Morgunblaðið - 19.01.2007, Side 34

34 FÖSTUDAGUR 19. JANÚAR 2007 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
Elsku afi, þegar við
systurnar sitjum sam-
an og erum að reyna
að setja saman síðustu
kveðju okkar til þín,
er erfitt að koma að
því orðum. Við viljum
þakka þér fyrir allar góðu minning-
arnar og samverustundirnar. Við
höfum rifjað upp margar góðar og
skemmtilegar stundir með þér en
það er erfitt að koma þeim á blað þó
svo að þær hafi glatt okkur mikið.
Við fundum þetta ljóð sem segir allt
sem við viljum segja.
Nú hefur það því miður gerst
að vond frétt til manns berst.
Kær vinur er horfinn okkur frá
því lífsklukkan hans hætti að slá.
Rita vil ég niður hvað hann var mér kær
afi minn góði sem guð nú fær.
Hann gerði svo mikið, hann gerði svo margt
og því miður get ég ekki nefnt það allt.
Að tala við hann var svo gaman
á þeim stundum sem við eyddum saman.
Hann var svo góður, hann var svo klár
æ, hvað þessi söknuður er sár.
En eitt er þó víst
og það á við mig ekki síst
að ég sakna hans svo mikið, ég sakna hans
sárt
hann var mér góður afi, það er klárt.
En alltaf í huga mínum verður hann
afi minn góði sem ég ann
í himnaríki fer hann nú
þar verður hann glaður, það er mín trú.
Því þar getur hann vakað yfir okkur dag
og nótt
svo við getum sofið vært og rótt
hann mun ávallt okkur vernda
vináttu og hlýju mun hann okkur senda.
Elsku afi, guð mun þig geyma
yfir okkur muntu sveima
en eitt vil ég þó að þú vitir nú
minn allra besti afi, það varst þú.
(Katrín Rut Þorgeirsdóttir.)
Minning þín mun alltaf vera með
okkur, guð geymi þig elsku afi.
Sólveig María, Kristín,
Svava og Agnes Helga.
Bubbi frændi var yngsti bróðir
pabba og mér kær og góður. Margar
eru minningarnar, einkum úr KR og
man ég hann á fimleikasýningu í
Bárunni. 1941 urðu KR-ingar Ís-
landsmeistarar í knattspyrnu sem
oftar, í liðinu voru bræðurnir þrír
Sigurjón, Óli B. og Guðbjörn. Bubbi
var góður varnarmaður enda fékk
hann viðurnefnið Grimmilíus. Hann
lék fótbolta í Danmörku, líka í
Frakklandi í liði með Alberti Guð-
mundsyni. Oft tók hann mig með sér
á skíði í Skálafellið og Hveradali.
Eitt skiptið fórum við á milli jóla og
nýárs og urðum veðurteppt í viku
vegna ófærðar. Naut ég þess líka
þegar hann var í Kaupmannahöfn og
ég bara unglingur. Árið 1948, er ég
var í London og hann kom til að
horfa á Ólympíuleikana, bauð hann
mér með sér sem er mér ógleym-
anlegt.
Bubbi var lánsamur er hann hitti
Siggu sína 1954 og hún varð lífs-
förunautur hans, enda er hún ynd-
isleg, dugleg, trygg og góð, og var
Bubbi líka stoltur af Siggu sinni,
börnum og barnabörnum.
Bubbi ólst upp í Stóra-Skipholti,
Grandavegi 36 á Bráðræðisholtinu.
Systkinin voru sex og Bubbi kveður
okkur síðastur af þeim og nú er ég
elst af Skipholtsættinni. Þakklát er
ég hversu góð amma mín, Þórunn
Helga, og afi Jón voru, líka föður-
systkinin þau Hákon, Eygló, Óli B.
og Bubbi. Þau voru við mig eins og
ég væri ein af þeim, sýndu mér alltaf
skilning, tryggð og kærleik. Við
barnabörnin urðum 13 og átti Bubbi
flest, alls fjögur. Söknuður okkar
allra er mikill og við þökkum fyrir
Guðbjörn Jónsson
✝ Guðbjörn Jóns-son fæddist í
Reykjavík 19. mars
1921. Hann lést 2.
janúar síðastliðinn
og var útför hans
gerð frá Dómkirkj-
unni 12. janúar.
allt gott. Guð blessi
þig og fjölskyldu þína
og varðveiti.
Þín bróðurdóttir,
Svava
Sigurjónsdóttir.
