Morgunblaðið - 21.12.2007, Blaðsíða 41

MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 21. DESEMBER 2007 41
✝ Símon Waag-fjörð fæddist í
Vestmannaeyjum 1.
maí 1924. Hann lést
á Landspítalanum í
Reykjavík 13. des-
ember síðastliðinn.
Foreldrar hans
voru hjónin Jón
Vigfússon Waag-
fjörð málarameist-
ari og bakarameist-
ari í Vestmanna-
eyjum f. 15.10. 1882,
d. 2.3. 1969 og
Kristín Jónsdóttir
húsfreyja frá Jómsborg í Vest-
mannaeyjum, f. 7.8. 1890, d. 21.11.
1968. Fjórar systur Símonar létust
í barnæsku, en önnur systkini eru:
Jón, f. 24.2. 1920, d. 17.9. 2005,
Karólína Kristín, f. 19.4. 1923,
Jónína Lilja, f. 18.10. 1926, Óskar,
f. 19.2. 1929, Auður, f. 19.2. 1929,
Vigfús, f. 17.2. 1930 og Anna, f.
2.9. 1934, d. 24.4. 2002.
Símon giftist 4.1. 1953 Elínu
Jónu Jóhannsdóttur, bankastarfs-
manni, f. 13.2. 1926. Foreldrar
hennar voru Jóhann Pálsson tré-
smiður frá Hrífunesi í Skaftár-
tungu f. 6.10. 1887, d. 12.7. 1978
Eiginmaður hennar er Gunnar S.
Sigurðsson, viðskiptafræðingur,
forstjóri Baugs, f. 9.11. 1969. Börn
þeirra eru Friðrik Þór f. 25.5.
1992 og Jakob Þór f. 24.8. 1996.
Símon ólst up í Garðhúsum í
Vestmannaeyjum. Hann lærði til
bakara hjá föður sínum og lauk
sveinsprófi árið 1944. Símon vann
sem bakari í mörg ár í „Vogabak-
aríi“, fyrirtæki foreldra sinna og
endurreisti reksturinn síðar í fé-
lagi við föður sinn og Jón bróður
sinn. Símon lærði til bólstrara og
rak um tíma bólstrunarverkstæði
með Kristjáni frá Kirkjubóli í
Vestmannaeyjum. Hann var til
sjós, vann sem verslunarmaður
hjá Tanganum og síðar hjá Vél-
smiðjunni Magna, þar sem hann
starfaði fram að Heimaeyjargos-
inu 1973. Þá flutti hann með fjöl-
skyldu sína til Reykjavíkur og
vann þar í fyrstu við bygginga-
vinnu hjá mági sínum Jörundi
Kristinssyni, en hóf svo störf í ál-
verinu í Straumsvík og starfaði
þar fram að eftirlaunaaldri. Á
yngri árum stundaði Símon frjáls-
íþróttir. Hann var afreksmaður í
sleggjukasti og varð tvisvar Ís-
landsmeistari í þeirri grein, 1945
og 1947.
Útför Símonar fer fram frá
Vídalínskirkju í Garðabæ í dag og
hefst athöfnin kl. 13.
og Þórunn Sigríður
Árnadóttir, hús-
freyja frá Pétursey í
Mýrdal, f. 17.5. 1893,
d. 4.2. 1937. Símon
og Elín eignuðust
fjögur börn. Þau eru:
1) Símon Þór, vél-
fræðingur, grunn-
skólakennari í Vík í
Mýrdal, f. 11.9. 1953.
Eiginkona hans er
Kolbrún Hjörleifs-
dóttir frá Tungufelli
í Lundareykjardal,
skólastjóri við
Grunnskólann í Vík, f. 9.8. 1958.
Börn þeirra eru: a) Katrín,
íþróttafræðingur, kennari í Vík f.
17.2. 1980. Sambýlismaður hennar
er Atli Rafn Hróbjartsson, smiður
og bóndi frá Brekkum í Mýrdal, f.
30.12. 1975 og sonur þeirra Egill,
f. 21.8. 2006. b) Hjörleifur Þór,
framhaldsskólanemi, f. 14.10.
1990. 2) Kristín Sigríður, dr. í
jarðeðlisfræði og deildarstjóri á
Veðurstofunni, f. 24.4. 1956. 3) Jó-
hanna, þjóðhagfræðingur, fram-
kvæmdastjóri Haga, f. 13.10. 1958.
