Morgunblaðið - 23.03.2007, Blaðsíða 34

34 FÖSTUDAGUR 23. MARS 2007 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Anton ViggóBjörnsson fædd-
ist í Hafnarfirði 30.
júní 1932. Hann
andaðist á Land-
spítalanum við
Hringbraut 12.
mars síðastliðinn.
Foreldrar hans
voru hjónin Finnur
Viggó Björnsson, f.
6. nóvember 1906,
d. 2. febrúar 1957
og María Björns-
son, fædd Seuring
f. í Þýskalandi 5.
febrúar 1910, d. 4. júlí 2000. For-
eldrar Finns Viggós voru hjónin
Björn Helgason skipstjóra og
Ragnhildur Egilsdóttur í Hafn-
arfirði. Systir Antons er The-
resia Erna Viggósdóttir, f. 7.
mars 1944, maður hennar Gísli
Helgason og eiga þau tvær dæt-
ur.
Anton kvæntist 1956 Finn-
björgu Gríms-
dóttur, þau skildu.
Börn þeirra eru: 1)
Anna María, f. 13.
desember 1956, gift
Valgarði U. Arn-
arsyni. Þau eru bú-
sett í Hafnarfirði.
Þau eiga þrjú börn
og tvö barnabörn.
2) Linda f. 27. júlí
1960 gift Bjarne
Pettersen, þau eiga
þrjú börn, þau eru
búsett í Noregi. 3)
Ragnar, f. 5. maí
1963, kvæntur Guðbjörgu Jens-
dóttur, þau eiga fjögur börn, þau
búa í Seattle í Bandaríkjunum. 4)
Björn, f. 3. sept. 1966, kvæntur
Cecilie Antonsson, þau eiga eitt
barn og eru búsett í Svíþjóð.
Antoni verður sungin sálu-
messa í Jósefskirkju í Hafn-
arfirði í dag og hefst athöfnin
klukkan 13.
Á vordögum árið 1973 var fyr-
irtæki okkar, Smith & Norland hf.,
að leita að rafmagnsverkfræðingi
eða -tæknifræðingi, sem hefði gott
vald á þýskri tungu. Sem umboðs-
mönnum Siemens og margra ann-
arra þýskra fyrirtækja var það
okkur mikilvægt, að tæknimenn
okkar töluðu þýsku.
Anton Björnsson sótti um starf-
ið. Hann útskrifaðist sem raf-
magnstæknifræðingur frá Städt-
ische Ingenieurschule í Mannheim
árið 1957. Hann starfaði hjá RA-
RIK árin 1957–1963, hjá Raf-
magnsveitu Ísafjarðar 1963–1967
og hjá Rafmagnsveitu Reykjavíkur
árin 1967–1973.
Þessi menntun og starfsreynsla
Antons hentaði mjög vel því starfi,
sem um var að ræða, og varð að
samkomulagi að hann hæfi störf í
mars 1973. Anton starfaði hjá fyr-
irtækinu til ársins 1995, en hætti
þá vegna veikinda.
Öll þessi ár starfaði Anton fyrir
deildir Siemens á orkusviðinu í
góðri samvinnu við viðskiptavini
okkar hjá rafveitum og rafverk-
takafyrirtækjum. Hann fór reglu-
lega á fundi og námskeið hjá Sie-
mens og öðrum þýskum
fyrirtækjum og á sýningar í Hann-
over og víðar. Störf þessi vann
Anton af kostgæfni og þekkingu
og virtist njóta þeirra. Anton var
mjög þægilegur í öllum samskipt-
um og tók góðan þátt í öllu fé-
lagsstarfi innan fyrirtækisins.
Smith & Norland og starfsfólk
fyrirtækisins þakka Antoni ára-
langt gott samstarf og senda hans
nánustu innilegar samúðarkveðj-
ur.
Sverrir Norland.
Að leiðarlokum læt ég ekki hjá
líða að minnast Antons, bróður
míns, og þakka honum æskuár
okkar í góðum foreldrahúsum.
Heilsu Antons hafði hrakað mik-
ið á síðustu árum en honum tókst
að leyna okkur hversu alvarlegt
það var. Enda var hann dulur að
eðlisfari og bar ekki sorgir sínar á
torg. Ég minnist Antons sem stóra
bróður sem ég leit upp til enda
aldursmunurinn tólf ár. Hann tók
mér vel þegar ég kom inn á heimili
okkar og varð síðar kjörbarn for-
eldra hans. Anton var handlaginn
svo af bar, smíðaði fagra gripi úr
góðmálmum, tré og hvaltönnum.
