Morgunblaðið - 07.12.2007, Síða 38

Morgunblaðið - 07.12.2007, Síða 38
38 FÖSTUDAGUR 7. DESEMBER 2007 MORGUNBLAÐIÐ MINNINGAR ✝ Gústaf Agnars-son fæddist í Reykjavík 21. maí 1952. Hann varð bráðkvaddur á heimili sínu, Eiríks- götu 4 í Reykjavík, 21. nóvember síð- astliðinn. Foreldrar hans eru hjónin Agnar Gústafsson hæstaréttarlög- maður og Inga Dóra Hertervig. Gústaf var stúd- ent frá Mennta- skólanum í Reykjavík. Hann hafði mikinn áhuga á íþróttum og var um margra ára skeið einn af fremstu lyftingamönnum lands- ins, margfaldur Ís- landsmeistari, Norðurlandameist- ari og methafi. Hann stofnaði ásamt fleiri mönn- um Líkamsræktina hf. sem var braut- ryðjandi í líkams- rækt á Íslandi. Rak hann ásamt félögum sínum Líkamsrækt- ina um árabil en seinni árin rak hann stöðina einn. Síð- ustu árin átti Gústaf við veikindi að stríða. Útför Gústafs verður gerð frá Fossvogskirkju í dag og hefst at- höfnin klukkan 13. Deyr fé, deyja frændur, deyr sjálfur ið sama; en orðstír deyr aldregi, hveim er sér góðan getur. (Úr Hávamálum.) Gústi bróðir var afburðamaður. Hann var mesta ljúfmenni, orðhepp- inn og vel máli farinn og einn fremsti íþróttamaður sem Ísland hefur alið. Ég man þegar Gústi byrjaði að stunda ólympískar lyftingar kring- um 1970. Þá var hann hávaxinn og stæltur, en mjög grannur. Til að ná árangri þurfti hann að þyngjast verulega og varð hann fljót- lega yfir 100 kg að þyngd sem á þeim tíma þótti mikið. Aðferð Gústa var að viða að sér öllum tiltækum upplýs- ingum um æfingaaðferðir og matar- æði, greina vandamálið, gera áætlun og fylgja henni síðan eftir út í ystu æsar. Og árangurinn lét ekki á sér standa, fljótlega var Gústi kominn í fremstu röð lyftingamanna á land- inu. Þegar Gústi hóf að æfa skipuðu þeir Óskar Sigurpálsson og Guð- mundur Sigurðsson framvarðasveit íslenskra lyftingamanna, báðir með árangur á heimsmælikvarða. Þeir tóku Gústa opnum örmum og studdu hann með ráðum og dáð. Gaman er að geta þess að þeir þremenningar eru meðal örfárra Íslendinga sem lyft hafa 200 kg í jafnhöttun. Einungis fjórir Íslendingar hafa náð þeim árangri í keppni auk eins utan keppni. Gústi jafnhattaði 210 kg í keppni og hefur enginn Íslendingur leikið það eftir. Þetta eru þyngdir sem fæstir fullfrískir karlmenn lyfta frá gólfi, hvað þá frá gólfi upp á upp- rétta arma. Slíkur árangur krefst mikilla lík- amlegra og andlegra hæfileika og heilmikillar skipulagningar. Gústi skráði sérhverja æfingu í dagbók og greindi áhrif mismunandi æfingaað- ferða og breytti síðan æfingum sam- kvæmt niðurstöðunum. Árangur slíkra vinnubragða var sá að Ísland hafði brátt landslið í lyftingum sem var á heimsmælikvarða. Lyftingarnar höfðu forgang fram yfir allt annað. Gústi stundaði á þess- um árum nám við Menntaskólann í Reykjavík. Dag einn tilkynnti hann til skólans að hann forfallaðist vegna veikinda. Sama dag setti hann Ís- landsmet og brátt frétti Guðni heit- inn Guðmundsson, rektor Mennta- skólans, það. Þá sagði Guðni: „Ef hann hefði verið heill heilsu hefði hann sett heimsmet, drengurinn!“ Þetta var gullöld ólympískra lyft- inga á Íslandi og reyndar alls staðar á Norðurlöndum. Það má telja ótrú- legt að íslenskir lyftingamenn stóðu á þessum tíma lyftingamönnum ann- ars staðar á Norðurlöndum fyllilega jafnfætis þrátt fyrir furðulega slak- an aðbúnað. Ég minnist þess þegar ég byrjaði að lyfta, nokkrum árum eftir að Gústi byrjaði, að æfingaað- staðan var í litlum bílskúr á Fálka- götu. Guðmundur Sigurðsson minnti mig nýlega á að Gústi var valinn í Evrópulið lyftingamanna, til að keppa gegn Ameríku. Gústi var þar eini fulltrúi Norðurlandanna sem sýnir glögglega að árangur hans var vel þekktur og metinn utan land- steinanna. Árangur