Morgunblaðið - 04.12.2006, Blaðsíða 29

MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 4. DESEMBER 2006 29
Elsku Inga mín. Þú ert farin og
bara svona allt í einu. Ég sakna þín
svo mikið. Þú gafst mér svo mikið í
mínu lífi, ég hef alltaf litið á þig sem
mína bestu vinkonu. Við hvern get
ég talað núna? En ég fékk samt að
kveðja þig. Þú varst svo bjartsýn
uppi á spítala, sagðir: „Svona áfram
með þetta, drífið ykkur í burtu, ég
má ekki vera að þessu því ég er að
fara í aðgerð, við sjáumst bara á eft-
ir.“
Við elskum þig og söknum þín öll.
Kveðja frá Inga Frey og Unnu
Dís.
Þórdís.
Manni verður orða vant þegar
maður fær fréttir um fráfall ástvin-
ar. Margar spurningar herja á hug-
ann, en sú stærsta af þeim öllum er
trúlega: Af hverju? Og þar sannast
það best að þegar stórt er spurt
verður lítið um svör.
Ég var svo viss um að tengdamóð-
ir mín myndi að minnsta kosta ná
hundrað ára aldri, hún sem var svo
full af orku og dugnaði og varð aldrei
misdægurt.
Hugur minn hverfur til baka, alla
leið til ársins 1985. Það var þá sem ég
hitti hana Ingu fyrst. Ég og Óli vor-
um þá farin að búa á Vesturgötunni
og hún kom í heimsókn. Ég var
óneitanlega örlítið kvíðin og Óli auð-
vitað búinn að stríða mér á því, þann-
ig að þegar dyrabjallan hringdi hef-
ur hjartað mitt eflaust tekið eitt
aukaslag, en það var mjög fljótt eftir
það sem mér varð ljóst að þessi kvíði
var algerlega óþarfur. Þarna hitti ég
fyrir sterka og dugmikla konu, já-
kvæða og fulla af fróðleik og
skemmtilegum sögum.
Síðan þá hafa heimsóknirnar verið
svo ótal, ótal margar á báða bóga. Og
eitt það skemmtilegasta var þegar
hún stoppaði í einhverja daga og
gisti hjá okkur. Þá var hún oftar en
ekki á leiðinni út í heim, að drekka í
sig enn eitt ævinýrið og fræðast og
skemmta sér.
Alltaf fannst mér jafn gaman þeg-
ar hún kom úr ferðalögunum sínum,
við sátum og hlustuðum á ferðasög-
una og skoðuðum myndir og lifðum
okkur inn í ævintýrið.
Ég held að ég geti alveg fullyrt að
ég hafi ekki kynnst neinum sem er
eins víðförull og hún Inga. Hún
heimsótti yfir þrjátíu lönd í fjórum
heimsálfum og var alltaf jafn spennt
þegar átti að fara í enn eina ferðina
og takast á við enn eitt ævintýrið.
Það sama á við þegar talað er um
allt það handverk sem Inga hefur
gert um ævina, stundum fékk maður
á tilfinninguna að sólarhringurinn
entist henni ekki í öllu því sem hún
tók sér fyrir hendur. Hún smíðaði,
skar út, tálgaði, renndi tré, saumaði,
heklaði, prjónaði, perlaði, kunni
hatta- og skermagerð, postulínsmál-
un, gerði listafallegar mósaíkmynd-
ir, útsaumsmyndir, auk þess orti hún
kvæði, gamanvísur og kunni ógrynn-
in öll af kveðskap eftir aðra. Það
verður mér alltaf ráðgáta hvernig
henni vannst tími til að gera öll þessi
ósköp, og þá eru ótalin öll fé-
lagsstörfin, spilamennskan og það
sem hún dundaði sér við heima, eins
og sultugerð, bakstur, eldamennska
og öll önnur heimilisstörf.
Ég get ekki annað en sagt að það
hafi verið hreint ævintýri að vera
tengdadóttir hennar Ingu síðustu 21
ár, ekki það að við höfum alltaf verið
sammála um alla hluti, en alltaf náð-
um við að vinna úr því sem okkur
greindi á um, og þegar allt kemur til
alls er það það sem stendur upp úr.
Það er mikill missir að þessari sóma-
konu og tómleikinn fyllir hjarta mitt
á þessari stundu.