4. flokkur Fram var
mættur til leiks á KR-
vellinum, nú skyldi
tekið á öllu sínu gegn
jafnöldrum okkar
Vesturbæingunum í
knattspyrnuliði KR.
Það var nokkuð liðið á
sumarið 1953, ég var á ellefta ári og
taldi mig færan í flestan sjó enda í
nýjum fótboltaskóm sem elsti bróðir
minn, þá í farmennsku, hafði keypt
erlendis. Að vísu voru skórnir nokk-
uð stórir á mig enda gerði þjálfari
KR-inga, Guðbjörn Jónsson, miklar
athugasemdir í hálfleik við fótabún-
að minn. Ég mundi manninn fyrir
festu hans og fas og ekki síst að gera
athugasemdir við mína stóru og nýju
fótboltaskó.
Það leið rúmur áratugur þar til ég
hitti Guðbjörn aftur í því merka húsi
Stóra-Skipholti við Grandaveg þar
sem konuefnið mitt bjó, dóttir Óla B.
Í því merka húsi þar sem einstakur
íþróttaandi ríkti, enda höfðu bræð-
urnir fjórir leikið með KR-liðinu í
knattspyrnu frá unga aldri. Það var
einstakur kærleikur á milli þeirra
systkina enda oft glatt á hjalla þegar
þau hittust ásamt mökum, börnum
og tengdabörnum. Ég minnist þess
hvað Guðbirni var skemmt þegar ég
rifjaði upp mín fyrstu kynni af hon-
um á KR-vellinum. Hann hafði ein-
staka frásagnarhæfileika enda hreif
hann alla með sér og var hrókur alls
fagnaðar.
Við minnumst góðs drengs,
frænda og vinar og þökkum góða
samfylgd.
Við sendum Sigríði Maríu, börn-
um og fjölskyldum þeirra okkar
innilegustu samúðarkveðjur.
María Óladóttir,
Guðmundur Hallvarðsson.
Bræðurnir frá Stóra-Skipholti á
Grandaveginum, Hákon, Sigurjón,
Óli B. og Guðbjörn Jónssynir, voru
allir þekktir KR-ingar og Vesturbæ-
ingar. Nú er sá síðasti þeirra fallinn
frá. Guðbjörn lést 2. janúar, áttatíu
og fimm ára.
Þeir náðu allir háum aldri og voru
sprækir og hressir fram á sín síð-
ustu ár. Um þessa bræður og þeirra
kynslóð mætti skrifa heila bók og þá
um Guðbjörn einan ef því væri að
skipta. Slíkur var ferill hans og þjóð-
sögurnar sem um hann mynduðust.
Guðbjörn lét að sér kveða sem
ungur maður í íþróttum. Vann til
verðlauna í skíðagöngu og hnefaleik-
um en var þó fyrst og fremst þekkt-
ur sem knattspyrnumaður. Fyrir
miðja síðustu öld haslaði hann sér
völl og var margfaldur Íslandsmeist-
ari og komst í landslið. Hann lék í
stöðu bakvarðar og gekk undir nafn-
inu Grimmelíus, sjálfsagt vegna þess
að hann þótti harður í horn að taka
og kappsfullur. Það kom líka fram
þegar hann tók að sér þjálfun og
liðsstjórn, einkum hjá KR en einnig
hjá öðrum félögum. Hann barði í
menn baráttuanda og þær voru
frægar og eftirminilegar ræðurnar
sem hann flutti yfir lærisveinum sín-
um. Það var sko ekkert hjal.
Hann var einbeittur og agaður
þegar hann las yfir leikmönnum og
maður hafði það á tilfinningunni að
þessi maður gæti unnið hvað sem er,
bara með því einu að standa á hlið-
arlínunni og hvetja sína menn. Enda
tókst honum að landa mörgum sigr-
unum og bikurunum með persónu
sinni og leiftrandi keppnisanda.
Guðbjörn var klæðskeri að mennt,
var sjálfur jafnan vel til fara, eins og
þeir bræður allir. Sjentilmenn og
smekkvísir.
En mest og best var þó að kynn-
ast Guðbirni sem húmorista af guðs
náð. Þau eru ófá tilefnin og tækifær-
in sem mér gafst til að hlusta á ræð-
ur Guðbjörns Jónssonar á góðra
vina fundum, þar sem hann fór á
kostum og salurinn bergmálaði af
hlátrasköllum undir ræðum hans.