4) Jónína, sjúkraþjálfari og heilsu-
hagfræðingur, f. 13.10. 1958.
Pabbi átti góða og langa ævi.
Hann var lífsglaður maður, einn af
Vogsunum í Garðhúsum, sem hafði
gaman af því að segja sögur af ýms-
um uppátækjum og uppákomum frá
fyrri árum og dró þá hvergi úr. Oft
heyrðum við söguna af því þegar
hann, strákpatti í félagi við vini sína,
eyddi löngum tíma í að búa til við-
arkol í sprengju sem þeir síðan próf-
uðu í kjallaranum á símstöðinni,
heima hjá einum þeirra, við lítinn
fögnuð húsráðenda. Svo hló hann
dátt að öllu saman, en pabbi hló hátt,
söng mikið og hátt á mannamótum
og dansaði þá líka eins og hann ætti
lífið að leysa. Sem sagt, dæmigerður
Eyjamaður.
Pabbi var sterkur og hraustur
kall. Hann ólst upp í Eyjum, þegar
lífshættir voru þar aðrir en í dag.
Hann var mikill íþróttamaður, lærði
að synda í sjónum undir Löngu og
kenndi mér á klukkutíma að stinga
mér í Seljavallalaug; eitthvað sem
sundkennaranum í Eyjum hafði ekki
tekist á tveimur árum. Alla sjófugla
þekkti hann á flugi, háfaði lunda í
Eyjum og Papey, snaraði teistu í
Papey, rotaði fýl í Mýrdalnum fram
á áttæðisaldur, ásamt mér og afa-
strákunum Hjörleifi og Friðriki og
var svo eldsnöggur að svíða, höggva,
reyta og salta. Háfurinn hans er von-
andi enn í notkun úti í Papey.
Úrræðagóður var hann pabbi með
afbrigðum. Á fyrstu dögum Eyja-
gossins var hann fastur uppi á landi,
eins og aðrir Vestmannaeyingar, á
meðan aleigan var að hverfa í ösku.
Við bjuggum á Búastaðabraut, stutt
frá gossprungunni, svo lítill tími var
til stefnu. Við mamma keyrðum
hann til Þorlákshafnar, þar sem við
biðum á meðan allar kýrnar frá
Kirkjubæ, sem ekki hafði verið hægt
að bjarga, voru hífðar upp úr lestum
Herjólfs. Fólki var bannað að fara til
baka og löggan var á vappi á bryggj-
unni til að tryggja að enginn færi um
borð. Um leið og landfestar höfðu
verið leystar og skipið lagði frá
bryggju vippaði pabbi sér um borð
og komst þar með heim til að bjarga
búslóðinni frá eyðileggingu með
hjálp Fúsa bróður síns. Fúsi flutti
hana síðan með Bergi VE upp á land,
alls óskemmda, á meðan húsið okkar
fór á bólakaf í öskuna.
Síðasta árið hans pabba var hon-
um erfitt. Hann var mikið veikur og
stundum beygður af afleiðingum
sjúkdóms síns. Eftir hvíldarinnlögn
á líknardeildinni í Kópavogi síðasta
vor náði hann sér þó aftur á strik, og
með aðstoð og umönnun hjúkrunar-
kvenna hjá Karitas-samtökunum og
heimahjúkrun Garðabæjar átti hann
marga góða og dýrmæta mánuði
heima hjá fjölskyldu sinni, þar sem
hann dvaldi alveg fram á síðustu
daga.
Pabbi var góður maður og góður
pabbi, stór og sterkur með stórar og
heitar hendur sem lítilli stelpu þótti
gott að leiða og geyma í höndina sína
í rokinu og rigningunni, sem stund-
um var heima í Eyjum.
Kristín Sigríður.
Mig langar í fáeinum orðum að
minnast tengdaföður míns, Símonar
Waagfjörð. Fyrstu kynni mín af hon-
um eru mér í fersku minni. Á sum-
ardegi árið 1990 var ég kynntur fyrir
honum og Elínu konu hans, sem nýr
maður í lífi dóttur hans. Ég var ung-
ur að árum þarna og var frekar órótt
fyrir fund okkar. Mér var auðvitað í
mun að þeim líkaði vel við mig og í
ljós kom að allar áhyggjur sem ég
hafði haft voru með öllu óþarfar.
Þennan fyrsta dag kynntist ég hlýju
og góðmennsku þeirra hjóna og ekki
síst Símonar.
