Morgunblaðið - 04.12.2006, Blaðsíða 25

760.717 kr.-16.717 kr. (fjármagns-
tekjuskatt) = 745.000 kr. Hann get-
ur við 67 ára aldur tekið þessa upp-
hæð alla og greiðir engan tekjuskatt.
Þessi upphæð skerðir EKKI lífeyri
frá TR.
Hver var tilgangurinn
með séreignarsparnaði?
Tilgangurinn var og á að vera sá
að landsmenn leggi til enn meiri
sparnað og eigi þannig kost á að lifa
þægilegri daga á efri árum, með
minni fjárhagsáhyggjur. Nú verða
þingmenn og sérstaklega rík-
isstjórnin að endurskoða þetta kerfi.
Mín tillaga er sú að afnema með öllu
tekjuskatt af þessum séreign-
arsparnaði bæði við innlegg og út-
greiðslu og hætta með öllu að
skerða, vegna lífeyrissparnaðar, elli-
og örorkulífeyri þeirra sem enn nýta
rétt sinn til lífeyris frá Trygg-
ingastofnun ríkisins.
»Mín tillaga er sú aðafnema með öllu
tekjuskatt af þessum
séreignarsparnaði bæði
við innlegg og út-
greiðslu …
Höfundur er hagfræðingur og
formaður SÍB, Samtaka
starfsmanna fjármálafyrirtækja
7 þúsund innflytjendur bara á þessu
ári og talað var um að yfir 2 þúsund
væru einhvers staðar í kerfinu og
vissi enginn hvar. Ríkisstjórnin hafði
ekkert hugað að þessu flæði.
Ef 7 þúsund innflytjendur myndu
kannski vilja koma með konu og börn
þá væri hægt að margfalda þessa tölu
með 4 og útkoman væri 28 þúsund
manns. Þetta fólk þyrfti einhvers
staðar að búa. Það þyrfti að byggja
fleiri skóla og barnaheimili í landinu
o.s.frv.
Þá kom allsherjarlausnin. Þeir sem
græddu mest á innflytjendunum og
hefðu holað þeim niður í alls konar
kompur og kofa opnuðu bara sínu
stóru hús og tækju fólkið upp á sína
arma.
Ekki nóg með það. Hér væru kom-
in firnin öll af útrásarkóngum sem
keyptu heilu knattspyrnuliðin í út-
löndum og flygju landa á milli í einka-
þotum. Þeir ættu ósköpin öll af hús-
næði.
Þarna væri komið kærkomið tæki-
færi fyrir þá til þess að sýna við-
skiptahæfileika sína og góðmennsku í
verki. Og það á Íslandi. Við þurfum á
innflytjendum að halda, en það þarf
að taka mannsæmandi á móti þeim.
Höfundur er hjúkrunarfræðingur
og í miðstjórn Frjálslynda flokksins.
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 4. DESEMBER 2006 25
UMRÆÐAN
né hnakk, heldur stendur uppi á
Blakk sínum. Við höfum átt nokkur
bréfaskipti og er hún þakkaði mér
fyrir smágjöf, er ég sendi henni í við-
urkenningarskyni, þá sendi hún mér
þrjár myndir með eftirfarandi
kveðju:
„Kær kveðja,
ARNARBJARGVÆTTINNI, Sig-
urbjörgu Söndru Pétursdóttur frá
Grundarfirði, er margt til lista lagt.
Hún vakti þjóðarathygli, er hún
bjargaði Sigurerni. Hún er hesta-
kona mikil og þarf hún hvorki beizli
frá Sigurbjörgu S., Blakk og Sig-
urerni.“
Ég undirritaði bréf mitt til hennar
þannig:
LEIFUR SVEINSSON,
arnarvinur og gamall
hestamaður.
Arnarbjargvætturin
Frá Leifi Sveinssyni:
Á SÝNINGU, sem nú stendur yfir í
Listasafni Íslands, og ber yfirskrift-
ina Málverkið eftir 1980, er vægast
sagt farið mjög frjálslega með stað-
reyndir og ýmsu ranglega haldið
fram og stórum hluta sleppt. Titill
sýningarinnar stemmir ekki, því að á
sýningunni er bara brot af því sem
málarar hafa verið að fást við á
þessu tímabili, en allir aðrir miðlar
myndlistar kynntir til sögunnar. Það
er ekki ásættanlegt að þeir sem
standa að slíkum sýningum – sem
eru sýningarstjórarnir Laufey
Helgadóttir og Halldór Björn Run-
ólfsson, og forstöðumaður Lista-
safns Íslands, Ólafur Kvaran – geti
endalaust gefið sér hvaða forsendur
sem þeim hentar og túlkað samtíma-
listina eins og þeim sýnist, það er
kominn tími til að því ástandi linni.
