Morgunblaðið - 03.03.2008, Qupperneq 24

24 MÁNUDAGUR 3. MARS 2008 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Guðmunda S.Stephensen
fæddist á Ísafirði 5.
janúar 1925. Hún
lést á Hjúkr-
unarheimilinu
Skjóli 26. febrúar
síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
Guðmundur Bene-
diktsson, skipstjóri
á Ísafirði, f. á Dönu-
stöðum í Lax-
árdalshr., Dal. 30.8.
1892, fórst með allri
áhöfn á mb. Rask
4.10. 1924, og Borghildur Magn-
úsdóttir, matsölu- og veitingakona
á Ísafirði, f. á Staðarfelli á Fells-
strönd, Dal., 17.6. 1893 d. 11.10.
1963. Bróðir Guðmundu er Bene-
dikt gullsmiður, f. 24.9. 1923,
kvæntur Valgerði Þorleifsdóttur,
f. 1.6. 1925. Systur Guðmundu
sammæðra eru Edith Olga Clau-
sen, f. 7.9. 1917, d. 18.3. 2006, og
Herdís Hanna Ingibjartsdóttir, f.
Barna- og gagnfræðaskólanum á
Ísafirði, húsmæðraskólum á Ísa-
firði og Laugalandi í Eyjafirði og
framhaldsnám í Husassistenternes
Fagskole í Kaupmannahöfn 1947-
1949. Hún starfaði í heildversl-
uninni Heklu 1950-1955, var
heimavinnandi húsmóðir eftir það
en starfaði við ýmis verslunarstörf
á árunum 1978-1994. Guðmunda
hafði yndi af alls kyns tónlist, mat-
seld og saumaði mikið út. Þá
stundaði hún útiveru, gönguferðir
og skíði meðan heilsan leyfði.
Einnig hafði hún mikla gleði af
ömmustrákunum sínum í Hollandi.
Guðmunda og Finnur bjuggu fyrst
á Langholtsveginum en fluttust í
Skeiðarvoginn 1957 og bjuggu þar
öll sín búskaparár. Eftir andlát
Finns hélt hún heimili með Borg-
hildi dóttur sinni, en frá desember
2004 hefur hún dvalist á Hjúkr-
unarheimilinu Skjóli.
Útför Guðmundu verður gerð
frá Langholtskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.
7.6.1931.
Guðmunda giftist
26.2. 1955 Finni
Stephensen, skrif-
stofustjóra hjá Sam-
ábyrgð Íslands á fiski-
skipum, f. 2.4. 1930, d.
23.3. 1993. Foreldrar
hans voru Eiríkur
Ólafsson Stephensen
forstjóri, f. 10.3. 1897,
d. 16.8. 1970, og kona
hans Gyða Finns-
dóttir Thordarson, f.
4. 10. 1987, d. 7.10.
1991. Börn þeirra
eru: 1) Eiríkur, verslunarmaður, f.
28.5. 1955, 2) Borghildur bóka-
safnsfræðingur, f. 4.6. 1963, og 3)
Gyða, fiðluleikari og fiðlukennari,
búsett í Tilburg í Hollandi, f. 6.1.
1969. Maður Gyðu er Carl van Ku-
yck, píanóleikari, kennari og kór-
stjóri, f. 2.8. 1966. Synir þeirra eru
Finnur Willem, f. 12.4. 2000, og
Kasper, f. 26.3. 2003.
Guðmunda stundaði nám í
Það er mikil sorg í hjarta mínu,
nú þegar elsku mamma mín er dáin.
Hún var mín stoð og stytta gegnum
lífið, kenndi mér margt og leið-
beindi. Mamma var listakokkur og
matreiðsla ein helsta ástríða hennar.
Sem lítil hnáta stóð ég uppi á stól í
eldhúsinu og fylgdist með mömmu
elda mat og baka kökur. Þetta voru
mínar uppáhaldsstundir enda smit-
aðist ég af þessari ástríðu hennar og
í dag eru matur og matreiðsla eitt af
mínum áhugamálum.
