Morgunblaðið - 16.02.2008, Blaðsíða 32

32 LAUGARDAGUR 16. FEBRÚAR 2008 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Kristján Árna-son fæddist á
Skarði í Lund-
arreykjadal 14.
marz 1929. Hann
lést á Heilbrigð-
isstofnuninni á
Sauðárkróki 4.
febrúar síðastlið-
inn. Hann var elst-
ur 9 barna
hjónanna Elínar
Sigríðar Kristjáns-
dóttur og Árna
Kristjánssonar.
Systkini Kristjáns
eru Sigrún, f. 1931, Friðjón, f.
1934, d. 2004, Steingrímur
Kristinn, f. 1939, Elín, f. 1942,
Þóroddur Már, f. 1945, Helga, f.
1948, Tómas, f. 1950, og Jón, f.
1951.
í Landbroti, en þar var þá rek-
inn skóli til að kenna ungum
mönnum að verða sveitasmiðir
sem kallað var. Eftir það var
Kristján að mestu heima á
Kistufelli og stundaði þar jöfn-
um höndum búskap og trésmíði.
1975 fer hann norður að Hrauni
í Sléttuhlíð til að byggja fjós,
svo vel líkaði honum í Skaga-
firðinum að hann ílentist þar
upp frá því. Hann fékk land-
skika á Skálá og byggði sér þar
íbúðarhús og trésmíðaverkstæði.
1988 greindist Kristján með
parkinsons-sjúkdóm. 2001 var
heilsu hans svo farið að hann
gat ekki lengur búið einn og fer
þá á elliheimili Heilbrigðisstofn-
unarinnar á Sauðárkróki og
dvaldi þar til síðasta dags.
Útför Kristjáns verður gerð
frá Reykholtskirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 14.
Jarðsett verður á Lundi í
Lundarreykjadal.
Foreldrar Krist-
jáns byrjuðu bú-
skap á Stálp-
astöðum í
Skorradal 1927,
1946 flytja þau að
Langholti í Bæja-
sveit, þar sem þau
eru í eitt ár en
flytja þá að Kistu-
felli í Lund-
arreykjadal og átti
Kristján þar heim-
ili, þar til hann
flytur norður í
Sléttuhlíð í Skaga-
firði. 1944 til 46 er hann í Ingi-
marsskóla og lýkur þaðan
landsprófi, sest í M.R. haustið
1946, en var þar aðeins einn
vetur. Veturinn 1951 til ’52 er
Kristján í trésmíðanámi á Hólmi
Ég man það eins og það hefði
gerst í gær, það var 29. júní 1995,
sem ég sá Kristján, mág minn, í
fyrsta sinn, ég var í mínu fyrsta
ferðalagi með tilvonandi konu
minni, Elínu, og leiðin lá að Skálá í
Sléttuhlíð til Kidda smiðs, eins og
hann kallaði sig gjarnan.
Ég vissi ekki alveg á hverju ég
átti von, ég hafði heyrt svo margt
um Kidda bróður að þetta hlaut að
vera maður sem hefði margt fram
yfir meðalmanninn, enda reyndist
það svo við nánari kynni.
Þegar við renndum í hlað á Skálá
stóð þar úti grannvaxinn kviklegur
maður, hann faðmaði systur sína að
sér kom síðan til mín og tók í hönd
mína og horfði rannsakandi í andlit
mitt, og bauð mig síðan velkominn.
Hann sagði okkur að hann hefði
nokkrum nóttum áður dreymt að
Ella systir hans kæmi í heimsókn til
sín með mann með sér, en að ég
væri ekki sá, nokkru seinna kom
hann í heimsókn til okkar í Reykja-
vík, þar sá hann mynd af föður mín-
um sem var látinn fyrir fimmtán ár-
um, hann tók myndina horfði á hana
góða stund og sagði svo: ,,Þetta er
maðurinn sem kom með þér í
draumnum, Ella mín.“
Seinna þegar ég kynntist Kidda
betur fékk ég skilning á þeirri virð-
ingu sem hann naut hvarvetna þar
sem menn þekktu hann. Aldrei
heyrði ég hann leggja hnjóðsyrði til
nokkurs manns en ætíð var hann
tilbúinn að leggja gott til málanna.
