Morgunblaðið - 23.03.2007, Side 43

MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 23. MARS 2007 43
Ég var kominn til Drangsness til
að fara á sjóinn með Eika, á dag-
skránni var vika með daglegum róðri
á Björgu Hauks, ef veður leyfði.
Hvernig stóð á því að hámenntaður
kerfisfræðingurinn var kominn alla
leið frá Danaveldi til að fara að draga
ýsu úr sjó?
Ég hafði komið mér í smávandræði
og vissi ekki alveg hvernig ég átti að
takast á við þau. Þá hringir Eiríkur:
Heyrðu þú kemur bara á sjóinn með
mér, ég borga fyrir þig farið og við
reddum þessu.
Þarna var Eiríki rétt lýst; af hverju
gera hlutina flókna þegar hægt var að
hafa þá einfalda? Ég held að það hafi
verið hans fílósófía.
Það er ekki hægt að eiga betri
bróður en Erík, hann var alltaf tilbú-
inn að koma litla bróður til hjálpar
þegar á bjátaði.
„Ertu með sundskýlu,“ spyr hann
allt í einu. „Ha, nei, af hverju
spyrðu?“ „Það er heiti potturinn þeg-
ar við erum búnir að landa. Við erum
með heita potta hérna út við götu,
þannig er þetta á Drangsnesi.“
Seinna um kvöldið lágum við í pott-
inum og teygðum úr okkur, Eiki með
einn bjór og svo keðjureyktum við, nú
leið Eiríki vel.
Mér leið vel, það var gott að vera
með Eika aftur, við sáumst ekki það
oft.
Nú sjáumst við ekki aftur elsku
bróðir minn og ég kem til með að
sakna þín mikið.
Hvíldu í friði.
Þinn bróðir,
Oddur.
Elsku stóri bróðir, sárt er að þurfa
að kveðja þig svona snemma. Nóttina
sem við systurnar, mamma og Stella
María biðum eftir að sorgarfréttun-
um, að þú værir farinn frá okkur, fór
ég að hugsa um bernskuminningar
mínar um þig sem voru kannski ekki
margar, því ungur fórstu að stunda
þína sjómennsku. Mínar bestu minn-
ingar eru þó síðari árin eftir að ég
kom heim, eftir mörg ár erlendis.
Alltaf gat maður hringt og spurt þig
um hin ýmsu ráð. Þegar við töluðum
saman var mest talað um okkar sam-
eiginlega áhugamál sem var elda-
mennska og skiptumst við á upp-
skriftum, sérstaklega þegar við
vorum að prufa eitthvað nýtt. Það er
nú ekki langt síðan þú hringdir og
spurðir mig hvort ég væri ekki
heima, ég var það, þú sagðist vera
með smáfisk handa mér sem þú hefð-
ir veitt um morguninn, smá hjá þér
reyndust vera 30 kg. Ég og Tyler,
frændi þinn, vorum allt kvöldið að
roðfletta og pakka inn. Frændi þinn
hafði orð á því að besti fiskurinn og
besti harðfiskurinn kæmi frá þér og
hvað við værum nú heppin að hafa
þig. Svo er mér hugsað til hennar
Avonu Maríu, dóttur þinnar, hún er
búsett í Noregi, hvað þetta er nú erf-
itt fyrir hana. Þegar hún kom til Ís-
lands var alltaf farið að gera eitthvað
skemmtilegt. Mikið er ég ánægð með
að hafa fengið að hitta hana og hafa
átt þessar stundir með henni og þér.
Oft þegar hún kom til Íslands vorum
við að plana að nú þyrftum við að
hafa boð og bjóða allri fjölskyldunni
til að hitta hana því mikið varstu
stoltur af henni. Hún á svo erfitt
núna en við systurnar eigum eftir að
passa upp á að ekki gleymist að
hringja í hana reglulega og segja
henni hvað er um að vera hér heima.