Ég fékk líka að sitja með henni og
horfa á Tom Jones-tónleika og Lucy
Ball í Kanasjónvarpinu og skemmti
mér vel þó að 3-4 ára væri. Ég naut
þess að mamma var heimavinnandi.
Notalegt var að koma heim í hádeg-
inu heim úr skóla og fá eitthvað gott
að borða hjá mömmu. Eftir að pabbi
dó 1993 höfum við mamma haldið
saman heimili. Við hjálpuðumst að
við allt meðan heilsan leyfði hjá
mömmu, ferðuðumst saman m.a.
nokkrum sinnum til Gyðu í Hollandi
og á námsslóðir mömmu í Dan-
mörku fyrir 10 árum. Þetta voru
skemmtilegar og ógleymanlegar
samverustundir.
Fyrir 7 árum var mamma greind
með Alzheimer, þann skelfilega
sjúkdóm. Þá breyttist allt. Mamma
þurfti mikla aðstoð við allt, persónu-
leikinn breyttist og minnið hvarf
smám saman. Álagið var mikið og
jókst eftir því sem á leið. Hvernig
þessi hræðilegi sjúkdómur getur
leikið bæði sjúklinga og aðstandend-
ur vita aðeins þeir sem kynnst hafa
að eigin raun. Mamma var heima
þar til í desember 2004, er hún flutt-
ist á hjúkrunarheimilið Skjól. Þar
leið henni vel og naut umönnunar
frábærs starfsfólks á 3. og 6. hæð.
Færum við systkinin þeim á Skjóli
okkar innilegustu þakkir fyrir allt.
Eftir erfið veikindi lést mamma
hinn 26. febrúar sl., á brúðkaups-
daginn sinn. Ég veit að pabbi hefur
tekið á móti henni fagnandi, einnig
amma Borghildur og afi Guðmundur
sem hún hittir núna í fyrsta sinn. Nú
er mamma laus úr viðjum þessa
hræðilega sjúkdóms og líður aftur
vel. Ég þakka þér fyrir allt elsku
mamma mín og bið að heilsa pabba.
Ó, þá náð að eiga Jesú
einkavin í hverri þraut.
Ó, þá heill að halla mega
höfði sínu’ í Drottins skaut.
Ó, það slys því hnossi’ að hafna,
hvílíkt fár á þinni braut,
ef þú blindur vilt ei varpa,
von og sorg í Drottins skaut.
(M. Joch.)
Þín dóttir,
Borghildur.
Elsku mamma mín.
Núna er komið að leiðarlokum.
Ég var að hugsa um það hvenær
okkar síðasta alvörusamtal átti sér
stað. Var það þegar ég útskrifaðist
og gifti mig, ári síðar um jólin þegar
ég bað þig um uppskrift að andar-
sósunni sem þú gast alls ekki munað
eftir eða var það þegar ég gekk með
fyrsta barnið mitt og þurfti svo mik-
ið á þér að halda? Á öllum þessum
viðburðum varstu til staðar en samt
ekki nálægt. Stundum pirraðist ég
og skildi ekki af hverju þú tókst ekki
meiri þátt í lífi mínu, varst ekki glað-
ari og af hverju þú komst ekki oftar
í heimsókn til mín.
Það var þér og okkur öllum mikið
áfall þegar pabbi lést aðeins 62 ára
að aldri og einhvern veginn setti ég
depurð þína í samband við það hvað
þú saknaðir hans mikið. Þetta var
erfitt tímabil þangað til skýringin
kom og þú greindist með Alzheimer-
sjúkdóminn. Það var mjög sorglegt
fyrir okkur öll en sárast þótti mér að
horfa upp á það þegar þú virtist
gera þér grein fyrir vanmætti þínum
án þess að geta rætt það við okkur.
Þó að ég hafi í rauninni kvatt þig
fyrir þó nokkrum árum og undirbúið
mig fyrir þessa stund þá kemur hún
samt óvænt. Ég man hvað þú varst
mjúk og hlý, hvað þú nenntir enda-
laust að dansa við mig og hvað það
var gott þegar þú klóraðir mér á
bakinu með flottu filmstjörnunögl-
unum þínum.
