Morgunblaðið - 20.11.2007, Blaðsíða 29

lands – Háskólabókasafni, kveðjum
Ingibjörgu Árnadóttur. Hún var far-
in að hugsa til þess að minnka við sig
vinnu til að geta betur sinnt fjölskyld-
unni og barnabörnunum. Enginn átti
von á þessu og hún fór alltof fljótt.
Við vottum fjölskyldu Ingibjargar
okkar dýpstu samúð.
Ingibjörg Steinunn
Sverrisdóttir,
landsbókavörður.
Við kveðjum nú, alltof fljótt og
ótímabært, kæra vinkonu og bekkj-
arsystur, Ingibjörgu Árnadóttur,
sem útskrifaðist með okkur frá
Menntaskólanum á Akureyri árið
1963. Við vorum ekki margar stelp-
urnar sem hófum skólagöngu í M.A.
haustið 1959 en nú eru fjórar horfnar.
Við áttum það sameiginlega markmið
að stunda nám og fá að „forframast“ í
þessum rótgróna og virðulega skóla í
fjögur ár. Við komum víða að, að
austan, vestan, sunnan og norðan,
þar með voru nokkrir Akureyringar.
Inga var ein þeirra; hæglát, traust og
yfirveguð og þroskaðri en við hinar
enda aðeins eldri og lífsreyndari.
Ekki var hægt annað en að láta sér
líka við Ingu og þykja vænt um hana.
Okkur hinum þótti m.a. mikið til þess
koma hversu góð hún var í íslensku
og talaði fallegt mál og við vorum líka
stoltar af því að eiga góða sundkonu í
bekknum. Inga var ekki ein þeirra
sem báru tilfinningar og einkamál á
torg en við vissum samt að hún var
frá unga aldri bundin þeim manni,
Hrafni Bragasyni, sem átti eftir að
verða lífsförunautur hennar. Þau
hæfðu hvort öðru vel, áttu gott líf og
eignuðust m.a. tvö óskabörn, Stein-
unni og Börk.
Inga hóf störf á Háskólabókasafni
árið 1976 en B.A.-prófi í bókasafns-
og upplýsingafræði lauk hún árið
1980 með norsku sem aukagrein. Um
árabil vann hún í útibúi safnsins í
verkfræði- og raunvísindadeild og í
jarðfræðahúsi en eftir að Þjóðarbók-
hlaðan var tekin í notkun vann hún í
upplýsingaþjónustu safnsins og við
kennslu í upplýsingaleikni. Einnig sá
hún um vef safnsins um árabil og var
óþreytandi við að bæta við upplýs-
ingum og gera vefinn að heppilegu
tæki í þekkingaröflun.
Inga var fagmaður fram í fingur-
góma og var vakin og sofin við að
kynna sér nýjungar í vefsmíð og
kennslu í upplýsingaleikni sem hún
miðlaði áfram til safngesta. Hún var
heil í öllu sem hún tók sér fyrir hend-
ur, samviskusöm, vinnusöm og
ábyrg. Það var því eðlilegt þegar hug-
að var að lögum og reglum fyrir bóka-
safnsfræðinga að nafn hennar kom
oft upp. Hún var einn af hugmynda-
smiðunum við starfs- og siðareglur
stéttarinnar, glögg og hlutlæg í við-
horfum sínum og sat í mörgum laga-
nefndum fyrir stéttina.
Inga var mikil fjölskyldumóðir og
umhyggja hennar fyrir börnum og
barnabörnum mikil. Ekki síst átti
Snædís hug hennar og krafta og oft
talaði hún um þessa duglegu ömmu-
stelpu. Barnabörnin eru alls fimm svo
margir hafa þurft að leita til ömmu og
ekki er að efa að hún átti nægan kær-
leika fyrir þau öll.
Nú þegar jólafastan nálgast vorum
við bekkjarsysturnar farnar að huga
að okkar árlegu skötuveislu. Í fjölda-
mörg ár höfum við hist að minnsta
kosti einu sinni á ári til að halda
tengslunum. Þar var jólasiðum lands-
hlutanna slegið saman og m.a. mætti
Inga alltaf með sitt norðlenska,
heimabakaða laufabrauð sem var
ómissandi í veisluna. Nú er skarð fyr-
ir skildi og verður þessarar kæru vin-
konu sárt saknað.
Um leið og við kveðjum Ingu með
þakklæti og söknuði sendum við að-
standendum hennar innilegar samúð-
arkveðjur.
