Morgunblaðið - 16.02.2008, Blaðsíða 36

36 LAUGARDAGUR 16. FEBRÚAR 2008 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Guðrún Ingv-arsdóttir fæddist
í Reykjahlíð á Skeið-
um 26. september
1949. Hún andaðist á
Landspítalanum 6.
febrúar síðastliðinn.
Guðrún var dóttir
hjónanna Ingvars
Þórðarsonar bónda í
Reykjahlíð, f. 29.9.
1921, d. 27.12. 2003,
og Sveinfríðar
Hersilíu Sveins-
dóttur húsfreyju, f.
27.8. 1924. Systkini
Guðrúnar eru Sveinn, f. 8.8. 1946,
kona hans Katrín Helga Andr-
ésdóttir, drengur fæddur andvana
27.1. 1948, Steinunn, f. 8.6. 1952,
maður hennar Ólafur Hjaltason,
Erna, f. 2.1. 1960, maður hennar
Þorsteinn Hjartarson, og Hjalti, f.
23.6. 1962, d. 31.3. 1983.
Guðrún giftist árið 1979 Magnúsi
Gunnarssyni, f. 17.6. 1943. For-
eldrar hans voru Gunnar Ólafsson,
f. 3.8. 1910, d. 19.12. 1990, og Ragn-
heiður Hannesdóttir, f. 11.5. 1907,
d. 9.1. 1992. Börn Guðrúnar og
Magnúsar eru: 1) Ingvar, f. 14.4.
1981, sambýliskona Ásthildur Ingi-
forstöðukona síðasta sumarið, tæp-
lega tvítug að aldri.
Að loknu húsmæðrakenn-
araprófi vann hún sem kynning-
arfulltrúi hjá Afurðasölu SÍS og
síðar hjá Osta- og smjörsölunni.
Guðrún var kennari við Hús-
mæðraskólann á Laugarvatni í tvö
ár, 1974-1976. Jafnhliða námi í öld-
ungadeild var hún ræstingastjóri á
Landakoti. Síðan lá leiðin á sjóinn
þar sem hún var matsveinn á milli-
landaskipum í tvö sumur. Frá 1983
var hún kennari á Selfossi, fyrstu
árin við grunnskólastigið og síðan
við Fjölbrautaskóla Suðurlands þar
sem hún vann óslitið nánast til
dauðadags. Í sumarfríum frá
kennslu fór hún margar ferðir með
Eldhestum, ýmist sem leið-
sögumaður eða matráðskona. Síð-
ast en ekki síst verður hennar
minnst fyrir allar veislurnar sem
hún stóð fyrir og sá um með glæsi-
brag fyrir vini og vandamenn.
Guðrún var mjög virk í foreldra-
starfi í tengslum við skólagöngu
barna sinna og þátttöku þeirra í
íþróttastarfi. Hún var lengi í stjórn
körfuknattleiksdeildar UMF Sel-
foss og var einlægur áhugamaður
um körfuboltaiðkun barna sinna og
frændsystkina.
Útför Guðrúnar verður gerð frá
Selfosskirkju í dag og hefst athöfn-
in klukkan 11.
björg Ragnarsdóttir,
dóttir þeirra er Guð-
rún Anna, f. 5.10.
2006. 2) Ragnheiður,
f. 3.3. 1983, sambýlis-
maður Lárus Helgi
Kristjánsson, og 3)
Hjalti, f. 28.9. 1984,
kærasta Ásdís Auð-
unsdóttir.
Eftir nám í
Kvennaskólanum í
Reykjavík fór Guðrún
í Húsmæðraskólann á
Laugarvatni og síðan
í Húsmæðrakenn-
araskóla Íslands. Þaðan útskrif-
aðist hún sem húsmæðrakennari
árið 1971. Hún lauk stúdentsprófi
frá öldungadeild Menntaskólans
við Hamrahlíð og stundaði nám í
lyfjafræði við Háskóla Íslands í tvo
vetur. Í tengslum við kenn-
arastarfið sótti hún fjölmörg nám-
skeið og var stöðugt að bæta við
þekkingu sína.