Oftast tengjast minningarnar mat
eða matseld því þú varst guðdómleg
húsmóðir, snilldarkokkur og smekk-
manneskja með eindæmum sem
bjóst eiginmanni þínum og börnum
hlýtt og notalegt hreiður sem var í
líkingu við fimm stjörnu hótel og
veitingahús. Þú varst að mörgu leyti
gamaldags og stolt af því að vera
heimavinnandi húsmóðir en þú varst
líka mjög framsækin á vissum svið-
um með mjög svo nýtískulegan
smekk. Tilraunaeldhúsið á laugar-
dögum bar þess merki þegar eldhús-
ið var lokað fyrir óviðkomandi og
húsmóðirin, umkringd alls kyns
uppskriftaúrklippum og bókum með
oftast eitthvað djassað á fóninum,
töfraði fram kræsingar syngjandi
hárri röddu. Þú varst svona mamma
sem bakaðir tertu án tilefnis og á
bolludag bakaðir þú vandbagelse í
hundraðatali sem við systurnar vor-
um settar í að keyra út fyrir hálfa
Reykjavík.
Það gladdi þig mikið þegar ég
sýndi því áhuga að læra á fiðlu og
stundum hafðirðu á orði við mig að
ef þú hefðir haft tækifæri hefðir þú
farið í söngnám. Þið pabbi höfðuð
bæði ástúð á ýmsum listformum og
fór einnig stór partur af frítíma ykk-
ar í útiveru, gönguskíði og langar
gönguferðir. Finnshús, sumarbú-
staðurinn í Grímsnesi, var ykkar
paradís á jörðu, þar áttuð þið dýr-
mætar stundir og nutuð þess að
vera úti í náttúrunni og rækta hana.
Ég og ömmustrákarnir þínir vorum
hjá þér fyrstu vikuna í febrúar og
erum við þakklát fyrir að hafa fengið
að sjá þig á Skjóli síðustu dagana
áður en náttúran tók í taumana.
Finnur spilaði á fiðluna og við sung-
um fyrir þig Bí bí og blaka. Mamma
mín þú ert búin að vera dugleg og ég
er stolt af þér. Við Kalli erum viss
um að pabbi hefur tekið vel á móti
þér í ljósinu bjarta með opinn arm-
inn og bros á vör og þið hafið haldið
upp á brúðkaupsdaginn ykkar sam-
an á ný.
Þín dóttir,
Gyða.
Elsku amma Munda,
ég veit í hvaða stjörnu þú átt
heima núna. Þessari stærstu, sem
afi Finnur á líka heima í.
Þér fannst alltaf svo gaman þegar
ég söng Bí bí og blaka fyrir þig í
gegnum símann og þegar ég sá þig
síðast sungum við Kasper það fyrir
þig og þú sofnaðir af því að þú varst
orðin svo þreytt.
Bí bí og blaka,
álftirnar kvaka,
ég læt sem ég sofi,
en samt mun ég vaka.
Bíum bíum bamba,
börnin litlu þamba
fram á fjallakamba
að leita sér lamba.
(Höf. ók.)
Þinn
Finnur.
Guðmunda Stephensen er látin í
Reykjavík rúmlega áttræð að aldri
en hún og móðir mín, Þóra Sigríðar
Þórðardóttur, voru æskuvinkonur.
