Morgunblaðið - 19.03.2008, Síða 35

 Fleiri minningargreinar um
Jakob Örn Sigurðarson bíða birting-
ar og munu birtast í blaðinu næstu
daga.
ari staðreynd ekki ennþá og það eru
ekki til þau orð sem lýsa sársauk-
anum í hjarta mínu síðustu daga.
Það er mér mikil blessun að hafa
verið partur af þínu lífi frá fyrsta
degi og eins og það er skelfilegt að
þurfa að fylgja þér til grafar, þá er
aðeins gleði sem situr eftir í hugs-
unum mínum um þig, frábæran
dreng.
Þú varst að sjálfsögðu stolt for-
eldra þinna og það var mér mikill
heiður að vera skírnarvottur þinn á
sínum tíma. Enda var það þannig að
ég var eins og grár köttur heima hjá
þér og þreyttist aldrei á leiknum og
fjörinu í þér. Ég minnist þess þegar
ég kom í heimsóknir á kvöldin og þú
varst farinn að sofa, að ég bara varð
að fá að kíkja aðeins á þig, sem varð
oft til þess að þú glaðvaknaðir, við
mismikla hrifningu á heimilinu.
Árin liðu og þú stækkaðir og dafn-
aðir eins og best verður á kosið. Við
fórum í ófáar sumarbústaðaferðirn-
ar saman, þar sem alltaf var mikið
fjör. Þegar Ísak Árni bættist svo í
hópinn árið 2004, þá minnkaði ekki
stuðið. Þú, Rafnar Örn og hann vor-
uð eins og bræður þegar við dvöld-
umst saman, enda líkir allir í útliti og
geði. Það var líka ekki skrýtið að
Ísak Árni hændist að þér, þú varst
alltaf svo ótrúlega góður við hann og
það var ekki einleikið hvað þú leyfðir
honum að hnoðast á þér, á stundum
svo mikið að Rafnari var hætt að
standa á sama. Þau eru líka óteljandi
hlátursköstin sem hann tók yfir
uppátækjunum í þér og það er ljóst
að þín verður mikið saknað á þeim
bænum. Þú gladdir okkur fullorðna
fólkið líka stöðugt með miklu hug-
myndaflugi og minnist ég sérstak-
lega njósnamyndavélarinnar í gilinu
og herþyrlunnar sem var að fylgjast
með okkur á sínum tíma.
Þó að mikið hafi verið talað um
fimleika- og fótboltahæfileika þína,
þá varstu afar efnilegur á fleiri svið-
um. Þú varst mikill pælari og gerðir
ekkert nema það væri úthugsað,
enda fékkstu snemma áhuga á skák
og öðrum hugleikjum. Ekki má held-
ur gleyma golfinu, því þó þú værir
ungur að árum, þá fórstu stundum
golfhringi með mér og pabba þínum,
sem hristum höfuðið ótt og títt yfir
því hversu langt og vel svona gutti
gæti slegið.
Hvíldu í friði, elsku vinur, þín
verður sárt saknað, en þú munt alltaf
lifa í hjörtum okkar.
Jóhann, Margrét og Ísak Árni.
Mig langar að minnast Jakobs
Arnar, nemanda míns í Súlum í Sala-
skóla, í fáeinum orðum. Jakob var at-
hugull og spurull drengur, áhuga-
samur um flest það sem við tókum
okkur fyrir hendur í skólanum og af-
skaplega hugmyndaríkur. Hann
hafði einstaklega klingjandi fallegan
og smitandi hlátur og átti auðvelt
með að hrífa aðra með sér í kátínu yf-
ir einhverju sem honum fannst fynd-
ið. Jakob hafði mikinn áhuga á
íþróttum og var mjög virkur og vel á
sig kominn, tók þátt í mótum og
íþróttaæfingum af gleði og sam-
viskusemi og mætti alltaf hress og
tilbúinn í slaginn. Hann átti góða vini
innan bekkjarins og hafði sérstakt
yndi af að semja fjörmiklar og
skemmtilegar sögur með vinum sín-
um – sögur þar sem allt gat gerst og
ekkert var ómögulegt í heiminum.
Það er mikið áfall fyrir bekkjar-
systkini Jakobs að missa hann svo
skyndilega og hjörtu okkar allra eru
full sorgar og samúðar með fjöl-
skyldu hans. Mörg innileg samúðar-
kort hafa verið skrifuð til fjölskyldu
Jakobs og óhætt er að segja að hug-
ur bekkjarfélaganna sé hjá Jakobi
og þeim góðu minningum sem þeir
eiga um hann. Tvær bekkjarsystur
Jakobs sömdu fallegt ljóð, Við hitt-
umst aftur, í minningu hans og ég
fékk leyfi þeirra til að láta það fylgja
hér með:
Á köldum vetrarnóttum
daginn eftir jarðarför,
minningarnar streyma inn
og ég brest í grát.