Ógleymanlegar stundir. Frábær fé-
lagi.
Guðbjörn gaf lífinu lit, auðgaði
umhverfi sitt og var persónuleiki
sem seint mun gleymast þeim sem
umgengust hann.
Ég átti því láni að fagna að vera
nábúi hans og fjölskyldunnar í nokk-
ur ár, kynntist þar konu hans og
börnum, sem öll voru og eru heið-
arlegar, hjartahlýjar og yndislegar
manneskjur. Eins og Guðbjörn.
Ég flyt þeim öllum samúðarkveðj-
ur og get fullvissað þau um að minn-
ing Guðbjörns mun lengi lifa.
Ellert B. Schram.
Kveðja frá KR
Guðbjörn Jónsson, eða Bubbi eins
við KR-ingar kölluðum hann, var
einn þeirra manna sem mest mótuðu
ásýnd KR stóran hluta síðustu ald-
ar. Bubbi lék sinn fyrsta leik fyrir
meistaraflokk í knattspyrnu árið
1940. Hann lék með meistaraflokki í
18 ár frá 1940 til 1957, varð sex sinn-
um Íslandsmeistari og var valinn í
landsliðið. Aðeins einn maður hefur
leikið lengur með meistaraflokki KR
en Bubbi.
Eftir að Bubbi hætti að spila tók
hann til við þjálfun og dómgæslu.
Hann þjálfaði marga flokka og mörg
lið og gerði KR m.a. að Íslands-
meisturum árið 1965 og bikarmeist-
urum árið eftir. Auk síns langa og
farsæla ferils í knattspyrnu keppti
Bubbi fyrir KR og vann titla í hnefa-
leikum, fimleikum og skíðagöngu.
Bubbi og eldri bræður hans þrír sem
allir eru látnir, þeir Óli B., Sigurjón
og Hákon, unnu samanlagt á þriðja
tug Íslandsmeistaratitla í knatt-
spyrnu fyrir KR, sem leikmenn og
þjálfarar. Þeir hafa allir verið sæmd-
ir gullmerki KR auk margra ann-
arra viðurkenninga. Með Bubba eru
þeir allir gengnir, bræðurnir úr
Stóra-Skipholti á Bráðræðisholtinu,
bræðurnir sem eiga stærri hluta í
glæsilegri afrekssögu knattspyrnu í
KR en nokkur önnur fjölskylda.
Blessuð sé minning þeirra allra.
Guðbjörn Jónsson var ekki bara
litríkur knattspyrnumaður. Hann
var líka ein skemmtilegasta og lit-
ríkasta persóna KR á sinni tíð, mikill
sögumaður og fyndinn. Um árabil
var Bubbi nánast ómissandi ræðu-
maður á flestum samkomum KR-
inga. Síðustu starfsár sín starfaði
Bubbi sem húsvörður í KR-heim-
ilinu og miðlaði þá óspart af reynslu
sinni til ungra knattspyrnumanna.
Það má því segja að Bubbi hafi verið
nær órjúfanlegur hluti af KR í hart-
nær 70 ár.
KR á Guðbirni Jónssyni mikið að
þakka og þeir eru margir KR-ing-
arnir sem munu minnast hans lengi.
KR óskar Sigríði eiginkonu Guð-
björns og börnum velfarnaðar og
færir þeim innilegustu samúðar-
kveðjur félagsins.
Guðjón Guðmundsson,
formaður KR.
Hinn 2. janúar sl. lést heiðurs-
maðurinn, Vesturbæingurinn og
eðal-KR-ingurinn Guðbjörn Jóns-
son.
Hann var yngstur bræðranna frá
Stóra-Skipholti á Bráðræðisholtinu,
vestast í Vesturbænum, þar sem nú
er Grandavegur og sá seinasti þeirra
sem kveður þennan heim.
Hinir voru Sigurjón, Hákon og Óli
B., allt þekktir KR-ingar og afreks-
menn í íþróttum, sérstaklega knatt-
spyrnu.
Guðbjörn lék með meistaraflokki
KR í knattspyrnu um árabil og vann
það fágæta afrek að verða 6 sinnum
Íslandsmeistari í meistaraflokki.
Að loknum farsælum ferli sem
leikmaður tók hann að þjálfa yngri
flokka félagsins og það var þar sem
leiðir lágu fyrst saman árið 1956
þegar undirritaður mætti 10 ára
gamall á sína fyrstu æfingu hjá 4.
flokki KR.
