Morgunblaðið - 16.02.2008, Blaðsíða 37

MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 16. FEBRÚAR 2008 37
Mér er einnig minnisstætt hvernig
Gígja talaði við hestana, hvíslaði í
eyrun á þeim og hafði einstakt lag á
þeim.
Gígja kom alltaf fram við mann
eins og jafningja og að tala við hana
var eins og að tala við bestu vinkonu
sína. Við gátum talað um allt og Gígja
gaf góð ráð. Hún hafði líka svo mik-
inn áhuga því sem við krakkarnir vor-
um að gera. Upp á síðkastið höfum
við tvær spjallað mikið um hvað ég
ætli nú að fara að læra. Gígja sagði
alltaf að það væri númer eitt, tvö og
þrjú að velja eitthvað sem mér þætti
skemmtilegt. Þannig var Gígja, alltaf
svo skilningsrík og skemmtileg, mik-
ið hlegið og hlutirnir ekki teknir of al-
varlega.
Eftir að Gígja fékk krabbamein sá
ég hversu mikil hetja hún var. Ég sá
örsjaldan á henni að hún væri eitt-
hvað veik og í þau skipti sem hún var
á spítala og ég heimsótti hana vildi
hún sem minnst tala um veikindin.
Hún spurði frekar um mig og hvað
væri að frétta af öðrum.
Ég á ótal góðar minningar um
Gígju og ég veit að ég mun hugsa til
hennar alla daga það sem eftir er.
Elsku Gígja, takk fyrir umhyggj-
una og allar góðu stundirnar, ég vildi
óska að þær hefðu getað verið fleiri.
Ég er heppin að hafa fengið að kynn-
ast þér.
Snæfríður Ólafsdóttir.
Gígja Ingvars gæfu dís
henni get ég sungið lof og prís.
Hún er söngvin vöndu vís
vel sé þeim er hana kýs.
(Stefán Hallsson)
Þannig orti kennari og skólastjóri
okkar í Brautarholtsskóla um Guð-
rúnu Ingvarsdóttur, Gígju frænku
okkar og vinkonu.
Hún var ein af okkur bræðrabörn-
unum sem alin voru upp á Reykja-
torfunni.
Það var oft mikið fjör í öllum þess-
um barnahóp sem ólst upp saman,
bæði í leik og starfi, því þannig var
háttað til að mikil samvinna var, sam-
eiginlegur heyskapur meðal annars.
Gígja fór oft fram úr sjálfri sér, hug-
urinn var svo mikill að stundum varð
eitthvað undan að láta og var oft
hlegið að því seinna meir, þegar við
komum saman, og hún ekki síst. Þeg-
ar skólagöngu lauk í Brautarholti
skildi leiðir og Gígja fór í Kvenna-
skólann í Reykjavík og síðan í Hús-
mæðrakennaraskólann, en alltaf
hélst þessi strengur sem við bund-
umst sem börn, og var oft að við hitt-
umst á Reykjum um helgar þegar við
komum heim í sveitina.
Gígja var alltaf mjög dugleg að
rækta fjölskylduna og kom hún í
frænkupartíin sem við frænkurnar
erum búnar að halda undanfarin ár,
alveg yndislegar stundir saman og
hittumst við síðast í október í gamla
húsinu á Reykhól. Var þá talað mikið
og hlegið þegar rifjaðir voru upp
gamlir tímar. Gígja var að eðlisfari
lífsglöð, dugleg og drífandi mann-
eskja, afskaplega bóngóð með allt og
voru þær ófáar veislurnar sem hún sá
um í fjölskyldunni okkar með góð ráð
og aðstoð.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð.
Þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir)
Við sendum Magnúsi og fjölskyldu,
móður hennar, systkinum og fjöl-
skyldum þeirra okkar innilegustu
samúðarkveðju.
Systkinin á Reykhól
og fjölskyldur þeirra.
Gígja frænka getur allt! Um það
voru börnin mín sannfærð og reynd-
ar flestir þótt fullorðnir væru. Gígju
var einstaklega létt um að vinna,
aldrei taldi hún eftir sér nokkurt
spor og svo virtist hún hafa mun
fleiri klukkutíma í sólarhringnum en
við hin. Stórveislur sem fjósafleys-
ingar – Gígja var búin að skipuleggja
allt og framkvæma áður en við varð
litið. Hún sá líka um allt þetta ósýni-
lega sem þarf til svo allri stórfjöl-
skyldunni líði vel.