Þú ert þá farinn, farinn frá mér.
Það er rigning úti og
ég heyri dropana drjúpa á mig.
Stend úti, allt er kyrrlátt,
og ég hugsa um þig,
þú ert þá farinn, farinn frá mér.
Ég veit að þú ert þarna uppi,
þú ert hjá guði.
Þú ert glaður og frjáls,
þú lítur niður, ég lít upp, við hugsum það
sama.
Við hittumst, hittumst aftur.
(Harpa Þöll og Líney Ragna.)
Mig langar að ljúka þessum orð-
um mínum með því að vitna í Jakob
sjálfan, í lokaorð sögu sem hann
samdi í vetur og endaði nokkuð bratt
og skyndilega, líkt og lífshlaup hans
sjálfs. Lokaorð sögunnar voru: „Og
svona enda bara sumar sögur“. Í
þessum orðum Jakobs felst mikill
sannleikur; sumar sögur enda bara
skyndilega, og skilja okkur eftir
ringluð og með spurningar sem við
fáum aldrei svör við.
Kæra fjölskylda Jakobs. Í hjört-
um okkar mun minningin um
skemmtilegan og samviskusaman
skólafélaga og nemanda lifa áfram.
Og eins og kom fram á mörgum sam-
úðarkortanna sem skólafélagarnir
skrifuðu: Við hugsum hlýtt til ykkar
og biðjum Guð að vaka yfir ykkur í
sorg ykkar.
Sigrún Björk Cortes,umsjón-
arkennari í Súlum, Salaskóla.
Hugur okkar allra í Íþróttafélag-
inu Gerplu var strax hjá Jakobi Erni
og fjölskyldu hans þegar skyndileg
veikindi hans komu í ljós á æfingu.
Áfallið var mikið fyrir fjölskyldu,
vini og félaga sem og okkur öll í
Gerplu. Það er í svona aðstæðum
sem við finnum fyrir vanmætti okk-
ar. Í íþróttasalnum sem var fullur af
lífi stóðum við skyndilega öll frammi
fyrir alvöru lífsins.
Á sama tíma og fjölskylda Jakobs
Arnar var með honum á Landspít-
alanum hugsuðum við til hans og
báðum fyrir honum með því að boða
félaga hans í hópnum, foreldra
þeirra, sem og aðra félagsmenn í
Gerplu á fundi þar sem séra Guð-
mundur Karl Brynjarsson hjálpaði
okkur að hugsa fallega til hans.
Bænir okkar voru og eru hjá Jakobi
Erni.
Okkur er ofarlega í huga góð
frammistaða Jakobs Arnar á vett-
vangi fimleikanna og sá kraftur sem
í honum bjó. Dæmi um góða frammi-
stöðu hans eru nýleg verðlaun á bik-
armóti FSÍ í febrúar og góð frammi-
staða á innanfélagsmóti í janúar þar
sem hann fékk gullverðlaun fyrir
sína hæstu einkunn á bogahesti, sem
af mörgum hefur verið talinn erf-
iðasta áhaldið. Framtíð hans var
björt í fimleikunum enda einstaklega
hraustur og sterkur strákur sem
hafði jákvæð áhrif á okkur öll.
Við erum viss um að innan okkar
raða munu bjartar og góðar minn-
ingar lifa um þátttöku hans í starf-
semi félagsins. Við viljum votta fjöl-
skyldu Jakobs Arnar okkar
innilegustu samúð.
Blessuð sé minning hans.
Fyrir hönd stjórnar Íþróttafélags-
ins Gerplu.
Jón Finnbogason.
Kveðja frá Salaskóla
Jakob Örn. Þessi atorkumikli
strákur var ekki bara kappsfullur
knattspyrnumaður og fimleikamað-
ur. Hann var líka áhugasamur skóla-
drengur, síleitandi að meiri visku og
þekkingu og stundum heimspekileg-
ur. Svo var hann líka svo góður félagi
og vinur.
Við söknum Jakobs Arnar sem svo
skyndilega var hrifinn frá okkur. Við
erum þögul, hugsanir leita á og
spurningar kvikna. Af hverju? Það
er auðvitað fátt um svör. En við er-
um þakklát fyrir þann tíma sem við
fengum með honum. Eftir lifir falleg
minning um einstakan dreng og góð-
an félaga.