Má nefna að þegar ég hafði lært
að hjóla keypti hann notað hjól og
gerði sem nýtt og gaf mér. Þessi
gripur entist mér svo árum skipti.
Hann fékk ungur áhuga á öllu sem
við kom rafmagni. Ég minnist þess
þegar hann, sextán ára, lagði raf-
lögn í dúkkuhúsið mitt, sem vakti
öfund vinkvenna minna. Árið 1950
fórum við til Þýskalands með móð-
ur okkar og ömmu, sem kom eftir
stríð til okkar og dvaldi í tvö ár.
Þar kynnti hann sér möguleika á
tækninámi. Hann hafði þá starfað
hjá Rafha og stundað kvöldnám
við Iðnskólann hér í Hafnarfirði.
Hann valdi tækniháskóla í Mann-
heim og lauk þaðan námi í raf-
magnstæknifræði fjórum árum
síðar. Þau ár kynntist hann móð-
urfjölskyldu sinni enn betur og
bar engan skugga á þau kynni.
Hann eignaðist góða vini í skól-
anum sínum í Þýskalandi, sem
héldu tryggð við hann alla tíð.
Hann fór reglulega á skólamót í
sínum gamla skóla og sótti ráð-
stefnur í Þýskalandi.
Að námi loknu hóf Anton starf
sem tæknifræðingur hjá RARIK,
var seinna rafveitustjóri á Ísafirði
í nokkur ár, innkaupastjóri hjá
Rafmagnsveitu Reykjavíkur að því
loknu og síðustu starfsárin hjá
Smith og Norland.
Anton var mikill útivistarmaður
meðan heilsan leyfði. Gekk á fjöll
og ferðaðist um óbyggðir landsins,
var fararstjóri í Útivistarferðum ef
svo bar undir. Einnig hafði hann
áhuga á matargerð, keypti mat-
reiðslubækur og eldaði dýrindis-
rétti þar sem ekkert var til sparað.
Eflaust erfði hann þetta frá föður
sínum sem var virtur matreiðslu-
meistari, lærður á Hotel D’Angle-
terre í Kaupmannahöfn. Mig lang-
ar að minnast atburðar sem
eflaust hefur markað sín spor í líf
Antons. Árið 1937 kom afi hans
Edward Seuring, í heimsókn til
dóttur sinnar og fjölskyldu hér á
landi. Hann heillaðist af dóttursyni
sínum og fékk því framgengt að
drengurinn færi með honum til
Þýskalands til að kynna hann fyrir
móðurfjölskyldu sinni. Um var
samið að hann dveldi í nokkrar
vikur hjá afa og ömmu í Zwei-
brücken í Rínarlöndum, þar til
móðir hans kæmi og tæki hann
með sér heim til Íslands, sem hún
og gerði á síðustu stundu áður en
heimsstríðið braust út. Þau sluppu
naumlega úr landi til Kaupmanna-
hafnar þar sem St. Jósefssystur í
Griffenfeldsgade skutu yfir þau
skjólshúsi þar til skipsferð bauðst
til Íslands. Minntist móðir okkar
oft þessa með þakklæti til systr-
anna.
Anton var elsta barnabarn
Björns Helgasonar skipstjóra og
Ragnhildar Egilsdóttur. Honum
þótti vænt um þau og minntist
þeirra með hlýhug. Hann eignaðist
fjögur mannvænleg börn með
konu sinni Finnbjörgu Grímsdótt-
ur, en þau slitu samvistir. Barna-
börn þeirra eru 11 og langafabörn
tvö.
Að lokum viljum við fjölskyldan
votta þeim samúð okkar, og færum
Önnu Maríu, dóttur hans, alúðar-
þakkir okkar fyrir hversu vel hún
annaðist hann síðustu mánuðina.
Blessuð sé minning Antons.
Theresia Erna Viggósdóttir.
Anton Viggó
Björnsson
✝ ArngrímurMagnússon, Sæ-
bergi, áBorgarfirði
eystri, fæddist í
Másseli í Jökuls-
árhlíð 22. mars
1925. Hann lést á
gjörgæslu Land-
spítalans við Hring-
braut 14. mars síð-
astliðinn. Foreldrar
hans voru Magnús
Arngrímsson, bóndi
í Másseli og síðar í
Hólmatungu í Jök-
ulsárhlíð, f. 1887 d.