Kristján var ákaflega fjölfróður
maður hann hafði aflað sér alhliða
menntunar með lestri góðra bóka,
allgóð tök hafði hann á erlendum
málum, einkum á ensku sem hann
talaði og skrifaði svo orð var haft á,
einnig las hann og skrifaði á dönsku
og þýsku sem hann byrjaði að læra í
bréfaskóla fyrir 4 árum til að geta
verið í sambandi við þýskan vin sinn
sem hann hafði kynnst norður í
Sléttuhlíð árið áður.
Kristján fékkst við yrkingar og
ljóðagerð frá unga aldri hann gaf út
2 ljóðabækur, Fjöllin sál og ásýnd
eiga og Mér finnst gott að hafa verið
til, í þessum bókum má finna marg-
ar fágætar perlur. Í ljóðum hans má
sjá hve gott vald hann hafði á hvaða
bragarhætti sem var.
Kæri vinur, nú þegar komið er að
leiðarlokum vil ég þakka þér fyrir
það sem þú gafst mér, það urðu allir
betri menn sem voru þér samferða.
Þakka þér stundirnar sem við rædd-
um í einrúmi og var ekki ætlað öðr-
um eyrum en okkar, því miður hafði
dregið mikið úr þessum stundum
þar sem sjúkdómur þinn hefur
hamlað svo mikið tjáskiptum.
Mér finnst við hæfi, Kiddi minn,
að kveðja þig með einu gullkorni úr
bókinni þinni, Mér finnst gott að
hafa verið til.
Í hlýjan trefil vitund vefur,
veitir sjúkum hvíldir mjúkar.
Drauma geymir í dularheimi,
dauðans bróðir svefninn góði.
Far þú í friði, kæri vinur.
Sigurður Hermannsson.
Þrýtur líf og þrek í öldnum taugum
þeim er fyrrum spruttu úr móður jörð.
Þá er ljúft að loka þreyttum augum,
láta duftið frjófga nýjan svörð.
Er faðir lífsins vekur barn sitt, vorið,
og veldi ljóssins sigrar enn á ný
guðlegt frjómagn er þá endurborið,
andi minn hann verður hluti af því.
Svo kveð ég sáttur granna mína góðu,
gömlum vinum þakka sálaryl.
Ég hrópa yfir hina miklu móðu:
„Mér finnst svo gott að hafa verið til.“
(K.Á.)
Elsku Kiddi frændi, nú hefur þú
kvatt þessa jarðvist.
Orð eru alltaf svo lítilfjörleg þeg-
ar á reynir, þó vil ég minnast þín
hér með örfáum orðum.
Ég var ekki há í loftinu þegar ég
dvaldi fyrst á Kistufelli, þá áttir þú
heima þar og lagðir svo sannarlega
þitt af mörkum svo vel færi um mig.
Þér þótti afskaplega vænt um
okkur systkinabörnin þín og vildir
alla tíð hlúa að okkur.
Það var reyndar þannig að þú
hlúðir að öllu og öllum í umhverfi
þínu, hvar sem þú komst því við og
því eru margir sem nú sakna þín
ákaft.
Þér var ekki umhugað um að
safna veraldarauði, Kiddi minn.
En þér var umhugað um að bæta
veröldina í orðsins fyllstu merkingu.
Landamæri og fjarlægðir komu
þér ekki við ef þú taldir þig geta
lagt þeim lið er þú taldir misrétti
beitta. Hlýja þín veitti svo sannar-
lega birtu víða.
Þegar þú gladdist brostir þú á
þinn kankvísa hátt og hallaðir eilítið
undir flatt.
Þú hafðir þá gáfu líka að setja
saman ljóð og lausavísur, sem víð-
kunnugt er. Erfiljóðin þín hugguðu
syrgjendur með einstökum hætti,
þér var gefið að sjá inn í líf þeirra
sem gengnir voru, þó þú þekktir
nánast ekkert til.
Nú er ljóðaharpan þín þögnuð,
Kiddi minn, en ljóðin þín lifa svo
sannarlega áfram:
Bjarma slær á Borgarfjörð
í blænum hrærast stráin.
Í þinn væra vígða svörð
vil ég færast dáinn.
Ból ég neitt ei betra finn
beinin þreytt að geyma,
ef það er veitt í þetta sinn
þrauka ég eitthvað heima.
(K.Á.)
… og nú ertu kominn heim í
Borgarfjörð!
Guð verndi þig.
