Morgunblaðið - 10.03.2007, Page 44

44 LAUGARDAGUR 10. MARS 2007 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Per Norvald Su-lebust fæddist
11. október 1919 á
Hessa við Ålesund í
Noregi.
Hann lést á
Sjúkrahúsi Ísafjarð-
ar 2. mars síðastlið-
inn.
Foreldrar hans
voru Jakob Suleb-
ust, f. 9. september
1891, d. 1989, og
Anne Sulebust, f.
15. júní 1893, d.
1979. Systkini hans
eru 1) Magnar Sulebust, f. 1915,
d. 2000, 2) Kirsten Alvik, f. 1916,
d. 1968, 3) Johnny Sulebust, f.
1917, d. 1998, 4) Liv Nancy Foss-
mark, f. 22. júní 1922, 5) Öivind
Sulebust, f. 1925, d. 2006. 6) Åse
Gudrun Sulebust, f. 1934, d. 1941.
Per giftist Jónínu Sveinsdóttur, f.
2. september 1915, d. 31. maí
1999. Þau eignuðust 2 börn, þau
eru Grétar Sveinn Pétursson, f.
3. febrúar 1946, og Anna Sigríð-
ur Pétursdóttir, f. 14. júlí 1957.
Grétar er giftur Sólveigu Stef-
aníu Kristinsdóttur, f. 23. ágúst
1949. Þau eiga 4 börn. 1) Kristinn
Daníel, f. 29. maí 1969. Kona
hans er Helga Sigurðardóttir, f.
23. apríl 1969. Þau eiga 3 börn,
Daníel Má, Önnu Katrínu og
Viktoríu Sólveigu. 2) Pétur Þór,
f. 19. maí 1973 og
giftur Mariku
Rönkö, f. 14. júlí
1972. 3) Grétar
Veigar Grétarsson,
f. 7. janúar 1976.
Sambýliskona hans
er Pálína S. Stef-
ánsdóttir, f. 20. maí
1973. Þau eiga einn
son, Stefán Þór. 4)
Arna, f. 4. júní 1984
og hennar sambýlis-
maður er Haukur
Á. Hermannsson, f.
20. júní 1982. Anna
Sigríður Pétursdóttir, f. 14. júlí
1957, er gift Gísla Hallgrímssyni,
f. 30. mars 1957. Börn þeirra eru
1) Hallgrímur, f. 4. nóvember
1978, d. 6. nóvember 1978. 2)
Jónína, f. 23. október 1980. Sam-
býlismaður hennar er Reynir
Pálsson Halldórsson, f. 24. sept-
ember 1978. Börn hennar eru
Reynir Franz Valsson og Tara
Sól Reynisdóttir. 3) Sigrún Halla
Gísladóttir, f. 15. apríl 1985.
Sambýlismaður hennar er Að-
alsteinn Tryggvason, f. 11. júní
1980. 4) Guðrún Anna Gísladótt-
ir, f. 20. desember 1990. 5) Hall-
grímur Kristján, f. 15. september
1992.
Útför Pers fer fram í Hóls-
kirkju í Bolungarvík í dag, laug-
ardaginn 10. mars, kl. 14.
Kæri pabbi.
Það er ekkert ýkja langt síðan þú
sagðir mér að þú hefðir fengið þér
göngutúr niður á Kambinn hérna í
Bolungavík og litið til hafs. Þú sagð-
ir mér að það hefði verið svo hress-
andi og skemmtilegt að sjá báta
sigla til hafnar og hafs. En nú gáir
þú til veðurs annars staðar. Þar sem
þig hafði um alllanga hríð langað að
vera. Þar blása vonandi þíðir vindar
og þar eru vonandi fögur fley á sigl-
ingu. og þar er mamma. Sú sem þú
hefur svo lengi saknað, ásamt öðr-
um nýförnum vinum og ættingjum.
Ég ætla ekki að gera ævivegferð
þinni hér ýtarleg skil, það væri efni
í heila bók, en að stikla á stóru ætla
ég.
Pabbi fæddist á eynni Hessa við
útvegsbæinn Ålesund í Noregi.
Hann ólst þar upp í stórum systk-
inahópi, átti 6 systkini, og eru þau
nú öll látin nema ein. Afi var vél-
stjóri á hvalveiðiskipi og amma var
húsmóðir. Ungur að árum fór hann
að líta sjóinn hýru auga. Ef ekki til
að leika sér nálægt, þá til að fiska
eða synda í, og var faðir minn af-
burða góður sundmaður. Barna-
skólamenntun hlaut hann eins og
venja var í þá daga, en einungis 14
ára að aldri fór hann í sína fyrstu
sjóferð í atvinnuskini.