Hún veit líka að hún er alltaf velkom-
in heim hvenær sem er. Svo áttir þú
nú líka annað áhugamál sem voru
tölvur, þær voru stór partur af þér
þegar þú varst í landi. Nú síðast
varstu að spila einhvern flugvélaleik,
þú lýstir því fyrir mér hvað þú værir
að gera og þú værir farinn að stjórna
þínum eigin flota. Þú og Guðmundur
minn áttuð nokkuð mörg samtöl sam-
an um tölvur, alltaf gat hann hringt í
þig þegar eitthvað var að, en þú varst
alltaf með lausn. Síðasta hugmyndin
um tölvur sem þið Guðmundur töl-
uðuð um var að þú ætlaðir að setja
tölvurnar inn í ísskáp svo þær væru
alltaf við rétt hitastig. Þetta á eftir að
vera erfiður tími fyrir okkur. Ég veit
að frændsystkini þín eiga eftir að
sakna þín mikið og mun verða mjög
erfitt fyrir þá sem elskuðu þig og
þótti vænt um þig, elsku Eiki minn.
Við munum minnast þín og tala um
þig, hugsa um þig og segja frá þér,
elsku stóri bróðir.
Megi Guð vera hjá Avonu Maríu,
mömmu Pöllu og strákunum þínum.
Veittu þeim þann styrk sem þau öll
þurfa til að komast yfir þetta erfiða
tímabil og komandi ár. Ég veit að
Hann mun gera það fyrir mig og
mína fjölskyldu.
Anna María, Guðmundur,
Erla Ingibjörg og Tyler Þór.
Það hvílir sorg yfir Ísafirði þessa
dagana, en í sorginni er gott til þess
að vita að í svona litlum bæjarfélög-
um er samkenndin mikil og sorgin
verður ekki einkamál þess sem miss-
ir. Allir bæjarbúar eru sem einn mað-
ur að styrkja og styðja þá sem mest
hafa misst.
Þannig hefur það verið og þannig
verður það.
Þriðjudagskvöldið 13. mars gerði
um tíma aftakaveður, það var þá sem
þeir létust á Djúpinu Eiríkur og fé-
lagi hans Unnar.
Þegar Eiríkur kynntist Pöllu átti
hún fyrir tvo drengi, annan kominn á
fullorðinsár, hinn óuppkominn. Það
er að mínu mati Pöllu stærsta gæfa í
lífinu að hafa hitt Eirík.
Flótlega eftir að þau fóru að búa
saman eignaðist Palla sinn fyrsta
sonarson, rétt orðin þrjátíu og sex
ára. Þau tíðindi áttu eftir að gefa Ei-
ríki tilefni til margra skemmtilegra
tilsvara þar sem hann naut þess að
árétta að hann væri í sambúð með
ömmu.
Örlögin höguðu því svo að sonar-
synirnir komu á heimilið sem litlir
drengir og Palla og Eiríkur tóku við
uppeldi þeirra; Fannar, sá yngsti, á
öðru ári, Binni og Almar nokkrum
árum eldri. Hann gekk þeim í föð-
urstað, nema í daglegu tali kölluðu
þeir hann afa. Eiríkur átti eftir að
standa vel vörð um þessa stráka,
hann hvatti þá til dáða og var óspar
að styðja þá bæði í námi og leik.
Eiríkur bauð upp á ævintýraferðir
á sjó og landi því auk sjómennskunn-
ar voru þeir Fannar farnir að fóstra
kindur inni í firði. Það var unun á að
horfa hvað þeir voru nánir; hann
kenndi Fannari að beita, tók hann
með sér á sjóinn, síðan var stefnan
sett á landbúnaðinn sem reyndar átti
bara að vera hobbý.
Eiríkur gat alltaf komið manni á
óvart. Hann var holdgervingur sjó-
mannsins; hárið villt og skeggið úfið,
fráflakandi flíspeysan og sjóbuxurnar
voru hans uppáhaldsgalli, honum var
að því er manni fannst aldrei kalt,
ekki einu sinni á vetrardögum. Hann
varð mikilfenglegur ásýndum þegar
klakinn settist í skeggið sem hann
safnaði oft þegar vetra tók, hann var
hraustmenni og harðduglegur til
vinnu.
Það var líf hans og yndi að stunda
sjóinn og hann var hróðugur þegar
hann sagði sögur af afla og svaðilför-
um, best þótti honum ef hann gat
skotið Víkurunum ref fyrir rass í
veiðum og sjósókn.
