Morgunblaðið - 09.02.2007, Síða 35

Elsku afi
Takk fyrir allar góðu stund-
irnar
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Sveinbjörn Egilsson)
Þín
Aðalheiður
Gunnarsdóttir.
HINSTA KVEÐJA
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 9. FEBRÚAR 2007 35
MINNINGAR
✝ Gunnar Há-mundur Valdi-
marsson vélstjóri og
aðalvarðstjóri í lög-
reglunni á Keflavík-
urflugvelli fæddist í
Reykjavík 25. októ-
ber 1925. Hann and-
aðist á Hjúkr-
unarheimilinu
Garðvangi í Garði
31. janúar síðastlið-
inn. Foreldrar hans
voru Ragnheiður
Sigríður Erlends-
dóttir, f. á Hlíð-
arenda í Fljótshlíð 9. mars 1896, d.
16. janúar 1977 og Valdimar Daða-
son tollþjónn í Reykjavík, f. á
Dröngum á Skógarströnd 29. maí
1894, d. 29. mars 1927. Albróðir er
Valdimar Ragnar, f. 13. júlí 1927,
d. 3. maí 1975. Sammæðra hálf-
systkini eru Marínella Ragnheiður,
f. 14. sept. 1933., Kristján Erlend-
ur, f. 12. maí 1936, og tvíburarnir
Guðmundur og Þórður, f. 8. októ-
ber 1939.
Gunnar kvæntist 23. desember
1949 Aðalheiði Björnsdóttur frá
Tjarnarkoti í Sandgerði, f. 8. jan-
úar 1925, d. 21. september 1969.
Foreldrar hennar voru Björn Sam-
úelsson útvegsbóndi í Sandgerði, f.
22. sept.1881, d. 3. sept. 1969 og
Guðbjörg Sigríður Guðjónsdóttir
frá Syðstakoti á Miðnesi, f. 30. okt.
1893, d. 30. júní 1931. Gunnar og
Aðalheiður eignuðust fimm börn,
þau eru: 1) Kolbrún, f. 28. ágúst
1948, maki Birgir Bjarnason, f. 19.
Borgar, f. 16. ágúst 1963, maki
Hanna Björk Birgisdóttir, f. 7.
mars 1973, börn þeirra eru Hilmar
Grétar, f. 28. maí 1985, Dóra
Oddný, f. 26. janúar 1988 og Jón-
atan Emil, f. 10. júní 2004. 2) Jó-
hann Sighvatur, f. 13. júlí 1965,
maki Helga Svanhvít Þrast-
ardóttir, f. 26. mars 1966, dóttir
þeirra er Arna Silja, f. 2. maí 1988.
3) Kristborg Bóel, f. 2. janúar 1976,
maki Sigurjón Rúnarsson, f. 11.
október 1973, börn þeirra eru Al-
mar Snær, f. 2. júní 1996, Bríet, f.
2. des. 2002 og Þór, f. 1. september
2005.
Gunnar ólst upp hjá móður sinni
ásamt yngri bróður í Reykjavík en
föður sinn missti Gunnar mjög
ungur, aðeins tveggja ára. Átta
ára gamall fluttu þau til Sand-
gerðis þar sem móðir hans stofnaði
heimili með Haraldi Kristjánssyni
sjómanni. Gunnar kvæntist Að-
alheiði 1949 og hófu þau búskap og
bjuggu í Tjarnarkoti allt til ársins
1965 er þau fluttu til Kópavogs.
Seinustu árin hefur Gunnar búið í
Keflavík og nú síðast að Hjúkr-
unarheimilinu Garðvangi í Garði.
Gunnar hóf störf sem hjálp-
arkokkur til sjós 1937 hjá Haraldri
fóstra sínum og starfaði sem vél-
stjóri til sjós og lands allt til ársins
1957 er hann hóf störf í lögregl-
unni á Keflavíkurflugvelli. Gunnar
lauk vélstjóraprófi 1945 og
lögreglunámi 1963, og sat fjölda
námskeiða á vegum lögreglunnar.
Á Keflavíkurflugvelli starfaði
hann sem aðalvarðstjóri frá 1991
til 1995 er hann lét af störfum sök-
um aldurs.
Útför Gunnars verður gerð frá
Keflavíkurkirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13. Gunnar verður
jarðsettur í Fossvogskirkjugarði
við hlið Aðalheiðar.
janúar 1947. Börn
þeirra: a) Aðalheiður,
f. 14. okt. 1969, sam-
býlismaður Rúnar
Ómarsson, f. 30. júlí
1970, sonur þeirra
Frosti, f. 11. des.