Samband Reykjahlíðarsystkin-
anna hefur alltaf verið einstaklega
gott og náið. Þau héldu saman heim-
ili í Reykjavík á skólaárunum, Gígja
stýrði þar húshaldi af festu. Sú
stjórn hefur haldið sér áfram með
mikilli þökk okkar makanna.
Þegar Gígja hafði komið systkin-
um sínum til manns réð hún sig sem
kokk á Hvalvíkina sem sigldi til Níg-
eríu með skreið. Túrinn varð tölu-
vert lengri en ætlað var, því alltaf
stóð á einhverju svo hægt væri að af-
ferma skipið. En Gígja kom heim aft-
ur og tilkynnti fjölskyldu og vinum
að hún hefði fundið ástina í Nígeríu!
Mörgum létti víst þegar í ljós kom að
sá útvaldi var ljóshærður og blá-
eygður – og úr Sandvíkurhreppnum.
Þetta var sumsé Magnús skipstjóri,
sem síðan hefur staðið eins og klett-
ur við hlið hennar.
Barngóð var Gígja og lagði mikið á
sig, bæði fyrir eigin börn sem ann-
arra. Matarást höfðu allir á Gígju, en
Sigga Sóley sérstaka á Sörunum
hennar. Þær voru því miður eitt af
því fáa sem hún treysti sér ekki í ein-
hent, en hún fann ráð: „Ég kenni þér
þetta, Sigga mín.“ Og svo bökuðu
þær saman Sörur, Gígja með „ein-
ari“ og Sigga Sóley með báðum.
Ingvar Hersir hefur sömuleiðis
notið góðrar leiðsagnar frænku sinn-
ar í sínu matarstússi.
Fyrsta minning Siggu Sóleyjar
um Gígju er þegar hún var að teyma
hana um hlaðið á Fífu gömlu. Aðeins
eldri þegar farið var lengra í systra-
reiðtúr, Gígja teymdi undir þeirri
stuttu sem ríghélt sér í hnakkkúl-
una, en missti jafnvægið þegar Fífa
stoppaði og valt niður í skeljasands-
hrúgu. „Mikið varst þú heppin að
detta í sandinn Sigga mín“ og þar
með var óhappi breytt í gleði.
Gígja var mikil skepnumanneskja,
hún fylgdist grannt með búskapnum
hér í Reykjahlíð þar til yfir lauk.
Hún hafði líka hesta á húsi á Selfossi,
þar naut hún seinni árin aðstoðar
Möggu Bjarna, góðrar frænku og
vinkonu.
Snarfari og Hreggviður voru
uppáhaldshrossin, seinna svo Bliki,
Óðinn og Hnota. Eftir að Gígja
missti máttinn í öðrum handleggn-
um fékk hún sérstakan taum svo hún
gæti farið á hestbak. Það var eins og
hestarnir skildu þetta og þeir gerðu
allt sem hún vildi, hún þurfti ekki
annað en að smella í góm og þá voru
þeir farnir að tölta.
Gígja var lífsglöð og kát, það var
alltaf eitthvað skemmtilegt að gerast
í kringum hana. Hún hélt alltaf sínu
striki þótt á brattann væri að sækja
seinni árin. Hún átti líka marga
trausta vini sem studdu hana dyggi-
lega, fyrir það erum við fjölskyldan
þakklát.
Við minnumst Gígju öll með gleði
og þakklæti fyrir skemmtilegar sam-
verustundir.
Katrín í Reykjahlíð.