Frá þessum degi höfum við hjónin
og okkar börn búið að mestu erlendis
ef undan eru skilin nokkur ár í byrj-
un þessarar aldar. Við hjónin vorum
við upphaf sambands okkar í námi og
vorum við þá studd með ráðum og
dáð af Elínu og Símoni með ýmsum
hætti. Þegar yngri sonur okkar
fæddist árið 1996, fluttu þau til okk-
ar í nokkra mánuði og voru ómet-
anleg hjálp og sérstaklega minnis-
stætt þegar Símon hjálpaði okkur að
mála húsið enda næsta vonlaust að
halda aftur af honum. Þegar hann
hafði verk að vinna tók hann fast á
málum og fátt fékk hann stöðvað.
Eftir að við hjónin eignuðumst
syni okkar komum við oft í frí til Ís-
lands og var Símon þá óþreytandi við
að eyða tíma með þeim, fara með þá í
labbitúra og upphefja sjálfsímynd
þeirra með því að hrósa þeim í há-
stert fyrir allt mögulegt og ómögu-
legt í hvert sinn sem hann fékk tæki-
færi til. Símon var einmitt þeim
eiginleikum gæddur að vera laus við
öfund í garð annarra og gladdist ein-
læglega yfir góðum árangri annarra.
Hann var líka afar stoltur af sínu
fólki og leyfði okkur stöðugt að
heyra þá skoðun sína. Oftast var líka
gaman að því að heimsækja þau
hjónin því Símon var auðfenginn til
rökræðna og gaf hvergi eftir á því
sviði enda rökfastur mjög. Síðari ár
hafði heyrn hans minnkað svolítið og
það gerði honum auðveldar að sigra í
rökræðum við mig.
Þegar við fluttum til Íslands var
það sonum mínum mikil gæfa að fá
að verja meira tíma en áður með
ömmu sinni og afa og munu þeir búa
að því um aldur og ævi. Ég er mjög
þakklátur fyrir að þeir fengu að
kynnast afa sínum svo náið enda
hafa þeir lært af honum góða siði.
Símon var ennfremur einstaklega
hraustur maður allt sitt líf. Á yngri
árum var hann góður íþróttamaður
og hafði alla ævi mikinn áhuga á
íþróttum. Hann var líka mikill
keppnismaður sem sannaðist einu
sinni sem oftar þegar hann fór með
eldri son minn á fýlaveiðar á Suður-
landi, þá orðinn hátt á áttræðisaldri.
Sonur minn kom heim frá því æv-
intýri fullur aðdáunar á atgangi afa
síns þar sem hann hljóp um víðan
völl og hoppaði yfir girðingar.
Við leiðarlok er mér í huga þakk-
læti. Þakklæti fyrir að hafa kynnst
jafn mætum manni og verið velkom-
inn í fjölskyldu hans. Þakklæti fyrir
þá tíma sem ég eyddi með honum og
þakklæti fyrir að synir mínir hefðu
tækifæri til að læra af slíkum
öðlingsmanni. Í hjarta er söknuður
en þó huggun harmi gegn að við vit-
um að hann heldur nú til á betri stað
og mun vera með okkur ávallt í
minningum og anda.
Vertu sæll, elsku Símon.
Gunnar Sigurðsson.
Léttur í lund, heilsteyptur, hreinn
og beinn. Þannig var æskufélagi
minn Símon Waagfjörð frá Vest-
mannaeyjum. Hann var ævintýri að
upplagi, endurspeglaði í persónu-
leika sínum þá segulmögnun, sem
náttúra Eyjanna laðaði fram, frjáls-
ræðið, fjaran, sjórinn, klettar og
hellar. Endalaus áskorun, atvinnulíf
í blóma, bátar og fiskur, fugl við
bjarg, allt stóð opið í starfi og leik.
Tengsl okkar Símonar urðu nánari
þegar foreldrar mínir fluttu á Selfoss
1942, en þá fékk ég risherbergi í
Garðhúsum. Jón og Kristín, foreldr-
ar Símonar, buðu mig velkominn á
sitt stóra heimili með mikilli hjarta-
hlýju, en um þessar mundir vorum
við Símon að hefja iðnnám, Símon í
bakaraiðn, aðalsmerki Voxanna, ég í
málun.
Hernámið markaði lífið í Eyjum
þessa tíma, norskir, enskir og amer-
ískir dátar sem marseruðu um götur
bæjarins, en margs konar skemmti-
legheit fylgdu hernum, því Eyja-
mönnum er lagið að gera gott úr öllu.
