Morgunblaðið - 26.05.2007, Blaðsíða 36

36 LAUGARDAGUR 26. MAÍ 2007 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
Elsku pabbi, það er
fátt annað að segja en
hvað þetta er ótrúlega
sárt að hafa þig ekki
hér með okkur. Það er
sárt að þessi sjúkdómur hafi haft
vinninginn, ég hélt í vonina til síð-
asta dags að þér myndi batna en
mér varð ekki að ósk minni, því mið-
ur. Ég man hvað var gaman hjá okk-
ur aðeins 10 dögum áður en þú
kvaddir þennan heim, þegar við
hlupum um spítalagangana, þú í
hjólastólnum og bentir til hægri og
vinstri, hvert ég ætti að fara og hvað
við hlógum að þér þegar þú þóttist
ætla að sparka í rassinn á hjúkr-
unarfólkinu liggjandi þarna í rúm-
inu, já, þú gast alltaf látið mann
hlæja sig máttlausan.
Og það er ótrúlegt að síminn
hringi ekki og heyra rödd þína
segja: „Hæhæ, gullið mitt, hvernig
hafið þið það?“
Við áttum óendanlega góðar
stundir saman. Þegar þú komst
hingað til mín í bæinn tókstu alltaf
verkfærakassann þinn með, þótt
þess þyrfti ekki, en þá ráfaðir þú um
húsið til að finna eitthvað til að gera
fyrir okkur, þó það væri ekki nema
að skipta um peru. Og hvað þú gafst
börnunum mikinn tíma með þér í ís-
ferðir og sund, hrópin hér á heim-
ilinu voru oft hávær þegar ég sagði
þeim að amma og afi væru að koma
því þá vissu þessar elskur að það
mætti vaka aðeins lengur. Sumarbú-
staðaferðirnar okkar voru heldur
ekki fáar en minnisstæðust er ferðin
þegar við komum óvænt með Nilla
litla í fyrsta skipti upp í bústað, þú
varst svo ánægður og stoltur af litla
kút. Ég gerði svo mikið grín að þér,
því þú varst alltaf að hlaupa út í
vagn eða inn í herbergi til að athuga
hvort nafni þinn væri vaknaður, til
að geta knúsað hann. Já pabbi minn,
þú gafst þig allan í afahlutverkið og
að sjálfsögðu í föðurhlutverkið. Ég
veit að þú ert kominn á góðan stað,
þar sem þú munt skemmta fólkinu á
sama hátt og þú skemmtir öllu fólk-
inu hérna megin. Elska þig og sakna
sárt. Þín dóttir
Birna
Mér finnst svo erfitt að skrifa
þessi orð, Nilli okkar farinn, eftir
stutta en hetjulega baráttu. Krafta-
verkið sem við öll báðum um kom
ekki, veikindin höfðu betur og eftir
sitjum við í sárum og spurningarnar
hrannast upp. Af hverju hann? Mað-
urinn sem allir dýrkuðu og dáðu. Því
verður ekki svarað, en við erum
Níels Friðfinnsson
✝ Níels Friðfinns-son fæddist á
Siglufirði 28. sept-
ember 1946. Hann
lést á heimili sínu
12. maí síðastliðinn
og var útför hans
gerð frá Grund-
arfjarðarkirkju 19.
maí.
þakklát Guði fyrir að
hafa hleypt þessum
fallega manni inn í líf
okkar. Þökkum fyrir
allar góðu stundirnar
sem við fengum með
honum, og minning-
arnar eru svo enda-
lausar og góðar.
Elsku „tengdó“, þið
Bína snertuð mig og
mitt hjarta, og verð ég
ævinlega þakklát fyrir
það. Alltaf hefur mér
þótt jafn vænt um það
að fá að kalla ykkur
„tengdó“ áfram þó aðstæður okkar
Finna hefðu breyst. Bæði Bína og
Nilli sögðu að það væri ekki hægt að
segja „fyrrverandi tengdadóttir“ það
væri bæði asnalegt og of langt!
Þannig að það var ákveðið, með
miklum hlátrasköllum, að ég fengi
áfram að kalla ykkur tengdó og þið
mig tengdadóttur þangað til annað
kæmi í ljós. Svona var hann Nilli
yndislegur og Bína ávallt við hans
hlið til að tvöfalda ánægjuna.
