Morgunblaðið - 07.08.2008, Blaðsíða 25

MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 7. ÁGÚST 2008 25
✝ Símon Sig-urjónsson var
fæddur í Reykjavík
4. ágúst 1930. Hann
lést á Grensásdeild
LSH 30. júlí sl.
Símon var sonur
hjónanna Sigurjóns
Símonarsonar bréf-
bera, síðar verka-
manns, og Hólm-
fríðar
Halldórsdóttur,
konu hans. Símon
var 5 í röðinni af sex
systkinum, elst er
Guðrún Kristín f. 7.9. 1920 og lifir
hún bróður sinn, einnig lifir Jórunn
Anna f. 18.7. 1934 bróður sinn, látin
eru Hallborg f. 7.12. 1921, Kristján
f. 7.4. 1925 og Sigurður f. 18.10.
1928
Símon kvæntist Rögnu Ester
Guðmundsdóttir 21.3. 1953 og rúm-
um mánuði seinna fæddist frum-
burðurinn Sigurjón, sem er fæddur
24.4. 1953, hann er í sambúð með
Höllu Björk Guðjónsdóttur og
Halla á 3 uppkomna syni. Yngri
sonurinn, Guðmundur, er fæddur
19.11. 1955, sambýliskona hans er
Kristjana E. Guðbjartsdóttir,
barnabörnin eru 2, en þau á Guð-
mundur með fyrrverandi eig-
inkonu sinni, Magneu Guðmunds-
dóttur, þau eru Símon Ragnar og
Ester Ágústa Guðmundarbörn og
barnabarnabörnin
eru 2.
Símon og Ragna
Ester bjuggu í Álf-
heimum 30 í Reykja-
vík frá 1959 til 2004
og fluttu þá í íbúð að
Norðurbrú 2 í Garða-
bæ, þar sem þau
undu hag sínum
mjög vel, en Ragna
Ester lifir mann sinn.
Hann hóf nám í
framreiðslu á Hótel
Borg árið 1946
Lauk sveinsprófi í
iðninni 4. apríl árið 1949, starfaði á
Hótel Valhöll á Þingvöllum, sama
sumar, við framreiðslu undir stjórn
Sigurðar B. Gröndal hótelstjóra,
var síðan framreiðslumaður og síð-
ar yfirframreiðslumaður á flagg-
skipi Íslenska flotans, farþegaskip-
inu Gullfossi, frá komu þess 10. des.
1950 til síðsumars 1954, en 6. nóv-
ember 1954, þegar veitingahúsið
Naust opnaði, hóf hann störf þar og
starfaði óslitið til 1985, er hann lét
af störfum af heilsufarsástæðum. Á
þessum 31 árum í Naustinu fékk
hann nafngiftina „Símon í Naust-
inu“. Árið 1987 gerðist hann starfs-
maður Alþingi og var þingvörður
þar fram að starfslokum
Útförin fer fram frá Vídal-
ínskirkju í Garðabæ í dag og hefst
athöfnin kl. 13.
Það er nótt í sálu minni, faðir minn
og lærimeistari er horfinn á braut þar
sem að hann hvílir í ljósi og yl. Pabbi
minn, það er margs að minnast á
svona stundu sem þessari og margar
minningar rifjast upp. Alltaf leit ég
upp til þín og oftast fór ég eftir ráðum
þínum.
Það var stoltur sonur sem stóð þér
við hlið vorið 1972 þegar ég hóf nám í
framreiðslu undir leiðsögn þinni og
mér fannst ég heppnasti og stoltasti
nemi í faginu að eiga þig að föður og
lærimeistara. Margt brölluðum við
saman og margar voru uppákomurn-
ar hjá okkur feðgunum í Naustinu,
besta vinnustað sem ég hef unnið á,
einingin og samheldnin meðal starfs-
fólks var stórkostleg og þar áttir þú
þinn stóra þátt eins og svo oft í störf-
um þínum að félagsmálum.
Þú varst dellukarl fram í fingur-
góma og þegar við fórum í golf í fyrsta
og eina skiptið saman, þá kláruðum
við 9 holurnar og settumst svo inn í
golfskálann og fengum okkur kaffi og
kleinur. Ég man eftir því þegar þú
sagðir við mig, Mummi minn þetta
get ég ekki, golfið er svo skemmtileg
íþrótt að ég verð alla daga allan dag-
inn í þessu og ekki vil ég vanrækja
móður þína. Þar með var þínum golf
ferli lokið. En þegar þú tókst þér eitt-
hvað fyrir hendur þá gerðir þú það af
þvílíku kappi að annað eins hefur ekki
sést, Stærsta vindlamerkja-, frí-
merkja- og smáaurasafn á Íslandi og
þó víða væri leitað áttir þú. Það eru
svo margar minningar sem gott er að
eiga í hjarta mínu um okkur saman og
ég geymi þær til æviloka pabbi minn.
