkt, enda hélt
hún andlegu atgervi allt til síðasta
dags. Einnig var hún mjög náin
systkinum sínum og eru fjórar systur
hennar enn á lífi, þar af eru þrjár yfir
nírætt og athyglisvert er hve þau
systkinin hafa náð háum aldri. Amma
mín var eftirtektarverð kona, glæsi-
leg og falleg, og umtalað var dökka
hárið hennar, sem var sérlega þykkt
og varla farið að grána.
Fyrir sextán árum fluttu afi og
amma á Grandaveg og urðu þá ná-
grannar mínir, en afi lést skömmu
síðar. Amma var mjög hraust, bjó
heima og sá um sig sjálf þar til í haust.
Síðustu árin tók hún þátt í fé-
lagsstarfinu í Þorraseli og var mjög
ánægð þar hjá því góða fólki sem þar
starfar. Amma var mér miklu meira
en amma, við vorum nánar vinkonur
og ég sakna vinar. Það verður mikið
tómarúm í mínu lífi en nú er amma
komin til afa og ég veit að hann hefur
tekið á móti henni með opinn faðminn.
Katrín Helga Árnadóttir.
Í spámanninum stendur að sorgin
sé gríma gleðinnar og maður gráti
það sem var gleði manns. Ég græt
ömmu vegna þess að hún var gleði
mín, það er sorg mín að hún sé farin,
ég veit þó að það er gleði hennar að fá
frið, ég samgleðst henni það. Já,
svona er þetta líf oft flókið og margar
eru leiðir þess. Amma var ein af mín-
um ekta vinkonum og fyrirmynd, hjá
okkur ríkti gagnkvæm virðing.
Amma lét sig varða um okkur með
umhyggju sinni og skoðunum sínum á
okkar málum. Hún sagði mér að góð
húsmóðir byggi fallega um rúm. Þeg-
ar ég sagði henni að ég ætti von á
mínu öðru barni sagði hún: „Þú mátt
ekki vera að leyfa honum Pétri þetta
Katrín mín.“ Þegar henni fannst ég
vinna of mikið sagði hún: „Ég skil
ekki hvers vegna þú þarft yfir höfuð
að vinna Katrín mín, getur hann Pét-
ur ekki séð fyrir ykkur?“ Allt þetta og
miklu meira hefur kryddað samband
okkar ömmu og kveikt upp í skemmti-
legum umræðum í gegnum tíðina.
Hún gat fengið mann til þess að sjá
eitthvað sem maður hafði ekki séð áð-
ur. Eftir allar sögurnar hennar ömmu
um æskuslóðirnar mátti ég til með að
fara og sjá þetta allt með mínum eigin
augum. Við fórum fjölskyldan í ferð
austur síðasta sumar og leigðum okk-
ur sumarbústað í Breiðdal. Norður-
dalurinn er djúpur, fjöllum vaxinn,
prýddur fallegri náttúru allt um
kring. Þarna gat maður aðeins ímynd-
að sér hvernig þau lifðu veturna af,
hvernig vinna mátti túnin til að nýta
þau og verkfærin sem þau höfðu til
þess. Ég hugsaði um hvernig hún lék
sér þarna sem barn, hvernig pabbi
hennar hefði hlaðið réttina með þungu
grjóti. Ég sá fjallið sem hún talaði allt-
af um, ég ímyndaði mér hvernig þetta
allt hefði verið. Á þessu augnabliki
mátti ég til með að hringja í ömmu úr
farsímanum og lýsa fyrir henni hvað
ég sæi og upplifði. Þá fannst mér eins
og tímarnir mættust.
Frá því að ég man eftir mér hefur
amma alltaf verið stór þátttakandi í
lífi mínu. Fyrsta myndin sem ég á af
mér og ömmu er þegar hún heldur
mér undir skírn. Á myndinni er hún
stolt á svip, með kisugleraugu og tú-
perað hár. Kjóllinn hennar í símunstri
sem stóðst allar tískukröfur þessa
tímabils. Þá loksins fékk hún alnöfnu.
