Morgunblaðið - 25.06.2007, Síða 26

26 MÁNUDAGUR 25. JÚNÍ 2007 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Benóný Arn-órsson fæddist
á Húsavík 25. sep-
ember 1927. Hann
andaðist á Heil-
brigðisstofnun
Þingeyinga 15. júní
síðastliðinn. For-
eldrar hans voru
Arnór Kristjánsson
verkamaður á
Húsavík, f. 2.6.
1900, d. 3.12. 1976,
og kona hans Guð-
rún Elísabet Magn-
úsdóttir, f. 23.11.
1899, d. 1.4. 1983. Systkini Ben-
ónýs eru: Sigríður Matthildur, f.
19.5. 1926, Herdís Þuríður, f.
27.11. 1929, Kári, f. 4.7. 1931 og
Hörður, f. 26.7. 1933.
Benóný kvæntist hinn 27.12.
1950 Valgerði Jónsdóttur, f. 1.12.
1929. Börn þeirra eru: Hrönn, f.
15.10. 1947, d. 16.3. 2004, Jón
Friðrik, f. 27.7. 1949, sambýlis-
kona Bryndís Pétursdóttir, f.
22.6. 1970, Guðrún Arnhildur 7.6
1952, gift Jakobi Kristjánssyni, f.
18.3. 1946. Arnór, f. 13.8. 1954,
kvæntur Ragnheiði Þórhalls-
dóttur,
f. 29.12. 1970, Friðrika Sigríð-
ur, f. 13.8. 1956, Bergþóra, f. 2.4.
1958, gift Istvan Kekesy, f. 14.11.
1955 og Hörður Þór, f. 25.6.
1963, kvæntur Freydísi Önnu
Arngrímsdóttur, f. 16.4. 1964.
Barnabörn og barnabarnabörn
Benónýs og Val-
gerðar eru nú sex-
tíu og sex.
Benóný og Val-
gerður hófu bú-
skap, á Hömrum í
Reykjadal S-þing., í
félagi við foreldra
Valgerðar 1952 og
hafa búið þar síðan.
Á yngri árum
stundaði Benóný
sjómennsku, frá
Húsavík og Sand-
gerði, og hélt því
áfram fyrstu árin
meðfram búskapnum. Hann var
einnig sláturhússtjóri Kaup-
félags Þingeyinga um árabil á
sjötta og sjöunda áratug síðustu
aldar. Þá var hann varaþingmað-
ur fyrir Alþýðubandalagið og
síðan Samtök frjálslyndra og
vinstri manna á árunum 1967–
1974 og sat á Alþingi sem slíkur.
Benóný sat í hreppsnefnd Reyk-
dælahrepps frá 1962 – 1998 þar
af sem oddviti í sextán ár. Þá sat
hann í skólanefnd Framhalds-
skólans á Laugum um árabil og
var þar formaður í nokkur ár og
í stjórn Rafmagnsveitna ríkisins,
síðar Rarik, frá 1991-2006. Auk
þessa gegndi Benóný fjölmörg-
um trúnaðarstörfum fyrir sveit-
arfélagið.
Útför Benónýs verður gerð frá
Einarsstaðakirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 14.
Tengdafaðir minn Benóný Arnórs-
son er látinn.
Þetta er ekki það sem ég hugsaði
mér þegar ég sótti þig á spítala um
páskana. Þá sagðir þú að þú myndir
treysta þér í Hvalfjörð á svona góð-
um bíl. Þú talaðir um það við Val-
gerði þína að þið ættuð að kaupa ykk-
ur svona bíl.
Við áttum eftir að gera svo margt
og ég er ekki tilbúinn í þessi lok. En
takk samt, þú varst alltaf einstakur,
ljúfur, flottur og geðgóður og leystir
allra vandamál. Þetta skarð verður
ekki brúað held ég.
