Morgunblaðið - 07.08.2008, Blaðsíða 27

MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 7. ÁGÚST 2008 27
✝ Magnús Karls-son fæddur í
Reykjavík 14. nóv-
ember 1931. Hann
lézt á
Landspítalanum í
Fossvogi 27. júlí síð-
astliðinn.
Foreldrar hans
voru Sigurveig
Magnúsdóttir, f.
8.11. 1888, d. 11.3.
1969, frá Gróubæ,
Eyrarbakka, og
Karl Þorbergur
Þorvaldsson, tré-
smíðameistari, f. 18.8. 1895, d.
25.7. 1982, frá Heiðakoti í Hrauns-
hverfi, Eyrarbakka. Systkini
Magnúsar eru Ásdís, f. 5.3. 1919, d.
11.10. 1940, Þórhildur Ragna f. 9.4.
1920, Karlotta, f. 15.8. 1921, d.
8.12. 1987, Magnea Gróa, f. 5.7.
1923, Guðlaug, f. 13.7. 1924, d. 2.4.
1975, Óskar f. 16. október 1925, d.
19.3. 1926, og Þorvaldur Óskar f.
25.1. 1930.
Magnús kvæntist 8.11. 1975
Báru Vilborgu Guðmannsdóttur, f.
15.2. 1939, Hróbjartssonar, vél-
stjóra, frá Austurkoti við Odd-
geirshóla, Hraungerðishreppi, og
k.h. Þorgerðar Sig-
urgeirsdóttur frá Ísa-
firði. Sonur Magnúsar
og Báru er Guðmann
Sigurgeir, f. 27.12.
1975, rafiðnfræð-
ingur hjá Nýherja.
Magnús stundaði
ýmiss konar störf á
unga aldri, var bif-
reiðastjóri hjá Guð-
mundi Jónassyni í há-
lendisferðum á
sumrin, en hóf nám í
húsasmíði hjá föður
sínum og starfaði eft-
ir það við trésmíði.
Síðar gekk hann til liðs við þá
„Kerlingafjallabændur“ og sá um
smíði skíðaskólans og dvalarhús-
anna, Nýpanna. Um mörg sumur
var hann ráðsmaður í Kerl-
ingafjöllum. Hann hannaði og
byggði rafstöð fyrir skólann í Ás-
garðsá skammt frá skólanum til
mikillar hagræðingar fyrir rekst-
urinn.
Magnús hefur átt við alvarleg
veikindi að stríða mörg undanfarin
ár .
Útför hans verður gerð frá Dóm-
kirkjunni í dag kl. 15.
Fyrstu kynni mín af Magnúsi
frænda voru veturinn 1935 þegar
ég kom í heimsókn til Íslands frá
Danmörku. Þá var haldið upp á
þriðja afmælisdaginn minn heima
hjá þeim í Bergstaðastræti 61. Þar
voru stóru systurnar, Ásdís, Þór-
hildur, Karlotta, Magnea Gróa
(Stella) og Guðlaug, allar tilbúnar
til að gera sitt ýtrasta fyrir litla
frænda, sem aldrei fyrr hafði komið
til Íslands. Svo voru litlu bræðurnir
tveir, Valdi og Maggi, en þeir voru
báðir eldri en ég. Auk pabba þeirra
og mömmu voru þar líka afi og
amma, sem höfðu fengið lítinn bú-
stað á loftinu, og þar fékk ég að
sofa hjá ömmu.
Þegar við komum alkomin til Ís-
lands þremur árum síðar var svo
ánægjulegt að koma í heimsókn til
frændfólksins, sem ég þegar hafði
kynnst. Við vorum náskyld en ég
varð að læra að hér á landi er sjald-
an talað um „fætter“ eða „kusine“.
Hér ná frændur og frænkur oft út í
fleiri ættliði. Þannig eru Íslending-
ar. En frændfólkið tók vel á móti
Baunanum, sem þau reyndu að
kenna íslensku. Ég get víst þakkað
Magnúsi og systkinum hans að mér
gekk ekki verr með að læra ís-
lensku málfræðina í skólanum.