Við í Salaskóla sendum foreldrum
Jakobs Arnar, bróður og ættingjum
okkar dýpstu samúðarkveðjur. Megi
Guð gefa þeim styrk á þessum erfiðu
tímum.
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 19. MARS 2008 35
✝ Ástríður Ólafs-dóttir fæddist í
Reykjavík 20. apríl
1920. Hún lést á
Droplaugarstöðum
14. mars síðastlið-
inn. Foreldarar
hennar voru Ólafur
Ágúst Gíslason, stór-
kaupmaður í
Reykjavík, f. 19.
ágúst 1888, d. 21.
febrúar 1971, og
Ágústa Áróra Þor-
steinsdóttir, hús-
freyja í Reykjavík, f.
6. ágúst 1884, dáin 13. mars 1953.
Systkini Ástríðar eru: 1) Ragnheið-
ur Margrét, f. 13. apríl 1915, d. 19.
Birna. 2) Þorsteinn, f. 15.6. 1951,
maki Guðrún Þóra Halldórsdóttir,
f. 24.11. 1947. Synir þeirra eru
Halldór Már og Þorsteinn Jóhann.
Seinni maður Ástríðar var Þórð-
ur Ingimundur Þórðarson, f. 14.
ágúst 1918 d, 2. apríl 1998. Þau
slitu samvistum. Dóttir þeirra er
Ágústa Áróra, f. 6.9. 1960, giftist
Leo van Beek, þau slitu samvistum.
Börn þeirra eru: Frank og Ellen
Ásta.
Ástríður bjó alla tíð í Reykjavík,
á Sólvallagötu 8, með foreldrum og
systkinum og síðar á sama stað með
fyrri eiginmanni og sonum þeirra.
Síðar flutti Ásríður á Fornhaga 15,
og bjó þar til ársins 2003. Síðustu
árum ævinnar eyddi Ástríður í
Foldabæ og á Droplaugarstöðum.
Ástríður verður jarðsungin frá
Dómkirkjunni í dag og hefst at-
höfnin klukkan 15.
febrúar 1999, 2) Þor-
steinn, f. 19. sept-
ember 1916, d. 27.
desember 1962, 3)
Gísli, f. 20. júlí 1918,
d. 17. mars 1984, og
4) Ólafur Ágúst, f. 11.
febrúar 1922.
Fyrri maður
Ástríðar var Þor-
steinn Jónsson, f. 20.
júlí 1920, d. 3. desem-
ber 1999. Þau slitu
samvistum. Börn
þeirra eru: 1) Gísli, f.
19.12. 1945, maki
Hjördís Henrysdóttir, f. 9.2. 1946.
Börn þeirra eru Ólafur Ágúst,
Henrietta Guðrún, Ástríður og
Mig langar til að minnast
tengdamóður minnar í nokkrum
orðum og þakka henni samfylgdina
á þessum rúmlega 40 árum sem við
höfum gengið götuna saman. Hún
Ásta var með eindæmum skapgóð
kona, ég bara man ekki til þess að
hún hafi nokkurn tímann skipt
skapi, hún var alltaf létt og kát og
það þrátt fyrir að það hafi á stund-
um blásið á móti. En hún Ásta var
ekki að bera erfiðleika sína á torg.
Ég held að það hafi mótað hana og
hjálpað að hafa komið frá ástríku
heimili og skipti fólkið hennar hana
öllu máli. Er það við hæfi og okkur
mikil ánægja að hún fái nú að hvíla
hjá foreldrum sínum og fjölskyldu í
gamla kirkjugarðinum.
Ásta var heimavinnandi húsmóðir
þegar hún ól upp börnin sín en fór
að vinna á prjónastofunni Iðunni á
Seltjarnarnesi þegar Ágústa var á
fermingaraldri og vann þar fram að
sjötugu. Hún keypti sér hjól á
miðjum aldri og fór iðulega hjólandi
í vinnuna. Hjólreiðar og göngutúrar
voru hennar líf og yndi. Hún hafði,
sem ung stúlka hjólað um allar
sveitir með vinkonum sínum og létu
þær sig ekki muna um að fara hjól-
andi upp að Álafossi úr Vesturbæn-
um til að synda. Ég gæti trúað því
að margir eldri borgarar úr Vest-
urbænum myndu eftir henni
tengdamóður minni, gangandi eða
hjólandi, beinni í baki og alltaf bar
hún höfuðið hátt. Ásta var dugleg
að heimsækja okkur í Breiðholtið,
sérstaklega eftir að hún hætti
vinnu og fór allar sínar leiðir í
strætó, hún kunni á allar leiðir. En
bestu minningar mínar um Ástu
eru tengdar tónum og tónlist. Hún
sitjandi við píanóið, við að sinna
okkar inni eða úti. Hún spilaði mest
létt klassíska tónlist og hefði sómt
sér vel sem píanisti hvar sem er.
