Morgunblaðið - 09.02.2007, Qupperneq 38

38 FÖSTUDAGUR 9. FEBRÚAR 2007 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ GuðmundurHjálmsson fædd-
ist á Hofstöðum í
Stafholtstungum 8.
september 1929.
Hann lést á líkn-
ardeild Landakot-
spítala 2. febrúar
síðastliðinn. For-
eldrar hans voru
Steinunn Guð-
mundsdóttir frá
Sleggjulæk, f. 1897,
d. 1946, og Hjálmur
Þorsteinsson frá
Örnólfsdal, f. 1891,
d. 1947. Systkini Guðmundar eru
Þorsteinn, f. 1921, d. 1966, kona
hans var Eugenía Nielsen, f. 1916,
d. 2004. Tvíburadrengir, f. 1924, a)
andvana fæddur og b) Guðmundur,
lést samdægurs. Kristín, f. 1925, d.
1988, gift Gesti Guðmundssyni, f.
1916, Guðbjörg, f. 1927, gift Sig-
urði Sigurjónssyni, f. 1925, Elín
Vigdís, f. 1931, Ólafína Guðlaug, f.
1939, gift Guðmundi H. Sigmunds-
syni, f. 1935, og Guðrún María, f.
1939, gift Óskari Einarssyni, f.
1934.
dóttir, f. 1980, í sambúð með Chri-
stopher D. Wright, f. 1975, og
Tinna Björk Halldórsdóttir, f.
1985, í sambúð með Halldóri Þór
Helgasyni, f. 1985. 3) Hjálmur Þor-
steinn, f. 1966, kvæntur Rósbjörgu
Sigríði Þórðardóttur, f. 1972, synir
þeirra eru: Þorsteinn, f. 1996, og
Kristján Ottó, f. 1998.
Árið 1954 byggðu Guðmundur
og Sólveig ásamt foreldrum Sól-
veigar hús sitt, Tryggvastaði á
Lindarbraut 27 á Seltjarnarnesi,
og þar hafa þau búið allan sinn bú-
skap.
Guðmundur var bifreiðastjóri
alla tíð, hann hóf störf hjá Mjólk-
urstöðinni í Reykjavík 1946 og
keyrði þar mjólkurbíl í 13 ár. Það-
an fór hann að keyra hjá Stræt-
isvögnum Reykjavíkur þar sem
hann starfaði í 15 ár en ók síðan
leigubíl hjá Hreyfli í 25 ár. Ásamt
leiguakstrinum keyrði hann skjól-
stæðinga Hlíðarbæjar frá stofnun
1986 þar til hann lét af störfum
1998 vegna heilsubrests.
Útför Guðmundar verður gerð
frá Seltjarnarneskirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 11.
Guðmundur ólst
upp hjá foreldrum
sínum á Hofstöðum
til 1945 er fjölskyldan
flutti á Kirkjuteig í
Reykjavík. Foreldrar
hans létust 1946 og
1947 en eftir það
ráku systkinin saman
heimilið á Kirkjuteig.
Guðmundur
kvæntist árið 1955
Sólveigu Tryggva-
dóttur frá Tryggva-
stöðum á Seltjarn-
arnesi, f. 28. ágúst
1935. Foreldrar hennar voru Ásta
Sigríður Þorvarðardóttir frá
Gróttu, f. 1913, d. 1976, og Tryggvi
Gunnsteinsson frá Nesi, f. 1913, d.
1976. Sólveig og Guðmundur eiga
þrjú börn, þau eru: 1) Steinunn
Ásta, f. 1955, gift Daníel Inga Har-
aldssyni, f. 1951, sonur þeirra er
Guðmundur, f. 1981, í sambúð með
Ingibjörgu Snorradóttur, f. 1983.
2) Tryggvi, f. 1959, kvæntur Svövu
Kristínu Þorkelsdóttur, f. 1959,
börn þeirra eru: Þorkell Jón, f.
1998, Edda Margrét Halldórs-
Guðmundur Hjálmsson, tengda-
faðir minn eða Gummi eins og hann
var oftast kallaður er látinn.
Gummi var mikill náttúruunnandi
og útivistarmaður. Hann þekkti
fjölmargar fuglategundir og fylgd-
ist vel með fuglalífinu á nesinu.