2005, b) Birgir Rafn,
f. 31. okt. 1976, sam-
býliskona Thelma
Ólafsdóttir, f. 26.
mars 1979, sonur
þeirra Birgir Óli, f.
26. sept. 2005, c) El-
ísabet, f. 2. jan. 1979,
sambýlismaður Hilm-
ar Ingimundarson, f. 7. mars 1978,
sonur þeirra Tómas, f. 1. júlí 2005.
2) Valdimar Ragnar, f. 3. júlí 1953,
maki Sjöfn B. Eysteinsdóttir, f. 11.
febrúar 1955, börn þeirra eru
Eygló Hulda, f. 21. júní 1974, sam-
býlismaður Ólafur Þór Jósefsson,
f. 16. sept. 1971 og Gunnar Há-
mundur, f. 19. apríl 1979. 3) Gunn-
ar Björn, f. 17. sept. 1962, maki
Sigríður Birna Björnsdóttir, f. 10.
ágúst 1964, dætur þeirra Að-
alheiður, f. 27. júlí 1993 og Gunn-
hildur, f. 27. júlí 1993. Sonur Gunn-
ars Björns er Valdimar Ragnar, f.
3. janúar 1981, sambýliskona Lára
Jóhannesdóttir, f. 29. janúar 1982,
sonur þeirra Tristan Máni, f. 9.
sept. 2001. Gunnar og Aðalheiður
misstu tvö börn í bernsku. Áður
átti Gunnar dótturina Jónu Arn-
fríði, f. 25. febrúar 1945, maki
Steindór Jónatan Sighvatsson, f.
14. september 1939, d. 10. ágúst
2000. Börn þeirra eru: 1) Sigþór
Tengdafaðir minn Gunnar Há-
mundur hefur lokið lífsgöngu sinni.
Síðustu árin var hann orðinn móður,
en aldrei gafst hann upp, glampi í
auga og bros á vör einkenndu hann
alla tíð og framundir það síðasta.
Þegar við Gunnar kynntumst árið
1969, var hann um það bil að leggja
seinustu hönd á glæsilegt hús við
Reynihvamm í Kópavogi, þar hafði
hann byggt framtíðarheimili fyrir
fjölskylduna frá Tjarnarkoti í Sand-
gerði, staðráðinn í að veita Öllu sinni
og börnunum allt það besta sem völ
var á, rafmagnseldavél, ísskáp, sjálf-
virka þvottavél og meira að segja
heitt vatn. En örlögin verða ekki
umflúin, Alla lést langt um aldur
fram aðeins 44 ára að aldri. Hún
naut nýja heimilisins aðeins í
skamman tíma en ég er viss um að
hún naut þess að fullu. Nýorðinn
ekkjumaður stóð Gunnar uppi með
tvo stráka og elsta dóttirin að hefja
búskap með undirrituðum. Það var
þung raun að missa mömmuna á
heimilinu og yngsta barnið aðeins
sjö ára. Fyrstu mánuðina í okkar
sambúð vorum við Kolla líka til húsa
hjá honum með litlu Aðalheiði en
hún fæddist aðeins nokkrum dögum
eftir andlát ömmu sinnar og nöfnu.
Hjá Gunnari var fjölskyldan í fyr-
irrúmi. Með sömu einbeitninni og
hann sýndi þegar hann byggði ein-
býlishúsið í Reynihvamminum, bjó
hann svo um hnútana að drengirnir
hefðu alla aðhlynningu sem þeir
þurftu, og fékk sér þá aðstoð sem
nauðsynleg var. En þar sem hann
var lögreglumaður suður á Keflavík-
urflugvelli var hann oft í burtu á
ýmsum tímum sólarhrings. Gunnar
var mjög þægilegur á heimili, af-
burða snyrtilegur og natinn við allt
sem sneri að húshaldi bæði utan
húss sem innan. Hann var mikill
náttúruunnandi og hafði sérstakt
dálæti á blómarækt, þess bar glæsi-
legur garður við húsið hans glöggt
vitni.
Gunnar hóf síðar sambúð með
Anný Hermannsdóttur, fluttu þau
saman með strákana í Mosfellsbæ,
þar sem þau bjuggu í nokkur ár.