Þær Munda og Þóra Sigga ólust
báðar upp á Ísafirði en fluttust ung-
ar suður til Reykjavíkur. Þar bjuggu
þær lengstan hluta ævi sinnar og ólu
þar upp börn sín. Fyrir sunnan hélst
náin vinátta þeirra áfram og man ég
sérstaklega eftir því þegar ég var
yngri hvað foreldrar mínir og þau
Munda og maður hennar Finnur
voru góðir vinir. Virtist þá engu máli
skipta þótt stjórnmálaskoðanir
væru mjög ólíkar. Ágreiningur um
stjórnmál náði aldrei að varpa
skugga á góðan vinskap. Þau fóru í
ferðalög saman og áttu fastan miða í
leikhúsi um árabil. Og það var alltaf
glatt á hjalla þegar þau hittust. Vin-
átta þeirra kenndi mér snemma þá
lexíu að fólk þarf ekki endilega að
vera eins eða hafa sömu skoðanir til
að geta lifað saman í sátt og sam-
lyndi. Ég man líka vel eftir því þeg-
ar Munda og Finnur hringdu og
buðu okkur hjónunum í heimsókn í
sumarbústaðinn sinn. Þá vorum við
nýfarin að búa saman og aðeins um
tvítugt en þau tóku okkur með kost-
um og kynjum og við áttum þar
mjög ánægjulega stund. Kynslóða-
bilið var ekki til staðar hjá þeim
hjónum.
Þegar ég lít til baka til berns-
kuára minna man ég vel eftir Mundu
og þær minningar eru allar góðar.
Þær voru margar heimsóknirnar í
Skeiðarvoginn þegar ég var barn
þar sem þessi glæsilega kona tók
alltaf á móti okkur með gestrisni og
myndarskap. Sem unglingur passaði
ég Borghildi dóttur hennar eitt sum-
ar og minnist þeirrar hlýju og um-
hyggju sem hún sýndi mér þá. Elín
systir mín hefur sömu sögu að segja.
Börnin þeirra Mundu og Finns,
þau Eiríkur, Borghildur og Gyða,
voru eins og frændsystkini okkar
krakkanna á Neshaganum því
tengslin á milli fjölskyldnanna voru
það náin. Fyrir hönd móður minnar,
systkina og fjölskyldna sendi ég
þeim okkar innilegustu samúðar-
kveðjur.
Ingibjörg Haraldsdóttir.
Guðmunda Sigríður Stephensen
Amma, ég teiknaði engil fyr-
ir þig. Er ekki gaman að
fljúga? Þú hélst alltaf að ég
héti Gyða en þá sagði ég „nei
ég heiti Kasper“. Þú varst
svo fyndin.
Bless bless,
þinn
Kasper.
HINSTA KVEÐJA
✝ Ragnar Hall-dórsson fæddist
í Reykjavík 25. októ-
ber 1936. Hann and-
aðist í Víðinesi
mánudaginn 25.
febrúar síðastliðinn.
Hann var sonur
Halldórs Ólafssonar
og Lovísu Páls-
dóttur. Ragnar átti
fimm systkini, tvö
alsystkini, þau Ástu
og Sverri, og þrjú
hálfsystkini, Odd-
nýju sem var sam-
mæðra og Hildi og Ingunni sam-
feðra.
Ragnar kvæntist Þórunni Björg-
ólfsdóttur. Þau eignuðust tvo syni:
1) Halldór, f. 7.10. 1962, synir hans
eru Ragnar Mikael,
f. 21.7. 1990, Þór-
arinn Ingi og Hinrik
Örn, f. 18.11. 2002,
og 2) Björgvin, f.
29.3. 1965, börn
hans eru Þórunn
Katrín, f. 7.11. 1990,
Karen Mjöll, f. 26.10.
1993, og Jóhann Ari,
f. 5.8. 2000. Synir
Þórunnar eru Ingi-
mundur, f. 18.9.
1957, dætur hans
eru Sigríður Birna,
f. 15.4. 1996, og
Þóra Björg, f. 26.12. 1998, og Ólaf-
ur Hafsteinn, f. 29.8. 1960.
Útför Halldórs fer fram frá
Kirkju Óháða safnaðarins í dag og
hefst athöfnin klukkan 15.
Þegar kallið kemur þá hrannast
minningarnar upp, hann Raggi
tengdapabbi minn kvaddi þennan
heim síðast liðið mánudagskvöld eft-
ir löng veikindi. Það er svolítið
skrítið að hugsa til þess að þessi
hjartahlýi maður sé horfinn á braut,
ekki fleiri heimsóknir í Víðines og
ekki fleiri bíltúrar að fá okkur kaffi
eða ég tala nú ekki um ís á hlýjum
degi.