Í Bessó (Bergstaðastrætinu) vor-
um við Maggi yngstir en við vorum
oft þrír saman að smíða mannvirki
eða farartæki úr mekkanói eða
bræða og mála tindáta, sem börð-
ust eins og hermennirnir annars
staðar í heiminum á þessum árum.
Bræðurnir héldu áfram að smíða,
en í tré, eins og pabbi þeirra.
Minnstu systkinin verða stund-
um að tjá sig með eigin vopnum til
þess að standa sig gagnvart stórum
systrum, sem reyna að hjálpa og
stjórna. Maggi kunni að segja
marga skrítluna, og hann notaði
þokkalega smástríðni. Þegar stóra
systir fór fram á að vera kölluð
réttu nafni, komst Maggi ekki hjá
því að stríða henni með því að þver-
neita að fylgja óskum hennar. En
hún var samt uppáhaldssystirin
hans.
Ég hrökklaðist úr landi aftur, og
margt breyttist meðal frænda, og
það tók tíma að kynnast á ný þegar
ég loks kom heim aftur. Ég hélt að
Maggi myndi vera einhleypur en
svo frétti ég að hann hefði kynnst
Báru og þau áttu indælan son og ég
sá hann veita pabba sínum hjálp og
umhyggju þegar hann átti bágt
með súrefnið.
Tækin frammi sýndu að ekki var
allt í lagi og hjúkrunarkonurnar
komu hlaupandi inn í herbergið
hans.
– Ég vil fá að tala, sagði Magnús
frændi. Og ég vildi líka svo gjarnan
tala við hann. Orðin urðu ekki
mörg, en hér var þó það samband,
sem táknar líf og vináttu. Ég ótt-
aðist að hann yrði of lengi án súr-
efnis og hugsaði að ég myndi koma
bráðum aftur og þá gætum við tal-
að meira.
Nú hvíla orðin í minni okkar og
megi þau varðveitast í hugum okk-
ar. Megi Guð varðveita sérstaklega
ykkur Báru og Guðmann og öll hin
sem syrgja.
Jóhann M. Þorvaldsson.
Kæri frændi.
Mig langar til að kveðja þig með
nokkrum fátæklegum orðum.
Mamma hringdi á sunnudagsmorg-
unninn 27. júlí til að láta okkur vita
að þú værir búinn að kveðja þenn-
an heim.
Það kom okkur ekki mikið á
óvart eftir löng veikindi, en það er
samt alltaf erfitt að sætta sig við
það. Þú varst alltaf „frændinn“ þó
ég ætti þá fleiri. Þú varst yngsta
barn ömmu og afa og bjóst hjá
þeim á Bestó, þú varst heimagang-
ur á Hjarðarhaganum á meðan þú
varst laus og liðugur og var alltaf
líf og fjör þegar þú komst í heim-
sókn, það var gantast og hlegið og
slegist í góðu. Þú stríddir mér þeg-
ar ég komst á unglingsárin en varst
samt sem áður einn af mínum bestu
vinum. Ég var nokkuð baldin sem
unglingur, en þú tókst til þinna
ráða þegar ég ætlaði að gera ein-
hverja vitleysu, þú lést mig t.d. fara
að vinna í Kerlingarfjöllum eitt
sumar sem varð alveg ógleyman-
legt. Mikið af skemmtilegu fólki, líf
og fjör alla daga. Þú varst alltaf til í
að taka þátt í alls konar sprelli og
vitleysu og reiddist ekki þó það
bitnaði á þér. Þetta sumar breytti
miklu fyrir mig og get ég aldrei
þakkað þér nóg fyrir það.