Hún átti ófáar Katrínarnar sem skírð-
ar voru í höfuðið á henni, það lýsir
kannski því hversu mikið fólkið henn-
ar mat hana. Aftur komu tyllidagar og
alltaf var amma nærri. Þetta upplifði
ég og ég er viss um að flestir hennar
afkomenda hafa það líka. Fólkið henn-
ar var henni allt. Alltaf var hún amma
tilhöfð og fín. Það skipti hana máli að
vera sæmilega til fara. Sem einhvers
konar afleiðing æsku og tíðar kunni
amma að meta allt sem hún átti. Hún
var þakklát lífinu sjálfu og mat fólk
eftir verðleikum þess, ekki efnum.
Bara það að vera glaður er svo miklu
meira en það sem maður getur keypt.
Amma kenndi mér á kærleikann,
hvaðan hann kemur og hvers virði
hann er.
Elsku amma, ég þakka þér fyrir
samveruna, hver veit nema við hitt-
umst hinum megin. Bless elsku amma
mín. Þín
Katrín Margrét Guðjónsdóttir.
Elsku amma og langamma, okkur
langar að þakka þér fyrir að hafa allt-
af verið til fyrir okkur, hugsað um
okkur og fylgst með okkur.
Við elskum öll teppin sem þú hefur
heklað fyrir okkur og alla sokkana og
vettlingana til að engum yrði kalt. Við
munum minnast þín og umhyggju
þinnar í hvert sinn er við horfum á og
knúsum öll prjónuðu dýrin sem þú
hefur gefið okkur.
Elsku amma, núna ertu komin til
hans afa, sem þú hefur saknað svo
sárt, og við vitum að hann hefur tekið
á móti þér opnum örmum og að þið
munuð í sameiningu vaka yfir okkur.
Við söknum þín sárt og megi Guð
og englarnir passa þig og vaka yfir
sálu þinni.
Árdís, Stefanía Kolbrún
og Ásbjörn Árni.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(Vald. Briem)
Katrín amma var mikil kona sem
sárt er saknað.
Frá fyrstu kynnum bar maður
mikla virðingu fyrir henni og tók
mark á hennar skoðunum og athuga-
semdum, hvort sem það snerti heim-
ilishagi okkar hjónanna eða dægur-
mál líðandi stundar. Hún fékk mann
til að skoða hluti og atburði í öðru
ljósi.
Hún var alltaf vakandi yfir fjöl-
skyldunni sinni, hringdi oft til frétta
og einnig til að tala um daginn og veg-
inn. Hún hugsaði vel um alla í fjöl-
skyldunni, sérstaklega um börnin.
Alltaf var hún tilbúin með prjónelsi
um jólin og alltaf fengu allir eitthvað
af handverki hennar.
Eftir því var tekið hvað samrýnd
hjónin voru en það var mikil sorg og
söknuður sem Katrín bar með sér eft-
ir að Helgi afi féll frá. Til merkis um
það bar hún armbandsúr hans ætíð
eftir andlát hans.
Nú eru þau saman á ný og munu
vaka yfir fjölskyldum okkar. Elsku
Katrín amma, við þökkum fyrir að
hafa fengið að kynnast þér og eiga
með þér öll árin. Þín er sárt saknað.
Oddný, Sigurgeir og fjölskylda.
✝ Óskar Auðuns-son fæddist í
Svínhaga á Rang-
árvöllum 6. nóvem-
ber 1916. Hann lést
á dvalarheimilinu
Lundi á Hellu 22.
nóvember síðastlið-
inn. Foreldrar hans
voru hjónin Auð-
unn Jónsson frá
Lágafelli í A-
Landeyjum, f. 20.2.
1863, d. 1.7. 1923,
og Jóhanna Katrín
Helgadóttir frá
Bakkakoti á Rangárvöllum, f.