Kveðja frá Fjölbrautaskóla
Suðurlands
Guðrún Ingvarsdóttir eða Gígja
eins og hún var gjarnan kölluð, sam-
kennari okkar við Fjölbrautaskóla
Suðurlands er látin. Hún hóf störf
við skólann sem stundakennari á
vorönn 1985 og kenndi þá næring-
arfræði. Hún var ráðin í fullt starf er
Hússtjórnarbraut var sett á laggirn-
ar við skólann haustið 1987. Það var í
kjölfar þess að Húsmæðraskóli Suð-
urlands á Laugarvatni hafði verið
lagður niður, en Gígja hafði kennt
þar 1974-1976. Það var því mikill
fengur að fá hana að skólanum. Það
var kraftur í henni og starfsgleði og
veitti ekki af á frumbýlingsárum
Hússtjórnarbrautar. Ekkert hús-
næði var fyrir hendi til kennslu í
matreiðslu við skólann. Var því
kennt á Hótel Selfossi og í Gesthús-
um til ársins 1994 en þá var loks tek-
ið í notkun fullkomið kennslueldhús í
skólahúsnæðinu Odda. Gígja var
eðlilega einn aðalráðgjafinn við
skipulagningu þess. Það reyndi því
mikið á Gígju á fyrstu árunum og
hún stóð fyllilega undir því.
Gígja var góður kennari og áttu
nemendur hauk í horni þar sem hún
var. Hún var þeirra þegar á aðstoð
þurfti að halda og hún hafði mikinn
skilning á sjónarhorni nemenda.
Gígja var góður starfsmaður og já-
kvæður sem unni skólanum sínum.
Stjórnendur gátu verið vissir um að
Gígja tæki vel í óskir þeirra um að-
stoð. Oft var til hennar leitað er
sinna þurfti einhverju tengdu mat og
matarveislum í skólanum og aldrei
sagði Gígja nei.
Gígja var einnig fjölhæfur starfs-
maður. Hún var með húsmæðra-
kennarapróf auk þess að hafa stund-
að nám í lyfjafræði við Háskóla
Íslands. Kennslugreinar hennar
voru ófáar, því hún kenndi mat-
reiðslu, næringarfræði, heilbrigðis-
fræði, efnafræði, stærðfræði og nátt-
úruvísindi.
Gígja átti mikinn þátt í að skapa
þann góða anda sem ríkt hefur hjá
starfsfólki Fjölbrautaskólans.
Gígja greindist með krabbamein
árið 1999. Þá hófst hörð barátta.
Sýndi hún ótrúlegt baráttuþrek, reis
alltaf upp aftur eftir hvert áfall og
hóf kennslu að nýju. Síðasta
kennslustundin hennar var einungis
rúmri viku áður en hún lést. Á sama
tíma var hún að skipuleggja veislu
með okkur samstarfsfólkinu.
Guðrúnar Ingvarsdóttur er sárt
saknað í Fjölbrautaskóla Suður-
lands. Við minnumst hennar með
söknuði, þakklæti og hlýju.
Fjölskyldu Gígju og öðrum vanda-
mönnum eru færðar innilegar sam-
úðarkveðjur.
Örlygur Karlsson,
skólameistari.
Það var dauft yfir kaffistofunni í
F.Su, mánudaginn 4. febrúar sl. Þær
fréttir höfðu borist okkur að Gígja
væri komin á líknardeild og ætti að-
eins örfáa daga eftir ólifaða. Enda
þótt við vissum öll að hún væri með
ólæknandi krabbamein var eins og
við værum hætt að trúa því að það
myndi nokkurn tíma geta sigrað
hana. Tveimur dögum síðar var hún
öll.
Í huga mér eru Gígja og Fjöl-
brautaskóli Suðurlands samofin.
Hún kenndi á sviði hússtjórnar og
raungreina við skólann og starfaði
við kennslu til dauðadags. Eftir ára-
mótin kom hún aftur til starfa eftir
einnar annar hlé og kenndi sína síð-
ustu kennslustund aðeins viku áður
en hún lést.
Kaffistofan, félagslífið, gönguferð-
ir innanlands og ferðalög erlendis
með samstarfsfólkinu – á allt þetta
hefur hún sett sterkan svip gegnum
árin. Sá svipur hefur einkennst af já-
kvæðni, einurð, glaðlegu viðmóti,
áhuga á öllu sem hún taldi vera gott,
skemmtilegum frásögnum, kankvís-
um húmor og síðast en ekki síst óbil-
andi kjarki. Oft gaf hún samstarfs-
fólki sínu góð ráð og benti á
jákvæðar hliðar á erfiðum málum.
Fyrir þetta allt erum við innilega
þakklát og vegna þessa finnum við
nú fyrir sorg yfir missinum.