Guðrún var ung þegar hún fór að
leggja sitt af mörkum við búskap-
inn og vann við bú foreldra sinna
með námi á unglingsárunum. Hún
vann á barnaheimili Rauða kross-
ins í Laugarási í þrjú sumur og var
Gígja systir mín var höfuð systk-
inahópsins í Reykjahlíð. Hún var
elsta systirin og tók að sér það hlut-
verk að halda utan um okkur hin. Við
Hjalti heitinn bróðir minn vorum
litlu systkinin og Gígja var okkur
sem móðir. Þegar Hjalti var lítill
spurði hann móður okkar hvað yrði
um hann ef hún dæi. Hann fékk það
svar að hann yrði bara hjá Gígju og
þá þurfti ekki að ræða það frekar.
Þegar ég fór í menntaskóla til
Reykjavíkur bjó ég hjá systkinum
mínum í Eskihlíðinni. Þar bjuggum
við um tíma öll systkinin og stýrði
Gígja heimilishaldinu af röggsemi.
Skrifaði til dæmis niður hvað við átt-
um að kaupa inn og elda á hverjum
degi. Við fórum samviskusamlega
eftir leiðbeiningum hennar. Gígja
stundaði á þeim tíma nám með vinnu
í öldungadeild MH. Hún átti gott
með að læra og samhliða eigin námi
hjálpaði hún okkur Hjalta með lexí-
urnar.
Þegar Gígja fór á sjóinn kynntist
hún Magnúsi sem var eitt af hennar
gæfusporum því þau pössuðu vel
saman. Börnin komu eitt af öðru og
heimilislífið á Fossheiðinni var sann-
arlega líflegt. Þegar ég eignaðist
börnin mín fengu þau ást og um-
hyggju Gígju í fæðingargjöf. Hún
elskaði þau eins og sín eigin börn og
fylgdist með þeim af miklum áhuga.
Heimili Gígju stóð börnum mínum
opið á nóttu sem degi hvort sem þau
voru í pössun sem smábörn eða að
koma heim af skemmtunum á Sel-
fossi. Oft og iðulega vorum við í mat-
arboðum hjá Gígju en hún eldaði
heimsins besta mat og oft var glatt á
hjalla.
Gígja var mikill húmoristi og hafði
gaman af skemmtilegum sögum,
ekki síst ef þær voru svolítið gráar.
Við gátum hlegið mikið saman, til að
mynda að tilsvörum ungra nemenda
minna. Hún hafði einstakt lag á því
að laða börn og unglinga að sér, setti
sig inn í áhugamál þeirra og gaf sér
alltaf tíma fyrir þau. Gígja hafði
mjög gaman af því að fara á útreiðar
með yngri kynslóðinni og sögurnar
sem þá urðu til eru margar hverjar
óborganlegar.
Þegar Gígja greindist með
brjóstakrabbamein kom vel fram
hversu heilsteypt og sterk hún var.
Hún kvartaði aldrei og tókst á við
veikindi sín af hugrekki og bjartsýni.
Þetta gerði það að verkum að við hin
urðum einnig vonglöð og Gígja lét
okkur nánast gleyma veikindum sín-
um. Hún var einstök móðir og fylgdi
börnum sínum vel eftir í leik og starfi
af umhyggju og áhuga. Þegar litla
Guðrún Anna fæddist varð Gígja
innilega glöð og sá ekki sólina fyrir
nöfnu sinni. Samband Gígju við móð-
ur okkar var náið og nánast einstakt.
Síðustu árin kenndi hún við Fjöl-
brautaskóla Suðurlands og bar þá
stofnun mjög fyrir brjósti. Það var
henni sérstaklega mikilvægt að fá
tækifæri til að kenna þar fram á síð-
asta dag. Hún talaði oft um hvað
samstarfsfólk sitt væri sér gott og
skólastjórnendur þar einstakir. Það
er dapurlegt að fá ekki að hafa hana
Gígju hjá okkur lengur, eftir sitjum
við sorgmædd og sjáum varla hvern-
ig við getum verið án hennar. En við
eigum dýrmæta minningu um hana
sem við munum geyma í hjörtum
okkar. Guð blessi minninguna um
Gígju.