Þegar þú veiktist 1985 kom í ljós þinn
sterki lífsvilji og elja þín og ekki sé
minnst á kraftinn og orkuna sem hún
mamma býr yfir með að hjálpa þér að
ná fyrri styrk og lífi og alltaf var og er
hún til taks fyrir okkur.
Pabbi minn þakka þér fyrir allt og
allt, þú varst og ert goðsögnin mín.
Mamma mín megi guð gefa þér styrk,
vaka yfir þér og vernda þig ævilangt.
Ég elska ykkur bæði.
Ykkar sonur,
Guðmundur Símonarson
(Mummi.)
Elsku besti afi, langafi og vinur.
Morguninn þegar pabbi hringdi og
sagði að þú værir farinn var mér svo
óraunverulegur. Það er erfitt að
hugsa til þess að við eigum ekki eftir
að hittast og eiga fleiri góðar stundir
saman. Það er gaman að hugsa til
allra góðu stundanna sem við áttum
saman, frá því ég fæddist, helst man
ég þá eftir skemmtilegu hljóðunum
sem þú gerðir fyrir mig þegar ég var
pínulítill snáði, öllum sundferðunum
sem ég fór með ykkur ömmu, brosi
þínu þegar við fórum í vélsleðaferðina
upp á Langjökul fyrir nokkrum árum
síðan, Öllum hlátrinum sem við áttum
saman og tímanum sem þú hefur
hjálpað mér í gengnum súrt og sætt.
Það var yndisleg að koma með Ísa-
bellu litlu til þín nokkurra daga gamla
og sjá hversu ánægður þú varst og
stoltur að fá að sjá hana og tala við
hana. Ég trúi bara ekki enn þá að þú
sért farinn. Veikindi þín undanfarna
mánuði tóku mikið á mig og Örnu, og
ég veit þér líður betur á nýja staðnum
og að hún Halldóra langamma tekur
vel á móti þér. Amma er búin að vera
rosalega sterk og við munum passa
hana með öllu okkar hjarta. Ég heyrði
af því að þjónustan á barnum í himna-
ríki hafi stóraukist og að það sé komið
nýtt nafn á hann. Elsku besti afi. Við
kveðjum þig með miklum söknuði og
þökkum þér fyrir allt sem þú gerðir
fyrir okkur. Amma þú ert alltaf í
hjarta okkar og vertu áfram sterk.
Þín,
Símon, Arna Rún
og Ísabella Rún.
Elsku besti afi, langafi og besti vin-
ur. Ég trúi því ekki enn þá að þú sért
farinn og komir aldrei aftur. Það er
svo sárt að hugsa til þess að við fáum
ekki að hlæja saman aftur. En ég veit
þó, eftir veikindi þín síðustu mánuði,
ertu kominn á betri stað. Þegar ég
hugsa um öll árin sem að við höfum
átt saman, get ég ekki annað en verið
glöð í hjarta mér og þakklát fyrir allt
sem þú gerðir fyrir okkur, kenndir
okkur og einnig fyrir alla gleðina sem
þú færðir okkur í lífinu. Þú varst án
efa besti afi, langafi og vinur sem að
nokkur hefði getað hugsað sér.
Elsku afi, ég man líka þegar ég
gisti hjá þér og ömmu í Álfheimum þá
brölluðum við heilmargt saman, en
það sem stóð mest upp úr var sunnu-
dagaskólinn, þegar við fórum í fínustu
sparifötin sem við áttum og löbbuðum
í Langholtskirkju. Mér finnst eins og
þetta hafi verið í gær en svo er víst
ekki. Það eru svo margar minningar
sem að koma upp í huga mér er ég sit
hér, á afmælisdegi þínum, og hugsa
um allt sem hefur drifið á daga okkar.