Mig minnir að það hafi verið
haustið eftir þetta, þá var ég stödd
í Fjöllunum og þú komst með dömu
með þér, þetta var í fyrsta skipti
sem ég hafði séð þig með konu,
þetta var hún Bára. Mér leist strax
vel á þessa konu, enda frábær í alla
staði. Þið giftuð ykkur og byrjuð
ykkar búskap á Bestó. Guðmann
fæddist rúmu ári á eftir Snorra
yngri syni mínum og hafa þeir allt-
af haldið sambandi og þykir mér
mjög vænt um það. Guðmann fædd-
ist það seint að hann fékk ekki að
kynnast ömmu og afa, enda held ég
að Bára hafi alla tíð litið á mömmu
sem nokkurs konar tengdamömmu
enda var hún elst ykkar systkin-
anna.
Þegar við Halldór keyptum okk-
ar fyrstu íbúð reyndust þið okkur
sem bestu foreldrar, veittuð okkur
góð ráð og hjálpuðuð okkur eins og
þið best gátuð og fyrir það erum
við mjög þakklát.
Eins og gengur og gerist þá varð
sambandið heldur minna á seinni
árum. Þegar Ásdís frænka var í
heimsókn árið 2005 komuð þið loks-
ins í heimsókn á Hamarsteiginn og
þó að þú værir orðinn mikill sjúk-
lingur áttum við ógleymanlega
kvöldstund, rétt eins og í gamla
daga.
Ég veit að Bára hlakkaði til að
hætta að vinna og geta eytt tím-
anum í yndislega sumarbústaðnum
sem þið voruð búin að byggja ykk-
ur, það varð nú eitthvað minna um
það vegna veikinda þinna. Bára og
Guðmann hafa staðið eins og klett-
ar við hlið þér í veikindum þínum.
Ég, Halldór, Þorsteinn, Snorri og
fjölskyldur vottum Báru og Guð-
manni okkar innilegustu samúð.
Guðbjörg.
Magnús var yngstur af sjö börn-
um foreldra sinna, Sigurveigar
Magnúsdóttur og Karls Þorvalds-
sonar trésmiðs á Bergstaðastræti
61 í Reykjavík. Þetta var samheldin
fjölskylda undir traustri forsjá föð-
urins og naut einstakrar umhyggju
móðurinnar. Magnús átti góða
bernsku og æsku í hópi systkina
sinna og jafnaldra í hverfinu. Þegar
leið á unglingsárin ákvað hann að
læra húsasmíði eins og faðir hans
og eldri bróðir. Hann varð eins og
þeir, snjall fagmaður, dugmikill og
útsjónarsamur. Í tómstundum
beindist hugur hans snemma að
ferðalögum og útivist á fjöllum.
Hann fór víða um óbyggðir og lítt
kannaðar slóðir, gjarnan með görp-
um á borð við Guðmund fjallabíl-
stjóra Jónasson og félaga í Jökla-
rannsóknarfélaginu. Þá var hann í
hópi hugsjónamannanna sem
byggðu upp skíðaskólann í Kerling-
arfjöllum. Ég minnist Magnúsar á
ungkarlsárum sínum þegar þessi
glæsilegi knái piltur birtist í klæð-
skerasaumuðum fötum úr dýrasta
efni með hatt og staf. Magnús var
jafnan glaður í bragði og með
spaugsyrði á vör. Hann var hjálp-
samur og vinsæll.
Þegar árin liðu varð Magnús
þekktur samræðusnillingur. Hvar
sem hann kom á mannamót safn-
aðist um hann fólk. Hann var haf-
sjór af skemmtisögum og skrítlum
og var ætíð glatt á hjalla í kringum
hann. Það liðu mörg ár hjá Magn-
úsi konulausum í frelsi óbyggð-
anna, en loks kom þar að hann varð
ástfanginn og það var gagnkvæmt.
Þau Bára Guðmannsdóttir og
Magnús náðu vel saman enda
áhugamál þeirra svipuð, t.d. höfðu
bæði áhuga á náttúru landsins. Í
meðbyr og mótbyr hafa þau hjón
síðan gengið götuna líf hans á enda.
Þau hjón hófu búskap á Bergstaða-
stræti 61, en keyptu síðan íbúð að
Mímisvegi 8. Þeim varð eins barns
auðið, efnilegs sonar sem reynst
hefur foreldrunum sönn guðsgjöf.