íslenskra lyftingamanna á þessum tíma er enn stórfenglegri þegar haft er í huga að þeir þurftu sjálfir að fikra sig áfram með æfinga- aðferðir og tækni, æfðu og kepptu iðulega án fjárhagslegs stuðnings. En Gústi hafði hvort eð er aldrei áhuga á veraldlegum gæðum. Hann taldi ekki eftir sér að færa fórnir. Snorri Agnarsson. Hann var glæsilegur maður hann mágur minn, ljúfur öðlingur og okk- ur afar kær. Gústi var að flestu leyti einstakur maður. Hann var frjór og hugmyndaríkur, fylginn sér, mann- þekkjari og oftast hress og glaður. Hann var sístarfandi að ýmsum hugðarefnum sínum þegar hann var upp á sitt besta og lét ekki takmark- anir annarra hefta sig, því hann var sjálfur ákaflega fordómalaus. Hon- um var góðvildin og greiðviknin í blóð borin enda átti Gústi marga vini. Hann var íþróttamaður af lífi og sál og rak m.a. Líkamsræktina í Kjörgarði ásamt öðrum og síðar einn, í fjölmörg ár. Hún var með fyrstu líkamsræktarstöðvum á land- inu. Hann hvatti til heilsueflingar og jákvæðrar breytni í hreyfingu og mataræði og var tilbúinn að liðsinna öllum sem til hans leituðu. Eldmóður hans, reglu- og nægjusemi var aðdá- unarverð. Hann var á margan hátt á undan sinni samtíð. Gústi var mikið snyrtimenni og þægilegur í umgengni og skipulag var á öllum hans hlutum. Það þurfti líka ósköp lítið til að gleðja hann. Hann naut þess að ferðast þegar hann hafði heilsu til og hafði auga fyrir því fallega í tilverunni. Hann reyndist börnunum okkar Snorra afar góður frændi og bar hag þeirra og velferð fyrir brjósti og lagði ýmislegt á sig fyrir þau. Það er alltaf erfitt að kveðja ástvin en dýrmætt að eiga um hann góðar minningar. Hann kvartaði aldrei þrátt fyrir að fá það hlutskipti að verða mikill sjúklingur síðustu ævi- árin. Það hefur eflaust verið honum þungur kross að bera, jafn þróttmik- ill sem hann var. En mín vissa er að hans góða lund ásamt ástúðlegri um- hyggju móður og föður hafi verið honum raunabót. Gústi háði margar orrustur á lífsleiðinni. Ég þekki eng- an sem hafði sigur í jafnmörgum. Hann var einstaklega næmur og sinnti svo mörgum mikilvægum mannlegum þáttum á meðan aðrir voru uppteknir við eitthvað annað „mjög áríðandi“. Nú hefur hann lokið lífi sínu og vafalaust átt góða heimkomu í eilífð- arlandið. Hann lifði og dó með reisn. Ég vil á þessari kveðjustund þakka elskusemi hans við mig og mína öll árin. Blessuð sé minning Gústafs Agnarssonar. Hvíl í friði, kæri mágur. Sigurveig. Kæri vinur, nú kveð ég þig í hinsta sinn. Við kynntumst á leið úr skóla þrettán ára gamlir, því við áttum báðir heima í vesturbænum í Kópa- vogi. Í fyrstu þekktumst við ekkert, vorum bara tveir unglingar sem gengum heim úr skóla, til að spara okkur strætómiða til að nota til ann- arra ferða en að fara í og úr skóla. Dag eftir dag án þess að talast við gengum við hvor á eftir öðrum, en að lokum fórum við að talast við og varð það upphafið að vináttu sem entist okkur ævilangt. Lyftingarnar voru stór partur af lífi þínu og þar naustu þín og var ár- angurinn eftir því, og varstu í mörg ár í hópi bestu íþróttamanna lands- ins og áttir marga bikara og verð- launapeninga því til sönnunar, en vænst þótti þér, held ég, um þann bikar sem Lyftingasamband Íslands afhenti þér og var viðurkenning fyrir að vera besti lyftingamaður á Íslandi frá upphafi. Þrátt fyrir að þú nytir kvenhylli langt umfram aðra menn fór það nú einhvern veginn þannig að þótt þú ættir í löngum samböndum við margar góðar konur varð aldri úr að þú gengir skrefið til fulls og stofn- aðir fjölskyldu. Því hefði ég fagnað og veit að samverustundir okkar hefðu orðið fleiri ef það hefði orðið. Þótt ég saknaði þess að þær stundir sem við nutum saman væru færri en ég hefði