En vitandi það að Inga lifði lífinu
lifandi og til fulls fær mig samt til að
líða örlítið betur, það mættu svo
sannarlega margir taka hana sér til
fyrirmyndar. Skemmtilegar og hlýj-
ar minningar mínar og fjölskyldu
minnar um hreint ótrúlega ömmu
munu lifa áfram um ókomna tíð.
Takk fyrir allt, Inga mín.
Þín tengdadóttir,
Elfa.
Elsku amma, eða Inga amma eins
og við krakkarnir vorum vön að kalla
þig. Ég er ennþá að reyna að skilja
það að þú skulir vera farin, farin eitt-
hvað annað en til útlanda, eitthvað
svo miklu lengra. Ég gleymi því aldr-
ei, þegar ég fékk bréfin frá þér. Í
þeim skrifaðirðu um lífið og til-
veruna, þau voru svo oft löng og
hressandi, jafnvel nokkrar síður og
þau hafa sko hjálpað mér í gegnum
mína hörðustu tíma. Ég á þau enn og
mun varðveita þau mjög vel og munu
þau reynast mér góð minning.
Ég man svo vel þegar okkur datt í
hug að halda ættarmótið góða. Ein-
hverra hluta vegna þá var ég búinn
að gleyma því hvaða fólki ég væri
eiginlega skyldur, en þú varst ekki
lengi að bjarga málunum, sendir mér
bara bréf sem innihélt allar upplýs-
ingar um ættina eins og hún lagði
sig, með símanúmerum og öllu sam-
an, þú varst alltaf með allt á hreinu.
Þú gast setið með okkur krökk-
unum tímunum saman og spilað, allt-
af svo góð og svo laumaðir þú að okk-
ur „ömmunammi“ þegar enginn sá
til. Þú varst rosaleg athafnakona og
sast aldrei auðum höndum, alltaf að
bralla eitthvað og ég veit að þú átt
eftir að halda því áfram á þeim stað
sem þú ert á núna, alla vega ef ég
þekki þig rétt, þá finnur þú þér eitt-
hvað að brasa.
Ég sakna þín rosalega mikið og
vildi óska að ég hefði hitt þig oftar en
ég gerði, en ég veit að sama hvar þú
ert, þá ertu alltaf nálægt og passar
upp á mig.
Ég elska þig.
Þinn ömmustrákur,
Sigurþór Sævar.
Elsku amma mín. Nú ert þú farin
frá okkur upp til Guðs og englanna.
Það var svo gaman þegar þú varst á
lífi, sérstaklega fannst mér gaman
þegar við púsluðum saman, þú vildir
alltaf hjálpa mér að púsla. Ég mun
alltaf muna þegar þú heimsóttir okk-
ur og þegar við komum til þín á Ak-
ureyri. Ég mun sakna þín mjög mik-
ið, elsku amma mín, en ég veit að þér
líður mjög vel núna.
Þinn ömmustrákur,
Stefán Hlynur.
Þessu er erfitt að trúa, að hún
Inga amma sé farin frá okkur. Ég og
amma brölluðum margt saman, sér-
staklega eftir að ég kom norður. Ég
bjó hjá henni þegar ég byrjaði í
framhaldsskóla og var það alveg
yndislegt. Hún var tilbúin til að gera
allt fyrir mig. Hrönn vinkona fékk
meira að segja að flytja inn í litla
herbergið mitt, en hún amma hafði
bara gaman af okkur og því sem við
vorum að bralla á þeim tíma.
Amma var viskubrunnur sem ég
leitaði mikið í og alltaf var hægt að
leita eftir aðstoð hjá henni. Ég man
eftir því þegar hún kom í upphlut á
leikskólann Klappir sem ég var að
vinna á og sagði börnunum gömul
ævintýri og vísur en það var eitthvað
sem amma kunni endalaust af.
Ég er mjög rík af handverki eftir
hana en handverk var hennar vinna,
hvort sem það var að smíða, prjóna,
hekla, gimba og svona mætti lengi
telja. Ég er reyndar mjög rík af góð-
um minningum um ömmu sem verða
varðveittar.
Amma býr í hjarta okkar allra.
Linda Hlín.
Ég man eftir Ingu langömmu.
Hún kom með okkur í sund á Þela-
mörk. Ég man hvað ég og Arnór Atli
gerðum hjá langömmu. Hún prjón-
aði falleg teppi handa mér og Heiðari
bróður. Góði Guð, vilt þú passa Ingu
langömmu?
Ég sakna Ingu langömmu mikið.
Andrea Dögg.
Nú ljúfa þökk fyrir allt og eitt
sem áður lékum í bernsku haga. (Bj.St.
Bj.)
