Morgunblaðið - 20.06.2007, Blaðsíða 26

26 MIÐVIKUDAGUR 20. JÚNÍ 2007 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Þuríður Her-mannsdóttir
fæddist í Ögri við
Ísafjarðardjúp 6.
ágúst 1921. Hún lést
á lyfjadeild FSA 12.
júní síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Hermann Her-
mannsson útvegs-
bóndi í Ögurvík við
Ísafjarðardjúp, f.
1893, d. 1981, og
Salóme Rannveig
Gunnarsdóttir, f.
1895, d. 1977. Systk-
ini Þuríðar eru Kristín Anna, f.
1918, d. 2002, Gunnar Haraldur, f.
1922, d. 1977, Þórður Guðmundur,
f. 1924, d. 1985, Sigríður Ragna, f.
1926, d. 1999, Karítas Kristín, f.
1927, d. 1994, Sverrir, f. 1930,
Gísli Jón, f. 1932, Halldór, f. 1934,
Guðrún Dóra, f. 1937, og Birgir, f.
1939.
Þuríður giftist 19. október 1944
Arnviði Ævari Björnssyni garð-
yrkjumanni og pípulagninga-
meistara frá Húsavík, f. 27. ágúst
1922. Börn þeirra eru: 1) Eydís
son, dóttir þeirra er Aníta Ósk. b)
Eva, sonur hennar er Pétur Gunn-
ar. c) Sara. d)Hermann. 4) Börkur
efnaverkfræðingur, f. 1959, maki
Inga Dóra Sigurðardóttir. Synir
þeirra eru a) Unnsteinn og b) Ás-
geir.
Þuríður ólst upp í Ögurvík og
var einn vetur í Héraðsskólanum í
Reykjanesi og annan í Húsmæðra-
skólanum Ósk á Ísafirði. Hún var
gangastúlka á Sjúkrahúsi Ísa-
fjarðar þar til hún fór til vinnu í
Garðyrkjuskólanum í Hveragerði
þar sem hún kynntist Arnviði.
Þuríður og Arnviður bjuggu 61 ár
á Húsavík en haustið 2006 fluttust
þau til Akureyrar. Þuríður sinnti
lengst af húsmóðurstörfum og
vann síðan hjá Fiskiðjusamlagi
Húsavíkur í u.þ.b. 20 ár. Þuríður
var félagi í Kvenfélagi Húsavíkur
öll árin sem hún bjó þar og for-
maður félagsins í nokkur ár. Hún
tók þátt í sveitarstjórnarmálum og
var varabæjarfulltrúi á Húsavík
um tíma.
Útför Þuríðar verður gerð frá
Húsavíkurkirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 14.
bókasafnsfræð-
ingur, f. 1945, gift
Snorra Péturssyni.
Börn þeirra eru a)
Sigurður Pétur og b)
Ásta, dætur hennar
og Halldórs Hall-
dórssonar eru Eydís
Þuríður og Unnur
Aðalheiður. 2) Björn
Jósef sýslumaður á
Akureyri, f. 1947,
kvæntur Jóhönnu
Sigrúnu Þorsteins-
dóttur. Börn þeirra
eru: a) Sigríður
Lovísa, maki Þorkell Pálmi Braga-
son, börn þeirra eru Arnviður
Bragi og Sigfríður Birna. Dóttir
Lovísu og Guðna H. Guðmunds-
sonar er Sigrún Lilja og stjúpdótt-
ir er Pálmey Kamilla Pálmadóttir.
b) Anna Lilja, maki Haukur Sig-
urðsson, börn þeirra eru Alexand-
er Smári og Ingibjörg Lovísa. c)
Arnviður Ævarr, unnusta hans er
Elísa Arnarsdóttir. 3) Hermann
Gunnar bakari, f. 1949, kvæntur
Unni Eggertsdóttur, börn þeirra
eru a) Vala, maki Þrándur Jens-
Eftir meira en 40 ára samfylgd
með Þuríði, tengdamóður minni, er
mér ljúft og skylt að minnast hennar
örfáum orðum.