Eðli mála samkvæmt hlutu þau
hjón að koma sér upp sælureit í
sveit. Og völdu þá stað undir Hest-
fjalli við Hvítá og nefndu sumarbú-
staðinn Þey. Það var jafn indælt að
heimsækja þau þangað og á Mím-
isveginn, gestrisnin með eindæm-
um og alltaf var maður vafinn ein-
lægri góðvild og umhyggju. Slíkar
minningar orna okkur á degi sem
þessum. Síðari vinnuár sín í húsa-
smíði gerðist Magnús m.a. sérfræð-
ingur í slípun og viðhaldi á park-
etgólfum. Það var áður en farið var
að nota rykgrímur. Þetta mun,
ásamt tóbaksreykingum, hafa vald-
ið lungnaþembu sem ágerðist eftir
því sem árin liðu. Magnús veiktist
heiftarlega, dvaldi m.a. oftar en
einu sinni á Reykjalundi. Þar
kynntist hann fólki með sama sjúk-
dóm og stofnaði ásamt þeim Félag
lungnasjúklinga og var Magnús
kosinn í fyrstu stjórn þess. Sjúk-
dómurinn elnaði og Magnús varð
loks bundinn súrefnisgjöf allan sól-
arhringinn. Þessi barátta er búin
að vera langvinn og erfið og allan
tímann hefur Bára stutt hann með
einstökum dugnaði og fórnfýsi.
Sama er að segja um Guðmann son
þeirra. Nú er þessu stríði lokið og
Magnús fengið hvíldina. Við Þór-
hildur vottum Báru og Guðmanni
dýpstu samúð okkar.
Þorsteinn Sigurðsson.
Við kynntumst í vorferð Jökla-
rannsóknafélagsins 1959. Mér leist
ekki sem best á þennan náunga í
fyrstu, hann hló hátt og var kjaftfor
og skrollaði. Ég komst fljótt að því,
að hann var bráðskemmtilegur
gæðadrengur. Urðum við góðir
kunningjar og miklir vinir þegar
tímar liðu og áttum eftir að starfa
mikið saman um ævina. Fyrst við
Skíðaskólann í Kerlingarfjöllum,
þar sem Magnús var bæði bygg-
ingameistari og ráðsmaður í nokk-
ur sumur, og seinna við Íþróttahús
Háskóla Íslands, þar sem hann var
umsjónarmaður síðustu starfsár
sín. Leysti hann öll störf vel af
hendi, var harðduglegur og ósér-
hlífinn, laginn og útsjónarsamur.
Hann var vinsæll vegna mannkosta
sinna, var glaðvær og einstaklega
orðheppinn, hispurslaus og heiðar-
legur. Var hann alltaf tilbúinn að
slá á létta strengi og naskur við að
sjá spaugilegu hlið málanna, ekki
síst ef það sneri að honum sjálfum.
Var mikið hlegið á fundi okkar
Fannborgarmanna, þegar Magnús
svarar í símann og við heyrum að
hann segir. „Ha, Valdimar, nei, ég
er ekki Valdimar.“ Og svo eftir smá
þögn. „Hvað, skrollar hann þá
líka“? Mætti segja margar
skemmtilegar sögur af honum með
hnyttnum tilsvörum og glaðbeittri
gamansemi, en það er því miður
ekki pláss fyrir slíkt í stuttri minn-
ingargrein. Hann var sannarlega
gleðigjafi og gerði lífið léttara og
skemmtilegra hvar sem hann fór.
Ég er viss um, að hann kemur
Sankti Pétri í gott skap, þegar
hann gengur inn um „Gullna hlið-
ið“.
Magnús var lengi einhleypur, en
það breyttist einn góðan veðurdag,
þegar hann fékk senda föngulega
ráðskonu í Kerlingarfjöllin, þar
sem hann hafði verið skilinn eftir
ásamt öðrum smið til þess að ljúka
ákveðnu verkefni. Varð úr því hið
besta hjónaband og hefur Bára séð
um hann Magga sinn allar götur
síðan. Og eins og í ævintýrinu eign-
uðust þau prinsinn Guðmann, sem
færði þeim mikla hamingju.