Margs er að minnast en efst situr
þó minningin um hjartahlýju og
tryggð þá sem Raggi hafði til að
bera, fjölskyldumaður sem þótti
vænt um fjölskyldu sína, barnabörn-
in sem voru hans líf og yndi, vinina,
fólkið sitt og Tótu sinnar sem hann
ræktaði svo vel.
Ég hitti Ragga og Tótu haustið
1998 þegar ég og Halldór fórum að
draga okkur saman, Tóta var þá
orðin veik og lést í janúar 1999 og
var þá mikið tekið frá Ragga enda
voru þau hjón einkar samrýmd,
dugleg að ferðast og hafa gaman af
lífinu. Og miðað við allar sögurnar
sem ég hef heyrt hefur ekki verið
mikil lognmolla í kringum þau, gleði
og alltaf fullt af fólki.
Það var alltaf hægt að treysta á
Ragga, hvort sem var til að laga
eitthvað, hjálpa til eða bara til að
spjalla.
Barnabörnin sakna afa sem alltaf
átti hlýtt faðmlag og koss. En eins
og yngstu sonarsynirnir segja þá er
afi Raggi núna kominn til ömmu
Tótu sem var svo voða glöð að sjá
hann og beið hans í fínum kjól og nú
ætla þau að dansa saman og vera
glöð.
Starfsfólki Víðiness færi ég mínar
bestu þakkir fyrir yndislega umönn-
un og alúð.
Ég kveð þig, Raggi minn, með
söknuði en að sama skapi gleði yfir
því að þrautum þínum hefur lokið og
þú ert frjáls úr viðjum veikinda
þinna.
Minning þín lifir.
Andrea.
Elsku brósi, loksins er þeim lokið
þessum erfiðu veikindum og þú færð
nú að hverfa til ættingja þinna.
Það er mikill missir að Ragnari,
hann var með eindæmum góð mann-
eskja, ljúfur og ósérhlífinn. Við syst-
ur erum af seinna hjónabandi föður
okkar og kynntumst Ragnari því
ekki í raun fyrr en á fullorðinsárum,
en við erum þakklátar fyrir að hafa
fengið tækifæri til að kynnast hon-
um og Þórunni konu hans. Þau hjón
voru afskaplega vel samstillt og allt-
af gaman að hitta þau, Þórunn hafði
mikinn áhuga fyrir ættfræði og al-
mennt afskaplega fróð og skemmti-
leg manneskja, Ragnar var mikill
söngmaður og söng með hinum
ýmsu kórum í mörg ár.
Ég minnist hans þó sérstaklega í
upphafi söngferilsins þegar hann
tók þátt í söngmóti í Austurbæj-
arbíói og söng þá m.a. „Flickorna í
Smaaland“ af mikilli list, þeir bræð-
ur átt það einnig til að taka lagið á
dansleikjum, báðir afskaplega góðir
söngmenn. Það er mikil eftirsjá í
þessum góða dreng og ósanngjarnt
að hann skuli ekki hafa fengið að
njóta góðrar heilsu lengur, hann
hlakkaði mikið til að byrja að njóta
lífsins þegar hann komst á eftirlaun-
in, en því miður leyfði forsjónin það
ekki.
Við mæðgur óskum þér góðrar
ferðar og sendum sonum þínum og
barnabörnum okkar innilegustu
samúðarkveðjur.
Jóna, Hildur og Ingunn.
Ragnar Halldórsson
✝
Okkar ástkæri eiginmaður, faðir, frændi og
tengdafaðir,
ÞÓRÐUR BIRGIR SIGURÐSSON
fyrrverandi yfirvélstjóri,
lést þann 21. febrúar á líknardeild 5-A,
Landakotspítala.
Jarðarförin fór fram í kyrrþey að ósk hins látna.
Þeim sem vilja minnast hans er bent á FAAS,
Félag aðstandenda Alzheimerssjúklinga,
s. 533 1088.
Rósa Ó. Ísaksdóttir,
Áslaug Þórðardóttir,
Sigurður Bjarki Þórðarson, Helga Magnúsdóttir,
Ísak Harðarson.