Hafðu hjartans þökk fyrir sam-
fylgdina.
Rósa Birgisdóttir og fjölskylda.
Þegar við fjölskyldan fluttumst
norður að Skálá í Skagafirði eign-
uðumst við strax þann besta fjöl-
skylduvin sem komið hefur inn í líf
okkar. Kiddi smiður bjó í litlu húsi
rétt neðan við bæinn okkar, handan
árinnar, en það hafði hann byggt
skömmu áður en við komum.
Oft lögðum við bræðurnir leið
okkar yfir litlu brúna að húsinu
hans Kidda til að smíða í verkstæð-
inu hans eða rabba við hann um
heiminn. Alltaf tók hann vel á móti
okkur drengjunum og var okkur í
raun sem afi.
Kiddi þurfti aldrei að hafa bók við
hönd þegar sögur voru sagðar, enda
var sagnalistin honum í blóð borin.
Hann settist gjarnan við rúmstokk-
inn hjá okkur á kvöldin og sagði
okkur sögur af álfum, draugum,
jötnum, kóngum og skringileik
hvers konar. Jafnvel átti hann til að
segja okkur sögur sem reyndust
vera endursagnir af bíómyndum
sem hann hafði sjálfur séð sem
drengur. Þar tróndi hæst sagan af
Sindbað sæfara og svaðilförum
hans.
Hjálpsemi Kidda var óþrjótandi í
garð fjölskyldunnar okkar, sem
glímdi í sífellu við nýjar áskoranir í
sveitinni, enda hafði hann sjálfur
verið bóndi í Borgarfirði og var
mjög handlaginn og duglegur smið-
ur. Seinna á lífsleiðinni breyttust
smíðaverk Kidda úr mótauppslátt-
um og þakneglingum í forláta tré-
rennismíð. Ófá eru heimilin sem eru
prýdd lömpum og skálum sem Kiddi
renndi.
Vinátta Kidda smiðs og foreldra
okkar var líka sönn og sterk alla tíð.
Þegar fjölskyldan brá búi og flutti
suður yfir heiðar var Kiddi tíður
gestur á heimilinu. Þá áttum við
alltaf vísan næturstað fyrir norðan í
Smiðshúsum.
Kiddi tók líka strax miklu ást-
fóstri við yngsta bróðurinn Villa
þegar hann kom í heiminn fyrir
sunnan. Smíðaði hann gjarnan
handa honum leikföng og orti
kvæði. Helst hefði mátt ætla að
Kiddi hefði haft þá fyrirætlan að
gera úr Villa hinn mesta vígamann
eða höfðingja, enda smíðaði hann
ótal sverð og skildi handa honum úr
tré, en einnig stórskemmtilega risa-
eðlu á hjólum, veldissprota og fjöl-
breytt umhverfislistaverk, sem með-
al annars nýttu sér straum árinnar
og vindorku til að knýja áfram ýmiss
konar sjónarspil.
Kiddi lét mótlæti lífsins aldrei
buga sig, heldur brýna sig til góðra
verka. Þannig varð honum eitt sinn
að orði að hann hefði líklega aldrei
farið að yrkja kvæði og búa til lista-
verk úr tré hefði „Parkinson gamli
ekki komið í heimsókn.“ Sjúkdóm-
urinn minnti Kidda á dauðleika hans
og um leið á nauðsyn þess að láta
gott af sér leiða og skilja eftir sig
góða arfleifð. Hún liggur nú meðal
annars í formi tveggja ljóðabóka,
fjölda smíðamuna, uppkominnar
stúlku í Indlandi sem hann studdi
alla tíð og ótal þakklátra karla,
kvenna og barna um allt land, sem
hann orti kvæði og vísur til.
Við fjölskyldan frá Skálá þökkum
Kidda samferðina í áranna rás og þá
góðu vináttu og styrk sem hann
veitti okkur alla tíð. Án efa bíða hans
enn ótal verkefni, himneskar hlöður
ósmíðaðar og kvæði ókveðin.
Jón Gunnar, Svavar Knútur
og Vilmundur Torfi.
Mig minnir endilega ég hafi séð
Kidda smið í fyrsta skipti á bygg-
ingalager KS á Hofsósi, sem þá var
við lýði, er við feðgar vorum þar á
ferðinni. Það var kurteis hæglætis-
maður sem ég kynntist þá og marg-
fróður sem ég síðar margreyndi.