Mín fyrsta minning um Þuríði er
frá bernskuárum. Ég var strákling-
ur, sumargestur hjá ættingjum á
Húsavík, þegar ég sá Þuríði ganga
eftir Garðarsbrautinni. Það var eit-
hvað við þessa konu sem varð til þess
að mér varð starsýnt á hana. Þetta
„eithvað“ er raunar það sem ég tel að
lýsi Þuríði fullkomlega. Fas hennar
og yfirbragð, sviphreint andlit, hæg-
lát og fáguð framkoma, blíður mál-
rómur og fallegt bros; allt þetta var
spegilmynd þeirrar góðu sálar sem
að baki bjó.
Þuríður unni fjölskyldu sinni, eig-
inmanni, börnum og afkomendum
þeirra, fylgdist vel með öllum og tók
þátt í gleði þeirra og sorgum. Hún
krafðist einskis á móti en uppskar þó
einlæga ást og virðingu þessarar
fjölskyldu sinnar, sem nú syrgir og
saknar, en jafnframt þakkar af heil-
um hug.
Þuríður var næstelst ellefu systk-
ina, sem ólust upp í Ögri við Ísafjarð-
ardjúp. Þar gekk oft á ýmsu, ekki
síst þegar í hlut áttu tápmiklir og
örugglega háværir bræður hennar,
og þurftu hún og Anna, eldri systir
hennar, oft að aðstoða Salóme móður
sína við barnauppeldið. Mér býður í
grun að þá hafi virkað vel hið hæg-
láta fas og blíði rómur. Þuríður unni
mikið þessari fjölskyldu sinni og
rækti vel samband við foreldra sína
og systkini eftir að hún flutti úr föð-
urhúsum. Segja má að Þuríður og
Arnviður hafi verið nokkrir örlaga-
valdar tveggja annarra systkinanna
úr Ögri, því Karítas systir hennar
giftist Steingrími Birgissyni og bjó á
Húsavík, en Þórður bróðir hennar
kvæntist Vigdísi systur Steingríms.
Það var Þuríði mikil gleði að hafa
Kæju systur sína hjá sér á Húsavík,
og var samband fjölskyldnanna náið
og gott. Ekki er þó hallað réttu máli
þótt fullyrt sé, að samband þeirra
Önnu hafi verið sérstakt. Þær voru í
raun óðaðskiljanlegar, en bjuggu þó
lengst af hvor í sínum landsfjórð-
ungi. Til að mæta þeim vansa töluðu
þær saman í síma daglega, áratugum
saman.
Þuríður var ekki gallalaus. Hún
var t.d. alveg gjörnsneydd öllu átta-
skyni og gat átt það til að villast „á
hlaðinu heima hjá sér“. Annar galli,
sem þó ætti að teljast kostur, var
rausnarskapur í mat. Þuríður virtist
óttast það meir en nokkuð annað að
menn stæðu svangir upp frá borðum
hennar, og hélt hún stíft að gestum
sínum ábót og aukaréttum. Margur
hygg ég að hafi frekar bætt á sig
óvelkomnum kaloríum fremur en að
valda Þuríði hugarangri.
Að minnast Þuríðar er mannbæt-
andi. Arnviður saknar nú sárt lífs-
förunautar, sem og fjölskyldan öll og
aðrir ættingjar og vinir. Ég veit að
minningarnar um Þuríði munu sefa
þann söknuð sem loks mun víkja fyr-
ir þakklæti fyrir að hafa átt samleið
með góðri manneskju.
Snorri Pétursson.
Nú er elsku amma farin frá okkur
og söknum við hennar mikið.
Við systkinin eigum svo margar
æðislegar minningar frá þeim tíma
þegar við vorum í heimsókn fyrir
norðan hjá ömmu og afa. Við sátum
t.d. oft hjá ömmu og afa inni í eldhúsi
á kvöldin þar sem amma spilaði við
okkur og gaf okkur mjólk og kex áð-
ur en við fórum að sofa. Svo þegar
við vorum komin upp í rúm þá las
hún fyrir okkur bókina Búkollu, sú
bók lesin oftar en einu sinni og oftar
en tvisvar. Þegar búið var að lesa þá
var farið með faðir vorið og rétt áður
en amma gekk út þá sagði hún alltaf:
„góða nótt og guð geymi ykkur“.
Við stelpurnar dáðumst alltaf að
fallega síða hárinu hennar. Eva t.d.
sat oft á klósetsettunni inná baði og
fylgdist með ömmu taka hárið niður,
slétta vel úr því og setja það svo í
fléttu.