1977, og kona hans Guðrún
Helga Jóhannesdóttir, frá Syðri-
Vík í Vopnafirði, f. 1896, d. 1951.
Systkini Arngríms eru Guðrún
Jóhanna, f. 1917, d. 2002, Kristín,
f. 1918, Þorbjörn, f. 1920, d.
1992, Ingimar, f. 1922, d. 2006,
Heiðrún f. 1924, d. 1993, Jónína,
f. 1927, Helgi Eiríkur, f. 1928,
Valgeir, f. 1932, Hörður, f. 1933,
d. 1992 og Ásta, f. 1941.
Arngrímur ólst fyrst upp í föð-
urhúsum í Másseli en rúmlega
fjögurra ára fór hann í sum-
ardvöl í Hlíðarhús en ílengdist
þar hjá Guðnýju Eiríksdóttur, f.
1874, d. 1945, fóstru sinni sem
var einstaklega góð við hann,
Einari Sveini Einarssyni, f. 1866,
d. 1940, manni hennar, og syni
þeirra, Eiríki, f. 1912, d. 1991,
1992 er hann varð 67 ára. Eftir
það vann hann um skeið í Álfa-
steini. Börn Arngríms og Elsu
eru: 1) Ásgeir, f. 1949, maki Jó-
hanna Borgfjörð, f. 1948, börn
þeirra eru Arngrímur Viðar, f.
1968, Áskell Heiðar, f. 1973,
Guðmundur Magni, f. 1978, og
Aldís Fjóla, f. 1982. 2) Helgi
Magnús, f. 1951, maki Bryndís
Snjólfsdóttir, f. 1956, börn
þeirra eru Birgitta Ósk, f. 1975,
Hafþór Snjólfur, f. 1980, Guð-
mundur Ingi, f. 1981, d. 1982,
Elsa Arney, f. 1983, og Eyrún
Hrefna, f. 1988. 3) Jón Ingi, f.
1955, sambýliskona Arna Soffía,
Dahl Christiansen, f. 1957. Börn
Jóns og Ingibjargar Sigurð-
ardóttur, f. 1954, eru Sigurður
Arnar, f. 1972, Óli Rúnar, f.
1980, og Sigurlaug, f. 1986.
Dóttir Örnu er Guðrún Björg
Óskarsdóttir, f. 1972. 4) Sigrún
Halldóra, f. 1957, maki Ólafur
Arnar Hallgrímsson, f. 1961,
börn Hallgrímur Ingi, f. 1984,
Kristjón og Heiðbjört, f. d. 1994,
og Elsa Katrín, f. 1995. 5) Jó-
hanna Guðný, f. 1958, maki Jó-
hann Rúnar Magnússon, f. 1956,
synir Ottó Freyr, f. 1978, Hjört-
ur Rafn, f. 1983, og Arnór Bragi,
f. 1993. 6) Ásgrímur Ingi, f.
1973. Sonur hans og Lindar Ein-
arsdóttur, f. 1974, Jón Bragi, f.
1996, fóstursonur Inga, sonur
Lindar, er Birkir Viðar Haralds-
son, f. 1991. Langafa- og lang-
ömmubörn Arngríms og Elsu
eru fjórtán.
Útför Arngríms verður gerð
frá Bakkagerðiskirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 14.
sem fljótlega tók við
búinu. Arngrímur
var í farskóla í Jök-
ulsárhlíðinni og fór
síðan í Eiðaskóla
1942 og var þar í
tvo vetur. Hausti
1945 réðst hann til
starfa hjá Kaup-
félagi Borgafjarðar
og bjó á Svalbarði
hjá Jóni Björnssyni
kaupfélagsstjóra og
konu hans, Sigrúnu
Ásgrímsdóttur. Þar
hitti hann fyrir
skólasystur sína frá Eiðum, Elsu
Guðbjörgu, dóttur þeirra, og
endurnýjaðist þar vinskapur
þeirra.