Einnig hafði hann gaman af því að
kenna barnabörnum sínum að
þekkja fuglategundirnar. Gummi
hafði yndi af garðyrkju og vann
mikið í garðinum sínum, sérstak-
lega eftir að hann komst á eft-
irlaun. Gummi var ættaður úr
Borgarfirðinum og sveitin hans var
honum kær. Hann var ættrækinn
og minnugur og hafði gaman af að
rekja saman ættir, sérstaklega ef
hann gat tengt þær við Borgar-
fjörðinn. Hann var sveitamaður í
eðli sínu og fylgdist vel með hesta-
eign sona sinna. Á hverju hausti fór
hann með strákunum sínum í réttir
norður í Vatnsdal.
Gummi var vel kvæntur, enda
fögnuðu hann og Sólveig tengda-
móðir mín 50 ára brúðkaupsafmæli
fyrir tveimur árum. Gummi hafði
yndi af því að ræða um stjórnmál.
Hann var mikill sjálfstæðismaður
og fór ekki leynt með skoðanir sín-
ar. Ég hafði mjög gaman af til-
raunum hans til að snúa þeim sem
ekki höfðu réttu pólitísku viðhorfin
að hans mati.
Gummi og Sólveig hafa alltaf
verið dugleg við að koma til að-
stoðar ef einhver hefur þurft á því
að halda. Þorkell Jón, sonur okkar
Tryggva, fékk að vera hjá ömmu og
afa á daginn þangað til hann fékk
pláss í leikskóla. Seinna þegar hann
byrjaði í grunnskóla kom ekkert
annað til greina en að fá að vera
hjá ömmu og afa eftir skóla. Þessi
tími með ömmu og afa hefur verið
honum afar dýrmætur og þau hafa
kennt honum mikið. Ég þakka
Gumma samfylgdina.
Svava.
Fyrir fimmtán árum kom ég
fyrst að Tryggvastöðum. Gummi
tók á móti okkur Hjálmi á sinn
gestrisna hátt eins og þeirra er sið-
ur þar á bæ. Síðan hef ég og fjöl-
skylda mín átt trausta bakhjarla
þar. Sólveig og Gummi voru mjög
samrýnd hjón og hjá þeim allt í röð
og reglu, enda bæði meyjur. Við
Gummi unnum á tímabili saman í
Hlíðabæ þar sem hann sá um akst-
ur. Hann var mjög vel liðinn í
vinnunni, traustur, greiðvikinn og
stundvís. Ég er ekki frá því að þeir
eiginleikar hafi erfst til afkomenda
hans. Hann var afskaplega góður
afi og er hans sárt saknað. Hann
vildi alltaf fá að hafa afastrákana
hjá sér þegar þeir áttu frí og nutu
þeir þess að eyða sumrunum úti á
Nesi hjá afa og ömmu. Þar var
dekrað við þá á allan hátt, afi fór
með þá daglega að tjörninni þar
sem andirnar eins og hann kallaði
þær tóku á móti þeim því þær voru
farnar að þekkja bláa bílinn hans.
Einu sinni sagði sonur okkar að afi
væri svona blár! Það var mikil
speki, því blái liturinn var í uppá-
haldi hjá honum á ýmsan hátt.
Fjöruferðirnar voru líka vinsælar,
Húsdýragarðurinn og að hjálpast
að í garðinum þeirra ömmu. Það
var hins vegar ekkert sem toppaði
réttarferðirnar norður í Vatnsdal.
Það var ekki síst Gummi sem
hlakkaði til þeirra og hafði hann
farið þær ófáar. Hann var mikill
íþróttaáhugamaður og var líka dug-
legur að hvetja strákana okkar í
handboltanum og hestamennsk-
unni. Eitt sumarið bauð ég honum í
viku hringferð um landið með
strákunum mínum. Við fórum fjög-
ur saman. Hann var ánægður með
ferðina enda hafði hann ekki farið
hringinn áður en var líka feginn að
hafa ekki reynt að fara þegar
hringvegurinn var opnaður, eins og
vegirnir voru þá. Hann bjó stærsta
hluta ævinnar á Seltjarnarnesinu
sem eru æskuslóðir Sólveigar en
hann var Borgfirðingur í hjartanu
og talaði vel um sveitina sína.
Gummi á þakkir skildar fyrir að
sinna fjölskyldu minni svo vel í
gegnum tíðina. Drengirnir okkar
þakka afa fyrir allar góðu stund-
irnar og við reynum að komast yfir
sorgina með góðu minningunum um
hann. Ég geri mitt besta til að
sinna þeim sem voru honum kær-
astir.
Rósbjörg S. Þórðardóttir.