Þessum hæfileikum hélt hún allt til
enda ævinnar og við undruðumst
oft, þegar minnið var svo til farið
að ef gömlu nóturnar voru með þá
gat hún sest og spilað eins og ekk-
ert væri og jafnvel af fingrum fram.
Þetta voru góðar stundir og minn-
ingarnar margar um skemmtilegar
stundir sem engan skugga bar á.
Mér er ofarlega í huga skemmti-
ferð til London sem við fórum sam-
an tvær fyrir um 30 árum. Þar
tengdumst við nánum böndum og
skemmtum okkur frábærlega vel
saman. Ásta á mikinn þátt í uppeldi
okkar barna. Til hennar var alltaf
hægt að leita með pössun. Eina
vandamálið var að erfiðlega gekk
að ná börnunum heim aftur, þau
vildu ekki fara. Iðulega hafði Óli
falið sig í kjallaranum eða inni í
skáp þegar heim átti að halda. Fjöl-
skyldan skipti hana öllu máli. Minn-
ingin um hana verður ávallt í hjarta
okkar, hrein og falleg og full af tón-
um. Hafi hún þökk fyrir allt. Bless-
uð sé minning hennar.
Hjördís Henrysdóttir.
Með nokkrum fábrotnum orðum
langar okkur að minnast elskulegr-
ar föðurmóður okkar, Ástríðar
Ólafsdóttur, sem hefur kvatt þenn-
an heim og okkur að sinni eftir
skyndileg veikindi. Eftir eigum við
minningarnar um þessa yndislegu
konu, ömmuna sem við elskuðum
og dáðum. Ömmuna sem átti svo
ótakmarkaða ást og hlýju fyrir lítil
ömmubörn og stór. Glettna og glað-
væra með orðatiltæki eða tvö á tak-
teinum. Ljóshærð og litfríð og fór
aldrei nokkurn tíma úr húsi án þess
að setja á sig varalit og auðvitað á
hælum. Amma var dama fram í
fingurgóma og hún vissi líka ná-
kvæmlega hvað heillar litlar dömur
og leyfði okkur því að valsa að vild
um skápana sína, skartgripaskrín
og snyrtidót. Fornhaginn var eins
og ævintýraheimur og sóttum við
systkinin það ákaft að fara til
ömmu og vildum helst ekki fara
heim aftur.
Að vera sendur í pössun hjá
ömmu var eins og að fá boð í náttfa-
tapartí, eins og að fá að sofa hjá
bestu vinkonu sinni. Hún hafði lag á
að taka á móti krílunum sínum með
kostum og kynjum, reiða fram
veisluborð eða te og kruðerí. Svo
settist hún við píanóið og spilaði fyrir
okkur. Ef það vorum bara við þá
spilaði hún stuðlög og við hoppuðum
og dönsuðum hringinn um stofuna
þangað til við veltumst um í hlát-
urkasti.
Hún var sannkölluð Reykjavík-
urmær, fædd hér og bjó alla sína
tíð en þó samt svo mikill heims-
borgari og talaði reiprennandi er-
lendar tungur. En Reykjavík var
hennar torfa, hún fór út um allan
bæ, gangandi, á hjóli eða í strætó,
heimsótti fjölskyldu og vini og rölti
Laugaveginn upp og niður og út og
suður. Það voru himinlifandi ömmu-
börn sem hoppuðu upp og hrópuðu:
amma Ásta er að koma, þegar hún
birtist óvænt í gegnum hliðið í
Vesturberginu. Hún drakk teið sitt
og spjallaði við mömmu og pabba
og knúsaði okkur og kyssti. Iðulega
settist hún svo við píanóið og spil-
aði fyrir okkur. Það var alltaf tón-
list í kringum ömmu sem gat enn
spilað gömlu stuðlögin fram undir
það síðasta.
Síðar þegar við svo fluttumst að
heiman voru þær margar og kær-
komnar heimsóknirnar þegar
amma birtist, alltaf óvænt því hún
vildi ekki að það væri verið að hafa
fyrir sér. Þá var heldur betur
skrafað og hlegið fram á nótt.
„Tíminn líður trúðu mér“ var eft-
irlætisfrasinn hennar ömmu. Nú er
hennar tími hér og nú liðinn og
okkur efst í huga hjartans þakkir
fyrir að hafa auðgað okkur með
sinni yndislegu nærveru, glaðværð,
hógværð og ómældri ást. Vertu
sæl, elsku amma.