Ég minnist líka allra stundanna
þegar við Bína sátum við eldhús-
borðið á Hlíðarveginum að kjafta,
inn hleypur Nilli, mokar ca sex
skeiðum af sykri í glas, setur smá
kaffi og fyllir það svo af mjólk, hleyp-
ur eitthvað í burtu og skilur glasið
eftir, kemur svo aftur eftir einhvern
tíma og skellir öllu glasinu í sig í ein-
um teyg, tekur nokkur vel valin
„dansspor“ og hleypur út aftur! Þá
varð að fara að redda einhverju! Nilli
var reddari af Guðs náð og alltaf boð-
inn og búinn að rétta fram hjálp-
arhönd, alveg sama hversu stórt eða
smátt verkið var. Nema þá kannski
að fjarlægja kóngulær, það voru
kvikindi sem honum var ekki vel við!
Kóngulær hræddu hann, en það var
kannski það eina sem hann hræddist.
Ég get ekki annað en brosað þegar
ég sé fyrir mér múnderinguna sem
hann klæddist þegar þurfti að fara
upp á háaloft, hvergi mátti sjást í
hold af ótta við að kóngulær kæmu
nálægt honum.
Ég tala nú ekki um hversu barn-
góður hann var, ég sé það bara á
dóttur okkar Finna hversu djúp
sporin eru eftir Nilla afa, og öll
barnabörnin eiga um svo sárt að
binda núna, spurningarnar þeirra
eru eflaust fleiri en hinna.
Já minningarnar eru endalausar,
og ég kveð þig nú, elsku tengda-
pabbi, með miklum söknuði en veit
jafnframt að þú vakir yfir öllu þínu
fólki og passar upp á alla.
Ég sendi mínar innilegustu sam-
úðarkveðjur til allra sem standa hon-
um nærri, sem og allra sem hann
Nilli snerti með góðmennsku sinni
og hlýju. Það kom svo sannarlega í
ljós við útför Nilla hversu margir það
eru.
Hinsta kveðja frá þinni tengda-
dóttur og barnabarni, hvíl í Guðs
friði elsku Nilli.
Anna Clara Björgvinsdóttir
Marólína Fanney Friðfinnsdóttir
✝ Ásþór Sigurðs-son fæddist á
Húsavík 24. apríl
1953. Hann lést á
heimili sínu þriðju-
daginn 15. maí síð-
astliðinn. Foreldrar
hans voru Sigurður
Jónsson frá Húsa-
vík, f. 10.11. 1923, d.
15.3. 1996, og Jó-
hanna Sigfúsdóttir
frá Hvammi í Þist-
ilfirði, f. 19.4. 1928.
Systkini Ásþórs eru
Gréta Heiðbjört
Guðmundsdóttir, f. 30.6. 1946, d.
29.6. 2006, Ólafur Ármann Sig-
urðsson, f. 16.7. 1949, Guðrún Sig-
urðardóttir, f. 27.12. 1950, Óðinn
Sigurðsson, f. 10.11. 1958, Edda
Sigurðardóttir, f. 27.12. 1960,
Margrét Sigurðardóttir, f. 7.1.
1963, Klara Val-
gerður Sigurð-
ardóttir, f. 5.8. 1964,
og Þórsteinunn Rut
Sigurðardóttir, f.
4.2. 1969.
Ásþór starfaði frá
unga aldri við sjáv-
arútveg. Framan af
hjá öðrum en síðar
stofnaði hann ásamt
Ólafi bróður sínum
eigin útgerð og fisk-
vinnslu sem hann
starfaði við í u.þ.b.
10 ár. Þá seldi hann
sinn hlut og stundaði í nokkur ár
smábátaútgerð í eigin nafni. En
síðustu æviár sín hefur hann verið
verkstjóri hjá Jarðborunum.
Útför Ásþórs verður gerð frá
Húsavíkurkirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 14.
Hagnýting Íslendinga á auðlind-
um jarðar í formi jarðhita er öllum
kunnug. Nú stendur yfir tímabil í
sögu landsins að stórsókn er hafin
með nýtingu jarðgufu til rafmagns-
framleiðslu að leiðarljósi. Hvers-
dagshetjur samtímans við þessa
söguritun eru m.a. þeir sem starfa
við boranirnar sem þessu fylgja.