Elsku afi minn, Guðmundur
Hjálmsson hefur kvatt þennan
heim og hans er sárt saknað. Við
erum búnir að vera samferða í 25
ár og eftir lifa ótal minningar. Allt-
af var hann tilbúinn til að gera allt
fyrir mig og eyddi miklum tíma
með mér. Minningar um allar þær
stundir sem við áttum saman eru
ómetanlegar á sorgartímum.
Ég varð þeirrar gæfu aðnjótandi
að fá að búa hjá afa og ömmu á
Tryggvastöðum á meðan ég stund-
aði nám í Verzló. Fyrir þann tíma
er ég mjög þakklátur. Alltaf var
gott að koma heim til afa og ömmu
eftir skóladaginn. Afi hafði mikinn
áhuga á þjóðmálum og fylgdist vel
með þeim og ekki held ég að hon-
um hafi fundist það miður þegar ég
málaði herbergið mitt blátt.
Meiri Borgfirðing en afa var vart
hægt að finna og talaði afi alltaf vel
um sveitina sína. Í Borgarfirðinum
er t.d. alltaf gott veður að hans
sögn og fallegt með eindæmum.
Ekki ætla ég að mótmæla því. Lax
sem veiddur var í Norðurá gat afi
þekkt á bragðinu. Garðinum á
Tryggvastöðum hafði hann mjög
gaman af og þá sérstaklega kart-
öfluræktinni og fóru ófáar stund-
irnar í að rækta garðinn, uppsker-
an var eftir því góð.
Umhyggju og ástúð þína
okkur veittir hverja stund.
Ætíð gastu öðrum gefið
yl frá þinni hlýju lund.
Gáfur prýddu fagurt hjarta,
gleðin bjó í hreinni sál.
Í orði og verki að vera sannur
var þitt dýpsta hjartans mál.
(Ingibjörg Sigurðardóttir.)
Þakka þér fyrir allt, afi minn.
Hvíldu í friði.
Guðmundur Daníelsson.
Við fráfall góðs bróður koma
fram margar minningar. Eftir frá-
fall foreldra okkar áttum við sjö
systkini saman heimili sem í dag
þætti fremur sjaldgæft. Við yngstu
systurnar segjum alltaf að við höf-
um átt góð bernsku- og unglingsár
þrátt fyrir mikið mótlæti sem
systkinahópurinn hafði orðið fyrir.
Eldri systkinin lögðu á sig mikla og
stranga vinnu til að halda heimilinu
saman og alltaf hefur verið mikill
kærleikur á milli okkar systkina.
Ef eitthvað bjátaði á þá voru hin
komin til að hjálpa. Við áttum góð
móður- og föðursystkini sem voru
okkur líka innan handar. Gummi
var einstaklega umhyggjusamur,
samviskusamur og reglumaður alla
tíð. Snyrtimennskan var hans ein-
kenni, alltaf var allt í röð og reglu.
Svo kom að því að unga fólkið
þurfti að lyfta sér upp, fara út að
dansa og vera með góðum vinum.
Oft var safnast saman heima og
alltaf var skemmt sér á heilbrigðan
hátt. Einn dag kom ung og góð
stúlka af Seltjarnarnesi með
Gumma heim og var það Sólveig
Tryggvadóttir. Hún var sú besta
eiginkona sem bróðir gat fengið.
Þau hafa verið einstaklega sam-
rýnd frá fyrstu tíð. Sigríður móðir
Sólveigar varð honum eins og önn-
ur móðir. Nú þegar meira en hálf
öld er liðin síðan þau giftust hefur
þeim búnast vel, eiga þrjú börn,
tengdabörn og fjóra tápmikla
stráka sem hefur liðið vel hjá afa
og ömmu. Þegar komið er að
kveðjustund er okkur þakklæti efst
í huga.
Við sendum Sólveigu og fjöl-
skyldunni okkar innilegustu sam-
úðarkveðjur.
Guðrún og Ólafína.
Fallinn er frá móðurbróðir minn
Guðmundur Hjálmsson, eða Gummi
frændi eins og hann var ávallt
nefndur meðal frændsystkina
sinna.
Gummi háði nokkuð stranga bar-
áttu undir lokin en naut þeirrar
gæfu að hljóta hægt andlát.
Gummi var einstaklega ættræk-
inn maður og var ávallt fyrstur til
að samfagna sínum nánustu og ekki
síður veita þeim stuðning og sýna
samhug ef eitthvað bjátaði á.