Í Garðhúsum var gamall tveggja
tonna Ford-vörubíll. Eitt vorkvöld
vorum við Símon óvænt undir stýri,
bíllinn vildi keyra. Við ókum inn í
Herjólfsdal, en þar sem luktirnar á
bílnum voru skröltandi lausar þá
blikkuðu ljósin í sífellu. Dátarnir í
Dalnum fylgdust grannt með okkur.
Daginn eftir vorum við Símon kall-
aðir á lögreglustöðina fyrir Kristin
Ólafsson fulltrúa og borðalagðan
dáta. Þetta var ekki vegna þess að
við værum próflausir, heldur vorum
við sakaðir um njósnir og taldi
fulltrúi hersins að við hefðum verið
að gefa morsmerki til kafbáts vestan
við Heimaey með blikkandi bílljós-
unum. Fulltrúinn sá strax að um
misskilning var að ræða, en vegna
borðalagða fulltrúans spjallaði hann
grafalvarlega við okkur og fór að
spyrja Símon um dvöl hans í sveit-
inni hjá Erlendi í Hamragörðum
skammt frá Glúfrabúa undir Eyja-
fjöllum. Þar kynntist Símon mögn-
uðum búskap, sjálfsþurftarbúskap
dugnaðar og ósérhlífni þar sem heyj-
að var í fjallahlíðum og heyböggunum
rúllað niður hliðarnar til bæjar. Tök-
in sem til þurfti hentuðu Símoni vel.
Eitt sinn eftir gönguferð á Klifið hitt-
um við Júlla á Hlíðarenda á íþrótta-
vellinum þar sem hann var að æfa
frjálsar, kringlu og sleggjukast.
Hann kenndi okkur handtökin og
Símon var fljótur að ná árangri, enda
íþróttamaður frá toppi til táar.
Næstu þrjú árin voru mörg íþrótta-
mótin lögð undir, ferðalög um landið,
bæjarkeppni við Hafnarfjörð, meist-
aramót á Melavellinum og iðulega
var Símon sigurvegari í sínum grein-
um. Símon hafði hins vegar lítinn
áhuga á dansleikjum og meðfylgjandi
íþróttum, fannst stelpurnar trufla
sig. Ég taldi víst að hann myndi
pipra, en það kom mér síðan
skemmtilega á óvart að Símon fann
ástina sína og var mjög ástfanginn
þegar ég talaði við hann orðinn fjöl-
skyldumann í Eyjum.
Eftir eldgosið í Heimaey 1973 flutti
Símon í Garðabæinn, við tókum aftur
upp þráðinn og alltaf lék smitandi
hlátur hans stórt hlutverk í lífsleikn-
um. Blessuð sé minning þessa góða
drengs. Ég votta Elínu og börnunum
innilega samúð með þakklæti fyrir
samveru og vináttu. Allt í kringum
Símon var létt í lund, hreint og beint.
Áki Gränz.
Stöku sinnum á lífsleiðinni kynnist
maður einstaklingum sem verða
manni ógleymanlegir. Einn af þess-
um einstaklingum er vinur minn og
Oddfellowbróðir Símon Waagfjörð,
sem lést 13. desember eftir langvinn
og þungbær veikindi, svo ég var
viðbúinn kallinu, svo langt sem það
nær, því maður er aldrei alveg tilbú-
inn kallinu þegar góður vinur fellur
frá. Ég kynntist Símoni þegar ég
gekk í Oddfellowstúkuna Snorra
goða fyrir rúmum fjórtán árum, og
með okkur tókst strax góð vinátta.
Símon var alltaf hress og kátur, hann
hafði einstaka frásagnargáfu og hafði
gaman af að segja gamansögur, og
lifði sig inn í þær. Þær voru ekki að-
eins mæltar af munni fram heldur var
líkamstjáning og handahreyfingar
þannig að eiginlega var um leikrit að
ræða. Þeir voru ófáir fundirnir sem
Símon lét okkur veltast um af hlátri,
og hann sagði okkur sömu gaman-
sögurnar aftur og aftur, og alltaf
höfðum við jafn gaman af þeim. Sím-
on var öflugur og traustur bróðir í
stúkunni okkar og hann var okkur
yngri mönnunum góð fyrirmynd
með að mæta jafnan á fundi á meðan
heilsan leyfði. Þegar haldnar voru
skemmtanir eða farið í ferðalög með
stúkunni þá vantaði ekki að Símon
og Elín tóku þátt í því. Enda sam-
hent hjón og félagslynd. Símon var
hvers manns hugljúfi, mikill spjallari
og skemmtilegur maður, traustur og
trúr sínum, og aldrei heyrði ég Sím-
on hallmæla nokkrum manni. Enda
var Símon vinsæll og vel liðinn hvar
sem hann kom.