Gunnar var félagslyndur maður að
eðlisfari og í Mosfellsbænum söng
hann með Karlakórnum Stefni og
síðar þegar hann var fluttur til
Keflavíkur gekk hann til liðs við
karlakórinn þar. Leiðir Annýjar og
Gunnars skildu. En síðar á ævinni
eignaðist hann vinkonu, hana Guð-
mundu, yndislega og dugmikla konu
ættaða frá Ísólfsskála og áttu þau
saman nokkur ár. Gunnar og Guð-
munda bjuggu ekki saman en bund-
ust miklum vináttu- og tryggða-
böndum. Guðmunda dó fyrir
nokkrum árum. Var það mikil sorg
fyrir fullorðinn mann að missa besta
vininn.
Já, fyrstu kynnin voru góð, en
ekki voru þau síðri þegar líða tók á.
Börnunum var hann frábær afi, hlýr
og góður, og við alla gat hann rætt á
þeirra forsendum. Skipti ekki máli
hvort fólk var fjögurra eða fjórtán,
Gunnar afi sýndi áhuga og setti sig
inn í málin. Skíði, snjóbretti, fim-
leikar, fótbolti, áhugi afa spannaði
allt sviðið, enda liðtækur íþrótta-
maður sjálfur, gerði Reyni í Sand-
gerði að Suðurnesjameisturum í
knattspyrnu árið 1957. Gunnar var
um margt sérstakur maður. „Lít-
illátur, ljúfur og kátur“ svo sann-
arlega áttu þessar línur við um
tengdapabba. Hann setti sig ekki í
dómarasæti. Hafði sínar skoðanir en
var ekkert að flíka þeim þar sem það
átti ekki við. Hann var einstaklega
næmur á menn og málefni, fljótur að
átta sig og greina aðalatriðin. Það
var ekkert auðvelt og jafnvel
óheppilegt að vera á öndverðum
meiði við Gunnar í rökræðum, mað-
ur hafði einfaldlega rangt fyrir sér. Í
fjölskylduveislum var Gunnar hrók-
ur alls fagnaðar, sögumaður góður
og flestum betri þegar honum tókst
sem best upp. Gunnar naut sín í
ferðalögum og man ég sérstaklega
eftir yndislegri ferð í Þórsmörk fyr-
ir ekki svo mörgum árum. Hvað
hann naut sín. Þurfti ekkert endi-
lega að fara í gönguferð en horfði
bara á fjallahringinn og fegurðina,
þar sem hann sat á bökkum Kross-
ár, fyrir neðan Litla-enda. Þetta var
frábær ferð þar sem allt gekk upp.
Veður eins og best verður á kosið,
skemmtilegar sögur sagðar og sung-
ið af hjartans lyst á kvöldin. Gunnar
hafði mikla ánægju af þessari ferð
enda átti hann ættir að rekja til þess
fræga staðar Hlíðarenda í Fljótshlíð
eins og nafn hans bendir reyndar til.
Gunnar tengdafaðir minn var einn
af þessum mönnum sem vann sín
verk hávaðalaust. Var lengst af op-
inber embættismaður og rækti sínar
skyldur af alúð. Sá fyrir sínum eins
og sagt er. Færi betur að fleiri væru
þeirrar gerðar.
Sjálfur get ég þakkað nær fjöru-
tíu ár. Hjálp og alúð þegar við unga
parið vorum að feta okkar fyrstu
spor út í lífið, félagsskap og nær-
veru, samúð, hlýju, vinarþel og öll
skemmtilegheitin, allt þetta og svo
miklu, miklu meira þakka ég nú
þegar leiðir skilja.
Takk fyrir gönguna saman,
tengdapabbi.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V.Briem)
Birgir Bjarnason.
Elsku hjartans pabbi minn, það er
erfitt að lýsa þeim tilfinningum sem
bærast í brjósti mér þessa dagana.
Allt svo hljótt og mikill tómleiki, að
minnsta kosti er það mín tilfinning.
Þú þessi fjallhrausti og glaðlegi fað-
ir minn sem ekkert virtist bíta á
varst orðinn svo illa lasinn á tiltölu-
lega stuttum tíma, það var engin
undankomuleið, bara spurning um
tíma, en svo kom kallið, og þá verð-
um við svo ósjálfbjarga, en það er þó
huggun að vita til þess að nú líður
þér vel.
Elsku pabbi, þú varst einstakur
maður og forréttindi að eiga þig að,
svo góður, hjartahlýr og glaðlegur,
ég minnist þín helst með bros á vör,
þú hafðir þann hæfileika að bera
ekki sorgir þínar og erfiðleika á
torg. Með þessa hæfileika og lund-
arfar þitt held ég að nærri allt sé
mögulegt.