Guðbjörn þjálfaði einnig meist-
araflokk félagsins með góðum ár-
angri, skilaði bæði Íslands og bik-
armeistaratitli í hús auk fjölda
annarra titla.
Hann lauk svo starfsævinni hjá fé-
laginu sínu, en hann starfaði sem
húsvörður í KR-heimilinu frá árinu
1979 og fórst það vel úr hendi eins
og annað sem hann tók sér fyrir
hendur á lífsleiðinni.
En hann var ekki aðeins afreks-
maður í íþróttum. Guðbjörn var
drengur góður, hvers manns hug-
ljúfi, með leiftrandi húmor og tæki-
færisræður hans þóttu ómissandi
þegar KR-ingar gerðu sér glaðan
dag hér á árum áður, enda komu
menn ekki að tómum kofunum hjá
Guðbirni við þau tækifæri.
Undirritaður þakkar áratuga vin-
skap, sem aldrei bar skugga á og
jafnframt forsjóninni fyrir að hafa
fengið að vera Guðbirni samferða
um skeið og er hann kvaddur með
virðingu og söknuði.
Sárastur er þó söknuður hans
nánustu, eiginkonu, barna, tengda-
barna og barnabarna og eru þeim og
öðrum ástvinum sendar innilegar
samúðarkveðjur.
Blessuð sé minning Guðbjörns
Jónssonar.
Guðmundur Pétursson.
Í dag kveðjum við KR-ingar mæt-
an félaga, Guðbjörn Jónsson. Í ára-
tugi var hann einn af máttarstólpum
félagsins. Fyrst sem leikmaður, þá
þjálfari og að lokum húsvörður í
íþróttahúsum KR. Öll þessi störf
leysti Bubbi af einstakri vandvirkni
og samviskusemi, sem verður seint
þakkað. Ég man fyrst eftir Bubba á
gamla Melavellinum, sem leikmanni
í meistaraflokki KR. Hann var bak-
vörður, mjög fljótur, sparkviss,
ákveðinn og fastur fyrir, enda gekk
hann undir gælunafninu Grimmilíus
hjá okkur hinum yngri og var sjálfur
bara stoltur af. Seinna lékum við
saman í liði, þar sem hann var að
ljúka sínum knattspyrnuferli, en ég
rétt að byrja.
Ég var einn af þeim fjölmörgu
KR-ingum, sem Bubbi kenndi knatt-
spyrnu og hafði hann mikil og já-
kvæð áhrif á okkur ungu leikmenn-
ina og átti þátt í að móta lífsviðhorf
okkar. Ég man enn glögglega, þó að
rúmlega 50 ár séu liðin, þegar
Bubbi. þá þjálfari 2. aldursfokks, rak
mig af æfingu og lét mig í tveggja
vikna bann fyrir óprúðmannlega
framkomu. Viku seinna hitti ég svo
þjálfarann á förnum vegi. „Af hverju
hefur þú ekki mætt?“ spurði hann.
„Nú, ég er í straffi í hálfan mánuð,“
var svarið. „Hvað ertu búinn að vera
lengi?“ var þá spurt. „Í eina viku.“
Þá sagði þjálfarinn. „Mættu í kvöld,
þú ert hér með náðaður fyrir góða
hegðun.“ Bubbi var nefnilega fær í
mannlegum samskiptum. Hann
kunni á okkur lagið og náði vel til
nemenda sinna. Á þessum tíma, þeg-
ar við æfðum undir leiðsögn Bubba,
kenndi hann okkur fleira en bara
knattspyrnu. Hann æfði okkur í
ræðumennsku, kenndi knattspyrnu-
lögin, samskipti við veikara kynið og
ýmislegt fleira gagnlegt. Bubbi varð
svo þjálfari meistaraflokks KR 1965
og undir hans stjórn urðum við bæði
Íslands- og bikarmeistarar. Við
munum allir þrumuræður hans fyrir
leiki og í hálfleik, þar sem hann
byggði upp sjálfstraustið, samstöð-
una og keppnisandann af slíkri
mælsku og andagift að það lét engan
ósnortinn. Það voru því ekki bara
ellefu einstaklingar, sem hófu leik-
inn fyrir KR, heldur samstillt og öfl-
ug liðsheild mótuð af einbeitni og
sigurvilja þjálfarans.
Bubbi var einstakt snyrtimenni og
var jafnan fínn og flottur til fara. Þá
var hann sérlega hæfur og snjall
ræðumaður. Hann var hnyttinn,
gerði oft góðlátlegt grín að sjálfum
sér og allar hans mörgu sögur urðu
einhvern veginn stærri og litríkari
en annarra.