Það hefur verið mér áhrifarík
reynzla að sjá bormenn að störfum
og ekki sízt að fá að kynnast um-
hverfinu og aðstæðunum sem þeir
starfa við. Í þessu samfélagi, þar
sem virkilega reynir á verkvit,
þekkingu, reynzlu og fumlausar
ákvarðanir, gegna borstjórar Jarð-
borana mikilvægasta hlutverkinu.
Ási var einn þessara meistara,
litríkur og snaggaralegur kappi
sem ekki varð orðs vant. Kynni mín
af honum voru þannig að ég vinn
við borholumælingar sem eru hluti
þess að fylgjast með framvindu
borverka og krefst því góðrar sam-
vinnu og samskipta við borstjóra.
Karlinn var gríðarlega pólitískur
og kom oftar en ekki með fullyrð-
ingar sem settu mann í töluverðan
greiningarvanda – og svo hló hann.
Gat skammast yfir öllu, slegið úr og
í, og snúið umræðunni þannig að
maður gat lítið annað en brosað –
mát. Þá hló hann líka. Það lærðist
fljótt að ekki fór hann með neina
vitleysu né staðleysustafi, var
minnugur á ummæli fólks og í
rauninni afar vel að sér um þjóð-
félagsmál almennt. Og af því að ég
hef sjálfur mikinn áhuga á þjóð-
félagsmálum þá var alltaf gaman í
návist Ása og skemmtilegast var
þegar hann las manni pistilinn,
kommalingnum. Ekki sízt vegna
þess að við vorum á öndverðum
meiði í pólitík varð umræðan alltaf
skemmtileg, einkum þegar ögrun-
um og smástríðni var laumað inn á
báða bóga. Eitt brást þó aldrei. Ási
átti alltaf síðasta orðið og, hann var
Davíðsmaður. Þar fyrir utan kunni
hann ógrynnin öll af skemmtisög-
um sem hann sagði frá með leiftr-
andi hætti.
Það er ekki vízt að fyrstu kynni
allra af Ása hafi endilega verið
mjög jákvæð. Hrjúfur og afskipta-
lítill. Andlitið fremur tekið og út úr
því mátti lesa mikla og eflaust mis-
jafna lífsreynzlu. Gat verið kröfu-
harður. Gat verið dómharður. En,
það vakti samt snemma athygli
mína að á bak við hrjúft yfirborðið
leyndist umhyggjusemi sem ég er
viss um að margir samferðamanna
hans hafa fengið að njóta en
kannski eru líka aðrir sem misstu
því miður af þessum eiginleika
hans.
Við kvöddumst með virktum
föstudaginn 11. maí eftir mælinga-
vakt sem var mér fremur erfið sak-
ir þess hve eitt mælitækjanna
reyndist óstöðugt. Bið og tafir þess
vegna á miðri nóttu voru Ása
örugglega ekki að skapi en þrátt
fyrir strigakjaftinn sem hann beitti
svo oft fyrir sig þá var hann skyn-
ugur á umhverfi sitt og sanngjarn
þegar á reyndi. Daginn eftir ætl-
uðum við að kjósa. Hann sagðist
ætla að kjósa frú Valgerði, hún ætti
það skilið. Ég ætlaði að halda mig
við kratana. Föstudeginum seinna
er karlinn allur og það fylgir því
tregi að mæta á nýja mælingavakt.
Það er sjónarsviptir að Ása og tóm-
leiki hvílir yfir borstæði Jötuns. Ási
er einn þeirra sem maður kemur til
með að muna.
Aðstandendum, vinum og sam-
verkamönnum votta ég samúð
mína.
Þorsteinn Egilson Ísor.
Það voru slæm tíðindi og sár sem
maður heyrði alla leið til Nýju-
Mexíkó að þú værir farinn félagi.
Og á vissan hátt barst þú ábyrgð á
því að ég var þar að nema borfræði,
þar sem áhugi þinn hafði stór áhrif
á að móta mig í þessu starfi sem við
vorum í og þú unnir svo heitt.