Þessar gömlu ljóðlínur komu upp í
huga minn er mér barst sú óvænta
frétt að Inga systir mín væri dáin.
Hún gætti mín frá frumbernsku,
kenndi mér ótal margt sem með ár-
unum fleytti mér fram til þroska. Og
var okkur „litlu stelpunum“ Hlíf og
Dóru ómetanlegur félagsskapur á af-
skekktu sveitaheimili með söng sín-
um og glaðlyndi. Já, hún söng allan
daginn, lærði allar vísur og kvæði
sem hún komst í tæri við og ef svo
fannst lag sem passaði þá söng hún
það.
Hún var snemma kjarkmikil og
dugleg ásamt með góðum hæfileik-
um bæði til munns og handa. Orðin
,,ég get ekki“ virtust ekki vera til í
hennar orðaforða.
Lífið er ekki alltaf leikur og hún
mátti þola þá miklu raun að missa
einn drenginn sinn í slysi tíu ára
gamlan, einstaklega efnilegt barn.
Nú er sárt fyrir syni hennar að sjá
henni á bak. Og fyrir tengdadæturn-
ar, barnabörnin og barnabarnabörn-
in. Já, bara okkur öll, frændlið og
vini. En það er ein huggun í harmi
sem við skulum hugsa um. Er ekki
gott að fá að fara svona og þurfa ekki
að líða hrörnun sem oft fylgir háum
aldri. Hún gat sinnt flestum sínum
áhugamálum til hinstu stundar og
það er gott.
Ég vil líka þakka öllu því indæla
fólki sem Inga var með og kynntist í
félagskap aldraðra, spilaklúbbnum
og leikfiminni. Eg vil þakka því þann
góða félagskap sem það veitti henni
og var henni svo óendanlega mikils
virði.
Hlíf Einarsdóttir.
Inga er … ég meina var. Það verð-
ur erfitt að breyta nútíðinni í þátíð.
Inga móðursystir hefur verið partur
af minni tilveru síðan ég var tíu ára
og fór í sveit í Tungunum. Þá var
Inga mér innan handar og alltaf síð-
an. Á mínu fjölskyldutré mundi ég
raða henni við hliðina á mömmu.
Hún tók okkur Heiðu, tvo unglings-
bjána, inn á heimilið á Tálknafirði
um sumartíma þegar hún var nýflutt
þangað þó að fermetrarnir væru
ekki margir og við tókum aldrei eftir
því að við værum fyrir henni. Hún
hikaði ekki við að tjá sig ef henni
fannst hallað réttu máli, varð til
dæmis hvassyrt þegar einhver taldi
ekki ástæðu til að við unglingarnir
færum í pásu nema til að reykja.
Hún hafði örugglega enga hugmynd
um hvað orðið kynslóðabil þýddi. Ég
skrifaði upp eftir henni á þessum ár-
um fullt af því sem hún kallaði dellu-
vísur en hún var ótæmandi sjóður af
alls konar kveðskap. Gat alla ævi far-
ið reiprennandi með kvæðabálka
upp á tugi erinda ef ekki hundruð og
bjó til vísur sjálf ef á þurfti að halda.
Hún safnaði að sér alls konar efni til
að stytta fólki stundir í óteljandi
ferðalögum og ósjaldan sá hún þá um
leiðsögn og fararstjórn. Áhugamál
okkar lágu víða saman, til dæmis brá
hún skjótt við ef eitthvað þurfti að
gera í Laufáshópnum og gaman var
að vera með henni í Sænautaseli í
sumar. Henni óx fátt í augum og var
alltaf til í tuskið. Tók til dæmis að sér
vísindarannsóknir fyrir mig með því
að athuga hvort kýrhalar á Balí lokk-
uðust réttsælis eða rangsælis þegar
hún átti leið þar um. Þegar ég spurði
hana hvort hún mundi ekki koma í
afmælið mitt uppi á Þeistareykjum
var hún ekki viss, skrokkurinn var
eitthvað ekki eins og hún vildi en
auðvitað kom hún. Þar spurði hún
eftir fjallagrösum, skrapp með lér-
eftspoka niður í mó og kom að vörmu
spori til baka með það sem hún sagði
duga til ársins. Þetta varð síðasti
dagurinn okkar saman. Það er dýr-
mætt að fá að halda andlegu og lík-
amlegu þreki til síðasta dags. Á
fimmtudegi var hún í leikfimi og end-
urnýjaði ökuskírteinið sitt, á föstu-
degi á tónleikum, á laugardegi var
hún látin. Ég er rík að eiga minning-
arnar um svona manneskju.