Aldrei mun ég gleyma hve stoltur þú
varst af langafastrákunum þínum og
þeir ekki minna stoltir af þér. Ekki
voru ófáar stundirnar sem að þið
hlóguð saman þegar við heimsóttum
ykkur í garðabæ. Það er nú ekki svo
langt síðan þið Jón félagarnir fóruð í
bíó og lífsgleðin skein úr augum þér
þegar þið komuð til baka, það gladdi
okkur mjög. Við munum passa ömmu
fyrir þig, eins vel og við getum. Þegar
við fengum fregnir af andláti þínu tók
það mjög á mig og sagði Bjartur
Snær þá við mig: „Mamma, þetta er
allt í lagi við hittum langafa aftur
seinna uppi á himninum,“ og því trúi
ég.
Við kveðjum þig með miklum sökn-
uði.
Þínir vinir,
Ester Ágústa, Jón Gunnar,
Bjartur Snær og Magni Fannar.
Þegar undirritaður hóf nám í fram-
reiðslu við veitingahúsið Naust árið
1956, var Símon einn af þeim meist-
urum sem þar störfuðu. Fljótt varð
mér ljóst að þar var á ferð mikill fag-
maður og góður vinnufélagi, enda
gamansemin aldrei langt undan. Sím-
on hafði unun af sínu starfi sem bar-
þjónn og var til að mynda einn af
hvatamönnum að stofnun Barþjóna-
klúbbs Íslands og varð jafnframt
fyrstur til að gegna þar formannshlut-
verki og sem slíkur fékk hann Kurt
Sörensen formann danskra barþjóna
til að koma að stofnun klúbbsins.
Fyrir utan þjónastarfið átti Símon
ýmis áhugamál og þar á meðal var
ástríða fyrir gríðarstóru vindla-
merkjasafni sem hann átti og hugsaði
um af alúð. Samstarf okkar Símonar á
Naustinu stóð í 24 ár, en vináttan ent-
ist til dauðadags og er ég þakklátur
fyrir þann stutta tíma sem við áttum
saman nýverið á endurhæfingarstöð-
inni við Grensás, þar sem hann eyddi
síðustu ævidögunum. Við hjónin send-
um Ester, Sigurjóni, Guðmundi og
barnabörnum okkar innilegustu sam-
úðarkveðjur.
Viðar Ottesen,
Jóna Guðjónsdóttir.
Þær sorglegu fréttir bárust okkur
að morgni miðvikudags 30. júlí að
Símon vinur okkar og félagi hefði lát-
ist um nóttina, en alltaf verður manni
bilt við að fá svona fréttir.
Ég og kona mín heimsóttum Símon
í hverri viku upp á Grensás og spjöll-
uðum við saman um allt mögulegt, þó
sérstaklega um þá daga þegar við vor-
um að umdirbúa stofnun Barþjóna-
klúbb Íslands, en svo viku seinna þeg-
ar við ætluðum í heimsókn þá segir
Ester konan hans að hann hafi fengið
slag og verið fluttur upp á Borgarspít-
ala eftir áfall sem hann hafi fengið um
nóttina. Þar sem mér fannst hann
hafa að vera að hressast þá komu
þessar fréttir okkur alveg að óvörum.
Við Símon hittumst fyrst í Naustinu
til að ræða stofnun Barþjónaklúbbs
Íslands ásamt nokkrum félögum. Var
undirbúningsnefnd stofnuð og var þar
sjálfkjörinn Símon Sigurjónsson og
hafði hann allan veg og vanda af vænt-
anlegri stofnun barþjónasamtaka á
Íslandi. Síðar að loknum störfum und-
irbúningsnefndar var hafist handa við
stofnun Samtaka íslenskra barþjóna
en það hét klúbburinn í upphafi, en
síðar var því breytt í Barþjónaklúbb
Íslands, skammstafað BCI. Stofn-
fundur var 29. maí 1963 og fengum við
okkur til aðstoðar forseta Alþjóða-
samtaka
barþjóna, Kurt Sörensen, sem var
okkur mjög hjálplegur við stofnun
klúbbsins. Í stjórn klúbbsins var að
sjálfsögðu kjörinn formaður Símon
Sigurjónsson og undirritaður varafor-
maður. Þar fór Símon hamförum í
störfum fyrir klúbbinn vítt og breitt
um heiminn með samskipti landa á
milli. Það varð allt að vera óaðfinn-
anlegt sem Símon gerði fyrir klúbbinn
og þegar bréfaskriftir fóru fram á
milli landa og það oftast á ensku þá
sagði Símon: Dalli, þú ferð yfir bréfin
því þú ert svo góður í ensku, eða það
hélt hann allavega. Allt varð að vera
pottþétt við ferðuðumst mikið saman
á mót og fundi og var Símon hrókur
alls fagnaðar, kátur og gamansamur
og hafði hann gaman af bröndurum og
sagði marga góða en var heldur lengi
að segja þá þar sem hann hló manna
mest sjálfur á meðan hann sagði hin-
um frá. Hafði hann sérstaklega gam-
an af að segja frá einum góðum. Eitt
sinn vorum við tveir saman á Ítalíu,
nánar tiltekið í Torino. Þegar við vor-
um að kveðja konurnar okkar þá sagði
Símon við mína konu: „Hafðu engar
áhyggjur, ég skal passa Dalla.“ Úti í
Torino vorum við í veislu um kvöldið
og urðum viðskila. Ég fór upp á hótel
án Símonar svo hittumst við morgun-
inn eftir í morgunmat. Segir Símon þá
við mig: Hvar varstu í nótt? Þú komst
ekki á hótelið. Víst kom ég á hótelið.