Elsa og Arngrímur giftu sig
23. júlí 1948. Þau hófu búskap í
Ásbyrgi í sambýli við Hilmar,
bróður Elsu, og Árnýju Þor-
steinsdóttur árið 1949. 1953
fluttu þau í nýtt hús sitt, Sæberg
á Borgarfirði eystri, og hafa búið
þar síðan, að undanteknum vetr-
inum 1967–1968 er þau dvöldu í
Kópavogi. Eftir að Arngrímur
flutti á Borgarfjörð vann hann
hjá Kaupfélagi Borgarfjarðar við
ýmis störf, m.a. afgreiðslustörf,
akstur vörubíla og rútu. Vorið
1968 var hann ráðinn útibússtjóri
verslunar Kaupfélags Héraðsbúa
á Borgarfirði og starfaði þar til
Það er margt sem hefur komið
upp í hugann síðan ég fékk þau
skilaboð að þú hefðir skilið við
þennan heim, elsku afi minn. Þar
hafa gamlar minningar sem ég hef
ekki leit hugann að lengi verið alls-
ráðandi. En það er fyrst og fremst
þakklæti til þín fyrir að fá að
starfa með þér og kynnast þér í
daglegu starfi. Það var á unglings-
árunum þegar ég byrjaði sem
bensíntittur hjá þér í kaupfélaginu
á Borgarfirði þar sem þú varst
stjórnandi mest af starfsævi þinni.
Þá fórum við oft saman í verkefni
eins og að losa vörur af flutningabíl
þar sem við þurftum oft að hafa
snör handtök og skipuleggja hlut-
ina vel þegar koma þurfti fyrir
vörum úr fullum bíl í öll skúma-
skotin. Þessi sumur sem ég naut að
fullu með vaxandi ábyrgð og
ánægju voru mér mjög lærdómsrík
því þar fékk ég að kynnast þér, afi
minn, í öllu þínu veldi aðhafast allt
sem gera þurfti og fá að taka þátt í
því með þér hvort sem skera þurfti
litla glerrúðu eða afgreiða eitt
stykki strandferðaskip. Allt þetta
gerðir þú af einstakri samvisku-
semi, vandvirkni og öryggi sem um
leið færði þér góðvild og virðingu
þeirra sem þú áttir samleið með.
Þegar ég síðar fór til mennta og
bjó um stund í öðrum landshlutum
var ætíð tilhlökkunarefni að koma í
eldhúskrókinn ykkar ömmu í Sæ-
bergi og taka þátt í líflegum um-
ræðum um núið og einnig um hvað
þið amma hefðuð upplifað og brall-
að á yngri árum.
Ekki má heldur gleyma sameig-
inlegu áhugamáli okkar, tónlist-
inni. Karlakórssöngur og íslensk
sönglög, vel flutt, helst af góðum
kvartett, voru þá í uppáhaldi hjá
þér. Það var mjög gaman að upp-
lifa með þér ferð á Hornafjörð fyr-
ir um áratug þegar við héldum í
víking að hlýða á fjölda karlakóra
sem þar voru saman komnir á
Kötlumóti okkur til mikillar
ánægju. Sennilega hefur það verið
upp frá þeirri ferð að við ákváðum
að syngja saman í dúett tvö lög við
undirleik Jóns á Sólbakka á sjö-
tugsafmælinu þínu fyrir sveitung-
ana. Þó að ekki hafi ég nú verið of
öruggur á mínum tónum naut ég
þess að syngja með þér og hlusta á
þína tónvissu og ljúfu söngrödd
sem gott var að syngja með. Þetta
var tvímælalaust hápunktur minn í
sönglistinni að fá að syngja með
þér og upplifa þessa samvinnu í
tónlistinni.
Það voru síðan Álftagerðisbræð-
ur, uppáhaldið þitt, sem urðu fyrir
valinu er þú varst áttræður og nut-
um við þá saman ásamt fjölskyldu
og fjölmörgum vinum þínum stór-
kostlegra tónleika þér til heiðurs.
Elsku afi, við munum ekki
syngja meira saman eða njóta þess
að upplifa góða tónleika saman en
það er víst að næst þegar ég syng
með kórnum mínum á Borgarfirði
mun ég lygna aftur augunum og
sjá þig í huganum sitjandi í salnum
með bros á vör. Það er ljóst að
heimsóknirnar á Borgarfjörð
verða fátæklegri án þín en með tár
á hvarmi og gleði í hjarta munum
við hugsa um þig með söknuði og
þakklæti líkt og í dag þegar við
kveðjum þig í hinsta sinn, elsku afi
minn.
Arngrímur Viðar Ásgeirsson.