Sem lítill drengur í fjarlægð leit
ég ávallt til Gumma sem fyrir-
myndar. Bæði var hann einstaklega
góður við þennan litla frænda sinn
og svo einnig hitt að hann var bíl-
stjóri og keyrði stóra bíla sem var
líka á þeim árum ákveðin virðing-
arstaða í augum lítils drengs í sveit.
Gummi var ávallt tengdur sveit-
inni sterkum böndum. Fyrir okkur
frændsystkini hans í Vatnsdalnum
var það ávallt tilhlökkun þegar fjöl-
skyldan á Tryggvastöðum var
væntanleg í heimsókn, en í minn-
ingunni eru slíkar sumarheimsókn-
ir hluti af tilverunni.
Ferð í réttir var einnig fastur lið-
ur og fór hann síðustu réttarferðina
nú í haust, þá helsjúkur maður.
Það var ávallt gaman að vita að
Gummi var mættur í réttarstörfin
þegar komið var úr löngum leitum.
Í eitt skipti fór Gummi með
gangnamönnum úr Vatnsdal í
göngur, þá sem aðstoðarmaður bíl-
stjóra. Þessi ferð var honum mjög
hugstæð í minningunni og bar hana
oft á góma síðar. Þá sá hann m.a.
heiðarlönd æskustöðva sinna í
Borgarfirði frá öðru sjónarhorni.
Að lokum vil ég þakka Gumma
fyrir samfylgdina og alla tryggð og
vináttu við frændsystkini sín frá
Kornsá og fjölskyldur þeirra.
Sólveig, Steinunn Ásta, Tryggvi,
Hjálmur Þorsteinn og fjölskyldur,
ykkur sendi ég mínar innilegustu
samúðarkveðjur. Megi minning um
góðan fjölskylduföður veita ykkur
styrk.
Hjálmur St. Flosason.
Nú er komið að kveðjustund
kæri Gummi frændi. Mér er það
bæði ljúft og skylt að setjast niður
og rita fáeinar línur í minningu
þína.
Tryggvastaðir, Gummi frændi,
Sólveig og börnin tengjast mjög
mínum bernskuminningum. Sam-
bandið á milli fjölskyldnanna hefur
ætíð verið afar kært og náið. Fyrr
á árum voru tíðar ferðir um helgar
í strætó út á Nes og þar fengum
við alltaf góðar móttökur. Bræð-
urnir Steini og Gummi voru sam-
rýndir og það átti einnig við um
svilkonurnar Sinnu og Sólveigu. Í
þessum heimsóknum spjallaði full-
orðna fólkið saman og við börnin
spiluðum og lékum okkur. Bjart er
yfir þessum áhyggjulausu bernsku-
dögum.
Þegar faðir minn féll frá var ég
rétt fermdur og reyndust Gummi
frændi og Sólveig okkur fjölskyld-
unni á Vesturgötunni ómetanlega.
Þau voru þessi tryggu og samstilltu
hjón sem við þurftum á að halda.
Sú tryggð hefur haldist alla tíð og
ekki síst þegar móðir mín komst á
efri ár og var einsömul í húsinu.
Fyrir alla þá ást og umhyggju
sem þau hafa sýnt okkur verð ég
ævinlega þakklátur.
Votta ég Sólveigu og fjölskyld-
unni allri mínar innilegustu sam-
úðarkveðjur.
Guð blessi minningu þína,
Jens Karel
Þorsteinsson.
„Ekkert stöðvar tímans þunga
nið.“ – Því fleiri sem æviárin verða,
því oftar erum við minnt á að tíma-
klukkan tifar – hún stöðvast aldrei.
Á göngugötum lífsins verður marg-
ur maðurinn á vegi. Sumum bregð-
ur fyrir – og gleymast. Aðrir verða
minnisstæðir. Í þeim hópi var félagi
okkar Guðmundur Hjálmsson.
Fyrir hartnær fjórum áratugum,
þegar lítið fámennt hreppsfélag var
að eflast og stækka, var Guðmund-
ur Hjálmsson og hans góða, sterka
og trausta fjölskylda á Tryggva-
stöðum á Seltjarnarnesi meðal
þeirra máttarstólpa sem lögðu
grunn að því öfluga sveitarfélagi
sem Seltjarnarnes er í dag – undir
gunnfána sjálfstæðisstefnunnar.
Það er á engan hallað, þegar rifj-
að er upp, að fáir, ef nokkrir, sóttu
betur mannfundi okkar sjálfstæð-
ismanna en Guðmundur Hjálmsson.