Framundan er hækkandi sól og í
skólanum okkar eru ,,Kátir dagar“
og ,,Flóafár“ á næsta leiti. Í anda
Gígju munum við takast á við þau
verkefni af einurð og festu og ekki
láta deigan síga heldur bretta upp
ermar og horfa fram á við.
Við kveðjum í dag góða samstarfs-
konu með söknuð í hjarta en með
góðar minningar að ylja okkur við.
Magnúsi, Ingvari og fjölskyldu,
Ragnheiði, Hjalta, móður Gígju,
systkinum og öðrum aðstandendum
vottum við okkar dýpstu samúð og
sendum hlýjar kveðjur.
Fyrir hönd Starfsmannafélags
Fjölbrautaskóla Suðurlands.
Ingibjörg Ólöf Sigurðardóttir.
Í dag kveðjum við okkar yndislegu
Gígju, skólasystur og vinkonu. Orð
skáldsins frá Hvítadal
Er Hel í fangi minn hollvin ber,
þá sakna ég einhvers af sjálfum mér.
lýsa því hvernig það er að sjá von-
irnar feigar, enga batavon og vin-
konu hverfa á braut.
Það var lítill hópur stúlkna sem
hittist í Háuhlíðinni við skólasetn-
ingu á haustdögum 1968. Við komum
víðs vegar að af landinu, þar á meðal
ein af Suðurlandi sem hafði setið í
Kvennaskólanum í Reykjavík. Það
kom fljótt í ljós að hún var glettin og
blíð, greind og hógvær. Gígja bar
höfuðið hátt, tók þátt í öllum ærslum
og glensi á sinn ljúfa máta og lagði
alltaf gott til málanna. Hún hafði oft
orð fyrir hópnum, skorinorð og
gagnorð ef senda þurfti ábyrgan full-
trúa til að sinna mikilvægum erind-
um. Hún var fulltrúi okkar í sam-
tökum kennaranema.
Samheldni hefur einkennt sam-
skipti okkar frá fyrstu kynnum. Við
mótuðum hver aðra félagslega, öðl-
uðumst víðsýni og styrk þegar við
lögðum saman ráð og krafta. Þar var
hennar skerfur stór. Við vorum sam-
an í þrjá vetur og eitt sumar, sum-
arið í Lindinni á Laugarvatni, þar
sem við lærðum að stjórna heima-
vistarskóla. Við fórum að gosstöðv-
um Heklu eina bjarta sumarnótt, í
grasaferð að Hveravöllum og á
sveitaböll. Við héldum óteljandi
kvöldtónleika. Ógleymanlegur er
síðasti dagurinn á Laugarvatni.
Þetta var sumarið okkar. Þegar leið-
ir skildu við útskrift ákváðum við að
hittast mánaðarlega. Þær samkomur
hafa styrkt vinaböndin og nýst til að
kryfja mál til mergjar. Gígja var frá-
bær kennari, þar nutu sín allir henn-
ar góðu kostir. Nú eru komin tvö
stór skörð í hópinn okkar, því Guð-
nýju Jóhannsdóttur kvöddum við í
júní 2007. Ljúflyndi Gígju og æðru-
leysi hjálpaði henni mikið í erfiðri
baráttu. Fjölskylda hennar sýndi
mikla samstöðu og þrek í veikindum
hennar. Magnúsi, börnum hennar og
fjölskyldum þeirra, móður, systkin-
um og ástvinum sem syrgja Gígju
sendum við innilegar samúðarkveðj-
ur.
Ekkert er gjöfulla en kærleiksrík
vinátta, sem elur af sér perlur í festi
minninganna. Þá festi fær engin
meinsemd sundur slitið. Elskulegri
vinkonu þökkum við allar perlurnar
sem hún gaf okkur á langri og gef-
andi samleið.
Hægur er dúr á daggarnótt.
Dreymi þig ljósið, sofðu rótt!
(J.H.)
Skólasystur útskrifaðar
árið 1971 úr Húsmæðra-
kennaraskóla Íslands.