Magnús barðist í mörg ár hetju-
legri baráttu við erfiðan sjúkdóm
sem nú hefur lagt hann að velli.
Þann sjúkdómskross bar hann af
undraverðu æðruleysi, kvartaði
aldrei, gafst aldrei upp. Hann naut
aðdáunarverðrar umhyggju Báru
og Guðmanns, sem fylgdu honum
við hvert fótmál og gerðu honum
lífið bærilegra. Í örmum þeirra
kvaddi hann þennan heim umvafinn
hlýju og kærleika.
Við Kristín kveðjum kæran vin
með söknuði og vottum Guðmanni
og Báru dýpstu samúð.
Valdimar Örnólfsson.
Vinur minn og nágranni, Magnús
Karlsson, er látinn. Við mæðgur
höfum átt Magnús sem nágranna í
18 ár og hefur aldrei borið skugga
á þau kynni. Magnús var einstakur
maður með afar hlýja nærveru.
Maður, sem gleymist engum sem
honum kynntist. Lundin var létt,
hláturinn hvellur og húmorinn sér-
stakur. Af svip hans stafaði hlýjum
þokka, hann var ljúfur maður.
Trygglyndi og umhyggja voru
honum í blóð borin og fórum við
mæðgur ekki varhluta af þeim góðu
kostum hans. Magnús og Bára hafa
reynst okkur ómetanlegir vinir.
Þau voru samhent hjón sem báru
virðingu hvort fyrir öðru. Við sökn-
um nú góðra stunda þar sem
gáskafull gleðin ríkti og Magnús
naut sín. Í minningunni finnst okk-
ur stríðnisglampinn aldrei vera
langt undan. Það var skemmtilegt
að hlusta á hnitmiðaðar og stuttar
frásagnir hans um menn og málefni
enda var hann góður sögumaður.
Það var lærdómsríkt að vera
vitni að því hvernig Magnús tók
erfiðu hlutskipti sínu að búa við
heilsubrest um nokkurra ára skeið.
Lundin var áfram létt og frásagn-
argleðin dofnaði ekki. Bára ann-
aðist eiginmann sinn af einstakri
natni og hjartahlýju.
Ég votta Báru og Guðmanni ein-
læga samúð og vona að birtan frá
góðum minningum megi lýsa þeim
á sorgarstund.
Ragnhildur Hjaltadóttir.
Magnús Karlsson
✝
Elskuleg frænka okkar,
SIGRÍÐUR SIGURÐARDÓTTIR,
Hringbraut 50,
áður Lindargötu 57,
Reykjavík,
lést þriðjudaginn 29. júlí á dvalar- og
hjúkrunarheimilinu Grund.
Útförin hefur farið fram í kyrrþey að ósk hinnar
látnu.
Blessuð sé minning hennar.
Margrét Sigvaldadóttir
og aðstandendur.
✝
Þökkum sýnda samúð og vináttu við andlát og
útför móður okkar og tengdamóður,
INGIBJARGAR HALLDÓRU JÓELSDÓTTUR.
Fyrir hönd fjölskyldna okkar,
Valgeir Ástráðsson, Emilía B. Möller,
Sigurður Ástráðsson, Guðný Bjarnadóttir,
Herdís Ástráðsdóttir, Þorvaldur Sigurðsson.
✝
KRISTRÚN MAGNÚSDÓTTIR,
hjúkrunarheimilinu Sunnuhlíð,
áður til heimilis í
Kjarrhólma 22,
Kópavogi,
lést að morgni þriðjudagsins 5. ágúst.
Kristrún verður jarðsungin frá Kópavogskirkju,
mánudaginn 1. ágúst kl. 13.00.
Magnús Jónsson, Rut Áse Tesdal,
Höskuldur Pétur Jónsson, Theodóra Óladóttir,
Níels Steinar Jónsson, Anna María Clausen,
barnabörn og barnabarnabörn.