Það er líka sterkt í minningunni
hvað amma og afi voru dugleg að
fara með okkur í ferðalög. Eitt skipt-
ið fór amma með okkur í berjamó og
Sara og Eva fundu læk til að fara að
vaða í. Amma hló svo að þeim þarna
sem þær stóðu úti í læknum því þær
urðum svo hrikalega hræddar við að
vera ofan í honum þótt vatnið hafi
hvorki verið djúpt né straummikið.
Amma var mikil húsmóðir í sér.
Þegar við krakkarnir fórum út að
leika sá hún alltaf til þess að við gæt-
um fengið eitthvað í gogginn þegar
við komum heim, svo sat hún hjá
okkur og hlustaði á sögur okkar um
hvað við hefðum verið að gera og
hverja við hefðum hitt á meðan við
vorum úti.
Hún amma er ein yndislegasta
kona sem við höfum þekkt og mun-
um við öll geyma minningar um tíma
okkar með henni í hjarta okkar.
Við elskum þig öll amma!
Vala, Eva, Sara og Hermann.
Í huganum er amma fyrirmynd að
ömmum. Hún kemur heim og saman
við lýsingar af góðu ömmunum í
barnabókunum og ef eitthvað, þá var
hún jafnvel enn meiri manneskja en
lýsingar ná yfir. Hún var sterkur
persónuleiki, tíguleg með sítt hár
sem var fallega uppsett, alltaf vel til
höfð og skartaði þjóðbúningi á hátíð-
isdögum. Það var hennar yndi að
gera eitthvað fyrir aðra. Hún var
rausnarleg, svo mild og góð, hlý,
hæglát og æðrulaus, með stóran
faðm, blítt bros og glampa í augum.
Mér ömmubarninu þótti hún svo
ómissandi að ég bað hana einu sinn í
barnslegri einlægni að lifa svo lengi
að börnin mín fengju líka að kynnast
henni. Hún hló dátt að þessu, en mér
varð að ósk minni og dætur mínar
eru ríkari af verunni með langömmu
sinni.
Á hverju sumri var farið til ömmu
og afa á Húsavík. Í æsku voru þetta
ævintýrasumur. Það var hænsnakof-
inn hans afa, veiðiferðir upp á Botns-
vatn og niður á bryggju, berjatínsla
á haustin, gosbrunnur í garðinum
þar sem mátti busla í sólinni, útileg-
ur með Kæju systur ömmu og ferðir
upp í Mývatnssveit, Ásbyrgi og í Að-
aldalinn. Það var aldrei lognmolla og
á rigningardögum voru bakaðar
kleinur og kökur. Langömmubörnin
kynntust síðan öðrum ævintýrum
eins og jarðarberjatínslu, rósarækt,
stóra garðinum og leyniherbergjum
undir súð á Fossvöllum. Amma leyfði
allt, aldrei var neitt ómögulegt. Á
kvöldin var fastur liður að spila eða
leggja kapal við eldhúsborðið. Amma
var mikil húsmóðir og afi snerist fyr-
ir hana allra erinda. Verkaskiptingin
var skýr en saman héldu þau fallegt
og gott heimili. Afi sér nú á eftir lífs-
förunaut til rúmra 60 ára. Það skín
úr orðum hans þakklæti fyrir þeirra
tíma þó söknuðurinn sé mikill.
Amma fylgdist vel með okkur öll-
um. Fjarlægðir skiptu engu máli og
hún notaði hvert tækifæri til heim-
sókna enda hafði hún gaman af að
vera á ferðinni. Hún brá sér nokkr-
um sinnum til útlanda og þar bjarg-
aði hún sér á okkar ástkæra ylhýra
móðurmáli, það skildu hana allir,
enda brosti hún breitt og kinkaði
vingjarnlega kolli til viðmælenda.
Þannig komst hún allra sinna ferða.
Heimili þeirra afa stóð opið gestum
og gangandi hvenær sem var. Það
kom berlega í ljós á áttræðisafmæli
ömmu hversu góð hún var heim að
sækja og hversu vel hún hafði rækt-
að fjölskyldu- og vinaböndin. Á
Húsavík voru þær í S-inu sínu amma
og Anna heitin systir hennar að taka
á móti gestum sem komu alls staðar
að til að vera með á stóra deginum. Í
minningunni heyri ég í þeim ömmu
og Önnu skipuleggja komu hvers og
eins, allir þurftu eitthvað að borða og
hrein sængurföt, það skorti ekki. Af-
mælisveislan sjálf var stórkostleg
hátíð um stórkostlega konu sem end-
aði í dansi á pallinum á Fossvöllum.
