Morgunblaðið - 04.12.2006, Blaðsíða 21

eftirminnilegasta gjöfin
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 4. DESEMBER 2006 21
Sérfræðingar
í saltfiski
Þjónustum verslanir, veitingahús o.fl.
Fyrir verslanir:
Til suðu:
saltfiskbitar blandaðir
gellur
gollaraþunnildi
Til steikingar:
saltfiskbitar blandaðir
saltfiskkurl
saltfiskhnakkar tvær stærðir (lomos)
gellur
Fyrir veitingahús – hótel – mötuneyti:
saltfiskhnakkar tvær stærðir (lomos)
saltfiskbitar blandaðir til suðu og steikingar
saltfiskkurl
Fyrir utan saltfiskinn þjónustum við sitthvað fleira, svo sem:
ýsuhnakka
rækjur
þorskhnakka
steinbítskinnar og bita
Sími: 466 1016
ektafiskur@emax.is
Bókin sem allir eru að tala um
- og þú verður að lesa!
Einlæg og átakamikil ævisaga sem
lætur engan ósnortinn
1. prentun
uppseld,
2. prentun
á leið í
verslanir

  




  






 
  ! "#$%& '(
' )*+%&
,-& ./ 0''
111!23+22!&
4

4
5
EINN er sá hlutur sem ávallt er sett-
ur í öndvegi á heimili mínu á aðvent-
unni. Þetta er lítill dúkkustrákur úr
harðplasti. Hann er heilsteyptur og
því er ekki hægt að hreyfa fæturna á
honum og ekki getur hann deplað
blágrænum máluðum augunum.
Hann er klæddur í prjónaðar smekk-
buxur og er með rauða prjónaskott-
húfu á höfinu. Þetta þætti ekki
merkileg dúkka í dag.
Saga þessarar dúkku nær ein
fjörutíu ár aftur í tímann eða allt frá
því ég var að alast upp hjá ömmu
minni á Þórshöfn.
Amma hafði þann háttinn á þegar
hún átti afmæli, að í stað þess að ég
gæfi henni afmælisgjöf, gaf hún mér
gjöf. Og þannig var þessu einnig
háttað eitt eftirminnilegt skipti á af-
mæli ömmu. Ég opnaði pakkann með
mikilli eftirvæntingu … en hvílík
vonbrigði! Í pakkanum var nauða-
ómerkilegur og allsber dúkkustrákur
úr plasti. Ég fór ekki leynt með von-
brigði mín. Amma tók þá dúkkuna af
mér og sagði að fyrst ég léti svona
fengi ég ekki neitt. Og þar við sat.
Þetta óréttlæti brann á mér í lang-
an tíma. Stundum reyndi ég að færa
þetta í tal við ömmu, en hún eyddi því
ávallt. Þegar leið á veturinn tók ég
eftir því að hún var að laumast við að
prjóna pínulítil föt úr örfínu garni.
Það var þó engin nýlunda að hún
prjónaði því að öllu jöfnu framleiddi
hún ullarsokka og -vettlinga eins og
verksmiðja. En nú átti hún í vand-
ræðum með þessar agnarsmáu og
fíngerðu flíkur, enda var hún orðin
blind. Ég fór að spyrja út prjóna-
skapinn, en hún vildi ekkert um það
ræða. Segir svo ekki af frekari
prjónaskap.
Svo komu jólin og allt var með
hefðbundnu sniði hjá okkur ömmu –
eða þar til hún dró dúkkustrákinn
upp úr pússi sínu, búin að klæða
hann í litlu fötin sem nefnd eru hér að
framan. Síðan stillti hún honum upp
á hillu. Stóreyg góndi ég á strákinn,
tók hann síðan niður og sagði:
„Ég á hann.“
„Ónei, gullkrónan mín,“ sagði
amma, „þetta er hann Jóla-Pési og
ég á hann.“ Og þar við sat.
Jól eftir jól tók amma Pésa upp úr
kassa og stillti honum upp á hillu – en
aldrei fékk ég að snerta hann, sama
hvernig ég suðaði. Og aldrei hefur
mig langað jafnmikið í nokkurn hlut.
Jólin eftir fráfall ömmu opnaði ég
jólakassana okkar í fyrsta skipti ein.
Innan um ýmislegt dót sem sam-
anstóð að mestu leyti úr barnalegu
föndri undirritaðrar – sem amma
hefur greinilega flokkað með sínum
helstu djásnum – lá Jóla-Pési í fullum
skrúða. Þá fyrst hlotnaðist mér sá
heiður að handleika drenginn. Og
það gerði ég með mikilli lotningu.
Hver einustu jól síðan hefur Pési
prýtt heimili mitt. Börnin mín hafa
spurt mig hvernig standi á þessu fá-
dæma dálæti mínu á þessari dúkku,
og ég hef sagt þeim þessa sögu.
Amma mín var enginn sálfræð-
ingur né hafði hún lært uppeldis- og
kennslufræði. En þessi lexía sem hún
kenndi mér á afmælinu sínu líður
mér aldrei úr minni.
Það mætti því alveg íhuga það, nú í
algleymi ofgnóttarinnar, að gjafir
þurfa ekki alltaf að vera dýrar í ver-
aldlegum skilningi til þess að verða
eigandanum dýrmætar. Það sem í
upphafi snertir lítið við manni getur
öðlast nýtt gildi með auknum þroska
viðkomandi. Þegar allt kemur til alls
er það ekki endilega verðmiðinn á
gjöfinni sem vegur þyngst heldur
það að skynja að gefandinn hefur
skilið eitthvað eftir af sjálfum sér í
gjöfinni.
Morgunblaðið/Árni Sæberg
Jóla-Pési Lítill dúkkustrákur sem varðveitir góðar minningar.
Dúkkustrákurinn
hennar ömmu
Fjörutíu ára
gamall dúkku-
strákur skipar
veglegan sess
á jólum á
heimili Guð-
laugar S. Sig-
urðardóttur,
sem segir hér
söguna af
Jóla-Pésa.
gudlaug@mbl.is