Þú varst alltaf töluvert á ferðinni,
hafðir svo gaman af að líta inn hjá
okkur systkinunum og hitta fjöl-
skyldur okkar einnig, hvað þú varst
duglegur að skreppa í kaffi til vina
og ættingja, þú varst svo félagslynd-
ur. Svona síðasta árið fór svo að
draga úr þessum heimsóknum þín-
um vegna veikindanna en þá komum
við systkinin og krakkarnir til þín
þess í stað. Þessar samverustundir
eru ómetanlegar og vil ég þakka þér
þær.
Vélstjóralærður sjómaður sem
starfaði mestan part ævinnar í lög-
reglunni á Keflavíkurflugvelli. Söng-
elskur mjög, söngst m.a. með Karla-
kór Miðnesinga, Karlakór
Keflavíkur, Karlakórnum Stefni,
Eldeyjarkórnum og síðast en ekki
síst Kirkjukór Hvalsnessóknar.
Mikið dálæti hafðir þú á garðrækt
(gerðir þá nokkra fræga) og hafðir
mjög gott auga fyrir því. Það sem þú
tókst þér fyrir hendur það kláraðir
þú, hvort sem það var lampasmíði
eða að byggja heilt hús. Ótrúlegt
hvað þú varst áræðinn.
Elsku pabbi, söknuðurinn er mik-
ill því við vorum svo nánir og miklir
vinir, ég er þér ævinlega þakklátur
fyrir allan tímann sem við áttum
saman. Það er mikill fjársjóður.
Sigga, Aðalheiður og Gunnhildur
vilja líka þakka þér fyrir allt, þú átt
ætíð stóran stað í huga og hjarta
okkar allra.
Minning þín mun lifa með okkur.
Legg ég nú bæði líf og önd,
ljúfi Jesús, í þína hönd,
síðast þegar ég sofna fer
sitji Guðs englar yfir mér.
(Hallgrímur Pétursson)
Þinn sonur
Gunnar Björn.
Ég vildi bara þakka þér, afi minn,
fyrir allar stundirnar sem við áttum
saman og hefði ég viljað hafa þær
miklu fleiri en það er svona. Ég
gleymi aldrei rúntunum í gamla
daga úti Sandgerði, Garð eða
Grindavík, oft fórum við saman eitt-
hvað að bralla og alltaf hafði ég
gaman af sögunum þínum í þessum
ferðum okkar.
Við eigum eftir að sakna þín mik-
ið, elsku afi og vonum að þér líði bet-
ur núna.
Valdimar Ragnar Gunnarsson.
Elsku afi.
Okkur langar í fáeinum orðum að
minnast afa okkar og um leið þakka
honum fyrir þær stundir sem við
áttum með honum í gegnum árin.
Gunnar afi var sterkbyggður og
hraustur líkt og nafni hans úr Njálu.
Alltaf svo sportlegur og ungur í
anda. Afi var alltaf með húmorinn í
lagi og gat yfirleitt fundið spaugi-
legu hliðina á hlutunum. Hann var
merkur maður í augum okkar systk-
inanna, enda var hann lögguafinn á
vellinum og er það ofarlega í huga
okkar þegar afi mætti í fullum
skrúða í Háahvamminn.
Það var alltaf gaman þegar afi
mætti í heimsókn til okkar í Háa-
hvamminn. Við áttum margar góðar
stundir með afa okkar. Okkur er það
minnisstætt þegar hann sat í horn-
inu í eldhúsinu og sagði okkur
skemmtilegar sögur af sér og öðru
fólki og maður skildi aldrei hvernig
hann mundi allar þessar sögur. Þar
á meðal fengum við að heyra hversu
mikill snillingur afi var á knatt-
spyrnuvellinum. Hann lék með
Reyni í Sandgerði og þótti hann víst
harður í horn að taka í vörninni. Afi
fylgdist alltaf vel með okkur systk-
inunum og var áhugasamur um það
sem við tókum okkur fyrir hendur,
hvort sem það var Birgir Rafn í fót-
boltanum, Elísabet í fimleikunum
eða Aðalheiður í snjóbrettunum og
fyrirtækinu. Það er eftirminnilegt
þegar afi mætti á völlinn þegar
Reynismenn tóku á móti Haukunum
í fótboltanum. Þrátt fyrir að Reyn-
ismenn hafi tapað leiknum 3–2 var
afi sáttur við sinn mann, já afi stóð
alltaf með sínum. Við systkinin er-
um afar þakklát fyrir það að afi okk-
ar fékk að upplifa þá ánægjustund
með okkur þegar langafastrákarnir
þrír, Tómas, Birgir Óli og Frosti,
komu í heiminn hver á eftir öðrum
árið 2005. Hann fékk að fylgjast
með þeim fyrstu æviár þeirra og
þegar þeir mættu á spítalann til
hans ljómaði afi allur og varð hinn
kátasti.