Og sú var ekki af verri endanum,
3 mánaða úthald á hvalveiðiskipi.
Og þar með var teningnum kastað.
Sjómaður skyldi pilturinn verða og
sjómaður varð hann alla sína starfs-
ævi. Og sjómennskan leiddi hann
víða um höf og lönd.
Meðal annars til Íslands. Hann
var staddur hér á fiskibát þegar
Þjóðverjar hernámu Ísland, og skip-
stjóri bátsins ákvað að fara ekki
heim til Noregs. Því nefni ég höf og
lönd , að í framhaldi þessa tóku við
siglingar ýmist í skipalestum eða
einir á báti með fisk til Bretlands,
aðallega þó til hafna í Skotlandi. Og
eitt sinn í inniveru varð á vegi hans
ung stúlka, móðir okkar, Jónína
Sveinsdóttir, fædd og uppalin í Bol-
ungavík, en hún var þá í vinnu í
Reykjavík. Hvern hefði órað fyrir
því að hún ætti eftir að fara í marg-
ar utanlandsferðir, giftast útlend-
ingi, eignast 2 börn og útlenda fjöl-
skyldu. Sennilega fáa. Þau giftu sig
7. júlí 1945 og fluttust þá vestur til
Bolungavíkur. Í febrúar 1946 eign-
uðust þau soninn Grétar Svein, mik-
inn ljúflingspilt, en 11 árum seinna
kom ég svo í heiminn, og fór víst
heldur meira fyrir mér. Pabbi
stundaði sjóinn stíft, fyrst á bátum
með miklum aflaskipstjórum og
góðum, en seinn keypti hann sér
trillu. Hann þótti afspyrnu fiskinn
og áræðinn sjómaður. Til þess var
tekið hvað bátar hans, sem urðu 2,
voru alltaf snyrtilegir. Og margan
gladdi hann með soðningu, jafnt
menn og dýr. Ég á margar góðar
minningar þar sem ég er að bjástra
við að landa með pabba, eins og svo
margir aðrir krakkar gerðu. Árið
1961 fórum við með farþegaskipi til
Noregs sem vart væri í frásögur
færandi nema að pabbi hafði ekki
séð fjölskyldu sína í heil 14 ár. Og
önnur 10 ár liðu svo til næstu ferð-
ar. En sem betur fer urðu þær tíð-
ari og urðu allt í allt 19. Þess á milli
stundaði pabbi sjóinn, en mamma sá
um börn og bú. Þau eignuðust 9
barnabörn og barnabarnabörnin eru
orðin 6. Mömmu og ekki síður
pabba fannst gaman að fylgjast með
vegferð þeirra. Alltaf var spurt hvað
þau voru að bjástra og hvernig þeim
vegnaði. Á seinni árum, eftir að sjó-
mennsku lauk, hafði pabbi mjög
gaman af garðrækt. Hann spaugaði
oft við mig, um sumarblóm sem ég
sendi honum, hvað þau væru nú
sum skrítin og skemmtileg. Og ekki
er langt síðan hann spurði mig
hvort ég væri farin að sá. Hann var
snyrtimenni með sjálfan sig og allt
sem í kringum hann var. Hann naut
þeirrar gæfu að fá heimahjálp, og
þess má geta að sama konan hefur í
8 ár litið inn til hans.
Guðrún Ármannsdóttir, hafðu
hjartans og bestu þakkir fyrir alla
hjálpsemina, tryggðina og vináttuna
við pabba. Einnig langar mig að
þakka Guðrúnu Sigurbjörnsdóttur
og hennar fjölskyldu einlæga vin-
áttu undanfarin 30 ár.
Að ekki sé nú talað um vini og ná-
granna. Samfélögin hérna fyrir
vestan eru eins og ein fjölskylda,
fólk stendur saman og hlúir hvað að
öðru.
Kæri pabbi.
Far þú nú í friði, í þína síðustu
siglingu, og ég vona að guð gefi þér
góðan byr, svo þú getir svifið segl-
um þöndum, svifið burt frá strönd-
um, því fyrir stafni er haf og him-
inninn.
Hinsta kveðja. Hvíl í friði.