Fyrir hönd hópsins
Sigrún Klara, Bryndís og Lára.
Það er sárt að missa konu eins og
Ingibjörgu með svo snöggum hætti
sem raun bar vitni. Þó er það huggun
í harmi að eiga svo margar góðar
minningar um jafn einstaka mann-
eskju og Ingibjörg var. Við störfuð-
um á sama vinnustað í nærri 28 ár,
fyrst á Háskólabókasafni og svo í
Þjóðarbókhlöðu eftir að bókasafnið
flutti þangað. Frá fyrstu tíð var gott
að þekkja Ingibjörgu. Hún var ein af
þeim sjaldgæfu konum sem hafa ein-
staklega þægilega nærveru. Hún var
jafnlynd, jákvæð og átti auðvelt með
að slá á létta strengi, en var þó
ákveðin þegar á þurfti að halda. Við
hana var gott að ræða málin, hvort
sem samræður snerust um bóka-
safnsmál eða önnur efni.
Ingibjörg útskrifaðist sem bóka-
safns- og upplýsingafræðingur vorið
1980. Fjórum árum áður hafði hún
hafið störf á Háskólabókasafni,
fyrstu árin í hlutastarfi. Um árabil
starfaði hún í útibúi safnsins í verk-
fræði- og raunvísindadeild og einnig
um tíma í safndeild Jarðfræðahúss. Í
árdaga tölvuvæðingar á íslenskum
bókasöfnum var Ingibjörg í farar-
broddi, ásamt Halldóru Þorsteins-
dóttur, hvað varðar heimildaleitir í
rafrænum gagnasöfnum á Netinu.
Þær stöllur fylgdust vel með og voru
fljótar að tileinka sér nýjungar á
þessu sviði. Hún kenndi ófáum nem-
endum og kennurum að leita heim-
ilda og var einn af frumkvöðlum
safnsins í uppbyggingu safnkennslu.
Við sameiningu Landsbókasafns og
Háskólabókasafns 1994 tók Ingi-
björg við stöðu deildarstjóra í upp-
lýsingadeild og gegndi hún því starfi
þar til hún veiktist svo skyndilega.
Sérstaklega ber að nefna að Ingi-
björg var ritstjóri vefjar safnsins,
starf sem hún innti af hendi af mikl-
um glæsibrag.
Ég mun sakna Ingibjargar, bæði
sem starfsfélaga og vinkonu. Eftir
lifa minningar um ljúfa og hæfileika-
ríka konu sem mér er mikils virði að
hafa fengið að kynnast. Það verður
erfitt að fylla hennar skarð. Við Ósk-
ar sendum Hrafni, Steinunni, Berki
og barnabörnunum okkar innileg-
ustu samúðarkveðjur. Megi hún hvíla
í friði.
Áslaug Agnarsdóttir.
Maður kveður að kvöldi vinnudags
í þeirri trú að halda áfram næsta dag
þar sem frá var horfið. En fljótt skip-
ast veður í lofti. Fyrirvaralaust er
endi bundinn á áratugalangt farsælt
samstarf. Kær samstarfsmaður og
vinkona hefur verið hrifin á brott.
Leiðir okkar Ingibjargar lágu
fyrst saman fyrir 30 árum þegar ég
hóf störf í Háskólabókasafni sem þá
var í aðalbyggingu Háskólans. Ingi-
björg hafði umsjón með nýju og
glæsilegu útibúi safnsins í húsi verk-
fræði- og raunvísindadeildar og
stundaði jafnframt nám í bókasafns-
fræði við Háskóla Íslands. Hún var
nokkrum árum eldri en ég, gift kona
og móðir tveggja barna sem komin
voru á skólaaldur. Kynni okkar hóf-
ust eiginlega í kaffistofunni í kjallara
aðalsafns en þangað kom hún iðu-
lega, létt í lund og frjálsleg í fasi, til
að blanda geði við vinnufélagana.
Einhvern veginn sóttist maður eftir
að fara í kaffi um leið og hún.