Nei, það getur ekki verið ég sat fyrir
utan dyrnar hjá þér í alla nótt. Hvaða
dyr? spyr ég. Nú á herberginu þínu
númer 205. Ha, hvað segirðu, Símon?
Ég er á hebergi 105. Þá hló Símon
dátt og kom gamansemin upp hjá
honum og hann sagði: „Dalli, gerðu
mér þetta aldrei aftur.“ Þessa sögu
hafði hann gaman af að segja aftur og
aftur oghló dátt í hvert sinn.
Kæri Símon, það er svo margt sem
kemur upp í huga manns og margs að
minnast, kæri vinur. Það ræðum við
um síðar. Guð blessi þig og þína fjöl-
skyldu.
Þinn félagi,
Daníel Stefánsson.
Þegar Símon Sigurjónsson er
kvaddur kemur upp í hugann fagmað-
ur og heiðursmaður sem lifir í minn-
ingunni. Kynni okkar af Símoni hefj-
ast í Barþjónaklúbbi Íslands. Fram
að þeim tíma þekktum við eingöngu
orðspor hans. Símon var að mestu
hættur afskiptum af daglegri starf-
semi Barþjónaklúbbsins þegar við
gengum í hann og orðinn heiðurs-
félagi. Hann hefur ritað nákvæma
grein um aðdraganda að stofnun Bar-
þjónaklúbbs Íslands, fyrstu kokkteil-
keppni sem haldin var hérlendis og
þátttöku fyrstu íslensku barþjónanna
í alþjóðamóti. Þessa grein Símonar
má nálgast á heimasíðu Barþjóna-
klúbbsins, www.bar.is.
Árið 2000 tekur Margrét Gunnars-
dóttir við sem forseti Barþjóna-
klúbbsins, og sá er einnig ritar þessa
grein verður meðstjórnandi, kynnt-
umst við þá Símoni fyrir alvöru. Nú
var forseti klúbbsins kona í fyrsta
skipti og Símon reiðubúinn þegar til
hans var leitað og var Margréti til
halds og trausts. Það var aðdáunar-
vert hvað hann var duglegur að mæta
við hin ýmsu tækifæri þrátt fyrir áföll
og þá fötlun er af þeim hlaust. Þar
naut hann stuðnings og hjálpar eig-
inkonunnar og viljum við í Barþjóna-
klúbbnum þakka Ester sérstaklega
fyrir hennar þátt í að gera þetta
mögulegt og hún er verðugur stað-
gengill hans meðan hún treystir sér
til að mæta.
Á samnorrænu þingi barþjóna
sýndi Símon hversu mikill heimsmað-
ur hann var. Honum var að sjálfsögðu
boðið til lokahófsins ásamt öðrum
heiðursfélögum þar sem hann óvænt
kveður sér hljóðs, röltir á sínum
hraða í ræðustól og ávarpar samkom-
una á „sinni skandínavísku“. Það var
ekki að sökum að spyrja, ræðan hlaut
slíkan hljómgrunn að allir viðstaddir
risu úr sætum og klöppuðu fyrir okk-
ar manni. Þarna fór uppistandari
kvöldsins.
Símon var framsýnn fagmaður sem
dæma má bæði af verkum hans og
þeim fagbókum sem hann safnaði á
ferðum sínum erlendis. Þar má sjá
bækur um vínfræði léttvín, sterk vín
og kokkteila, efni sem var ekki farið
að kenna hér á landi fyrr en mörgum
árum seinna vegna þess að á Íslandi
var lítil vínmenning. Símon miðlaði
vel sinni þekkingu og kom síðar safni
sínu fyrir þar sem fagmenn nútíðar
og framtíðar geta notið góðs af því í
bókasafni
Menntaskólans í Kópavogi þar sem
Hótel- og matvælaskólinn er til húsa.