Ofarlega í huga okkar í dag er
einnig þakklæti í garð starfsfólks
Droplaugarstaða þar sem amma
dvaldi nú síðast. Sú virðing og hlýja
sem þær yndislegu konur, sem þar
önnuðust ömmu, sýna í störfum sín-
um er óviðjafnanleg.
Henrietta, Ásta og Birna.
Elsku amma. Mínar fyrstu minn-
ingar tengjast margar þér. Stund-
irnar með þér voru mér dýrmætari
en allt. Allar heimsóknirnar þínar
þegar þú passaðir upp á og dekr-
aðir við okkur systkinin.
Það var svo gott að hafa þig og
að vera hjá þér, ég hef aldrei
kynnst jafn góðhjartaðri og hlýrri
manneskju eins og þér. Þú gafst
mér svo ótal margt, ég vona að ég
hafi gert hið sama fyrir þig.
Það er ótrúlegt hve margir litlir
hlutir um þig snerta hjartað mitt,
bara það að finna ilminn þinn tekur
mig til baka til þeirra daga þegar
við stunduðum morgunleikfimi eða
lágum saman uppi í rúmi eða þegar
þú sast í stól við hliðina á rúminu
mínu í fallega bleika náttsloppnum
og söngst íslenskar vögguvísur fyr-
ir mig.
Eða þann dag þegar þú kysstir
mig á kinnina og vinkaðir mér bless
er þú labbaðir í gegnum tollinn með
tár í augunum, þó ég hafi ekki verið
eldri en fimm ára, þá man ég skýrt
eftir þessu augnabliki og hvernig
mér leið þá. Mér leið eins og mér
líður núna, amma er farin í gegnum
tollinn, ég mun sakna hennar og
hún mín, en innst inni veit ég að
hún er þar sem henni líður vel og
hún er á góðum stað núna og vakir
yfir okkur öllum.
Í staðinn fyrir að príla upp í skáp
til að lykta af bleika náttsloppnum
hennar ömmu til að minnast góðu
stundanna með henni líkt og ég
gerði á þeim tíma, þá syng ég fyrir
hana vögguvísuna okkar eins og
hún gerði alltaf fyrir mig þegar
hugur minn var þungur.
Sofðu, unga ástin mín,
- úti regnið grætur.
Mamma geymir gullin þín,
gamla leggi og völuskrín.
Við skulum ekki vaka um dimmar nætur.
Það er margt sem myrkrið veit,
- minn er hugur þungur.
Oft ég svarta sandinn leit
svíða grænan engireit.
Í jöklinum hljóða dauðadjúpar sprungur.
Sofðu lengi, sofðu rótt,
seint mun bezt að vakna.
Mæðan kenna mun þér fljótt,
meðan hallar degi skjótt,
að mennirnir elska, missa, gráta og
sakna.
(Jóhann Sigurjónsson.)
Elsku amma, sofðu lengi, sofðu
rótt.
Þín
Ellen Ásta.
Elsku amma mín.
Ég mun alltaf minnast þín sem
mjög bjartsýnnar persónu og þú
horfðir ávallt jákvæðum augum á
hlutina. Þegar þú brostir til mín
þínu fallega brosi daginn inn og út,
þá leið mér alltaf vel að innan. Þú
varst alltaf svo hraust og orkumikil,
alltaf á ferðinni; hlaupandi með
þvottinn upp og niður og strætó-
ferðirnar voru óteljandi. Mínar
helstu og tilfinningaríkustu minn-
ingar um þig eru þegar ég átti
heima í Hollandi og vissi af þér
uppi á háa lofti sofandi. Ég skreið
alltaf undir sæng hjá þér og þá leið
mér yndislega. Ísboxin sem við
borðuðum, spilin sem við spiluðum,
pönnukökurnar sem við bökuðum.
Allar þessar óteljandi og skýru
hlýju minningar um þig, ástkæru
ömmu mína, munu ávallt vera of-
arlega í huga mínum. Ég er svo
þakklátur fyrir að hafa átt þig sem
ömmu. Þú varst mér alltaf svo góð.
Allt við þig var æðislegt.
En núna ertu farin á góðan stað
og brosir þínu fallega brosi áfram.
Hvíl þú í friði, amma mín.
Frank van Beek.
Ástríður Ólafsdóttir
 Fleiri minningargreinar um
Ástríði Ólafsdóttur bíða birtingar og
munu birtast í blaðinu næstu daga.