Veturinn 1979-1980 meðan Ingi-
björg var að ljúka háskólanámi sínu
kom það í minn hlut að leysa hana af í
útibúi verkfræði- og raunvísinda-
deildar. Þar með var lagður grunnur
að samvinnu og vináttu sem áttu eftir
að þróast og styrkjast eftir því sem
árin liðu. Á fyrstu starfsárunum
sáum við báðar um útibú á sviði raun-
vísinda. Við höfðum einnig áhuga á
upplýsingaþjónustu og safnfræðslu,
starfsþáttum sem vísir var kominn að
í safninu og þörf var á að efla. Sam-
vinna okkar á þessum sviðum kom
því nokkuð af sjálfu sér. Spjaldskrár,
uppsláttarrit og þekking reyndra
samstarfsmanna voru helstu hjálpar-
tækin við heimildaleit á þessum tíma.
Síðan kom tölvutæknin til sögunnar
með nýja möguleika og miðla sem ná
þurfti tökum á. Þar lét Ingibjörg ekki
sitt eftir liggja og greip réttu tæki-
færin til þess að bæta við kunnáttuna
og sinna verkefnum í þágu fagsins.
Sameining Háskólabókasafns og
Landsbókasafns í Þjóðarbókhlöðu í
desember 1994 markaði mikil tíma-
mót bæði fyrir starfsmenn og safn-
gesti hvað varðar tæknilausnir og að-
stöðu. Við Ingibjörg réðumst báðar
til starfa í upplýsingadeild hins nýja
safns. Takast þurfti á við margvísleg-
ar tækninýjungar, ofurvæntingar
safngesta og finna starfsemi deildar-
innar heppilegan farveg. Upplýs-
ingamiðlun um veraldarvefinn, sem
þá var að ryðja sér til rúms, varð
brátt nauðsyn. Árið 1998 sótti Ingi-
björg því um rannsóknarleyfi m.a. til
þess að kynna sér heimasíðugerð á
netinu og síðar var henni falin rit-
stjórn vefjar safnsins. Betur þekkt
meðal safngesta er Ingibjörg eflaust
fyrir störf sín við upplýsingaþjónustu
og heimildaleitir. Þar eins og í öðru
var fagmennska, lipurð og vönduð
vinnubrögð í öndvegi. Sem dæmi um
þakklætisvott fyrir góða þjónustu má
nefna stærðar blómvönd sem hún
fékk eitt sinn frá ánægðum viðskipta-
vini í Bandaríkjunum.
Á mannamótum gat Ingibjörg ver-
ið hrókur alls fagnaðar. Stutt var í
glettni, hlátur og söng ef svo bar und-
ir. Væri henni misboðið lét hún einn-
ig í sér heyra. Fjölskyldan skipaði af-
ar stóran sess í lífi Ingibjargar.
Samgangur við börnin og barnabörn-
in fimm var mikill og umhyggjan ein-
stök. Hún var sannkallaður máttar-
stólpi.
Í samstarfi okkar, sem varað hefur
í þrjá áratugi, var hún einnig stoð og
stytta. Þennan tíma höfum við deilt
verkefnum, skrifstofum, gleði og
sorg í starfi og einkalífi. Missirinn er
mikill. Ég kveð Ingibjörgu með virð-
ingu og söknuði og votta Hrafni,
Steinunni, Berki og fjölskyldum
þeirra mína dýpstu samúð.
Halldóra Þorsteinsdóttir.
Ótímabært fráfall vinkonu minnar
og starfsfélaga, Ingibjargar Árna-
dóttur, minnir áþreifanlega á hversu
hverfult lífið er og að enginn má
sköpum renna. Það er erfitt að þurfa
að kveðja hana svona skjótt og óvænt
en auðvelt að velja falleg orð í hennar
garð. Ingibjörg var heilsteypt kona,
hæversk og hjartahlý, spaugsöm, oft
með glettnisglampa í auga, hafði
skemmtilegan húmor, ekki síður fyr-
ir sjálfri sér en öðrum. Hún var næm
á tilfinningar fólks, sýndi öllum virð-
ingu og hallmælti engum; var einstök
í samskiptum. Hún gaf ríkulega af
tíma sínum og veitti umhyggju þeim
sem á þurftu að halda; var traustur
vinur og afbragðs félagi, bæði í vinnu
og utan hennar. Hún var fínleg kona
en kraftmikil, kvik í hreyfingum og
gekk hratt, líka til verka.
Við vinnufélagarnir söknum vinar í
stað og samúð okkar er öll hjá Hrafni
og fjölskyldunni í sorg þeirra. Barna-
börnin áttu afar mikið í Ingibjörgu.