Við eigum góðar minningar sem
við munum orna okkur við, minning-
ar frá ættarmótum og ferð á dönsku
dagana í Stykkishólmi þar sem við
fjölmenntum til mömmu og Gulla, þá
var hann hrókur alls fagnaðar.
En nú reynum við að brosa í gegn-
um tárin og þótt kuldinn hrifsi í
hjartastað eigum við eftir að ylja okk-
ur við fjársjóð þeirra minninga sem
við eigum um Eirík.
Elsku Palla, Fannar, Binni, Almar,
Avona og Erla, missir ykkar er mikill,
mestu skiptir að geyma þann fjársjóð
minninga sem þið eigið um Eirík og
að eiga hvert annað og standa saman.
Við biðjum Guð að styrkja ykkur í
sorginni og sefa sárasta söknuðinn.
Kristjáni Andra sendum við sam-
úðarkveðjur við fráfall vina svo og
ástvinum Unnars.
Að lokum biðjum við Eiríki bless-
unar í nýjum heimkynnum vitandi að
vel hefur verið tekið á móti honum
þegar hann lagði að landi.
Kolbrún og börn.
Elsku Eiki.
Engin orð fá lýst hve mikil sorgin
er í hjarta mínu. Þegar við fengum
fréttirnar um að þú værir týndur beið
ég bara eftir símtalinu um að þú vær-
ir fundinn heill á húfi því þetta varst
jú þú, nánast fæddur á sjónum og öll-
um hnútum kunnugur á þeim vett-
vangi. Svona lagað átti ekki að geta
hent þig, en aldrei fengum við þetta
símtal heldur eingöngu símtal sem
nísti inn að beini. Ég trúði þessu ekki
og á bágt með að gera ennþá. Ég hef
hugsað mikið til dagsins þegar ég
hafði ekki hitt þig í nokkur ár, þá beið
ég spennt allan daginn eftir að þú
kæmir og loks þegar þú komst kom
ég ekki upp orði heldur starði bara á
manninn sem stóð í dyragættinni.
Hvar var Eiki frændi minn? Hvar var
þessi hái granni maður með síða
rauða hárið sem ég geymdi í minning-
unni? Fyrir framan mig stóð maður
með „stutt“ rautt hár og örlítið bútt-
aður. Þú hafðir auðvitað breyst og
elst með árunum eins og við öll hin.
Ég minnist þessa dags með bros á vör
og hlátur í hjarta því mér fannst sem
allt ætti að vera óbreytt þegar það
viðkom þér og finnst það einnig núna
eftir þetta sorglega og hörmulega
slys. Þetta átti ekki að gerast en ég er
þakklát fyrir að þú hafir fundist og að
ég hafi fengið að kveðja þig og sjá í
hinsta sinn. Og ég hugga mig við það
að fyrst þér voru ætluð þessi örlög, að
þú hafir fengið að kveðja þennan
heim þar sem ástríða þín var.
Megi Guð styrkja og vaka yfir fjöl-
skyldu þinni.
Ég kveð þig því nú, elsku Eiki
minn, og þakka fyrir ógleymanlegar
og ómetanlegar stundir.
Þín verður sárt saknað!
Hve mörgum stundum undangengin ár
var eytt við gluggann, mun ei nokkur vega.
En tíðum var þá tárum döggvuð brá
og taugar þandar – hugur blandinn trega.
Og hún þekkir eflaust hvað það er
ein í húmi nætur bíða – vona,
og hlusta meðan hafið byltir sér.
– Hljótt þá grætur íslensk sjómannskona.
Ekki getur hlátur hjarta gist,
á hafi’ er stríða faðir, sonur, bróðir
og maki hennar. Þá hún fann það fyrst,
hvar fólgnir eru hjartans dýpstu sjóðir.
Þannig hefur gengið öld af öld
og enn þá sést við gluggann bíða – vona
í hljóðri bæn um koldimm vetrarkvöld
með kvíðinn huga, íslensk sjómannskona.
(Björk.)
Ástarkveðjur,
Stella María frænka,
Egill og börn.