Ég á eftir að sakna hinna mörgu
samtala sem við áttum, sem æv-
inlega byrjuðu á „komdu sæll fé-
lagi“, og innihéldu yfirleitt einhver
góð ráð sem sneru að borverki eða
því magnaða verkfæri sem við unn-
um saman á í tæp fjögur ár, Jötni.
Það er mikill missir fyrir mig, Jarð-
boranir og ekki síst Jötunn að þú
ert farinn.
„Vertu sæll, félagi.“
Dapurleg skilaboð dag einn ég fékk,
að dáinn sé vinurinn kæri.
Ég óskaði þess, er að gröf hans ég gekk,
að í grenndinni ennþá hann væri.
Sveinbjörn Bjarnason.
Bormenn Íslands nefnist hópur
manna sem starfar hjá Jarðborun-
um hf. Hér eru á ferðinni miklir
dugnaðarmenn sem vinna á vöktum
allan sólarhringinn, alla daga, oft
við erfiðustu aðstæður sem íslenskt
veðurfar og náttúra bera á borð.
Hér var Ásþór Sigurðsson, eða Ási
eins og hann var kallaður, fremstur
meðal jafningja. Ósérhlífinn maður
sem gerði kröfur fyrst og síðast til
sjálfs sín og síðan samstarfsmanna.
Ási hafði unnið hjá Jarðborunum
í á annan tug ára og hafði fyrir
margt löngu valist til ábyrgðar-
starfa, undanfarin ár sem verk-
stjóri á einu stoltasta tæki félags-
ins, jarðbornum Jötni. Ási bar
mikinn metnað í brjósti fyrir menn
sína, tækið og félagið. Hann hafði
það fyrir venju þegar Jötunn og
jötnar komu á verkstað að tilkynna
hverjum sem hann náði til að nú
væri alvörubor mættur á svæðið.
Ási var bráðgreindur maður, vel
lesinn og hafði mjög ákveðnar skoð-
anir á mönnum og málefnum. Hann
lá ekki á skoðunum sínum, kom til
dyranna eins og hann var klæddur
og kærði sig kollóttan um álit ann-
arra. Ási var Íslendingur af gamla
skólanum, stoltur, ávallt opinn fyrir
nýjungum, nýrri þekkingu og að-
ferðum sem bætt gætu árangur
verkefna.
Ási hafði unun af að fjalla um og
ræða hin ýmsu málefni, hann var
vel heima hvort sem rætt var um
stjórnmál og málefni líðandi stund-
ar, landafræði, sögu eða tungumál
svo framandi sem latínu. Oftar en
ekki voru ábendingar og skoðanir
Ása á þann veg sem öðrum hafði
ekki hugkvæmst og húmorinn hár-
beittur.
Fyrirvaralaust, eins og þruma úr
heiðskíru lofti, var Ási kallaður á
braut í blóma lífsins. Nýkominn
með borinn sinn sunnan úr höfum, í
bakgarðinn sinn, háhitasvæði Norð-
austurlands. Ási var framkvæmda-
maður sem hlakkaði til að sjá sína
heimasveit iða af lífi og byggjast
upp í þeirri miklu uppbyggingu
sem áformuð er, þar sem orka úr
iðrum jarðar verður beisluð. Þar
hafði Ási leikið lykilhlutverk, hlut-
verk sem honum fórst svo vel úr
hendi og átti hug hans allan.
Minningin um góðan dreng, Ás-
þór Sigurðsson, lifir og hvetur okk-
ur hin til frekari framfara og góðra
verka. Móður, systkinum og öðrum
aðstandendum vottum við okkar
dýpstu samúð.
Þór Gíslason,
Sturla Fanndal Birkisson.
Ásþór Sigurðsson
Agga Setta var
stóra frænka okkar.
Hún var svo langtum
yngri en systkini sín, að hún var
sjálf bara barn þegar þau urðu for-
eldrar … og við fæddumst. Agga
Setta var stóra stelpan, unglingur-
inn, fjörkálfurinn, töffarinn þegar
✝ Agatha SesseljaSigurðardóttir
fæddist í Hraun-
gerði í Flóa 29. sept-
ember 1953. Hún
andaðist á Landspít-
alanum í Fossvogi
þriðjudaginn 15.
maí síðastliðinn og
var útför hennar
gerð frá Fella- og
Hólakirkju 25. maí.
við ólumst upp. Hún
var sú sem þorði að
segja það sem hún
vildi, þorði að gera
það sem hún vildi og
sem gjarnan gerði það
sem enginn átti von á.