Þín dóttir,
Anna Sigríður
Elsku afi, það er ekki auðvelt að
sætta sig við að þú sért farinn en
það var ósk þín að fá að fara til Jón-
ínu ömmu. Ég á góðar og fallegar
minningar um þig, þú varst mér al-
veg ótrúlega góður og ég kallaði þig
alltaf afa. Við vorum ekki tengd
ættarböndum en þeim mun meiri
kærleiksböndum. Mér fannst alltaf
svo gaman að tala við þig og hlusta
á sögurnar sem þú sagðir á þinn
einstaka hátt og það var svo auðvelt
að hlæja með þér. Þú áttir þitt eigið
tungumál, svona íslenskaða norsku
sem auðvelt var að skilja, og þú
varst orðheppinn sagðir skemmti-
lega frá. Þú hringdir oft í mig og
sagðir: „Inga mín, komdu í hádeg-
inu, það er norsk kjötsúpa í mat-
inn,“ og ég hljóp við fót og flýtti
mér í matinn og ef ég komst ekki í
hádeginu þá hitaðir þú bara súpuna
upp fyrir mig þegar ég birtist í
gættinni og alltaf var hún jafn góð.
Þegar ég fór til Noregs í sumar
varstu svo glaður. Noregur var
landið þitt og þér var mikið í mun
að ég myndi komast þangað og sjá
landið þitt. Helst átti ég að heim-
sækja fólkið þitt en það var svo
langt á milli staða að við sáum það
út að það myndi ekki ganga. Ein-
hvern tímann á ég eftir að koma til
Álasunds og ganga um þínar æsku-
slóðir. Það verður skrýtið að koma
til Bolungarvíkur og enginn afi til
að heimsækja en ég kem í garðinn
til þín og ömmu til að heilsa upp á
ykkur þar.
Knúsaðu ömmu fyrir mig elsku
afi. Ég sakna þín og mun aldrei
gleyma þér.
Þín,
Inga Lára.
Elsku afi. Nú þegar þú ert farinn
þá langar mig til þess að kveðja þig
með því að rifja upp einn dag í lífi
okkar sem mér er afar kær. Þann
dag var farið á fætur kl fimm um
morguninn, fengið sér að borða og
smurt nesti fyrir daginn, svo lá leið-
in niður á bryggju og þaðan var
haldið út á Maríuhorn sem var eitt
af þínum uppáhalds fiskimiðum. Þar
vorum við í dágóðan tíma í blíðskap-
arveðri, en ekki nógu góðri veiði
þannig að það var ákveðið að fara út
undir Stigahlíð og prufa þar, svo
vorum við þar það sem eftir var af
degi í ágætis veiði en á þessum slóð-
um gat verið mikið af ufsa og þá var
oft mikið að gera, en þennan dag
var megnið af aflanum þorskur.
Þegar líða tók á daginn og ákveðið
hafði verið að halda heim á leið
hafði skollið á svarta þoka og sást
hvergi í land, ég var settur undir
stýri og sagt að sigla í þá átt sem þú
bentir í en þú ætlaðir að fara að
slægja á heimstíminu en þú varst
allan tíman að fylgjast með því
hvort ég væri ekki örugglega að
sigla í rétta átt og varst fljótur að
taka eftir því ef ég hafði óvart
breytt um stefnu og sagðir mér til.
Þegar í land var komið þá var byrj-
að á því að landa og svo var allt þrif-
ið hátt og lágt, það sást aldrei á
bátnum að hann hefði verið fiskibát-
ur því þú varst iðinn við að halda
honum vel við. Svo var farið heim í
góða steik hjá henni ömmu sem
gerði daginn að fullkomnum degi.
Takk fyrir yndislegar samveru-
stundir í gegnum tíðina.
Þinn,
Veigar.
Við systkinin viljum minnast
elsku Per afa með örfáum orðum.
Afi fæddist í Álasundi í Noregi á
eyjunni Hessa og flutti til Íslands í
byrjun seinni heimsstyrjaldar. Að-
eins 14 ára gamall réð hann sig sem
hjálparkokk á hvalveiðiskip – og síð-
ar á selfangara í Norður-Íshafi.