Listfræðingarnir sem settu sýn-
inguna saman, og forstöðumaður
safnsins ber ábyrgð á, senda þau
skilaboð út í samfélagið að alla
myndlist og alla skapaða hluti megi
flokka sem málverk. Þessum skoð-
unum er einnig haldið að sýning-
argestum og fræðimenn safnsins
bera þessa skoðun og túlkun á borð
fyrir hópa sem þiggja leiðsögn
þeirra um sali safnsins. Flokkun og
túlkun af þessu tagi er ekki hægt að
bjóða uppá og það er ekki í verka-
hring ríkisstarfsmanns að halda
slíku fram. Er ekki mælirinn orðinn
sneisafullur? Geta myndlistarmenn
sætt sig við slík skilaboð?
Það er sama hvaða búningi menn
vilja klæðast, það gengur ekki að
fara með staðleysur, það þýðir ekk-
ert fyrir menn að halda á kaffibolla
fyrir framan fólk og reyna að sann-
færa það um að hann sé undirskál,
það yrði litið á það sem grín eða al-
gjört rugl.
Lítil kennslustund í listasögu
Skúlptúr er ekki málverk, grafík er
ekki málverk, teikning er ekki mál-
verk, textíll er ekki málverk, ljós-
mynd er ekki málverk, tölvuprent er
ekki málverk, vídeó er ekki málverk,
innsetning er ekki málverk og svo
mætti lengi telja.
Á sýningunni í Listasafni Íslands
er öllum þessum myndlistarmiðlum
þröngvað uppá málverkið og látið
líta svo út að það sé allt í lagi. Vilji
listfræðingar og aðrir þeir sem sýsla
með myndlist láta taka sig alvarlega
verða þeir að kalla hlutina sínum
réttu nöfnum.
Það er með ólíkindum hvernig
staðið hefur verið að sýningunni
Málverkið eftir 1980 sem nú stendur
yfir í Listasafni Íslands og á að gefa
sýningargestum yfirlit yfir mál-
verkið síðastliðin 25 ár, með ein-
hverjum útgangspunkti frá nýja
málverkinu svokallaða. Aðeins þeir
sem listfræðingunum sem settu sýn-
inguna saman og forstöðumanni
safnsins eru þóknanlegir fá að láta
ljós sitt skína á sýningunni, og takið
eftir: allt skal sett undir hatt mál-
verksins.
Að lokum vil ég taka undir orð
Þóru Þórisdóttur sem birtust í grein
hennar um sýninguna í Lesbók
Morgunblaðsins laugardaginn 4.
nóvember. „Kannski væri betra að
bera svona sýningu fram undir titl-
inum „Þetta vil ég sjá“ eða eitthvað
sambærilegt sem legði áherslu á að
sýningin er fyrst og fremst valin sýn
viðkomandi safns eða sýningarstjóra
og hið faglega og hlutlæga skorðast
innan þess ramma.“
Það er vond pólitík að fara rangt
með staðreyndir og lýsir eingöngu
þeim sem á heldur.
SIGURÐUR ÞÓRIR
SIGURÐSSON
listmálari,
Óðinsgötu 4, Reykjavík.
Sýningin Málverkið eftir 1980
í Listasafni Íslands?
Frá Sigurði Þóri Sigurðssyni:
Bréf til blaðsins
Morgunblaðið Hádegismóum 2, 110 Reykjavík  Bréf til blaðsins | mbl.is
HUNDRAÐ ár eru langur tími, en
það er augljós staðreynd að kirkjan
hefur staðið hér og veitt mönnum
skjól í gleði og sorgum. Við vígslu
Bíldudalskirkju þann 2. desember
1906 tók séra Jón Árnason við þjón-
ustu þar og var þar þjónandi til um
1927 er hann lét af prestskap og flutti
til Reykjavíkur ásamt konu sinni, Jó-
hönnu Pálsdóttur, og fjölskyldu.
Börn þeirra voru þessi: Sigríður J.
Magnússon, Ragnheiður Jónsdóttir,
Anna G. Jónsdóttir, Svava Jónsdóttir
og tvíburabræðurnir Marinó og Árni,
fæddir 4.11. árið 1906, sem þýðir að
þeir voru jafngamlir kirkjunni. Bless-
uð sé þeirra hundrað ára minning.