Erna Ingvarsdóttir.
Þegar ég kynntist Ernu grunaði
mig ekki hún ætti eldri systur sem
væri haldin ámóta hestadellu og ég –
ef ekki enn meiri. Sú varð þó raunin
og flýtti það örugglega fyrir myndun
sterkra vinatengsla við Gígju, mág-
konu mína. Gígja sýndi hestabrölti
mínu, í tengslum við stofnun Eld-
hesta, mikinn skilning og fljótlega
var hún komin á kaf í hestaferðir upp
um fjöll og firnindi. Þar kom næmi
hennar og hæfni – bæði gagnvart
hestum og mönnum – vel fram. Gígja
var hestahvíslari af guðs náð með
einstaka samskiptahæfni. Hjá henni
var alltaf stutt í léttleika og mikla
lífsgleði.
Allir hrifust af Gígju enda spillti
það ekki fyrir að hún var gædd
kímnigáfu og skarpri hugsun sem
kom meðal annars fram í góðri þekk-
ingu hennar á mannlífi og náttúru Ís-
lands. Því kom fljótlega að því að
Gígju var falið stórt hlutverk í krefj-
andi hestaferðum Eldhesta yfir
Sprengisand og inn yfir Sand að Arn-
arfelli við Hofsjökul. Þar voru jökul-
ár engin hindrun enda hefur Gígja
aldrei verið með barlóm þrátt fyrir
erfiðar hindranir í lífinu, einkum síð-
astliðin níu ár.
Samverustundir okkar í Reykja-
engjum voru nánast óteljandi þar
sem hlaupið var fram og til baka eftir
stóðmerum, trippum og reiðhestum.
Ekki voru allir í fjölskyldunni jafn
áhugasamir um þessi hlaup, en við
Gígja áttum það sameiginlegt að hafa
afar gaman af. Börnin okkar höfðu til
dæmis ekki mikinn áhuga á þessum
eltingaleik við hrossin en við komum
því alltaf að að þessi hreyfing í engj-
unum myndi bara styrkja þau í
íþróttunum. Enda höfum við nú í
seinni tíð eytt lengri tíma á áhorf-
endapöllum íþróttahúsa en úti í engj-
um. Til margra ára höfum við lagt
okkur fram í því að hvetja börnin
okkar og aðra liðsmenn þeirra körfu-
boltaliða sem þau hafa spilað með
hverju sinni. Þær stundir verða þó
ekki fleiri en á þessum sorgartíma í
stórfjölskyldunni ber okkur öllum að
þakka fyrir það að hafa fengið að
vera samferða Gígju um stund. Gígja
Marín, dóttir okkar Ernu, fékk þó
einungis fimm ár með frænku sinni
og nöfnu en teikning hennar af skýj-
unum og englinum sem á að taka á
móti Gígju frænku snertir tilfinn-
ingastrengina. Minning Gígju mun
lifa lengi hjá okkur öllum sem kynnt-
umst henni.
Ég leggst í grasið og loka augunum, heyri
lind á heiðinni, djúpt undir jörð og sól
streymir hún hljóðlát, geymir hún landið,
líf hvers
lítils blóms og dýrs og manns sem það ól.
(Snorri Hjartarson.)
Þorsteinn Hjartarson.
„Hver ekur eins og ljón með aðra
hönd á stýri?“ söng Gígja frænka
stundum í gríni og mér finnst þessi
laglína eiga svo vel við hana, alltaf
svo jákvæð og bjartsýn.