Gunný mín, ég og börnin höfum
misst mikið. Takk Benni. Ég fæ ekki
fullþakkað kynni mín og tengdir þær
hafa gert mig að betri manni. Takk
Benni, mikið væri heimurinn betri ef
væru fleiri eins og þú.
Elsku tengdamamma og aðrir að-
standendur. Ég votta ykkur mína
dýpstu samúð og bið Guð að gæta
okkar allra.
Jakob Kristjánsson.
Elsku afi.
Mikil voru þau forréttindi að fá að
dvelja eins mikið með þér og ég fékk.
Það eru ekki allir sem hafa átt afa
sem spurði í tíma og ótíma: ,,Jæja
nafni, er sinnep í því?“
Enn þann dag í dag hef ég ekki
hugmynd um hvað þú áttir við en eitt
er víst að oft spunnust langar og góð-
ar umræður í kjölfar þessarar spurn-
ingar. Tíminn sem við áttum saman
eitt sinn er amma tók þátt í sláturtíð
á Húsavík gleymist seint, enda lærði
ég þá að okkur nöfnum var allt fært
og líka að hræra skyr og sjóða egg.
Hef ég ekki fengið betri egg síðan.
Það hefur alla tíð verið mér mikið
kappsmál að standa mig vel fyrir afa
og gera afa stoltan. Og ekkert var
betra en að fá hrós frá afa. Það var
nefnilega þannig með afa að hann gat
hrósað manni með málrómnum ein-
um eða bara með því að hreyfa auga-
brúnirnar á sérstakan hátt. Og þótt
afi væri sjálfur hógvær maður var
hann mjög stoltur af sínu fólki, það
fann maður alltaf. Íþróttir voru afa
mikils virði (líka vinnufriðurinn) og
notaði hann hvert tækifæri til að
senda mann hlaupandi út á tún, eða
út í móa. Setningar eins og ,,nafni,
hlauptu fyrir mig út í löngu og taktu
ullina af gaddavírnum“ eða ,,farðu
fyrir mig upp á brún og gáðu hvort
þú sérð kindur“ hljómuðu alveg rök-
réttar þegar maður var yngri enda
hefði afi aldrei farið að senda mann
erindisleysu. Nú, svo voru saklausar
spurningar eins og „hvort ykkar
hleypur hraðar?“ oft kveikjan að
miklum kapphlaupum milli mín og
Völlu frænku þótt við vissum bæði að
hún var sprettharðari á stuttum
vegalengdum en ég á þeim lengri.
Svo var náttúrlega augnaráðið sem
maður fann í gegnum sængina þau
skipti sem illa gekk að sofna og afi
kom inn til að sussa á okkur frænd-
systkinin, við vorum fljót að læra að
það var nóg að afi sussaði einu sinni
því annars varð augnaráðið beitt. En
elsku afi, þín verður sárt saknað af
mér og minni fjölskyldu enda tókust
góð kynni með þér og konunni minni,
henni Elínborgu. Finnbogi Páll fékk
lítið að kynnast þér enda rétt orðinn
tveggja ára en Birna Valgerður fékk
að kynnast þér meira og þótti mjög
gaman að heimsækja löngu og langa í
Hamra. Við munum alltaf minnast
þín. Sárt þykir mér að hafa ekki get-
að fylgt þér til grafar en eitt hef ég
lært og það er að lífið heldur áfram
þó maður þurfi að kveðja ástvin.
Hugurinn er með þeim er misst hafa.
Benóný Arnór Guðmundsson
og fjölskylda.
Mörg orð koma upp í hugann þeg-
ar við minnumst afa Benna. Höfðingi,
húmoristi, pólitískur hugsuður, hug-
sjónamaður, leiðtogi og mannvinur
eru meðal þeirra ásamt svo mörgum,
mörgum öðrum. Það er svo margs að
minnast, svo margra góðra hluta.