Ég kveð Guðbjörn Jónsson með
þakklæti, vináttu og virðingu. Hans
verður sárt saknað í röðum okkar
KR-inga, en minningin um góðan
dreng og frábæran félaga lifir. Ég
sendi fjölskyldu Guðbjörns hug-
heilar samúðarkveðjur.
Sveinn Jónsson.
Nú er afi dáinn. Afi Bubbi var
góður en hann var lasinn og
amma Sigga hugsaði vel um
hann. Afi kenndi okkur fótbolta
en best var bara að eiga afa
Bubba. Nú er afi á himnum að
spila fótbolta með bræðrum
sínum.
Við söknum afa og elskum
hann.
Guðbjörn (Bubbi), Ársól,
Friðrik Kári og Daníel Örn.
HINSTA KVEÐJA
Síðan mér bárust
þær harmafréttir að
Jón frændi minn væri
látinn, hafa myndir
minninganna hrannast
upp í huganum og
mynda þar nokkurs konar minninga-
bók. Mig langar að fletta aðeins í
gegnum hana hér.
Ég man að við Jón fórum gjarnan
saman með ömmu og afa austur á
Kirkjubæjarklaustur þar sem margt
var brallað. Minnisstæðust er ferð
okkar upp á Systrastapa þegar við
vorum líklegast tíu og tólf ára gaml-
ir. Við vorum við það að gefast upp
þegar Jón sagði að amma hefði kom-
ist alla leið og við mættum nú ekki
vera minni menn. Þetta var nóg, við
rukum upp og vorum að springa úr
stolti þegar þangað var komið. Við
áttum líka nokkrar spennuþrungnar
ferðir að Skaftá, í nágrenni sum-
arbústaðar ömmu og afa, en ég ætla
ekki að lýsa þeim hér.
Ég man þegar við vorum orðnir
aðeins eldri. Jón var kominn með bíl-
próf og hafði keypt sér Fiat Uno. Þá
var ég líklega 15 eða 16 ára. Einn
daginn fór ég með honum út að
Garðskagavita. Þar stöðvaði Jón bíl-
inn og sagði: „Nú keyrir þú“. Litla
hjartað mitt tók kipp, ég settist und-
ir stýri og undir leiðsögn Jóns keyrði
ég bíl í fyrsta sinn. Það má fylgja
Jón Ægisson
✝ Jón Ægissonfæddist í Kefla-
vík 4. september
1969. Hann lést á
heimili sínu 3. jan-
úar síðastliðinn og
var útför hans gerð
frá Keflavík-
urkirkju 12. janúar.
með að ég hafði aldrei
orðið jafn bílhræddur.
Ég man að talsvert
síðar var ég að leita
mér að íbúð og fékk
loks eina leigða sem
var, fyrir einskæra til-
viljun, við hliðina á
íbúð Jóns. Samgangur
var að vonum mikill og
þá sérstaklega á milli
sonar míns og Ástþórs
Inga, sem hlupu í
ærslafullum leikjum
milli íbúða.
Ég man eftir því
þegar Jón og fjölskylda hans fluttu á
Tunguveginn. Ég hjálpaði til við
flutningana og þegar við Jón vorum
að burðast með tvíbreiða rúmdýnu
upp á efri hæðina, festist hún í stig-
anum miðjum og það leit ekki út fyr-
ir að við kæmumst með hana lengra.
Með herkjum náðum við dýnunni
niður aftur og ákváðum að verða
okkur úti um spotta til að hífa hana
upp á svalir. Það gekk eftir talsvert
puð en þá voru góð ráð dýr því svala-
dyrnar voru of lágar. Okkur til mik-
ils léttis tókst okkur með lagni að
koma henni inn.
Þetta eru bara nokkrar af fjöl-
mörgum minningum sem ég á um
Jón. Allar eru þær góðar enda var
Jón einn fárra manna sem ég hef
skilyrðislaust litið upp til um ævina.
Mér finnst sárt til þess að hugsa að
minningabókin skuli þurfa að enda
hér.
Elsku Ástþór og Berglind, amma
og afi, Stebbi, Ægir og Sússa, megi
Guð veita ykkur styrk í gegnum erf-
iða tíma. Ég og fjölskylda mín send-
um ykkur innilegar samúðarkveðjur.
Elías Þór Pétursson.