24.12. 1874, d. 14.2. 1956. Systk-
ini hans voru 13: Helgi, f. 1903,
d. 1951, Magnea Katrín, f. 1904,
d. 1925, Guðjón Ólafur, f. 1906,
d. 1996, Áslaug, f. 1907, lést á
fyrsta aldursári, Eiríkur, f. 1908,
d. 1930, Ágúst, f. 1909, d. 2003,
Margrét Una, f.
1912, d. 1936, Ás-
laug, f. 1913, lést
ársgömul, Guð-
mundur, f. 1914, d.
2004, Guðni, f.
1915, lést ársgam-
all, Ásgeir, f. 1918,
og Guðbjörg, f.
1920.
Óskar ólst upp í
Svínhaga og vann
við almenn bústörf,
ásamt að fara á
vertíðir til Vest-
mannaeyja. Árið
1952 flutti hann að Minni-Völlum
í Landsveit, þar sem hann stund-
aði búskap. Árið 2002 fluttist
hann á dvalarheimilið Lund á
Hellu.
Útför Óskars verður gerð frá
Skarðskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.
Öllum er afmörkuð stund, sumir
lifa langa ævi, aðrir stutta. Sumir
berast mikið á, aðrir kjósa að bera
verðleika sína ekki á torg. Óskar á
Minni-Völlum var maður þeirra
gerðar og hann lifði langa ævi.
Óskar fæddist í Svínhaga á Rang-
árvöllum 6. nóvember 1916 og náði
því að verða níræður. Hann var
einn af 13 börnum hjónanna Auð-
uns Jónssonar og Jóhönnu Katr-
ínar Helgadóttur. Þótt ekki hafi
alltaf verið til gnægð matar og
jafnvel eina kýrin misfarist náðu
þau hjónin í Svínhaga með ráð-
deild, útsjónarsemi og þrotlausri
vinnu að halda barnahópnum sam-
an og síðar meir ekkjan.
Árið 1952 fluttu systkinin Óskar,
Geiri og Guðbjörg ásamt móður
sinni að Minni-Völlum í Landsveit.
Þá styrktist enn meir það góða
samband sem hafði verið milli
þeirra systkina og heimilisfólksins
í Skarði. Betri og traustari ná-
granna en hann og þau systkini
hefði vart verið hægt að hugsa sér.
Ég var svo lánsöm manneskja að
eiga Óskar að vini og fá að njóta
alls þess góða og rausnarlega sem
hann hafði yfir að búa. Það reyndi
ég best þegar stormar næddu um
lífsins völl, hvað ég átti góða ná-
granna á Minni-Völlum.
Óskar var einkar dagfarsprúður
og nægjusamur maður. Hans lífs-
fylling fólst í að umgangast náttúr-
una og skepnurnar og sjá til þess
að þeim liði vel. Að fara inn í Veiði-
vötn fannst honum öllu öðru
skemmtilegra. Rangárvellir, Land-
mannaafréttur og Veiðivötn voru
honum sannur helgidómur. Hann
gerði ekki miklar kröfur til lífsins
hann Óskar minn, en kunni svo
sannarlega að meta allt sem honum
var vel gert.
Síðustu misserin skildu lands-
hlutar okkur að. Við ræddum þó
oft saman í síma okkur til ánægju,
þótt fundum bæri sjaldnar saman.
Við höfðum afráðið að ég kæmi
suður á land um afmælið hans hinn
6. nóvember sl. Þá ætluðum við að
fara „hringinn“, þ.e. upp Rangár-
velli og niður Landsveitina. Þótt
kóngur vilji sigla verður byr að
ráða og veikindi hans komu í veg
fyrir að við færum ferðina okkar.
Þess í stað var ég við sjúkrabeð
hans á dvalarheimilinu Lundi á
Hellu, þar sem Óskar dvaldi síðan í
febrúar 2002 og naut einstakrar
aðhlynningar. Við áttum þó góðar
stundir saman og ég las upp úr
Rangvellingabók og Göngum og
réttum, en í þessar bækur vitnaði
hann oft.
Það ríkti friður og ró er hann
lést aðfaranótt 22. nóvember síð-
astliðins.
Þakklæti og eftirsjá er efst í
huga.