Hvernig hann tók alltaf öllu með
jafnaðargeði, sama hvaða prakkara-
strik við krakkarnir höfðum afrekað.
Við minnumst hans einstaka hláturs,
sem hann var svo sannarlega óspar á.
Hvernig hann hafði einstakt lag á að
láta hvern einstakling njóta sín og
finnast hann vera alveg sérstakur.
Yngri meðlimir fjölskyldnanna minn-
ast afa „mola“ því alltaf mátti ganga
að því vísu að afi ætti smá brjóstsyk-
ur til að gauka að þeim. Og allir ætt-
liðir minnast hins einstaka lags sem
hann var vanur að humma með okkur
í fanginu þegar eitthvað bjátaði á.
Mannvinur var hann, unni öllu fólki
og aldrei heyrðist hann segja styggð-
aryrði um nokkurn mann. Alltaf gát-
um við leitað til hans ef eitthvað bját-
aði á í okkar lífi. Hann leysti öll
vandamál sem við bárum upp við
hann og stóð alltaf með stórfjölskyld-
unni í öllu því sem á daga hennar
dreif. Alltaf sá hann björtu hliðarnar
á lífinu sem lýsir sér kannski best í
einni af hans uppáhaldssetningum,
„nú er sólin komin upp í Öxarfirði“,
sem hann greip gjarnan til þegar
honum þótti sem þeir sem í kringum
hann voru væru orðnir helst til svart-
sýnir.
Afi á fallegum júlímorgni í sólskin-
inu á tröppunum á Hömrum er mynd
sem verður greypt í huga okkar á
meðan við lifum. Því einhvern veginn
er alltaf sól í kringum hann í huga
okkar. Því viljum við kveðja okkar
ástkæra vin og afa, með tveimur er-
indum úr ljóði Bubba Morteins,
Kveðju:
Þar sem englarnir syngja sefur þú.
Sefur í djúpinu væra.
Við hin sem lifum, lifum í trú.
Að ljósið bjarta skæra.
Veki þig með sól að morgni.
Veki þig með sól að morgni.
Farðu í friði vinur minn kær.
Faðirinn mun þig geyma.
Um aldur og ævi þú verður mér nær.
Aldrei ég skal þér gleyma.
Svo vöknum við með sól að morgni.
Svo vöknum við með sól að morgni.
Elsku amma, megi allar góðar
vættir styðja þig og styrkja í þinni
sorg.
Benóný, Friðrik, Þórdís,
Anný og fjölskyldur.
Elsku afi Benni.
Við gleymum aldrei þegar við læst-
umst inni í borðstofuherberginu og
héldum að við kæmumst aldrei út, líf-
ið væri á enda, en þá komst þú og
bjargaðir okkur.
Þú varst alltaf bjargvætturinn
okkar! Við gleymum aldrei þegar þú
varst að labba heim af túninu og við
buðum þér far en þú sagðist fara létt
með að skokka heim. Og auðvitað
stóðstu við það, þar sem þú misstir
þetta orð út úr þér og skokkaðir því
alla leið.
Þú stóðst alltaf við orð þín! Við
gleymum aldrei ráðleggingum þín-
um, aldrei gafstu okkur ástæðu til að
fara ekki eftir þeim. Þér óhlýðnuð-
umst við ekki.
Þú munt ætíð eiga alla okkar virð-
ingu! Við gleymum aldrei þegar þú
hrasaðir með hjólbörurnar, en stóðst
strax upp og hélst áfram eins og þér
einum var lagið.
Þú varst alltaf sá sterki, kletturinn
okkar! Við gleymum aldrei áhugan-
um sem þú sýndir okkur sama
hversu ómerkilega hluti við vorum að
segja þér. Þú varst alltaf tilbúinn að
hlusta og vildir fá að vita meira.
Þú tókst okkur eins og við erum og
varst alltaf svo stoltur af okkur! Við
gleymum aldrei glettninni í augun-
um, prakkaraglottinu og smitandi
hlátrinum sem var engu líkur. Það
var alltaf stutt í gleðina og einstaka
húmorinn þinn.