Þegar við rifjum upp minningar
um ömmu minnumst við hennar
fyrst og fremst fyrir góðmennsku.
Hún gaf okkur óendanlega mikið af
sjálfri sér. Með söknuði og þakklæti
kveðjum við nú elskulega ömmu og
langömmu. Í okkar huga er komið
stórt skarð í Norðurlandið en við er-
um vissar um að þær hlæja nú saman
systurnar á himnum!
Hvíl í friði, elsku amma.
Ásta, Eydís og Unnur.
Okkur langar með nokkrum orð-
um að minnast ömmu Þuríðar, eða
ömmu á Húsavík eins og við kölluð-
um hana alltaf. Við vorum mjög mik-
ið hjá ömmu og afa á Húsavík þegar
við vorum krakkar og eigum við mik-
ið af minningum þaðan. Á Garðars-
brautinni var margt hægt að gera og
höfðum við systur óendanlega gam-
an af því að fara og leika okkur í
gamla dótinu sem var niðri í kjallara,
að busla í gosbrunninum úti í garði,
tína rifsberin í heimreiðinni og að
sjálfsögðu að fara niður til Gunnu
gömlu. Það var líka ofsalega spenn-
andi að fá að fara með ömmu í bank-
ann að skúra, því við fengum að fara
niður í kjallarann og skoða allt sem
þar var. Það voru margar ferðirnar
sem hún og afi fóru með okkur
krakkana upp að Botnsvatni til að
vaða og veiða síli og voru þetta al-
gjörar ævintýraferðir. Einhvern
tímann drifu þau okkur með í útilegu
í Mývatnssveit og voru Kaja og
Steini með í för. Afi byrjaði að sjálf-
sögðu að tjalda við hliðina á Kaju og
Steina, en ömmu fannst sá staður
ekki nógu góður þar sem það var
smá þúfa á miðjum botninum á tjald-
inu. Afi mátti því taka upp tjaldið og
tjalda aftur, en þá endurtók sagan
sig og svona gekk þetta, þangað til
að afi greyið var búinn að tjalda
þrisvar sinnum að hún sagði: „Jæja,
kannski við ættum bara að vera við
hliðina á Kaju og Steina, mér sýnist
sá staður vera bestur!“ þannig að afi
endaði þar sem hann byrjaði. Við
fórum líka oft austur til þeirra um
helgar og amma sagði alltaf við
pabba þegar við vorum að leggja af
stað: „Og aktu svo varlega Bjöndi
minn, þú ert með svo dýrmætan
farm“ og höldum við að það sé
ástæðan fyrir því að leiðin heim var
alltaf lengri. Amma var mjög glæsi-
leg kona, með mikið sítt grátt hár
sem náði niður í mitti og alltaf tekið í
hnút. Hún hafði líka sérlega gaman
af því að punta sig og vera fín og fór
aldrei út úr húsi án þess að vera vel
til höfð. Hún var sérlega glaðlynd og
hafði gaman af því að hafa fólk í
kringum sig, því meira fólk því meira
fjör.
Elsku afi, við biðjum guð að veita
þér styrk í sorginni og vitum að hún
er á góðum stað og henni líður vel,
þar sem hún ert búin að hitta systur
þínar, þær Kaju, Önnu og Siggu og
nú er fjör hinum megin, það veit sá
sem allt veit, mikið talað og hlegið
ennþá meir.
Elsku amma, takk fyrir allt…
Lovísa, Anna Lilja
og Arnviður.
Andlát Þuríðar frænku var eitt-
hvað sem maður gat átt von á að
heyra og þó ekki. Það gaf smá sting í
brjóstið, einn enn úr systkinahópi
mömmu horfinn. Það er skrítið þeg-
ar hinir eldri hverfa og við næsta
kynslóð erum að verða efst á fjöl-
skyldutrénu. Þuríður og mamma
okkar, Anna, voru elstar af ellefu
systkinum, 3 ár á milli þeirra og þær
voru sérstaklega nánar. Þær töluð-
ust við á hverjum degi og heimsóttu
hvor aðra á hverju sumri. Annað
hvert sumar fór mamma með sín
börn með strandferðaskipi til Húsa-
víkur og dvaldi hjá Þuríði með okkur
og hitt sumarið kom Þuríður vestur
með sín börn.