Missir þeirra allra er mikill, ekki síst
sonardótturinnar Snædísar, sem hún
sinnti svo vel frá fyrstu tíð og var
henni ákaflega hjartfólgin. Megi allar
góðar vættir styrkja fjölskyldu henn-
ar á erfiðum tímum. Þótt þessir nóv-
emberdagar séu dimmir er bjart yfir
minningunni um Ingibjörgu Árna-
dóttur.
Bryndís Ísaksdóttir.
Í 10 ára afmæli Snædísar Bark-
ardóttur, í október síðastliðnum, var
perukakan hennar Ingibjargar á
boðstólum. Ingibjörg gerði heimsins
bestu peruköku. Í afmæli Snædísar
olli sneiðin ekki vonbrigðum, frekar
en fyrri daginn. Bragðmikil, ekki of
mikil pera – eins og við Börkur pönt-
uðum, kraftmikið súkkulaði, botninn
mátulega mjúkur og kakan sjálf
glæsileg. Mér finnst sárt til þess að
hugsa, að þetta hafi verið mín síðasta
sneið af perukökunni hennar Ingi-
bjargar.
Ég kynntist Ingibjörgu í barn-
æsku, þegar við Börkur, nágrannar í
Vesturbænum, bundumst órjúfan-
legum vinaböndum. Á æskuárum
okkar Barkar hafði Ingibjörg alltaf
drekkutíma stundvíslega klukkan
þrjú eftir dagsins amstur í byssuleik
úti í mýri. Allir vinir Barkar voru vel-
komnir. Borið var fram ristað brauð
með banana og heit mjólk með kókó
útí. Þetta var fullkomin hressing og
brauðið hvarf alltaf jafn hratt ofan í
svanga maga.
Þegar Ingibjörg og Hrafn fluttu úr
Granaskjólinu, aðstoðaði ég við flutn-
ing á húsgögnum og það fyrsta sem
ég rak augun í var fallega sófasettið
sem prýddi heimili þeirra fyrir 25 ár-
um. Ingibjörg bjó fjölskyldu sinni
notalegt umhverfi og valdi vandaða
og sígilda húsmuni, sem standast
tímans tönn og eru ávallt fallegir,
hvað sem líður tískustraumum og
stefnum.
Ég hitti Hrafn og Ingibjörgu oft á
göngu á Ægisíðu. Þau hjónin gengu
hratt og stundum fannst mér eins og
Hrafn vildi hægja ferðina, en Ingi-
björg var létt á sér og blés ekki úr
nös, hversu hratt sem gengið var.
Ingibjörg var smágerð og nett, en
hlutverk hennar var stórt. Hún lét
lítið fara fyrir miklum verkum. Börk-
ur á stóra fjölskyldu og oft reyndi á
aðstoð Ingibjargar. Ekki bara fyrir
Börk, heldur einnig fyrir okkur, vini
hans. Það var notalegt að geta
skroppið í sumarbústaðinn til þeirra
Hrafns og slakað á í góðra vina hópi.
Á sama tíma og Ingibjörg passaði
barnabörnin, sá hún um að allt væri
klárt í sumarbústaðnum, svo við vin-
irnir hefðum allt til alls og gætum
notið dvalarinnar.
Ingibjörg var amma, eins og ömm-
ur eru í barnabókum. Hún var alltaf
til staðar. Hún var amman sem börn-
in og barnabörnin gátu alltaf leitað
til, sama hvert vandamálið eða erind-
ið var. Hún var líka umburðarlynda
amman sem umvafði barnabörnin
skilyrðislausri ást og hafði allan
heimsins tíma fyrir þau, eins og
ömmum einum er lagið.
Minningin um Ingibjörgu er í senn
hlý og tregafull. Fjölskylda Ingi-
bjargar hefur misst mikið.
Ég og fjölskylda mín vottum
Hrafni, Berki, Steinunni, tengda-
börnum og öllum litlu barnabörnun-
um einlæga samúð.
Ragnar Þór Valdimarsson.
Það kom mér sem fleirum í opna
skjöldu þegar fréttist föstudaginn 9.
þ.m. að Ingibjörg Árnadóttir hefði
látist þá um morguninn.
Kynni mín af Ingibjörgu hófust
fyrir hartnær þremur og hálfum ára-
tug, þegar hún hóf nám í bókasafns-
fræði. Eftir að hún lauk því námi með
frábærum vitnisburði árið 1976 hóf
hún störf hjá okkur í Háskólabóka-
safni, fyrst í smáum stíl, en sem fast-
ráðinn starfsmaður fimm árum síðar.