Þú sást björtu og spaugilegu hlið-
arnar í lífinu! Þetta eru aðeins örfá
brot minninga sem koma upp í huga
okkar þegar við lítum til baka á þess-
ari kveðjustund. Stundirnar sem við
áttum með þér eru ómetanlegar og
munu lifa í hjörtum okkar um aldur
og ævi. Síðustu daga hefur lagið sem
þú sönglaðir fyrir okkur þegar við
vorum lítil ómað í hausnum á okkur.
Við munum tralla það fyrir okkar
börn og dansa með þau eins og þú
gerðir. Þau fá að heyra sögurnar af
þér og hve einlægur og yndislegur
maður þú varst. Afamola munum við
geyma í bauk og laumast í þegar til-
efni er til og bryðja þá þér til heiðurs!
Síðast árið reyndist þér og okkur öll-
um erfitt en allar minningarnar vega
það upp og lifa sterkar, eins og þú,
elsku besti afi okkar. Nú höfum við
eignast okkar verndarengil á himn-
um, þú situr þar með Hrönn frænku
og fylgist vel með okkur. Við munum
áfram fá styrk frá þér með því að
hugsa til þín og við vonum að þú getir
verið stoltur af okkur. Við vitum að
þú passar okkur og við reynum að
feta réttu leiðina, leiðina þína. Takk
fyrir allt, við elskum þig!
Deyr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfur ið sama;
en orðstír
deyr aldregi,
hveim er sér góðan getur.
(Úr Hávamálum.)
Hvíl í friði, elsku afi.
Guðrún Sædís (Dúna),
Sandra Hrafnhildur, Arna
Benný, Gígja Valgerður og
Freyþór Hrafn Harðarbörn.
Elsku afi minn er búinn að kveðja
þennan heim og verður hans sárt
saknað. Það er svo margt sem kemur
upp í hugann þegar ég hugsa um afa.
Ég var svo heppin að fá að alast upp
hjá afa mínum og ömmu frá 5 ára
aldri, og hef því fengið að kynnast
þeim á margan annan hátt en önnur
börn fá að kynnast ömmu og afa. Ég
man alltaf eftir því þegar afi bað mig
um leyfi til að kalla mig nöfnu. Ég er
alnafna ömmu minnar og fannst afa
það passa best að þau kölluðu mig
bæði nöfnu. Við afi vorum oft að
bralla eitthvað saman, og þá tengdist
það líka yfirleitt ömmu. Til dæmis ef
afi gleymdi að kaupa eitthvað í búð-
inni sem amma hafði beðið hann um,
og hún hristi hausinn yfir þessari
gleymsku alltaf hreint, þá blikkaði afi
mig bara og brosti út í annað og sagði
líka gjarnan „jaa, nú er sinnep í því“.
Afi hafði líka sínar leiðir í því að ná til
mín. Ég var gjarnan klifrandi í trjám
og uppi á húsþökum þegar ég var
krakki en ömmu líkaði það illa og
þess vegna gerði ég það helst ef hún
sá ekki til. Einu sinni var amma ekki
heima og ég þaut að sjálfsögðu upp í
tré. Eftir smá stund kom afi út á
tröppur og kallaði „nafna, amma þín
er í símanum og hún vill að þú farir
niður úr trénu.“ Ég smokraði mér
niður úr trénu, en skildi samt ekki
hvernig amma vissi að ég var að
klifra. Við afi vorum oft ein heima á
haustin, en þá vann amma í slátur-
húsinu og pabbi var mikið að múra út
um sveitir. Þá skiptumst við á að elda
„steingrím“ og „knetti“ og hafa þessi
heiti fylgt mér alla tíð og hafa margir
rekið upp stór augu þegar ég segi
hvað sé í matinn. Afi minn gaf mér
fyrsta hestinn minn, en folaldið mitt
hafði dáið rétt eftir fæðingu og til að
hugga litla stelpu þá sagði afi að ég
mætti eiga folaldið hans í staðinn.