Þar sómir safnið sér vel undir nafni
Símonar Sigurjónssonar.
Við sem þetta ritum vitum að allir
meðlimir Barþjónaklúbbsins fyrr og
nú taka undir þegar við þökkum Sím-
oni fyrir allt sem hann hefur lagt af
mörkum. Hann var einn þeirra sem
lögðu grundvöllinn að góðum fé-
lagsskap með fagmennsku að mark-
miði og með því að koma fagfólki á
framfæri hérlendis sem erlendis.
Heillaóskir bárust frá honum per-
sónulega þegar góður árangur náðist
á heimsmeistaramóti barþjóna í Vín-
arborg 1993 og það var honum
áhyggjuefni að sjá fækkun faglærðra
framreiðslumanna og þá um leið
fækkun í Barþjónaklúbbnum, með
puttann á púlsinum til síðasta dags.
Farðu í friði og Guð blessi þig, kæri
vinur og félagi.
Ester og fjölskyldu sendum við
hugheilar samúðarkveðjur.
F.h. Barþjónaklúbbs Íslands,
Margét Gunnarsdóttir,
Bárður Guðlaugsson.
Vinurinn – fjölskylduvinurinn Sím-
on – hefur lokið sinni jarðvist.
Kynni Símonar og þess, sem hér
„stýrir penna“ hófust í fyrstu ferð m/s
Gullfoss Reykjavík-Leith-Kaup-
mannahöfn-Leith-Reykjavík sumarið
1950, en þar um borð var Símon þjónn
en undirritaður farþegi, ásamt
hringtrúlofaðri unnustu og því óheim-
ilt samkvæmt siðaregum að deila
skipsklefa. Man ekki betur en vinur-
inn Símon hafi verið leiður yfir
ströngum reglum og haft meiri af-
skipti af okkur en öðrum sem varð
upphaf ævarandi vináttu.
Marga góða kosti átti vinurinn
Símon. Frásagnargáfa var einn af
þeim. Ró og kímni voru honum í eðli
borin. Sögurnar af tíkinni Fífí, sem
komst löglega um borð í Gullfoss,
þegar siglt var Bordeaux-Casa-
blanca-Bordeaux voru ofarlega á
óskalista barna okkar hjóna, sem öll
dáðu og nutu samvistar við okkar
góða heimilisvin – Símon.
Að vera hlustandi var eitt af aðals-
merkjum vinarins, sem fleiri en und-
irritaður nutu.
Líkamlegt áfall sem hann varð fyr-
ir leiddi til þess að hann þurfti að ævi-
starfið, þjónsstarfið, sem hann var
þekktur fyrir jafnt innanlands sem
utan, á hilluna.
Erfitt var að finna nýtt starf sem
hentaði en að lokum bauðst starf sem
illa hafði gengið að manna. Þá kom
einbeitni vinarins í ljós er hann beit á
jaxlinn og sagði við sjálfan sig: „Ég
skal.“ Þessi þrjóska hans varð svo til
þess, að honum bauðst að verða
starfsmaður Alþingis. Naut hann
þess, meðan starfsaldur leyfði.
Mörg og strembin urðu átök til að
venjast fjölþættu breyttu líkamlegu
ástandi.
Erfiður var sálarlegur róður þegar
hann þurfti að nota síma og varð – því
miður – oftar en ekki fyrir neikvæðri
athugasemd viðmælanda vegna þess
hve blæstur hann varð á máli og lík-
amlegt ástand misskilið.
Ekki eru þeir margir, Íslending-
arnir, komnir yfir miðjan aldur sem
ekki hafa heyrt nafnið: Símon í
Naustinu, enda hljómar það svo und-
ur ljúft.
Ester, kona Símonar, hefur af að-
dáun aðstoðað bónda sinn hin síðari
ár, svo hann kæmist í ferðir, innan-
lands og ekki síður utan. Þeir sem til
þekkja vita að mörg eru ljónin á vegi
bæklaðs ferðalangs.
Við hjónin sem og börn og fjöl-
skyldur biðjum hinn æðsta að halda
verndarhendi yfir eftirlifandi eigin-
konu Símonar – Ester – sem og son-
um og fjölskyldum þeirra og þökkum
okkar góða vini, Símoni, rúmlega
hálfrar aldar ómetanlega samfylgd.
Snæbjörn Ásgeirsson
og Guðrún Jónsdóttir.
Símon Sigurjónsson
SENDUM
MYNDALISTA