„Allt brjálað“ Þannig voru fyrstu
kynni mín af stórvini mínum Eiríki
Þórðarsyni, sumarið 1992, þegar við
vorum á handfæraveiðum út af Ritn-
um. Þetta voru ævinlega hans fyrstu
orð ef spurt var um aflabrögð. Þá var
hann á Ýr og ég á Haffrúnni. Þá naut
Eiríkur sín, frjáls í dagakerfi og
mátti fiska eins og hann gat. Enginn
kvóti, bara veðráttan, engin boð og
bönn. Eiríkur var alla tíð mikill
keppnismaður, hvort sem var við
fiskveiðar eða við iðkun tölvuleikja,
sem hann dundaði sér við í landleg-
um.
Samstarf okkar Eiríks hófst fyrir
alvöru haustið 1996, er hann fór að
róa Sörla ÍS fyrir Útgerðarfélagið
Öngul. Fyrsta veturinn reri hann að
mestu einn á bátnum en um vorið
1997 byrjuðum við að róa saman á
Sörla. Eiríkur gerði sér fljótlega ljóst
að ákveðnir sóknarmöguleikar voru
fyrir hendi þar sem ýsa og steinbítur
voru utan kvóta. Á þessum árum
nýtti hann sér þessa smugu og reri
stíft en aðallega í ýsu. Árið 1998 fer
Eiríkur að hafa á orði að hann þurfi
helst að fá öflugri, stærri og hrað-
skreiðari bát, því honum fannst hann
vera að dragast aftur úr öðrum bát-
um. Úr varð að smíðaður var nýr og
öflugur bátur, Björg Hauks ÍS sem
kom í júlí 1999. Þar var Eiríkur fram-
sýnn og var nú róið stífar, því bæði
var hægt að fara lengra og dýpra en
áður og þar sannaði hann sig ræki-
lega sem aflakló. Á fyrsta heila fisk-
veiðiári Bjargar Hauks fiskaði hann
300 tonn að verðmæti tæplega 40
milljónir króna. Hann fiskaði um
2.200 tonn upp úr sjó hjá Útgerðar-
félaginu Öngli. Ennfremur fiskaði
hann á hinum ýmsu handfærabátum
á sumrin, þannig að telja má að hann
hafi aflað yfir 3.000 tonn upp úr sjó.
Það er glæsilegur árangur á smá-
bátaveiðum. Það er ábyggilegt að Út-
gerðarfélagið Öngull stæði ekki eins
vel í dag ef krafta Eiríks hefði ekki
notið við. Fyrir það verð ég honum
ævinlega þakklátur.
Eiríkur vann ötullega að hagsmun-
um smábátamanna á vettvangi
Landssambands smábátaeigenda.
Sat hann marga aðalfundi LS á veg-
um Smábátafélagsins Eldingar á
norðanverðum Vestfjörðum og á
þessum fundum var Eiríkur hrókur
alls fagnaðar. Ennfremur gegndi
hann trúnaðarstörfum á vegum LS,
m.a. í viðræðum við sjávarútvegs-
ráðuneytið vegna stöðu dagabáta.
Síðastliðið haust datt Eiríki það í
hug hvort við ættum ekki að fá okkur
kindur. Ég dró seiminn í fyrstu en
svo hringdi hann frá Drangsnesi þar
sem hann var á veiðum og sagði:
„Heyrðu kallinn, ég er búinn að fá
átta gimbrar hjá Árna í Odda og bú-
inn að redda fjárhúsi á Ísafirði. Viltu
ekki redda nokkrum heyrúllum fyrir
veturinn?“ Svona var nú vinur minn,
hann reddaði hlutunum. Mikið hafði
hann gaman af að sýsla við kindurnar
og þá sást vel hversu mikið náttúru-
barn Eiríkur var.
Að lokum þetta, kæri vinur. Margt
höfum við brallað saman félagarnir,
stundum rifist, oft hlegið en ávallt hef
ég virt skoðanir þínar, þó við höfum
ekki alltaf verið sammála. Mörg
trúnaðarsamtölin höfum við átt og
munum eiga einir. Vinátta er eitt-
hvað sem enginn getur frá okkur tek-
ið. Sú taug er það sterk að hún mun
aldrei slitna.