Frændi, þegar fiðlan þegir,
fuglinn krýpur lágt að skjóli,
þegar kaldir vetrarvegir
villa sýn á borg og hóli,
sé ég oft í óskahöllum,
ilmanskógum betri landa,
ljúflíng minn sem ofar öllum
íslendíngum kunni að standa,
hann sem eitt sinn undi hjá mér
einsog tónn á fiðlustreingnum,
eilíft honum fylgja frá mér
friðarkveðjur brottu geingnum.
(Halldór Kiljan Laxness.)
Ég kveð kæra besta frænda
minn með þakklæti fyrir góð-
mennsku hans og hlýju.
Hvíl í friði.
Guðlaug Helga.
Arngrímur frændi heilsaði mér
gjarnan á austfirsku: „komdu sæl,
gæska,“ og svo fylgdi hlýtt faðm-
lag. Móðir mín og Arngrímur eru
úr ellefu systkina hópi og þótt þau
hafi ekki alist upp saman eða búið
nærri hvort öðru bundust þau
snemma nánum böndum og þar
með við, afkomendur þeirra. Mér
er það minnisstætt þegar Arn-
grímur, þá áætlunarbílstjóri, sótti
mig tólf ára til Egilsstaða og ók
með mig niður á Borgarfjörð.
Þurfti mikla útsjónarsemi til að
koma stórum bíl yfir Njarðvíkur-
skriðurnar í þá daga, en fumlaust
fórst honum það úr hendi sem ann-
að. Það var allt svo skemmtilegt á
Borgarfirði. Hjá þeim Arngrími og
Elsu var hlýleikinn, kátínan og
skemmtilegheitin í fyrirrúmi, eitt-
hvað sem börnin þeirra hafa ríku-
lega tileinkað sér. Ég dvaldi tvö
sumur hjá Ástu, móðursystur
minni, sem bjó skáhallt á móti Sæ-
bergi. Í hverju hádegi kom Arn-
grímur út úr húsi, gekk yfir göt-
una, heilsaði upp á frænkuna sína,
fékk sér kaffibolla, spjallaði í smá-
stund, og hljóp svo aftur í Kaup-
félagið sem hann stýrði. Arngrím-
ur átti Willys-jeppa sem þau Elsa
ferðuðust á um landið, og slógust
foreldrar mínir oft með í för. Þá
var glatt á hjalla, fróðleiksfýsn
Arngríms með eindæmum, sem ég
fékk að upplifa því mér var eitt
sinn boðið í eina slíka ferð. Fannst
mér ótrúlegt hvað hann gat haldið
sig á veginum, því athygli hans
beindist meira að fjallstoppum og
grænum grundum en hvert jeppinn
var að fara. Í náttstað voru sagðar
sögur og mikið hlegið. Börnin
þeirra dvöldu lengri og skemmri
tíma heima í litla húsinu í Laufási,
og þær samverustundir tengdu
fjölskyldurnar enn sterkari tryggð-
arböndum. Ekki er furða að að-
dráttaraflið hafi verið sterkt til
Borgarfjarðar, og oft hefur leiðin
legið þangað í glaðværðina, fjalla-
rölt, eða setið í eldhúsinu í Sæ-
bergi. Þar réð Elsa ríkjum, alltaf
veisla, og aldrei kökuþurrð hvað
svo sem munnarnir voru margir.
Arngrímur var spurull við gesti,
hlýlegur og sposkur. Hann var lítið
gefinn fyrir stórborgarbraginn fyr-
ir sunnan, undi sér best undir Dyr-
fjöllum við fjörðinn fagra. En svo
fór að hann þurfti að leita sér þar
lækninga og þá hittumst við oft.
Hann kom og fékk sér kaffi á
myndastofunni, og við skruppum í
bíltúra til að gera það sem þurfti.
Það er vart hægt að nefna Arn-
grím svo nafn Elsu komi ekki í
hug, því samrýndari hjón er vart
hægt að hugsa sér. Er halla tók
undan fæti í veikindum hans stóð
hún sem klettur við hlið hans þar
til yfir lauk. Nú hefur elsku frændi
minn horfið til betri heima og skil-
ið hér eftir slóð yndislegra minn-
inga. Í þeim betri heimi sé ég hann
fyrir mér sitjandi á grænni tó með
Dyrfjöll í baksýn og á spjalli við
systkinin sem á undan eru gengin.
Okkar innilegustu samúðaróskir til
ykkar allra, elsku Elsa mín.
Fríður Eggertsdóttir.
Arngrímur
Magnússon