Þuríður og Arnviður bjuggu í
mörg ár á efstu hæð í læknishúsinu á
Húsavík, það hýsti líka Landsbank-
ann til skamms tíma. Seinni árin
heimsóttum við þau síðan í yndislegt
hús á Fossvöllum 2. Þuríður og Arn-
viður áttu hænsnahús með fullt af
hænum og það þarf ekki að segja
meira, þangað var sko gaman að
koma.
Þuríður var einstaklega glæsileg
kona, há og grönn og með þetta líka
síða og fallega hár sem ýmist var
fléttað og sett í fléttusnúð eða snúið
upp í pylsu í hnakkanum. Mikið var
spennandi þegar hún leysti það á
kvöldin og maður fékk að sjá það í
allri sinni dýrð. Margs er að minnast
og mikið var brallað hjá henni Þuríði
en það væri of mikið mál að ætla að
telja það allt upp. Okkur langar þó
sérstaklega að minnast á ógleyman-
lega Dublinarferð sem farin var með
þeim systrum í nóvember árið 2000.
Þar nutum við þess þær yngri, að við
vöktum allstaðar mikla athygli, á
götum úti, í strætó, (leigubílar voru í
verkfalli þessa daga svo við ferðuð-
umst með strætó) og á hótelinu
vegna þessara tveggja glæsilegu
fullorðnu kvenna sem voru í sínum
pelsum og með hatta og svo brostu
þær til allra og reyndu að heilsa þó
þær kynnu ekkert í ensku. Enda
brostu allir til okkar. Þessi ferð fer í
sérstakt minningarhólf þar sem allt-
af er hlýtt og notalegt. Við eigum dá-
lítið erfitt með að ímynda okkur lífið
án þessara toppa á fjölskyldutrénu
en svona er víst gangur lífsins.
Elsku Þuríður, hafðu þökk fyrir
allt það góða sem þú gafst okkur í
gegnum árin og hvíl nú í friði. Við er-
um þess fullvissar að þín elskulega
stóra systir tók fagnandi á móti þér.
Innilegustu samúðarkveðjur send-
um við Arnviði, börnum og tengda-
börnum og þeirra afkomendum.
Sigríður Borghildur
(Sigga Bogga) og
Anna Kristín (Anna Stína)
og þeirra fjölskyldur.
Þuríður Hermannsdóttir
✝
HRAFNKELL THORLACIUS
arkitekt,
lést á heimili sínu að morgni sunnudagsins 17. júní.
Útförin fer fram í kyrrþey en minningarathöfn
verður haldin í Dómkirkjunni, þriðjudaginn 26. júní
klukkan 15.00.
Vinsamlega látið Heimahlynningu njóta minningar-
gjafa (Krabbameinsfélagið, sími 540 1990).
Kristín Bjarnadóttir,
Áslaug Thorlacius,
Halla Thorlacius, Sveinbjörn Þórkelsson
Ragnhildur Thorlacius, Björn Ægir Hjörleifsson
Steinunn Thorlacius, Guðjón Ingi Eggertsson,
Gunnlaug Thorlacius, Sigurjón Halldórsson,
Eggert Thorlacius, Stefanía Guðmundsdóttir,
Hrafnkell, Anna, Kristín Lilja, Þórunn Edda,
Vilhjálmur Atli og Halldór Hrafnkell.
✝
Kærar þakkir til allra ættingja, vina og
félagasamtaka sem hafa sýnt okkur samúð, hjálp
og styrk vegna andláts og útfarar,
HRAFNKELS A. JÓNSSONAR,
Selási 18,
Egilsstöðum.
Sérstakar þakkir færum við læknum, hjúkrunar- og
starfsfólki Sjúkrahússins á Egilsstöðum fyrir
einstaka umönnun og kærleika í erfiðum veikindum.
Einnig viljum við senda kærar þakkir til allra Eskfirðinga sem sýndu okkur
virðingu og hlýhug. Guð blessi ykkur öll.
Sigríður M. Ingimarsdóttir,
Tjörvi Hrafnkelsson, Kristbjörg Jónasdóttir,
Tara Ösp, Embla Ósk og Hrafnkell Ísar,
Fjóla Margrét Hrafnkelsdóttir og Þorgerður Sigga.