Elsku Pálína, Erla, Avona María,
Ingi, Óttar, Almar, Brynjar og Fann-
ar, ég sendi ykkur mínar dýpstu sam-
úðarkveðjur. Megi góður Guð
styrkja ykkur í þessari miklu sorg.
Hvíl í friði, kæri vinur, þín verður
sárt saknað.
Kristján Andri Guðjónsson.
Það er með söknuði sem við kveðj-
um Eirík Þórðarson, skipstjóra á
Björgu Hauks, sem fórst við annan
mann þriðjudaginn 13. mars sl. í
mynni Ísafjarðardjúps þegar báti
hans hvolfdi í foráttuveðri og ofsasjó.
Ég kynntist Eiríki fyrst þegar hann
sem skipstjóri á Björgu Hauks tók
þátt í aðalmóti Sjóstangaveiðifélags
Ísfirðinga í júlí árið 2002 og hvert ár
eftir það. Þá um leið sá ég að þar fór
keppnismaður mikill, húmoristi og
tryggur drengur. Eiríkur var sannur
sjómaður sem kallaði ekki allt ömmu
sína, hörkuduglegur og lét ekki smá-
pus á sjónum aftra för sinni og sjó-
sókn. Hann hvatti og aðstoðaði á allan
hátt þátttakendur í sjóstanga-
veiðimótum sem með honum voru um
borð og var ætíð viljugur að sigla með
mannskapinn langt út á miðin væri
þar frekar von á vænni fiski.
Á 40 ára afmælismóti Sjóstanga-
veiðifélags Akureyrar árið 2004 sigldi
Eiríkur báti sínum alla leiðina frá Ísa-
firði til Eyjafjarðar lengst að kominn
skipstjóri til í taka þátt í stærsta sjó-
stangaveiðimóti á Íslandi er þrjátíu
og þrír bátar tóku þátt og rúmir 120
veiðimenn. Eiríkur vakti almenna at-
hygli með sinn barðastóra leðurhatt
og í hlýrabol á setningu mótsins. Þar
sáu menn að fór tattóveraður vöðva-
stæltur töffari, glaðværðin uppmáluð
og hrókur alls fagnaðar. Unun var að
vera um borð með Eiríki þegar hann
henti á lofti gamanyrði og sá á hlut-
unum björtu hliðarnar ef fiskurinn
gaf sig ekki og veiðimenn sumir
mögulega að byrja að örvænta ef ekki
fiskaðist nógu mikið þá stundina.
Ég þakka fyrir að hafa kynnst
manni sem Eiríki og votta sambýlis-
konu, börnum og fjölskyldu hans
samúð okkar félaga í Sjóstanga-
veiðifélagi Ísfirðinga.
Þórir Sveinsson, formaður Sjóís.
Að morgni miðvikudagsins 14.
mars. Fréttir af hörmulegu sjóslysi í
mynni Ísafjarðardjúps þar sem tveir
menn fórust. Síminn hringdi og
Kristján Andri sagði mér að það hefði
verið Eiríkur og maður með honum.
Öllum var brugðið. Börnin spurðu
hverjir hefðu farist. Ég sagði þeim
nöfn þeirra. Þau spurðu hvort þeir
hefðu komið á aðalfund landssam-
bandsins. Já – Eiríkur var þar í fjöl-
mörg skipti sem fulltrúi Eldingar –
hann sat gjarnan við hlið félaga sinna
í fremstu röð – eins og hann kom til
dyranna á hlýrabol og skartaði tattú-
um á þykkum upphandleggjum. Jú
þau mundu eftir Eiríki, hann var
flottur.
Enginn er til frásagnar þegar
Björgu Hauks hvolfdi síðla kvölds 13.
mars sl. Eiríkur og Unnar háðu þá
baráttu upp á líf og dauða. Náttúru-
öflin urðu þeim yfirsterkari.