Ég á margar góðar minningar um
Gígju enda hefur hún leikið svo stórt
hlutverk hjá mér. Gígja sýndi öllu
sem ég tók mér fyrir hendur mikinn
áhuga og á ég eftir að sakna þess að
geta ekki sagt henni frá ýmsu sem er
um að vera og leita eftir ráðum henn-
ar, enda vissi hún margt og var
hreinskilin. Fossheiðin hefur verið
annað heimili mitt og við systur höf-
um ósjaldan suðað um að fá að gista
hjá Gígju eða „gitta Gígju“ eins og
Fríða Magga sagði alltaf. Þegar ég
var í F.Su. var ég eins og grár köttur
hjá Gígju og skipulagði hún með mér
valið mitt, vesenaðist í stundatöfl-
unni og reddaði öllu. Það var
minnsta mál að gista á Fossheiðinni
án þess að láta vita því ég hef alltaf
litið á það heimili sem mitt heimili.
Ég man síðasta vor þegar ég ætlaði
að gista eftir útskriftina hennar
Ragnheiðar og kom seint heim. Ég
var eitthvað að þvælast með dýnu og
þá kom Gígja fram, enda alltaf vak-
andi ef einhver var á djamminu. Hún
skellti dýnunni við rúmstokkinn hjá
sér og Magnúsi sem mér fannst frek-
ar fyndið enda orðin 22 ára. Við höf-
um hlegið mikið að þessu. Þá voru
margir reiðtúrarnir með Gígju og
aðdáunarvert hvað hún nennti að
vesenast með okkur krakkana, suma
grenjandi og aðra kvartandi. Það var
alltaf gaman að fara með Gígju á
hestbak því hún var ekkert að rexa
þótt maður gerði einhverja vitleysu.
Hún hjálpaði manni bara og hló svo
að öllu saman.
Af öllum reiðtúrunum stendur ein
ferð upp úr. Gígja tók mig með í viku
hestaferð þegar ég var 13 ára þar
sem hún var leiðsögumaður hjá Eld-
hestum. Hún tók mig með sem að-
stoðarmanneskju en ég held að ég
hafi frekar verið hálfgerður túristi
sem ekki gerði mikið gagn. Gígja lét
mig þó halda að ég væri rosalega
hjálpleg. Ferðin var frábær og höf-
um við oft rifjað hana upp saman
enda hestaferðir mikið áhugamál hjá
Gígju. Þrátt fyrir að þurfa að hætta
hestaferðunum þegar handleggur-
inn gaf sig gafst Gígja ekki upp, fékk
sér bara taum fyrir einhenta og
Magga Bjarna hjálpaði henni á bak.
Ekki má gleyma að Gígja fylgdist
alltaf með börnunum sínum og
frændbörnum í íþróttum. Hún mætti
alltaf á körfuboltaleiki hjá okkur
frænkum í Hamri þegar hún gat og
studdi sitt fólk. Það verður mikill
missir að henni á pöllunum.
Ég vil þakka þér fyrir allt sem þú
hefur gert fyrir mig, Gígja mín, og ég
veit satt að segja ekki hvernig við eig-
um að komast af án þín. Við verðum
þó að gera okkar besta og hugsa um
hvað þú myndir ráðleggja okkur. Ég
trúi því að nú sért þú orðin heilbrigð á
góðum stað með góðu fólki að stúss-
ast eitthvað ef ég þekki þig rétt. Ekki
alls fyrir löngu, þegar þú varst á spít-
alanum, sendir þú mér sms og núna
þykir mér sérstaklega vænt um það.
Því vil ég ljúka þessu með sömu
kveðju: „Kossar og kraftmikið knús.“
Þín frænka
Álfhildur.
Mig langar að minnast þín, kæra
frænka, í nokkrum minningarbrotum
sameiginlegum nú þegar leiðir skilja.
Það er af mörgu að taka því leiðir
okkar hafa oft legið saman. Ég var
ekki svo mikið yngri en það að við
nutum saman leikja og starfa á
Reykjum um töluvert langan tíma áð-
ur en nám eða annað en sveitastörfin
heima á Reykjum varð aðalstarfs-
vettvangurinn. Svo varð áframhald á
samveru þar sem skólagangan hélt
áfram í Reykjavík og vinnustaðurinn
var Laugarás á sumrin.