Svona var afi alltaf, huggaði og
gladdi börnin sín, barnabörnin,
barnabarnabörnin og barnabarna-
barnabörnin.
Elsku afi, þú dansaðir með okkur
öll og raulaðir litla lagið þitt sem á
eftir að fylgja mér um ókomna tíð og
ég mun gera mitt besta í að dansa
með litlu stelpuna mína, sem hitti þig
því miður aldrei, og ég á eftir að raula
lagið þitt. Ég veit að þú tekur göngu
núna, með hendur fyrir aftan bak og
íbygginn á svip. Ég finn þig strjúka
kinnina mína eins og þú gerðir svo oft
og veit að þú átt eftir fylgja mér og
litlu stúlkunni minni alla tíð. Ég
sakna þín afi og mun aldrei gleyma
þér.
Þín
Valgerður Jónsdóttir yngri.
Hláturinn ómar úr eldhúsinu. Það
er orðið bjart og greinilega flestir
vaknaðir. Ég laumast fram og kíki
inn í eldhús. Þar situr afi og er að fá
sér brauð með rabarbarasultu.
Amma stendur við vaskinn og brosir.
Ég býð góðan dag og spyr ömmu
hvort afi sé aftur í vitlausum buxum.
Við skellum öll upp úr. Ég fæ mér vel
af rabarbarasultu á franskbrauðið og
bít í það um leið og afi klárar síðasta
bitann af sinni brauðsneið. Amma
kemur með nýlagaðan bleikan par-
dus og segist vera búin að sykra hann
nóg. Síminn hringir og Valla frænka
svarar. Það er einhver kall sem vill
tala við afa. Pólitískar spekúlasjónir
óma um húsið meðan við Valla borð-
um bleika pardusinn á methraða, svo
hratt að amma hefur orð á því. Við
viljum ekki að afi þurfi að bíða eftir
okkur. Smellum kossi á ömmu og svo
er haldið út í bíl. Afi keyrir örugglega
af stað, við Valla keppumst um hvor á
að fá að opna hliðið. Afi hlær að æs-
ingnum í okkur. Spjall okkar berst að
pólitík, ekki í fyrsta sinn. Afi er nú
orðinn nokkuð sannfærður um að
hann sé búin innrétta okkur með
sterka réttlætiskennd og heilbrigða
skynsemi. Við kveðjumst við skúr
vinnuskólans og mælum okkur mót
seinna um daginn. Blái bíllinn keyrir
rólega af stað og við Valla horfum á
eftir afa keyra upp á skrifstofu. Við
hugsum báðar hve heppnar við séum
að eiga svona sterkan, gáfaðan og
skemmtilegan afa.
Afanum mínum gleymi ég aldrei.
Gleðina og væntumþykjuna geymi ég
í hjartanu. Góðu orðin og rökræður
okkar geymi ég í huganum. Margar
góðar stundir með afa er ég svo
heppin að eiga í minningum mínum.
Minningum um afa sem kom alltaf
fram við mig sem jafningja, sýndi
mér virðingu og ást, lét mig vita hve
stoltur hann var af mér. Afi minn var
mikill maður með stórt hjarta og gáf-
aðan huga. Ég mun sakna hans sárt
þó að ég viti að hvíldinni sé hann feg-
inn eins og staðan var orðin.
Elsku afi, ég skal hugsa vel um
ömmu og kjósa rétt – sakna þín.
Arnrún Halla Arnórsdóttir.
Þrátt mér reynist tímans tafl
tæpt þó máti forði
leikjum ræður óþekkt afl,
oft er skák á borði
Vel mér ganga þykir þá,
þegar bjarga peði,
sé þó löngum eftir á
annað meira í veði.