Eiríkur flotaforingi eða aðeins
flotaforinginn, eins og hann var
gjarnan kallaður, var trillukarl sem
eftir var tekið. Hann var einn af þeim
sem hafa áhrif með atgervi sínu og
skoðunum. Í fjölmenni fór það ekki
framhjá neinum ef Eiríkur var á
staðnum. Eiríks verður sárt saknað
meðal félaga sinna, hrókur alls fagn-
aðar, kröftugur í málflutningi og per-
sónuleiki sem laðaði að sér.
Eiríkur var trillukarl í öllu æði.
Skipstjóri lengst af á smábát, nú síð-
ast á Björgu Hauks og Pésa halta
sem hann reri á handfæri á sumrum.
Þá sló hann oft á þráðinn til mín og
fræddi mig um lífríki sjávarins. Hann
var hafsjór af fróðleik um það og því
kom nafn hans strax upp í hug minn
þegar Hafrannsóknastofnun leitaði
eftir fulltrúa frá Landssambandi
smábátaeigenda í samráðshóp um
þorskrannsóknir þar sem Eiríkur
miðlaði úr þekkingarbrunni sínum á
málefnalegan hátt um handfæraveið-
ar og hvernig hann mæti ástandið á
miðunum.
Eiríkur var félagi í Eldingu – félagi
smábátaeigenda í Ísafjarðarsýslum,
sem ásamt 14 öðrum svæðisfélögum
mynda Landssamband smábátaeig-
enda. Eiríkur var sannur landssam-
bandsmaður og lét ekkert tækifæri
ónotað til að koma baráttumálum
trillukarla á framfæri. Þá steytti á
honum þegar á félagið var hallað.
Fyrir hönd Landssambands smá-
bátaeigenda þakka ég Eiríki störf
hans í þágu trillukarla.
Fjölskyldu Eiríks, sambýliskonu,
móður, dóttur, fóstursonum og öðr-
um aðstandendum votta ég samúð við
þær erfiðu aðstæður sem nú þarf að
glíma við.
Örn Pálsson.
alltaf eftir því að hún reykti, reykti
eins og hefðardömurnar á mynd-
unum, með munnstykki, enginn
reykti eins og amma. Með glans og
virðuleika. Litli karl, skjóstu út í
Straumnes og kauptu kaffi. Amma
hló alltaf svo sérstaklega, innilega
og glaðlega. Hún hafði svo hlýjan
faðm og kroppaði í neglurnar. Hún
átti alltaf kökur í skápnum, gáðu
bara hvort það sé ekki til kaka
þarna í skápnum. Mjólk og kaka.
Síðan hellti hún upp á á kaffi úr
dunkinum með lóðréttu röndunum,
það var eiginlega dulúðugur dunk-
ur, hann tæmdist aldrei. Amma var
líka svolítið sveipuð dulúð, hún
hafði jú farið til útlanda og var allt-
af lekker og móðins. Hún lét líka
setja í sig krullur. Allt annað en ég
nokkurn tíma hafði séð. Og hún átti
líka alltaf kökur. Amma hafði alltaf
mikið yndi af því að skemmta sér.
Dansa og skemmta sér. Ég held að
ömmu hafi aldrei orðið misdægurt.
Ég held að einungis hafi hún verið
veik einu sinni um ævina og það var
núna síðustu vikur. Hún var ekki
veik í fyrra þegar hún lá á spít-
alanum með brotið bein. Hún var
bara ekki heima hjá sér. Ég man
alltaf eftir því að á jóladag skömmu
eftir fermingu mína, þegar við
strákarnir vorum orðnir a.m.k. 10
cm hærri en hún, kallaði hún okkur
einu nafni, litli karl. Það var ekkert
aðalatriði að muna öll nöfnin. Aðal-
atriðið var að vera hjá ömmu og afa
í jólaboði eins og venjulega. Ég
held að það sem ég læri mest af
ömmu er það að litlu hlutirnir eru
ekki það sem öllu skiptir heldur að
vera sér og sínum góð, njóta lífsins
eins og það kemur fyrir án þess að
þeysa um of. Halda sig við leik-
reglur og passa upp á að hafa
hreina sál.
Guð launi fyrir hrafninn, guð
geymi þig, ég elska þig og sakna
þín, amma. Hvíl í friði.
Kristófer, Anna Þóra, Tumi
Snær, Melkorka Fanný.