Það er mjög sterkt í minningunni
hvað auðvelt var að treysta þér fyrir
sér og leita ráða hjá þér með hvað
sem var. Ég hugsaði oft að þú værir
óskafyrirmynd mín þegar ég var að
læra að verða fóstra. Allar úrlausn-
irnar í sambandi við matseld og ljóða-
gerð eða örnefni á bernskuslóðum,
alltaf var öruggast að fara í reynslu-
brunn þinn. Ég minnist þess hvað var
oft skemmtilegt að sitja hjá þér við
spjall og þú að matbúa eitthvað, ým-
ist handa 150 manns eða okkur tveim.
Þegar þú varst komin með bílpróf
man ég eftir að pabbi þinn átti svo
skemmtilegan bíl sem alltaf gekk
undir nafninu ,,Gamli Gráni“, og var
ekki alltaf með bremsur eða fór ekki í
gang o.fl. Við ýttum þér í gang og svo
sagðir þú: „Flýtið ykkur upp í, því ég
stoppa ekki meir.“ Man eftir fá-
tækramatnum á skólaárunum á Vest-
urgötunni þegar þú mettaðir fjölda
manns á pylsum á brauði m/ lauk og
tómatsósu og bræddum osti, það var
töfrum líkast, og á meðan fékk maður
heimspekilegar umræður um gamlar
bækur eða nýjar eða ljóðagerð, alltaf
var gaman að hlusta á frásögn þína.
Þegar þú tókst persónur úr Guðrúnu
frá Lundi og Önnu í Grænuhlíð, á
þessum tímum var lífið dásamlegt og
enginn endir var á því. Þú hafðir
þennan frásagnarhæfileika að láta
persónur og leikendur og meiningu
texta lifna við og verða svo nálægt í
tíma og rúmi.
Þú varst alltaf svo bókhneigð og
víðlesin og minnug á það sem þú
hafðir lesið eða heyrt. Þarna var alls-
konar fólk, bæði skólafélagar þínir og
systkina þinna og vinnufélagar sem
sóttu til þín nærveru og lífsnæringu.
þegar við vorum börn að bögglast við
að yrkja hvor um aðra og strákana
sem við vorum skotnar í þá var farið
til Gígju til að fá hjálp til að fá rímið
til að virka. Það var eitt sem ég man
að þú varst ekki ánægð með í eigin
fari á þeim tíma þegar þú varst í for-
svari Sumardvalarheimilisins í Laug-
arási þegar við vorum að braska með
svínin eða kálfana eða lömbin að þú
áttir það til að blóta of mikið og sagð-
ir: „Nei, þetta má ég ekki, ætli það sé
ekki betra að segja, bannsett svínin
heldur en bölvuð svínin.“ Allaf að
bæta þig í öllu sem þú tókst þér fyrir
hendur, það var lífsmottóið. Það kom
líka berlega í ljós þegar þú veiktist
hvað þér hafði tekist að rækta per-
sónu þína vel, aldrei var neinn væll
eða vesöld hjá þér, aðeins líf og gleði
þegar baráttan var hafin við illvígan
sjúkdóm sem bar þig ofurliði að lok-
um, eftir langan, oft tvísýnan, elt-
ingaleik. Þar var áberandi styrkur
þinn og þolgæði sem fleytti þér
áfram, sem mér finnst eftirbreytni-
vert fyrir okkur sem eftir stöndum
bogin og sorgmædd yfir kærum vini
og félaga.
Nú er komin lokastundin og ég
man ekki betur en þú hafir ekki verið
mikið fyrir að kveðja, en hafðu þökk
fyrir allt sem þú varst mér. Fjöl-
skyldu þinni færi ég mínar dýpstu
samúðarkveðjur og megi góður guð
vernda ykkur og styrkja í sorginni.
Kveðja,
Þórdís Reykjasystir.
Við burtför þína er sorgin sár
af söknuði hjörtun blæða.
En horft skal í gegnum tregatár
í tilbeiðslu á Drottin hæða.
og fela honum um ævi ár
undina dýpstu að græða.
Ég kveð þig, hugann heillar minning blíð,
hjartans þakkir fyrir liðna tíð,
lifðu sæl á ljóssins friðar strönd,
leiði sjálfur Drottinn þig við hönd.