Fyrstu árin starfaði Ingibjörg eink-
um í útibúum safnsins á háskólalóð-
inni, en er á leið alfarið í aðalsafninu
sem var til húsa í aðalbyggingu Há-
skólans.
Meginviðfangsefni Ingibjargar
var alla tíð bein þjónusta við notend-
ur. Hún naut sín einkar vel í því
starfi, hvort heldur var við hinar
hefðbundnu aðstæður fyrri ára eða
eftir að netvæðing hóf innreið sína og
flóðgáttir upplýsinga opnuðust með
þeim hætti. Ingibjörg var virkur
þátttakandi í þeim vandasömu um-
svifum sem fylgdu flutningi Háskóla-
bókasafns í nýja byggingu og sam-
einingu þess við Landsbókasafn, og
svo vel tókst til fyrir tilstuðlan sam-
hents hóps starfsmanna, að þjónusta
við notendur raskaðist sáralítið við
þessa miklu framkvæmd. Ingibjörg
varð starfsmaður upplýsingadeildar í
hinu nýja sameinaða safni, þar sem
hún gegndi burðarhlutverki. Sú fyr-
irgreiðsla sem notendur kalla eftir á
slíkum stað er ekki ævinlega auðveld
viðfangs, en greind Ingibjargar,
röskleiki og gott viðmót gerði hana
einkar vel fallna til að veita viðskipta-
vinunum afbragðs þjónustu. Þeir
munu því vera margir, bæði innan
háskólasamfélagsins, sem og al-
mennir notendur, er hugsa hlýtt til
hennar, nú þegar hún er svo snögg-
lega kvödd af vettvangi. Sjálfur
minnist ég með þakklátum huga ára-
tuga samstarfs við Ingibjörgu. Hún
var vel kynnt meðal vinnufélaga,
enda á sinn hógværa hátt þekkt að
því að leggja gott til mála og leita æv-
inlega bestu lausna.
Atvikin höguðu því svo að við Ingi-
björg vorum fyrir nokkrum vikum
óvænt orðin nágrannar þar sem þau
Hrafn voru að koma sér fyrir í ný-
fengnu húsnæði hér í Kringlunni.
Missir hans er mikill og óvæntur. Við
nágrannarnir vottum honum og öðr-
um aðstandendum Ingibjargar Árna-
dóttur innilega samúð og heiðrum
minningu hennar.
Einar Sigurðsson.
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 20. NÓVEMBER 2007 29
 Fleiri minningargreinar um Ingi-
björgu Árnadóttur bíða birtingar og
munu birtast í blaðinu næstu daga.
Englasteinar
Helluhrauni 10
Sími 565 2566 - www.englasteinar.is
Fallegir legsteinar
á góðu verði
✝
Ástkær eiginkona mín, móðir okkar, tengdamóðir,
amma og langamma,
STEFANÍA LÓRÝ ERLINGSDÓTTIR,
Vatnsnesvegi 29,
Keflavík,
sem lést á Tenerife miðvikudaginn 7. nóvember,
verður jarðsungin frá Keflavíkurkirkju fimmtudaginn
22. nóvember kl. 14.00.
Sigurður Sverrir Einarsson,
Sigurður Júlíus Sigurðsson, Marta V. Svavarsdóttir,
Helga Ellen Sigurðardóttir, Benjamín Guðmundsson,
Ólafía Þórey Sigurðardóttir, Hallgrímur I. Guðmundsson,
Ásta Rut Sigurðardóttir, Þórhallur Sveinsson,
Pálína Hildur Sigurðardóttir, Rafnkell Jónsson,
barnabörn og barnabarnabarn.
✝
Elskuleg eiginkona mín, móðir, tengdamóðir,
amma, langamma og systir,
ÓLAFÍA JÓNSDÓTTIR
(Lóa),
Þverhamri, Breiðdal,
lést laugardaginn 10. nóvember á hjartadeild
Landspítalans.
Útförin fer fram frá Fossvogskirkju miðviku-
daginn 21. nóvember kl. 13.00.
Hermann Guðmundsson,
Svava Björg Sveinsdóttir, Birgir Gunnarsson,
Jón Ben Sveinsson, Jóhanna Guðný Halldórsdóttir,
Páll Ben Sveinsson, Linda Stefánsdóttir,
ömmubörn, langömmubörn og systkini.