Á leikjum haft ég hefi gát,
hólminn aldrei flúið.
En þó ég verjist þrái ég mát,
– þá er taflið búið.
(Guðmundur Guðmundsson)
Nú er hann afi Benni farinn.
Við munum sakna hans mikið.
Það hefur alltaf verið gott og gam-
an að koma í Hamra og spjalla um
íþróttir og fótboltann.
Langafi var sterkur maður með
hendur fyrir aftan bak og gekk um
gólf með mola í vasanum. Alltaf til í
að spjalla, hlæja og skemmta sér.
Elsku amma Valla, amma Gunný –
systkini og fjölskyldur, verið sterk
því hann vakir yfir okkur öllum
áfram.
Þórhallur Valur og Arnór
Heiðar Benónýssynir.
Benni á Hömrum var einn af þess-
um mönnum sem gott var að eiga að,
hvort heldur í hlut áttu börn eða full-
orðnir. Hann var óáreitinn og kurt-
eis, en glaður og hlýr í viðmóti. Sam-
ræðufús var hann og hafði gaman af
rökræðum. Stjórnmálin áttu hug
hans, en þó hann hefði ákveðnar
meiningar í þeim efnum og ætti hags-
muna að gæta, þá virti hann málstað
og skoðanir annarra. Hann var góður
hlustandi og aldrei hávaðasamur.
Fríður var hann, sviphreinn og bauð
af sér góðan þokka.
Eðliskostir Benna, og sú lífssýn
sem hann tileinkaði sér, komu sér
áreiðanlega vel í þeirri þröngu sam-
búð sem hann bjó lengi við með
tengdaforeldrum sínum, afa mínum
og ömmu, Jóni og Friðriku á Hömr-
um, og um nokkurt skeið mági sínum
Jóni Aðalsteini. Búskapurinn var
sameiginlegur og húsakynnin einnig.
Var þá oft þröngt setinn bekkurinn
eftir að börnin voru orðin 7 og oftar
en ekki sumardvalarbörn og ein-
hverjir gestkomandi. Fjölskylda
Hamrafólks er stór og vinahópurinn
ekki síður. Þar kom ég og fjölskylda
mín mjög við sögu, enda ófáar stund-
irnar sem ég átti og naut á uppvaxt-
arárunum með þessu mínu kæra
frændfólki. Aldrei man ég eftir neinu
öðru en glaðværð og virðingu í sam-
skiptum fólksins, – aldrei neinum
hnökrum. Þegar ég lít til baka dáist
ég að ljúflyndi Benna í því sambandi.
Fyrir allar þær dýrmætu minningar
og þá miklu gestrisni og hlýju sem ég
og mitt fólk hefur ætíð notið á Hömr-
um er ég ævinlega þakklátur. Í því á
Benni stóran hlut.
Ég hygg að Benni hafi verið far-
sæll og lítt umdeildur í hverju sem
hann tók sér fyrir hendur. Gegndi
hann mörgum trúnaðarstörfum bæði
fyrir nærsamfélag sitt og þjóðina
alla: sat í hreppsnefnd og var oddviti
um langt árabil og á Alþingi sat hann
um skeið. Ótaldar eru allar þær
nefndir, stjórnir og ráð sem hann sat
í. Af öllu þessu gekk hann af áhuga
og árvekni enda var hann félags-
málamaður af eðli og hugsjón.
Ég kveð Benna á Hömrum með
virðingu og miklu þakklæti fyrir allt
sem hann vann og var, og þá ekki síst
mér og mínum. Blessaðar séu allar
góðu minningarnar honum tengdar.
Blessaður sé hann í faðmi Guðs um
eilífð.
Jón Aðalsteinn Baldvinsson.
Benóný Arnórsson
 Fleiri minningargreinar um Ben-
óný Arnórsson bíða birtingar og
munu birtast í blaðinu næstu daga.