Elín Kjartansdóttir.
Ég var að frétta að Inga móður-
systir mín væri dáin. Hún var ein af
fyrirmyndunum mínum. Inga er
ennþá ein af fyrirmyndunum mínum.
Ein af þessum sterku konum sem
lifðu lífinu eins og mér finnst að eigi
að gera. Hörkudugleg að sjálfsögðu
og lét sér fátt fyrir brjósti brenna.
Það er mér minnisstætt þegar hún
og móðir mín voru í heimsókn hjá
mér í Árósum fyrir mörgum árum.
Þær systur höfðu farið í skoðunar-
ferð og voru að koma frá lestarstöð-
inni sem var rétt hjá heimili mínu.
Inga gekk yfirleitt mjög rösklega
sem ekki verður sagt um móður
mína. Ég stóð þarna í eldhúsinu og
sá út um gluggann að Inga kom ark-
andi fyrir horn og mamma kom svo
trítlandi langt á eftir. En svona var
Inga bara. Ekkert hangs þar. Ég bjó
hjá henni á Tálknafirði nokkrar vik-
ur um sumartíma sem unglingur.
Þar var gott að vera. Svo flutti hún
til Akureyrar og ég var að rekast á
hana á ólíklegustu stöðum hér í ná-
grenninu síðustu árin eftir að ég
flutti líka hingað heim. Ég rakst á
hana inni í Kjarnaskógi þegar ég var
í göngutúr með hundinn minn. Þar
var hún að tína jurtir. Ég rakst á
hana á Dalvík að smakka saltfisk-
vöfflur á fiskideginum mikla. Svo sá
ég hana náttúrulega á Punktinum,
alltaf að smíða eitthvað. Ég held að
hún hafi ekki þekkt hugtakið „að
nenna ekki“. Inga settist allavega
ekki í helgan stein þegar hún hætti
að vinna, nei hún hélt áfram að gera
allt þetta skemmtilega sem lífið býð-
ur upp á. Hún virkaði frekar eins og
hún þyrfti ástæðu til að gera hlutina
ekki. Ef sú ástæða var ekki fyrir
hendi, þá gerði hún hlutina bara eins
og ekkert væri sjálfsagðara. Af
hverju ekki?
Ég sendi sonum hennar og fjöl-
skyldum þeirra samúðarkveðjur
mínar og veit að minningin um Ingu
verður okkur öllum kær. Því betri
fyrirmynd finnst varla og sem slík
mun hún lifa í hugum okkar áfram.
Arnfríður Kjartansdóttir.
Í dag er kvödd góður félagi og vin-
ur Ingigerður Einarsdóttir.
Ingigerður flutti frá Tálknafirði til
Akureyrar 1986 og hóf þá störf hjá
Útgerðarfélagi Akureyrar. Þegar
hún hætti vinnu á hinum almenna
vinnumarkaði vegna aldurs fór hún
að rækta sjálfa sig og sína hæfileika.
Byrjaði hún á því að sækja „Punkt-
inn“ en þar er stundað alls kyns
handverk og þar sameinast fólk með
sína sköpunargleði. Á Punktinum
undi Ingigerður sér vel, enda sagði
hún sjálf að þar með væri framtíð sín
í ellinni ráðin. Þar eignaðist hún
marga góða vini en fallegustu hlut-
irnir sem hún bjó til og prýða heimili
hennar eru útskorin ljósakróna og
ruggustóll með útsaumuðu áklæði.
Kynni okkar Ingigerðar hófust í
gegnum félagsstarf eldri borgara og
voru þau alla tíð hin ánægjulegustu.
Hún var ritari í stjórn F.E.B. og for-
maður ferðanefndar til margra ára.
Á ferðalögum naut hún sín vel – haf-
sjór fróðleiks sem hún miðlaði svo
skemmtilega til allra þeirra sem með
henni ferðuðust. Sönggleðin var
mikil enda söng hún alla tíð í kór
eldri borgara „Í fínu formi“ sem hún
hafði mikla ánægju af.
Ég vil að lokum þakka Ingigerði
allar þær ánægjustundir sem við átt-
um saman.
Sonum Ingigerðar og fjölskyldum
þeirra sem voru henni svo kær sendi
ég mínar innilegustu samúðarkveðj-
ur.
Björg Finnbogadóttir,
fyrrv. form F.E.B.