Við söknum félaga í stað.
Já, „ekkert stöðvar tímans þunga
nið“. Guðmundur vinur okkar
Hjálmsson hefur kvatt jarðneskt
líf. Þakkir og virðing gamalla fé-
laga fylgja honum þá er hann nú
heldur „meira að starfa Guðs um
geim“.
Verði okkar góða félaga hvíldin
vær.
Magnús Erlendsson.
Ljúfur maður og glaðlegur með
eindæmum, með anda í kring um
sig eins og best gerist. Þannig var
hann Gummi, Guðmundur Hjálms-
son leigubílstjóri, sem nú er horf-
inn yfir móðuna miklu langt fyrir
aldur fram. Þau Sólveig og Gummi
og afkomendur þeirra allir hafa
þessa sömu áru og það hefur aldrei
verið mögulegt annað en að láta sér
líða vel í návist þeirra. Það eru
mikil hlunnindi að kynnast slíku
fólki, fólki sem er jákvætt og gerir
gott úr öllu, býr yfir dýpstu merk-
ingu orðsins vinarþel.
Það var þó síður en svo að
Gummi væri skaplaus maður. Hann
var ekkert að klípa af því eða mylja
moðið þegar honum mislíkaði og
oftast var það tengt pólitíkinni eða
óréttlæti í garð þeirra sem minna
máttu sín. Gummi var rífandi sjálf-
stæðismaður og þegar sá gállinn
var á honum var erfitt að hlusta á
fréttir með honum, því innskotin
voru svo föst og smellin. Um leið
var vandlætingin með sérstökum
hnykk. Samt bjó þessi hávaxni og
glæsilegi maður yfir stóískri ró
bæði sveitamannsins og heimsborg-
arans og samviskusemi hans gaf
ekkert eftir tímasetningu sólarupp-
komunnar hvern dag, hvern einasta
dag.
Í frumbernsku Breka okkar vor-
um við svo heppin að eignast þau
að og þau önnuðust augasteininn
okkar eins og þau ættu hans sjálf,
voru fóstra hans og fóstri og það
var svo auðmerkt að drengnum leið
yndislega vel hjá þeim.
Gummi mátti aldrei vamm sitt
vita frekar en hún Sólveig okkar og
þó að maður kæmi úr asa og bull-
andi erli á þeirra fund, þá gíraðist
lífsklukkan niður í yfirvegaðan og
afslappaðan takt, þeirra andrúm og
það er sama hvað maður stoppar
stutt á heimili þeirra á Lindar-
brautinni á Seltjarnarnesi, pönnu-
kökur sem eru örugglega orginal
uppskrift allra góðra pönnukakna,
svið í potti, eða kökur og kruðirí
eins og freistingar í hrúgum. Gest-
risni og hlýja í fyrirrúmi.
Það var alltaf jafn skemmtilegt
þegar Gummi var að spyrja frétta
úr pólitíkinni eða af málum sem
voru efst á baugi. Þá kom sér-
stakur tónn í röddina, forvitnin og
leikgleðin sem maður heyrir oft í
máli leikara úti á landsbyggðinni,
þessi einlægi en markvissi tónn þar
sem hjartalagið og framsetningin
hljómuðu saman. Hvað er betra en
að umgangast glaðlynt og gott fólk,
fólk sem hefur metnað fyrir menn-
ingu og drenglyndi í hjarta sínu,
fólk sem réttir fram hönd sem aldr-
ei bregst. Það var eins og Breki
hefur oft sagt: „Manni leið svo vel
þarna hjá þeim.“
Megi góður Guð styrkja hana
Sólveigu, Steinunni Ástu, Tryggva,
Hjálm og fjölskylduna alla, megi
góðu minningarnar létta sporin
Guðmundur Hjálmsson
Elsku Gummi
Við þökkum fyrir sam-
veruna og viljum minast þín
með þessum orðum:
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni,
sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sig. Jónsson frá Presthólum)
Megir þú hvíla í friði.
Edda Margrét
og Tinna Björk.
HINSTA KVEÐJA
Ég mun sakna réttarferð-
anna með afa. Amma bjó til
nesti sem við borðuðum á
leiðinni. Einnig voru fjöru-
ferðirnar með afa skemmti-
legar. Við fundum skeljar og
stundum dauða krabba. Afi
fór oft með mig út á tjörn að
gefa öndunum. Einnig fórum
við oft að kíkja á kríurnar.
Bless afi minn.
Þorkell Jón.