óskað er ég þakk- látur fyrir þær sem við áttum saman og á frá þeim stundum margar góðar minningar, sumar einn og aðrar sem ég deili með öðrum. Þær minningar munu ylja mér um ókominn ár. Í dag er komið að leiðarlokum og ég kveð þig, vinur minn, þann besta sem ég átti. Þín verður sárt saknað. Vertu sæll. Þinn vinur Ágúst. Að hryggjast og gleðjast hér um fáa daga, og heilsast og kveðjast það er lífsins saga. Hann trónaði oftar en flestir á lista yfir „10 bestu“ íþróttamenn Ís- lands í kjöri íþróttafréttamanna á áttunda áratugnum. Gústaf Agnars- son vinur minn var afreksmaður hvort sem var til líkama eða sálar. Minningar frá þessum tíma rifjast upp. Ég kynntist Gústa vorið 1970 er hann mætti á lyftinganámskeið hjá Ármanni. Þessi örgranni, hávaxni piltur tók ástfóstri við íþróttina frá fyrsta degi. Ferill hans stóð í tíu ár. Gústi varð fyrst Íslandsmeistari vor- ið 1972, hann varð sér úti um sjúkra- leyfi frá útskriftarprófi til stúdents frá MR. Þá átti Guðni Guðmundsson rektor að hafa sagt: „Hvað ætli hann hefði gert væri hann frískur“. Gústi varð síðast Íslandsmeistari árið 1980. Afrekalistinn er langur og fjölbreyttur. Tugir Íslandsmeta litu dagsins ljós, meðal annars þrír Norðurlandameistaratitlar. Í árs- byrjun 1973 í beinni útsendingu í sjónvarpi lyfti Gústi 161 kg í snörun, sem þá var hálfu kg yfir heimsmeti unglinga. Árið 1978 var Gústi valinn í úrvalslið Evrópu gegn Bandaríkjun- um. Gústi keppti auk þess á mörgum heims- og Evrópumótum með góðum árangri. Gústi byggði upp gríðarlegt lík- amsatgervi með eigin rannsóknum og þjálfunaraðferðum. Þá lagðist Gústi yfir smáatriðaskoðun á aðferð- um þeirra bestu. Þessi stóri 110 kg maður bjó þar að auki yfir mikilli snerpu og sprengikrafti, setti mörg Íslandsmet í atrennulausum stökk- um, hljóp 100 m t.d á 11 sekúndum. Gústaf Agnarsson var fagmaður í af- rekspælingum langt á undan sínum tíma. Til marks um metnað hans og nákvæmni skráði hann nánast allar æfingar og keppnir og almennt ástand líkama og sálar nánast hvern dag í tíu ár. Það væri verðugt verk- efni fyrir doktorsnema í íþróttafræð- um að komast í þau rit. Ég hygg að þótt Gústi hafi ekki haft mörg orð um það þá hafi hann stefnt á heim- stopp í lyftingaíþróttinni. Í undir- búningi fyrir Ólympíuleikana í Montreal 1976 slasaðist Gústi mjög illa í bílslysi og náði hann sér aldrei fyllilega á strik eftir það. Sem ungur maður kunni Gústi að gleðjast og skemmta sér, var vina- margur og hrókur alls fagnaðar þeg- ar sá gállinn var á honum. Hann sagði vel frá, gat verið dálítið kald- hæðinn stundum, án þess að meiða þó. Gústaf var vel greindur, fremur dulur að eðlisfari, hann leitaði þegar frá leið meira og meira inn á við, gerðist dulspekisinnaðri þegar á leið ævina. Við sem þekktum Gústa höfum vitað að um árabil hefur hann ekki gengið heill til skógar, þótt andláts- fréttin hafi verið óvænt. Gústi lést í svefni 21. nóvember sl. Heiður og æra eru minnismerki Gústafs Agn- arssonar. Ég votta foreldrum og bróður ásamt öðrum ástvinum sam- úð mína. Guðmundur Sigurðsson. Þá er víkingurinn loksins farinn heim. – Svona stutta og tilgerðar- lausa myndi Gústaf Agnarsson helst viljað hafa minningargreinina um sig, og bara eina grein. Engin ástæða væri að fjölyrða meira um hann og hans líf. Og alls ekki neitt víl, heldur bara veislu og kveðjusam- kvæmi, þar sem hann væri nú loks- ins kominn til Sumarlandsins. Fæstum finnst skynsamlegt að hugsa um dauðann. Það er að vísu rétt sem Goethe sagði: Memento mori: Mundu að þú átt að deyja. – Séra Sveinn Víkingur og einn af for- ystumönnum spíritistans hér á landi lungann af síðustu öld kallaði dauð- ann þjón lífsins, hlið inní aðra og mun meiri tilveru. Og líklegast er það