Til margra ára var Kiddi með ann-
an fótinn hjá okkur í kotinu við lónin
að byggja og bæta og á hann mörg
handtökin þar á bæ sem víðar. En
Kiddi var ekki við eina fjölina felldur
því auk hinna hefðbundnu smíða
sinna var hann einnig lipur og lag-
tækur ljóðasmiður. Höfðum við báðir
mikla ánægju af að ræða ljóðagerð
hans og skáldskap almennt, og var
ég að hans eigin sögn aðalráðgjafi
hans og gagnrýnandi og prófarkalas
ég handrit að fyrri ljóðabók hans.
Kiddi orti í hefðbundnum stíl, sem
svo er kallaður, með háttbundinni
hrynjandi, stuðlum og rími, sem síst
er undur af manni af hans kynslóð
og þar að auki úr sveit. Hann var
byrjaður að yrkja réttkveðnar fer-
skeytlur innan við fermingu. Hann
líkti atómkveðskap við byggingar-
efni sem búið væri að draga á stað-
inn en á eftir að byggja úr. Það kom
mér hinsvegar á óvart að Kiddi var
nánast gersneyddur eyra fyrir tón-
list nema þá einstaka sönglagi sem
undantekningu. Hann var vel að sér
um alla heima og geima svo mér
þótti á tíðum furðu sæta. Hann var
t.d. hálfgerður sérfræðingur í heims-
styrjöldinni síðari, en hann var
drengur þegar sá styr stóð og fylgd-
ist með fréttunum af kappi. Um tíma
vann hann á vellinum, í árdaga vest-
ræns samstarfs, og þar bætti hann
sér upp enskuna, sem hann missti af
er hann kvaddi MR próflaus. Hann
brá fyrir sig enskunni í ljóðagerð
sem og dönskunni einnig, og fannst
mér furða hvað karl kunni og mundi
eftir svo langan tíma og svo stutta
skólavist; en spaugilegt var að heyra
stuðlunum beitt í engilsaxneskunni
og baunamálinu.
Kiddi var andans maður í tvenn-
um skilningi því hann var vínhneigð-
ur vel og runnu þessar andans elfur
stundum saman í andagift skáld-
skaparins. Hann var góður og glaður
við skál og þá var gaman að disk-
útera andans málin. Góðmenni var
hann fram í fingurgóma og einstak-
lega greiðvikinn og þægilegur í um-
gengni. Ekki verðlagði hann sig þó
hátt í smíðunum og bætti pabbi við
bónus á karl, enda átti hann hverja
krónu skilið. Samstarf okkar og
kunningsskapur var afar góður og
runnu vel saman hönnunargáfa
pabba og kunnátta hins þaulvana
smiðs. Ekki entist Kidda þó heilsa til
að ljúka við að innrétta fjósið, hina
síðustu einingu hinnar þríheilögu
samsteypu, sem tekið var undir veit-
ingahús og bar. Þess í stað var hann
okkur hinn besti ráðgjafi. Parkin-
sonsveikin hafði þá herjað á Kidda í
mörg ár og varð hann um síðir að
hafa hægar um sig og leggja smíða-
tólin nánast alveg á hilluna, og slíkt
hið sama alkahólismann, sem hann
sigraðist á. Hin síðari ár hélt hann
sig við rennibekkinn þegar færi
gafst og sat löngum á eintali við
ljóðadísina, sína einka hústrú; þar
fóru efnið og andinn saman sem
forðum daga hjá lista- og ljóðasmiðn-
um. Alltaf var Kiddi sama dagsfars-
góða prúðmennið þó að mikill sjúk-
lingur væri og lét hvorki Parkinson
né aðra leiðindagaura hlaupa í skap-
ið á sér; dró víglínuna milli skrokks
og sálar. Og þar trúi ég hún hafi leg-
ið allt til endadægurs þess, sem hinn
fyrrnefndi og ágengi Parkinson
skapaði Kidda áður en Elli kerling
fengi lagt hann að velli.
Ég og fjölskylda mín færum ætt-
ingjum hans og vinum samúðar-
kveðjur. Minningin um góðmennið
lifir.
Ólafur Jónsson.
Kristján Árnason
Elsku amma mín.