Við kveðjum þig með tregans þunga tár
sem tryggð og kærleik veittir liðin ár.
Þín fórnarlund var fagurt ævistarf
og frá þér eigum við hinn dýra arf.
(Guðrún Jóhannsdóttir.)
Með þessum ljóðlínum langar mig
að kveðja hana Gígju, kæra vinkonu
og frænku. Við Gígja ólumst upp
saman í stórum barnahópi. Við höfum
fylgst að alla okkar tíð. Við fórum
saman til Reykjavíkur í skóla, því
næst lá leið okkar á Laugarvatn. Á
sumrin unnum við á barnaheimili
Rauða krossins í Laugarási og Gígja
leysti forstöðukonuna af eitt sumarið.
Vinskapurinn hélt áfram þrátt fyrir
að við byggjum ekki á sama staðnum
um tíma. Gígja fór til Reykjavíkur að
mennta sig enn frekar en flutti svo á
Selfoss með Magnúsi manni sínum og
Ingvari frumburði þeirra. Við bjugg-
um skammt frá hvor annarri og því
ekki langt að fara í heimsóknir. Við
áttum börnin okkar á svipuðum tíma
og myndaðist vinskapur þeirra á
milli.
Þegar börnin voru orðin stór fór-
um við Gígja að stunda útreiðar á ný.
Í fyrstu leigðum við okkur pláss hjá
Hafsteini frænda og vorum við mikið
lánsamar að fá að vera þar. En fljót-
lega fundum við að það var ekki nóg,
við urðum að eignast okkar eigið hús.
Í hesthúsinu var oft glatt á hjalla við
mokstur og gjafir. Þar gátu við einnig
skrafað og slúðrað um allt og sögðum
oft að það væri eins gott að hestarnir
gætu ekki kjaftað frá. Við Gígja fór-
um margar skemmtilegar hestaferðir
um landið, s.s. að Arnarfelli, Gull-
fossi, Geysi, Þingvöllum og víðar.
Alltaf skemmtum við okkur jafn vel
og nutum samvistanna. Veður gat
verið á allan hátt og ef það var mikið
blautt og einhver kvartaði undan því
sagði Gígja gjarnan: „Maður blotnar
aldrei svo mikið að maður þorni ekki
aftur“. Þannig var hún, gat alltaf séð
það jákvæða og spaugilega því góður
húmor var eitt af því sem einkenndi
hana frænku mína.
Gígja var ráðagóð. Það var gott að
leita til hennar ef maður þurfti upp-
örvun eða ráð. Hún hafði einstakt lag
á að draga fram það jákvæða þannig
að maður fór heim léttari. Hún var
einnig fljóthuga. Þessi fljótfærni
hennar gat komið henni í klípu, sér í
lagi á yngri árum en á sama hátt var
hún snögg að finna leiðina út úr
henni.
Kæra vinkona, við vorum rétt að
byrja, áttum svo margt ógert. Fylgj-
ast með börnum okkar stofna heimili,
barnabörnunum vaxa úr grasi og svo
ég tali nú ekki um alla útreiðartúrana
sem við áttum eftir að fara.
Um leið og ég kveð þig, elsku Gígja
mín, vil ég senda Magnúsi, Ingvari,
Ragnheiði, Hjalta og fjölskyldum
þeirra, sem og Fríðu og systkinum
þínum innilegar samúðarkveðjur.
Magnea Bjarna.
Mér hefur eiginlega alltaf fundist
ég eiga þrjár mömmur. Þær systur
mamma, Gígja og Erna voru svo sam-
rýndar og líkar að það var alveg sama
hjá hverri þeirra við krakkarnir vor-
um, við vorum alltaf eins og heima
hjá okkur og höfðum alltaf „mömmu“
til að leita til.
Það var Gígja sem kom mér upp á
lagið með hestana og á ég margar
góðar minningar frá reiðtúrum og
hestaferðum með Gígju í fararbroddi.
Þegar ég eignaðist merina mína fór
Gígja oft tvisvar á dag með mig í reið-
túr á meðan ég var að læra á merina.
Guðrún Ingvarsdóttir