Við litum svolítið upp
til hennar og dáðumst
að henni í laumi.
Það var sjálfsagt
ekki alltaf auðvelt
hlutskipti að vera
prestsdóttir í litlu
bæjarfélagi. Að þar að
auki eiga sex fullorðin
stórusystkin og vera sú manngerð
sem ekki vill láta stjórna sér ein-
faldaði ekki málin fyrir henni, þegar
hún reyndi að finna sinn eigin veg í
lífinu. Það sem aftur á móti gerði líf-
ið léttara fyrir henni var gáskinn,
gleðin og kímnigáfan sem hún bjó
yfir. Hæfileiki hennar til að sjá það
spaugilega í hversdagslegum að-
stæðum, rausnarleiki hennar að
leyfa öðrum að hlæja með sér og að
sér og eiginleiki hennar að létta upp
stemningar í umhverfinu. Agga
Setta bjó yfir sama frásagnarhæfi-
leika og systkini hennar öll, hæfi-
leikanum til að ná athygli við-
staddra, halda henni og sleppa síðan
takinu, gjarna með skellihlátri allra.
Við, systkinabörn Öggu Settu,
sem öll höfum búið erlendis meira
og minna síðastliðin 20 ár (sum okk-
ar lengur, önnur skemur) eigum
okkar minningar af henni frá
bernsku- og unglingsárunum. Því
miður hafa samskiptin ekki verið
mikil hin síðari ár en samt sem áður
söknum við hennar og viljum senda
okkar hinstu kveðju. Okkur þykir
innilega sárt til þess að vita að Jó-
hanna, Stefanía Ellý og Sigrún skuli
ekki fá að njóta nærveru móður
sinnar lengur. Við biðjum Guð að
gefa þeim styrk og kraft að takast á
við lífið og þær áskoranir sem á vegi
þeirra verða.
Alda og Jóhannes
Guðrún og Brandur
Þór og Gunnar.
Elsku Agatha. Það var mjög erfitt
fyrir okkur að fá fréttirnar af veik-
indum þínum, en ennþá erfiðara að
vita það að þú værir farin frá okkur,
og það svona snögglega. Við heyrum
ennþá þinn ótrúlega smitandi hlátur
um eldhúsið þegar eitthvað fer ekki
eins og það á að fara hjá okkur. Við
munum hvert einasta smáatriði af
því sem við höfum gert saman. Þér
var aldrei orðavant og alltaf gastu
létt lund okkar. Eitt af þessum
ógleymanlegu atvikum var þegar þú
mættir í vinnuna um miðja nótt upp
á þitt besta og hafðir á orði að það
hefði aldrei háð þér hvað þú værir
morgunfríð. Þótt það hafi aldrei tal-
ist auðvelt að gera okkur orðlausar
þá tókst þér það samt alltof oft. Við
eigum alltaf eftir að muna hversu
skemmtilega þú sagðir frá, alltaf
gastu komið okkur í gott skap með
þínum einstaka hæfileika að segja
frá. Sögunum þínum eigum við aldr-
ei eftir að gleyma og þótt maður
heyrði þær tvisvar eða þrisvar þá
gastu alltaf látið okkur hlæja. Það
fór aldrei fram hjá neinum þegar þú
komst í vinnu á miðvikudögum með
nýjar fréttir úr fríinu.
Dagarnir verða aldrei eins án þín.
Þótt ég sé látinn, harmið mig ekki með
tárum, hugsið ekki um dauðann með
harmi eða ótta. Ég er svo nærri, að hvert
eitt tár ykkar snertir mig og kvelur, þótt
látinn mig haldið.
En þegar þið hlæið og syngið með glöðum
hug, lyftist sál mín upp í mót til ljóssins.
(Kahlil Gibran.)
Elsku Agatha, hugsum til þín og
söknum þín á hverjum degi. Við
elskum þig.
Sendum fjölskyldu og aðstand-
endum okkar innilegustu samúðar-
kveðjur.
Stelpurnar þínar á Haga.
Hrönn H., Dóra O., Anna Rún
og Guðrún Hanna.
Agatha Sesselja
Sigurðardóttir