Þó að það séu liðnir
tæplega tveir mánuð-
ur síðan þú kvaddir þennan heim
finnst mér eins og þú sért enn
ókomin heim. Ég man að daginn áð-
ur en þú veiktist kom ég og heim-
sótti þig. Ég sat hjá þér í dágóða
stund og eins og vanalega spurðir
þú hvernig mér gengi í skólanum og
hvað væri að frétta af mér. Síðustu
orðin sem ég sagði áður en ég fór
var „við sjáumst á morgun, amma“
og kyssti þig bless. En veikindi gera
ekki boð á undan sér, og sólarhring
síðar varstu skyndilega flutt suður
með sjúkravél. Ég man eftir símtal-
inu frá Gunnu sem sagði okkur að
þú hefðir verið send á spítala. Ótal
tilfinningar fóru í gegnum mig með-
an við biðum eftir að vita hvað yrði.
Við hringdum daglega til að vita
Hlíf Ingibjörg
Ragnarsdóttir
✝ Hlíf IngibjörgRagnarsdóttir
fæddist á Rannveig-
arstöðum í Álfta-
firði eystra 16. febr-
úar 1932. Hún lést á
Landspítalanum við
Hringbraut 30. des-
ember síðastliðinn
og fór útför hennar
fram frá Hafn-
arkirkju 10. janúar.
hvernig þér liði, en
staðan var alltaf sú
sama. Ég hugsaði að
amma mín væri sterk,
hún myndi ná sér og
kæmi heim aftur.
Heimsókn okkar
mömmu á spítalann er
enn ofarlega í huga
mínum. Við gengum
inn á stofuna og þar
lást þú tengd öllum
þessum vélum. Ég
gekk að rúminu og
tók í höndina á þér og
þú tókst kipp eins og
þú skynjaðir að einhver nákominn
væri í kringum þig. Eftir að hafa
setið hjá þér í smástund fór ég frá
þér með tárin í augunum og hugsaði
til þess að þú yrðir að ná þér og
koma aftur heim. Það dró svart ský
fyrir sólu hjá okkur mæðgum þenn-
an fallega sunnudagsmorgun hinn
30. des. á Kanarí þegar við fengum
þær fréttir að amma hefði kvatt
þennan heim.
Það var erfitt að hugsa til þess að
manneskja sem maður hefur alist
upp með í 17 ár, sé skyndilega farin.
Ég hugsaði þó til þess að þér liði
betur á þeim stað sem þú ert á
núna, og gast kvatt þennan heim án
þess að kveljast. Það var skrýtið að
koma heim og engin amma til að
tala við og engin amma til að knúsa.
Þegar ég lít til baka og hugsa um
allar þær góðu og frábæru minn-
ingar sem sitja eftir í huga mínum,
átta ég mig á því að ég hefði ekki
getað átt betri ömmu. Hún vildi allt
fyrir mann gera, og það var svo lítið
sem þurfti að gera til að gleðja hana
á móti. Hún var án efa ein gjafmild-
asta manneskja sem ég hef kynnst.
Ef maður sá eitthvað fallegt, var
hún alltaf tilbúin að gefa manni það
ef mann langaði í það og sá aldrei
eftir því sem hún gaf manni. Henni
fannst algjör óþarfi að maður gæfi
sér eitthvað, vildi frekar að maður
eyddi í eitthvað fallegt handa sjálf-
um sér. Ég man eftir öllum stund-
unum sem við sátum og spiluðum,
við gátum setið í marga tíma og spil-
að hvert spilið á fætur öðru. Þegar
ég var yngri fannst mér gaman að
koma í heimsókn og leika mér með
stóra bangsann sem þú áttir. Alltaf
hljóp ég inn í skáp, náði í saumabox-
ið þitt og tók fram nál og tvinna til
að sauma í bangsann. Við höfðum
það fyrir vana að í hvert skipti sem
bangsinn varð „veikur“ saumaði ég
nokkur spor í hann og honum batn-
aði. Ég get talið upp endalaust af
minningum sem við höfum átt sam-
an, og þær geymi ég í hjarta mínu.
Ég vil nota þetta tækifæri til að
þakka þér fyrir allt sem þú hefur
gert fyrir mig, og hvað er ég er
heppin að hafa fengið að hafa þig í
þessi 17 ár. Guð geymi þig, elsku
amma mín, afmælisdagurinn þinn
hefði verið í dag og þú ert í huga
okkar allra.
Særós Ester.