Þau systkinin voru öll miklir Bíldu-
dalsvinir og sýndu það margoft í
verki. Ræktarsemi þeirra og menn-
ingaraukinn sem þau miðluðu til
Bíldudals var einstakur. Ég vona
allra hluta vegna að framlag þeirra
verði varðveitt í framtíðinni, því þar
sem ekki er neisti af menningu er og
verður ævinlega eyðimörk. Allt þarf
að haldast í hendur svo vel fari. Það
er margsannað mál.
Kirkjan hefur innan sinna veggja
mörg listaverk sem eru milljóna virði,
þar á meðal eru forngripir úr Otra-
dalskirkju, allt frá árinu 1737. Þessir
gripir voru á sínum tíma að verða
tímans tönn að bráð þegar undirrit-
aður fékk fagmann til bjargar. Sá var
Ríkharð H. Hördal forvörður.
Aðalaltaristafla hússins er frá
árinu 1916, máluð af Þórarni B. Þor-
lákssyni listmálara. Hún var mjög
hætt komin árið 1977 þegar undirrit-
aður kom henni til Franks Ponzi for-
varðar, sem var um þær mundir að
bjarga altaristöflu Dómkirkjunnar.
Allt var þetta mín vinna að koma
þessu, sem svo mörgu öðru, til bjarg-
ar. Enda átti ég langan starfsdag í
Bíldudalskirkju. Oft hef ég hugsað
um það síðan ég eyddi blóma lífs míns
þar við margþætt störf og taldi mig
vera að vinna Bíldudalssöfnuði gott
starf, sem hefði mátt enda með ljúfari
lendingu en raun bar vitni.
Ég enda svo þetta með versi frá
árinu 1912 eftir Stefán frá Hvítadal.
Kirkjan ómar öll, býður hjálp og hlíf
þessi klukknaköll boða ljós og líf.
Heyrðu málmsins mál
lofið Guð sem gaf
og mín sjúka sál
verður hljómahaf.
JÓN KR. ÓLAFSSON
söngvari,
Reynimel, Bíldudal.
Bíldudalskirkja – meistaraverk
Rögnvaldar Ólafssonar
Frá Jóni Kr. Ólafssyni:
Prestsfjölskyldan frá Otradal, Arnarfirði. Séra Jón Árnason var fyrsti
prestur við Bíldudalskirkju.Hjónin fyrir miðju: Jóhanna Pálsdóttir,
prestsfrú, f. 1866, d. 1949. Séra Jón Árnason f. 1864. d. 1944.Frá vinstri:
Marinó Jónsson, f. 1906, d. 1974, Anna Jónsdóttir, f. 1900, d. 1982, Árni
Jónsson, f. 1906, d. 1969, Sigríður J. Magnússon, f. 1892, d. 1977, Ragnheið-
ur Jónsdóttir, f. 1986, d. 1994, Svanlaug Jónsdóttir f. 1903 d. 1983.
fyrst og fremst horft á markaðsverð
eignar, þannig fær eigandi verð-
mæts sumarbústaðalands fullar
bætur fyrir eign sína jafnvel þótt
eignarnámið stafi af vegtengingu
nokkurra sveitabæja og sé afar
óhagkvæm framkvæmd skv. arð-
semisútreikningum.
Ákvörðun íslenska ríkisins um
byggingu Kárahnjúkavirkjunar
byggðist á þjóðhagslegum og sam-
félagslegum markmiðum. Ákvörð-
uninni hefur fylgt 250 milljarða fjár-
festing stóriðjuuppbyggingar á
Austurlandi, en forsenda hennar eru
augljóslega vatnsréttindi sem knýja
munu virkjunina. Ef greiðslu fullra
bóta til eigenda vatnsréttinda fylgja
þung áhrif á rekstur Landsvirkjunar
verður íslenska ríkið að veita fé til
fyrirtækisins, rétt eins og fjár-
framlög ríkisins eru forsenda ann-
arrar samfélagslegrar starfsemi á
þess vegum, s.s. vegagerðar. Í öllu
falli eiga landeigendurnir ekki að
kosta þjóðhagslega og samfélags-
lega uppbyggingu með því að rétt-
indi þeirra verði ekki metin í sam-
ræmi við markaðsverð vatnsréttinda
á samkeppnisvæddum orkumarkaði.
Annars væru landeigendur hafðir að
féþúfu.
Höfundur er lögmaður á
Regula lögmannsstofu.