Við Ingigerður spiluðum saman
brids í áraraðir í Hlíðarbæ norðan
Akureyrar. Ingigerður var greind og
sérstök kona. Hún kunni þau ósköp
af kvæðum og frásögnum að það var
alveg ótrúlegt, einnig var hún vel
hagmælt. Á ferðalögum okkar með
bridsfélaginu gerði hún gamanvísur
og skemmti okkur af sinni einstöku
snilld.
Ingigerður var fararstjóri í mörg-
um ferðum sem félag aldraðra á Ak-
ureyri stóð fyrir. Þar kom fólki sam-
an um að hún væri góður stjórnandi,
allt stóð eins og stafur á bók. Eins
fræddi hún okkur um það sem fyrir
augu bar og þar var ekki komið að
tómum kofunum.
Svo viðkvæmt er lífið sem vordagsins
blóm,
er verður að hlíta þeim lögum
að beygja sig undir þann allsherjardóm,
sem ævina telur í dögum.
Við áttum hér saman svo indæla stund,
sem aldrei mér hverfur úr minni.
Og nú ertu gengin á guðanna fund,
það geislar af minningu þinni.
(Friðrik Steingr.)
Ég vil þakka Ingigerði fyrir allt
sem hún gerði fyrir mig, hún var góð
vinkona og gerði mér lífið ánægju-
legra.
Vertu sæl, kæra vinkona.
Friðbjörg Friðbjörnsdóttir
Friðbjörg Friðbjörnsdóttir
Hann langafi Mar-
inó er dáinn, elsku
afi okkar á Akureyri, sem okkur
fannst svo skemmtilegur. Það var
alltaf svo gaman þegar hann kom
til Reykjavíkur. Hann var alltaf til
í að fíflast í okkur og það leiddist
okkur nú ekki. Svo þegar við fór-
um norður í Ólafsfjörð, þá heim-
sóttum við alltaf hann afa Marinó.
Það var svo gaman að koma í íbúð-
ina hans og horfa út um gluggana
hjá honum, því hann átti heima svo
hátt uppi og við sáum sko út um
alla Akureyri.
Svo átti hann alltaf eitthvað got-
terí handa okkur. Þegar við kom-
um til hans síðast nú um páskana,
þá skoðuðum við allar fallegu
myndirnar sem hann hafði málað.
Mamma og pabbi eiga einmitt eina
mynd eftir hann, sem hann gaf
þeim í brúðargjöf, þegar þau giftu
sig árið 2004.
Þannig að við eigum sko alltaf
eftir að muna eftir honum langafa,
sem hét Marinó, alveg eins og
hann pabbi okkar. Síðasta skiptið
sem við hittum hann langafa Mar-
Marinó Eðvald
Þorsteinsson
✝ Marinó EðvaldÞorsteinsson
fæddist á Vegamót-
um á Dalvík 30. ág-
ust 1920. Hann lést
á Fjórðungssjúkra-
húsinu á Akureyri
laugardaginn 18.
nóvember síðastlið-
inn og var útför
hans gerð frá Ak-
ureyrarkirkju 27.
nóvember.
inó, var þegar hann
Aron Freyr var
skírður, þremur vik-
um áður en langafi
dó. Þá var hann sko
sami sprellikarlinn
og alltaf og þannig
munum við eftir hon-
um. Hann var samt
aðeins farinn að
gleyma, og eftir að
Aron Freyr var
skírður þá var hann
með miða í veskinu
sínu með nafninu
hans á. Svona var afi,
hann vildi sko muna eftir öllum.
Síðustu vikurnar áður en Aron
fæddist, þá hringdi hann alltaf í
okkur til að athuga hvort litli
bróðir færi nú ekki að koma, og
síðustu vikuna, þá hringdi hann á
hverjum degi. Hann var svo góður
afi, hann langafi Marinó. Aron
Freyr fékk bara að hitta þig einu
sinni, við erum svo glöð með það
að þú fékkst að hitta hann, en við,
Ólöf og María, við ætlum að segja
honum frá þér þegar hann verður
eldri.
Elsku afi, við söknum þín mikið
og spyrjum mikið um þig, en við
vitum að nú ert þú kominn til
hennar langömmu Láru á himn-
inum, sem við fengum aldrei að
kynnast, en nú hittist þið aftur og
við vitum að þú ert örugglega
glaður að hitta hana Láru þína aft-
ur. Við söknum þín mikið, elsku
besti afinn okkar.
Þín langafabörn,
Ólöf Jóna, María Björg og
Aron Freyr Marinósbörn.