Við vorum liðlega þrjátíu ung-
lingsstúlkur sem lukum fjögurra ára
námi frá Kvennaskólanum í Reykja-
vík vorið 1967. Þá skildi leiðir að
nokkru leyti en tengslin hafa alltaf
verið sterk í þessum tiltölulega litla
hópi. Við „stelpurnar“ hittumst
nokkuð reglulega og tryggð og vænt-
umþykja hafa aukist með árunum
sem líða. Nú hefur fækkað í hópnum.
Við erum harmi slegnar vegna frá-
falls Gígju.
Gígja var einstaklega vel gerður
einstaklingur. Hún bar það með sér
að eiga góða að og að eiga félagslega
sterkan bakgrunn. Allir sem þekkja
til Reykjafólksins á Skeiðum vita að
það eru forréttindi að alast upp í
slíku umhverfi. Góð fjölskylda og
stór hópur frændsystkina. Mikil
samheldni og góður félagsskapur.
Þar ríkti gleði.
Það er augljóst að uppeldið og fé-
lagslegur þroski hafði þau áhrif á
Gígju að sjúkdómurinn sem barði
dyra fyrir nær áratug síðan gerði
henni kleift að lifa lífinu áfram þrátt
fyrir erfið veikindi. Við dáðumst að
styrkleika hennar bjartsýni. Hún gat
áfram gefið af sér og verið sama góða
stelpan frá Reykjahlíð á Skeiðum.
Við tökum undir þau orð sem eru
mörgum ofarlega í huga við þessar
aðstæður.
Gígja var algjör perla.
Skólasystur úr Kvennaskól-
anum í Reykjavík.
Um hugann fara margar perlur
minninga frá vetrinum 1967-1968, er
við 42 ungar stúlkur mættum til
náms hjá Jensínu Halldórsdóttur í
Lindina á Laugarvatni, sem var hús-
mæðraskóli. Hennar verkefni, ásamt
kennurum, var að kenna okkur hús-
stjórn, matseld, handavinnu og ým-
islegt bóklegt.
Þessi námshópur kom víða að af
landinu, hver með sínar væntingar til
dvalarinnar. Þarna var fjölbreytt
námsefni sem okkur var fengið til að
glíma við. Í minningunni var þetta
allt gaman, en margt flæktist nú fyr-
ir okkur svona í framkvæmdum. Við
vorum auðvitað ekki gamlar, allar á
aldrinum 17-20 ára. Á þeim aldri
virðist margt skemmtilegra en að
elda mat og sauma flíkur, þvo þvott
og ræsta.
Í þessum hópi var Gígja frá Reykj-
um á Skeiðum. Það var nokkuð ljóst
frá fyrstu stundu að hún var með
þetta allt, vissi til hvers var ætlast.
Var dugleg, ákveðin, skemmtileg og
hafði svo gott skap. Var alltaf tilbúin
í smá glens og gaman. Verkin léku í
höndum hennar og var oft farið með
ýmis verk til hennar og hún beðin að
kíkja á þetta fyrir okkur. Það var líka
hægt að treysta því sem hún sagði.
Ekkert auka, bara svona á þetta að
vera.
Hún gekk að öllu sem hún tók sér
fyrir hendur af svo miklu öryggi.
Aldrei neitt sem hún taldi að við gæt-
um ekki, bara byrja.
Sem dæmi vafðist ekki fyrir henni
að saga heilu kjötskrokkana með
venjulegri smíðasög og svo ótal
margt annað sem var leikur einn í
hennar höndum.
Ég held að ég mæli fyrir munn
okkar allra skólasystra þegar ég
minnist á morgunsönginn sem var
SJÁ SÍÐU 38
✝
Innilegar þakkir til allra sem sýndu okkur samúð
og hlýhug við andlát og útför okkar elskulegu
eiginkonu, móður, tengdamóður og ömmu,
AÐALHEIÐAR HELGADÓTTUR,
Langagerði 78,
Reykjavík.
Fyrir hönd fjölskyldunnar,
Hilmar Ólafsson.
✝
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og hlýhug
við andlát og útför eiginmanns míns, föður,
tengdaföður og afa,
ANDRÉSAR JÓNSSONAR,
Deildartungu II,
Reykholtsdal.
Kolbrún Árnadóttir,
Sveinn Andrésson, Jóna Ester Kristjánsdóttir,
Dagur Andrésson, Bára Einarsdóttir,
og barnabörn.