rétt samkvæmt öllum vísinda- legum og óvísindalegum upplýsing- um sem fyrir liggja um málið. Þess vegna er það á sinn hátt léttir að Gústaf Agnarsson skuli fremur en margir aðrir hafa fengið kallið sitt í svefni fyrir stuttu, því hann var ekki bara tilbúinn, heldur vissi gjörla hvað við tæki þegar þetta einstaka ferðalag hæfist í lífi hvers. Samt er alltaf sárt að sjá á eftir vinum sínum. Sárastur er þó söknuður foreldra og bróður og annarra nærvina og vandamanna þegar menn eru kall- aðir svona snemma af jörðinni. Örlögin og meðfædd hlédrægni sem og veikindi Gústafs höguðu því þannig að við höfðum ekki sést um árabil núna síðast, en aldrei fór hann úr huga mínum eða annarra vina sinna. Það var sammerkt að þegar maður hitti einhverja af gömlu vin- um Gústafs þá bar hann alltaf á góma og með ákaflega fallegum um- mælum allra og undantekningalaust. Það segir eiginlega flest eða allt sem segja þarf um Gústaf í minningar- grein. Gústaf var víkingur að vexti og yf- irlitum, bjartur, kraftmikill, karl- mannlegur, en samt ákaflega mjúk- ur og fádæma orðvar í garð annara, þótt sjaldan væri langt í húmorinn og gleðina. Flestir vildu hafa fengið líkamlegu vöggugjöfina hans í byrj- un jarðlífs síns. En það breytir ekki þeirri staðreynd fyrir þá sem and- lega og líkamlega frískir eru að þá var hin sjálfskipaða útlegð hans hin síðari ár frá siðmenningunni flestum ráðgáta. Við Gústaf hittumst fyrst í Félagi Nýalssinna sem þá var og hét um 1973. Var hann einn af lyftinga- mönnunum sem voru í orkuhópnum þar svokallaða. Voru þeir að sækja sér kraft úr öðrum heimum með því að sitja reglulega saman og magna sig upp. Litum við nýliðarnir því ekki lítið upp til orkuhópsins og þó sér- staklega Gústafs. Fyrir nú utan öll verðlaunin og sigrana sem hann náði á þeim vettvangi. Síðar meir þótt honum sjálfum það einber hégómi. En að ná svona langt í lyftingum kostar fórnir, líkamlegar fórnir. Fáir eða engir sem svo langt ná í þeirri vafasömu íþrótt ganga líkamlega heilir frá því. Örugglega er það hluti ástæðunnar að við stöndum hér nú, hnípnir vinir og ættingjar í vanda og árnum vini okkar og andlegum leið- toga velfarnaðar í þessari för sem hafin er til nýrra staða. En öllum umbreytingum fylgir líka gleði. Verið því glöð í hjarta og sálinni og látið umhverfið ykkar njóta þess. Það hefði Gústaf Agnars- son örugglega viljað segja á þessari sérstöku stundu. Magnús H. Skarphéðinsson. Ég kynntist Gústaf Agnarssyni, eða Gústa eins og hann var nefndur af þeim sem þekktu hann, árið 1974 á lyftingaæfingum í Sænska frystihús- inu þar sem nú stendur hús Seðla- banka Íslands, en sá sem fékk mig á Gústaf Agnarsson ✝ Elskulegur sambýlismaður minn, sonur, faðir, afi, bróðir og fóstursonur, GUÐMUNDUR BRAGI JÓHANNSSON, Bergvegi 20, Keflavík, sem andaðist á heimili sínu föstudaginn 30. nóvember verður jarðsunginn í dag föstudaginn 7. desember frá Keflavíkurkirkju kl. 10.30. Katrin O. Jóhannessen, Jóhann L. Guðmundsson, Sverrir Lúthersson, börn og aðrir aðstandendur. ✝ Innilegar þakkir til allra sem sýndu okkur samúð og hlýhug við andlát og útför ástkærs eiginmanns, föður, tengdaföður og afa, GUNNARS PÁLS ÍVARSSONAR, Norðurfelli 7. Jónína Ragnarsdóttir, Andrea Margrét Gunnarsdóttir, Katrín Sylvía Gunnarsdóttir, Gunnþór Jónsson, Gunnar Páll Torfason, Heimir Páll Ragnarsson. ✝ Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð vegna andláts og útfarar bróður okkar, mágs og frænda, SIGURÐAR PÉTURS BJÖRNSSONAR, Silla á Húsavík, Arnviður Ævarr Björnsson, Einar Örn Björnsson, Laufey Bjarnadóttir, Hulda Björnsdóttir, systkinabörn og fjölskyldur þeirra.

x

Morgunblaðið

Beinleiðis leinki

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.