Vert þú ekki að gráta við gröfina mína
góði, ég sef ekki þar.
Ég er í leikandi ljúfum vindum,
ég leiftra sem snjórinn á tindum.
Ég er haustsins regn sem fellur á fold
og fræið í hlýrri mold.
Í morgunsins kyrrð þá vakna þú vilt,
ég er vængjatak fuglanna hljótt og stillt.
Ég er árblik dags um óttubil
og alstirndur himinn að nóttu til.
Gráttu ekki við gröfina hér
gáðu – ég dó ei – ég lifi í þér.
(Þýð. Ásgerður Ingimarsd.)
Ég þakka þessum öðlingi sam-
fylgdina, og sakna hans svo sannar-
lega. Ég veit að nú líður honum vel.
Guð varðveiti minningu þína kæri
vinur. Elínu, börnum, barnabörnum
og öðrum aðstandendum votta ég
innilega samúð. Hvíl þú í friði, englar
Guðs þig verndi.
Ómar Sigurðsson.
„Þegar kvöldskuggar læðast um
tinda og tjöld“
Hann Símon Waagfjörð hefur
kvatt þennan heim.
Margs er að minnast frá meira en
hálfrar aldar vináttu.
Í Vestmannaeyjum á þjóðhátíð
löngu fyrir gos. Öll ferðalögin vítt og
breitt um landið og til útlanda, að
ógleymdum útilegum um helgar, en
þær urðu margar. Ein ferð er mér
sérstaklega minnisstæð, en hún tók
reyndar eina viku, það var þegar við
fórum Gæsavatnaleið í Öskju og
Kverkfjöll. Þetta var um miðjan júlí
1990. Við vorum þá komnir með
Paradíso-fellihýsi. Það var auðvitað
ekki gáfulegt að fara með þessa
vagna um klungrið á Gæsavatnaleið.
Þetta gekk þó allt vel og ferðin er
eftirminnileg, en fellihýsin voru ansi
þreytt eftir ferðina. Margar urðu
ferðirnar í sumarbústaði um helgar á
hinum ýmsu stöðum. Þá var alltaf
glatt á hjalla og Símon hrókur alls
fagnaðar. Ég kveð þig kæri vinur og
þakka þér alla skemmtunina. Ellu og
fjölskyldunni votta ég samúð mína.
Kristinn Sæmundsson.
Símon Waagfjörð
Með þessum línum vil ég
kveðja Símon og senda Ellu
og börnunum mínar innileg-
ustu samúðarkveðjur.
Ég vel þér kveðju, sem virði ég mest,
von, sem í hjarta geymi.
Annist þig drottins englar best
í öðrum og sælli heimi.
(Valdimar Jónsson frá Hemru)
Magnea.
HINSTA KVEÐJA
✝
Ástkær eiginkona mín, móðir okkar og tengda-
móðir, amma og langamma,
GUÐRÍÐUR ÞÓRÐARDÓTTIR,
Heiðargerði 17,
Vogum,
Vatnsleysuströnd,
lést á heimili sínu þriðjudaginn 18. desember.
Útförin fer fram frá Kálfatjarnarkirkju fimmtudaginn
27. desember kl. 14.00.
Þeim sem vilja minnast hennar er bent á
Minningarsjóð Kálfatjarnarkirkju.
Guðmundur Í. Ágústsson,
Þórunn K. Guðmundsdóttir, John Hill,
Lilja J. Guðmundsdóttir, Jón Ögmundur Þormóðsson,
Andrés Ágúst Guðmundsson, Sædís Guðmundsdóttir,
Þórður K. Guðmundsson, María Gunnarsdóttir,
Guðrún Guðmundsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Elskulegur faðir okkar, tengdafaðir, afi og langafi,
HAFLIÐI JÓNSSON,
fyrrum garðyrkjustjóri Reykjavíkurborgar,
andaðist á Elliheimilinu Grund miðvikudaginn 19. desember.
Fyrir hönd fjölskyldunnar,
Hafsteinn Hafliðason.