Hann minntist þess að stuttu áður
en hann lagði í þessa ferð hafði
hann keypt sér ný jakkaföt sem
hann hlakkaði til að nota. Í lok sjó-
ferðarinnar, tveimur mánuðum síð-
ar, voru fötin að sjálfsögðu of lítil og
yngri bróðir afa farinn að hafa not
af þeim. Þessa sögu báðum við afa
okkar oft að segja okkur, ásamt
mörgum öðrum sem gáfu okkur inn-
sýn í æskuslóðir afa og færðu okkur
nær norsku fjölskyldunni okkar sem
var svo langt í burtu. Afi stundaði
sjómennsku alla tíð á hinum ýmsu
bátum, en lengst af á handfærum á
trillunni sinni, Rán. Hann var mikil
aflakló og með ólíkindum hversu
mikinn fisk hann færði á land, enda
var hann duglegur og hraustur
maður alla sína ævi. Okkur bræðr-
unum þótti enda mikið til koma þeg-
ar afi lék sér að því að leggja okkur
í „krók“, við þá í kringum tvítugt en
hann um sjötugt. Einstakt örlæti
einkenndi afa alla tíð, og fjölskyldu
okkar í Noregi er tíðrætt um þenn-
an eiginleika afa sem hefur ein-
kennt hann frá barnsaldri, en þeir
eru ófáir sem hafa notið örlætis
hans. Að koma í víkina til ömmu og
afa var alltaf gaman. Afi var mikið
snyrtimenni og kenndi okkur að
halda hlutum í góðu lagi. Öll eigum
við góðar minningar úr Bolungarvík
þegar við fengum að hjálpa til við
hin ýmsu vor- og sumarverk, hvort
sem það var að skrapa og mála girð-
ingar, húsið, eða bátinn, eða stinga
upp kartöflugarðinn. Afa var mikið í
mun að við lærðum til verka og
værum dugleg til vinnu og hann var
duglegur að leiðbeina okkur. Á tylli-
dögum fannst okkur ekki síður mik-
ið til afa koma, en þá sáum við
glöggt hversu glæsilegur hann var í
stífpússuðum skóm, fallegum jakka-
fötum og með fína hattinn sinn. Við
fundum alltaf fyrir hversu mikinn
áhuga afi hafði á því sem hvert okk-
ar hafði fyrir stafni, hvort sem um
nám, störf, áhugamál eða fjölskyld-
ur okkar var að ræða, þetta þótti
okkur ávallt vænt um og erum afa
ævinlega þakklát. Blessuð sé minn-
ing Per afa.
Kristinn Daníel, Pétur Þór,
Grétar Veigar og Arna.
Elsku afi okkar, við kveðjum þig í
hinsta sinn með söknuð í hjarta.Við
vitum að þú ert kominn á góðan
stað til hennar ömmu Jónínu þinn-
ar. Það eiga eflaust eftir að verða
gleðifundir og fagnaðarlæti uppi á
himnum hjá ykkur.
Við eigum alltaf eftir að geyma
minningarnar um þig og hana
ömmu og hugsa til ykkar með hlýju
og söknuði.
Við vorum einmitt að rifja það
upp þegar þú kenndir henni Lillu
kisunni okkar að borða á bekknum
inni í eldhúsinu heima og það gerir
hún ennþá og hafa allir gaman af.
Og þegar þú sagðir okkur söguna
um geiturnar þrjár með svona líka
rosa flottum leiktilburðum. Það er
gott að eiga góðar minningar um
þig, elsku afi okkar.
Við vitum að þú ert sæll og glaður
á þeim stað sem þú ert á núna með
henni ömmu og öðrum ættingjum.
Megi svo allir englarnir vernda
þig og passa þig og við elskum þig
alltaf og munum alltaf hugsa til þín
og elsku ömmu.Við elskum þig öll
og megir þú njóta góðrar ferðar á
þinn hinsta stað.
Megi guð geyma þig Þín barna-
börn,
Jónína, Sigrún Halla,Guðrún
Anna og Hallgrímur Kristján.