Elsku afi, takk fyrir allar sam-
verustundirnar og takk fyrir að vera
afi okkar. Við munum taka allar
minningarnar um þig og geyma þær
djúpt í hjörtum okkar.
Þín afabörn,
Aðalheiður, Birgir Rafn
og Elísabet.
Elsku afi, það er alltaf rosalega
erfitt að kveðja. En núna veit ég að
þér líður vel. Takk fyrir allt.
Það var alltaf gaman að koma til
þín, og ég man sérstaklega vel eftir
því þegar við komum í heimsókn til
þín í litlu íbúðina á Heiðarvamm-
inum og ég var að teikna myndir
fyrir þig og skrifa litlar sögur, mér
þótti líka gaman þegar þú komst til
okkar. En það var svolítið skrítið að
hafa þig ekki hérna heima hjá okkur
á aðfangadag þessi jólin.
Afi mér hefur alltaf þótt rosalega
vænt um þig og þykir það enn. Ég
elska þig.
Þín
Gunnhildur.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(Valdimar Briem)
Það er sannarlega margs að
minnast og margt sem ég þakka af
alhug við fráfall Gunnars bróður
míns. Gunni var sterkur persónu-
leiki, alltaf jákvæður og hress. Hann
hafði góða nærveru og var gott að fá
hann í heimsókn, jafnvel þótt hann
stoppaði ekki nema í stutta stund.
Gunni var fyrsta barn móður
minnar, sem missti eiginmann sinn
þegar hún var hálfgengin með annað
barn þeirra, Valdimar Ragnar (d.
1975). Við vorum þeirrar gæfu að-
njótandi að alast upp saman, því fað-
ir minn, seinni eiginmaður hennar,
gekk bræðrunum í föður stað. Valdi
og Gunni voru sex og átta ára þegar
ég fæddist, og á næstu sex árum
bættust þrír strákar í viðbót í systk-
inahópinn, svo það var oft glatt á
hjalla. Ég man hvað ég var stolt af
stóra bróður mínum þegar hann var
kominn í skátabúninginn sinn, með
alvöru skátahatt eins og Baden Po-
well. Það var líka gaman að fylgjast
með þeim bræðrum á fótboltavell-
inum og ræktum við yngri systkinin
hlutverk okkar af mikilli alvöru að
hvetja þá.
Þegar fjölskyldan flutti til
Reykjavíkur, fermingarárið mitt,
voru Gunni og Valdi þegar búnir að
stofna fjölskyldur og bjuggu áfram í
Sandgerði. Það var gjarnan mikil til-
hlökkun að fá bræðurna í heimsókn í
bæinn með fjölskyldur sínar.
Það var gaman að sjá kraftinn í
Gunna þegar hann var að byggja
húsið sitt í Reynihvammi í Kópa-
vogi. Þannig gekk hann til allra
hluta, af krafti og dugnaði.
Það bar óbærilegan skugga á líf
Gunna og barnanna þegar Aðalheið-
ur, eiginkona hans, lést langt um
aldur fram, eftir erfið veikindi. Hún
var öllum harmdauði og hennar
saknað alla tíð.
Gunni var félagslyndur og söng-
elskur, og gaf það honum mikið að
taka þátt í kórstarfi. Samveran með
söngfélögum var honum mikils virði,
ekki síst eftir að starfsævi hans
lauk, og eignaðist hann vinkonu
meðal þeirra, Guðmundu H.H. Guð-
mundsdóttur. Þau áttu fáein gleðirík
ár í félagskap hvort annars áður en
hún lést fyrir tæpum fjórum árum.
Gunni bróðir átti ánægjulegt ævi-
kvöld í nánu samneyti við börn sín
og afkomendur. Ég og fjölskylda
mín þökkum ljúfa samfylgd og ósk-
um þess að afkomendur hans sæki
styrk í fjársjóð góðra minninga.
Marinella R. Haraldsdóttir.
Gunnar Hámundur
Valdimarsson