Bless, Óskar minn, og ég bið að
heilsa eins og þú sagðir alltaf.
Fjóla Runólfsdóttir
og fjölskylda.
Mig langar að minnast í örfáum
orðum á höfðingja sem var flottur
á sinn hátt.
Óskar Auðunsson var búandi
ásamt systkinum, Guðbjörgu og
Ásgeiri, á Minni-Völlum í Land-
sveit en þau voru fædd og uppalin í
Svínhaga á Rangárvöllum. Ég, sem
smástrákur á Lækjarbotnum í
sömu sveit, vissi alltaf af Minni-
Völlum og þar byggju systkini. Það
var ekki fyrr en ég kom að Skarði
sem ármaður að ég fór að kynnast
þeim systkinunum á Minni-Völlum
og ég get fullyrt að það er hverjum
manni hollt að upplifa það að kynn-
ast sér eldra og reyndara fólki og
vera móttækilegur fyrir því sem
það miðlar.
Á Minni-Völlum var rekið mynd-
arbú blandað, þar sem menn gengu
að sínum verkum steinþegjandi og
hljóðalaust, en af alúð og nærgætni
sem var einkenni systkinanna á
Minni-Völlum. Það var alltaf tími
til að taka á móti gestum ef þá bar
að garði, þá var rætt um alla hluti
sem komu sveitinni okkar til góða,
ennfremur kom pólitík stundum
fyrir en menn voru nokkuð sam-
mála.
Áhugasamur var Óskar um af-
réttinn okkar, þar á meðal vötnin,
og varð undirritaður þeirrar
ánægju aðnjótandi að vera ferða-
félagi hans ásamt félögum mínum
þeim Jóhanni, Gunna B. og Gunn-
ari bróður. Ég get sagt það fullum
fetum að kynni félaga minna af
Óskari voru þannig að við allir
stóðum agndofa á meðan atburða-
rás fyrri tíma var lýst, en á milli
var gefið á garðann heimabakaðar
flatkökur og hangikjöt sem menn
slefuðu yfir.
Óskar var þúsundþjalasmiður og
reddari og ófá skiptin kom hann að
redda okkur, bæði er ég átti heima
á Skarði og síðar í Króktúni.
Óskar, sjáumst síðar.
Þórhallur Steingrímsson.
Óskar Auðunsson


 

 




 
 
 

  

✝
Innilegustu þakkir til allra þeirra sem sýndu okkur
hlýhug og vináttu við andlát og jarðarför eigin-
manns míns, föður, tengdaföður, afa og langafa,
JÓNS BJÖRNSSONAR
frá Siglunesi,
Laugarvegi 28,
Siglufirði.
Ingeborg Svensson,
Björn Jónsson, Helena Dýrfjörð,
Anna Marie Jónsdóttir, Steingrímur J. Garðarsson,
barnabörn og barnabarnabarn.
✝
Innilegar þakkir til allra sem sýndu okkur samúð og
hlýhug vegna andláts elskulegs föður okkar,
tengdaföður, afa og langafa,
HARALDAR ÞORVARÐARSONAR,
hjúkrunarheimilinu Holtsbúð,
Garðabæ,
áður til heimilis
í Kirkjulundi 8.
Sérstakar þakkir fær starfsfólkið í Holtsbúð.
Anna Ragnhildur Haraldsdóttir,
Þorgerður Þórdís Haraldsdóttir, Grétar Bjarnason,
María Friðrika Haraldsdóttir, Þorsteinn Geirsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Ástkær sonur okkar, bróðir og mágur,
ELÍAS TRYGGVI NORDGULEN,
Laugarnesvegi 92,
Reykjavík,
verður jarðsunginn frá Grafarvogskirkju í Reykjavík föstudaginn
1. desember kl. 13.00.
Sigríður S. Einarsdóttir, Lúðvík Sigurður Nordgulen,
Einar Nordgulen, Eva Samúelsson,
Lúðvík Þ. Nordgulen, Margrét H. Helgadóttir,
Ólafur Nordgulen, Íris Hall.