Elsku Per okkar. Við erum sorg-
mædd yfir því að þú sért farinn en
skemmtilegar minningar um þig
munu fylgja okkur alla tíð, minn-
ingar um glaðan mann sem alltaf
var léttur og kátur, orðheppinn og
hláturmildur, mann sem átti sitt
eigið tungumál. Mann sem alltaf
reyndi að gera sitt besta til að öðr-
um liði betur. Þú varst eins og viti
sem lýsti leiðina fyrir þá sem tengd-
ust þér, traustur og trúr. Það var
gæfa mín að þið Jónína tókuð mig
að ykkur þegar ég kom sem ung
stúlka til Bolungarvíkur og svo
Magnús minn og börnin mín eftir að
ég eignaðist þau. Börnin mín köll-
uðu ykkur afa og ömmu og þið
sýndu þeim mikinn kærleika og um-
hyggju. Þegar við fluttum frá Bol-
ungarvík fannst okkur erfiðast af
öllu að skilja þig eftir einan. En þú
varst ekki einn, Grétar var á Ísa-
firði og þú áttir góða vini allt í
kringum þig sem þú gast alltaf
treyst á. Það var ómetanlegt að vita
af öllu þessu góða fólki sem létti þér
lífið síðustu árin og þú varst mjög
þakklátur fyrir það. Allt sem tengd-
ist ykkur Jónínu; Anna Sigga, Grét-
ar, húsið, garðurinn og vinir ykkar,
allt voru þetta fastir punktar í okk-
ar lífi. Norsku ættingjana þekktum
við af myndum og sögum og nokkra
höfum við hitt. Þú sagðir svo
skemmtilega frá þessu fólki að það
varð hluti af lífinu að fylgjast með
því. Auðvitað saknaðir þú þess að
vera ekki nær ættingjum þínum en
tilvera þín var á Íslandi, þar áttir þú
heima. Það hefur örugglega ekki
verið auðvelt fyrir þig að klæða þig
úr fermingarfötunum og fara um
borð í Hvalfangara á selveiðar 13
ára gamall. Vinnan um borð var erf-
ið en krafturinn og dugnaðurinn
sem alltaf var þitt aðalsmerki kom
þá strax í ljós. Þér fannst þú mjög
ríkur þegar þú komst heim aftur
með sumarhýruna og andvirði
tveggja selskinna sem skipstjórinn
og áhöfn hans gáfu þér fyrir dugn-
aðinn um borð. Þarna urðu kaflaskil
í þínu lífi, ákvörðun var tekin, þú
ætlaðir að verða sjómaður. Himinn
og haf heilluðu þig og þessi tilfinn-
ing sem veiðimaðurinn finnur í
brjósti sínu þegar hann dregur feng
sinn að landi. Sjómennska varð þitt
ævistarf og eftir að hafa verið í
mörg ár á skipum hjá öðrum eign-
aðist þú þína eigin trillu, Rán ÍS 38.
Þar varst þú þinn eigin herra og
sóttir sjóinn af mikilli ákefð og
naust þess að vera einn með hafinu í
góðu veðri og miklu fiskeríi. Stund-
um tókstu djarfar ákvarðanir en
alltaf komstu heill að landi og fisk-
aðir meira en flestir aðrir. Þú
þekktir miðin eins og lófann á þér.
Þekktir straumana vel og horfðir á
fuglana, hvernig þeir höguðu sér.
Þú last í náttúruna eins og nútíma-
fiskileitartæki og alltaf beið fiskur-
inn eftir þér. Alltaf heppinn og
fengsæll. Það eru margir sem hafa
fengið hjá þér í soðið og þú þóttir
mjög framandi og framsýnn þegar
þú varst að gefa okkur skötusel eða
blálöngu til að steikja. Ljótir fiskar í
útliti og óvanalegir en herramanns-
matur sagðir þú og það var alveg
satt. Þú hafðir það fyrir sið að
leggja inn í frystihúsið fisk sem þú
veiddir yfir sumartímann í skiptum
fyrir annan sem þú tókst út á haust-
in til að herða og senda til ættingja
og vina í Noregi. Á sumrin voruð
þið Jónína að flaka og salta fisk sem
þið breidduð út á girðinguna og sól-
þurrkuðuð í sama tilgangi. Algjört
lostæti og mjög eftirsóttur matur.
Það var mikil natni og umhyggja
sem þú lagðir í þessar sendingar og
þakklætið og gleðin streymdu til
baka þegar bréf eða símtal barst frá
Noregi. Þá varst þú svo glaður og
ánægður. Sama var þegar þurfti að
græja pakka til Önnu Siggu, þá var
Jónína þín komin á fætur eld-
snemma og bjó til heimsins bestu
fiskibollur, steikti og sauð og setti í
poka svo stelpan hennar fengi það
besta frá mömmu sinni og pabbi
Per Norvald Sulebust
✝
Hjartans þakkir til allra þeirra sem sýndu okkur
samúð og vináttu við andlát eiginkonu minnar,
móður, tengdamóður, ömmu og langömmu,
ÞÓRHÖLLU GUNNARSDÓTTUR,
Skúlagötu 20,
Reykjavík.
Sérstakar þakkir fær starfsfólk á hjúkrunarheimilinu
Droplaugarstöðum og deild L-1 á Landakoti fyrir
umönnunina og hlýtt viðmót.
Sigurður Jóhannesson,
Erla Jóna Sigurðardóttir, Sigurður Hafsteinn Benjamínsson,
Kristrún Sigurðardóttir, Jón Sigurjónsson,
Hannes Gunnar Sigurðsson, Hjördís Hannesdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.