Morgunblaðið - 17.08.2008, Blaðsíða 36

36 SUNNUDAGUR 17. ÁGÚST 2008 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Steinn HermannSigurðsson
fæddist í Reykjavík
9. september 1946.
Hann lést á Líkn-
ardeild Landsspít-
alans í Kópavogi 31.
júlí síðastliðinn.
Foreldrar hans
voru sr. Sigurður
Einarsson og Hanna
Karlsdóttir. Systk-
ini Steins samfeðra
voru: Áslaug, Gunn-
vör Braga, Sig-
urður Örn og Hjör-
dís.
Steinn kvæntist Maríu Guð-
björnsdóttur, þau skildu. Börn
þeirra eru: 1) Sigurður Einar, f.
1965, í sambúð með Soffíu Sig-
rúnu Gunnlaugsdóttur, f. 1974.
Börn þeirra eru Fjóla María og
Viktor Kolbeinn. Frá fyrra hjóna-
bandi Auði Sif og Stein Hermann.
2) Hanna, f. 1973, sonur hennar
er Pétur Guðbjörn.
Steinn átti einnig Þráin, f.
1969, í sambúð með Eyþóru
Geirsdóttur. Börn þeirra eru
Rakel Eva og Kristín Lea.
Seinni kona Steins var Guðný
V. Gunnarsdóttir. Hún á Einar
Gunnar, í sambúð
með Ingunni Svölu
Leifsdóttur. Þau
eiga Ísak Loga. Frá
fyrra sambandi
Andra. Steinn og
Guðný skildu.
Steinn lauk hefð-
bundnu grunn-
skólanámi og fór í
Iðnskólann á Sel-
fossi og lærði þar
bifreiðasmíði. Að
námi loknu starfaði
hann hjá Kaup-
félagi Árnesinga
ásamt sjómennsku. Árið 1968 hóf
hann leigubílaakstur og vorið
1970 fór hann að aka rútu fyrir
Guðmund Jónasson. Veturinn
1976 flytur hann á Selfoss, þá
hafði hann í félagi við aðra keypt
Sérleyfisbíla Selfoss sem síðar
urðu SBS hf. Þar starfaði hann
sem framkvæmdastjóri til ársins
1997. Um þriggja ára skeið starf-
aði hann fyrir Kaupfélag Árnes-
inga sem umboðsmaður Sam-
vinnutrygginga. Árið 1997 flytur
Steinn til Reykjavíkur og hefur
leigubílaakstur að nýju á BSR og
starfaði við það til dauðadags.
Útför Steins fór fram í kyrrþey.
Ekki grunaði mig að svo stutt væri
í að ég myndi þurfa að setja niður
minningarorð um pabba. Alla tíð var
hann sá sem ég treysti á bæði í blíðu
og stríðu. Á stundum sem þessum
koma upp ótal minningar. Það er búin
að vera undarleg tilfinning þessa síð-
ustu daga hvað þessar minningar
koma oft upp og eru bæði sterkar og
góðar. Samband okkar var alltaf gott
og áttum við margar góðar stundir
saman. En eitt einkenndi þessa sam-
veru, það er að við unnum mikið sam-
an, meira og minna í 20 ár. Þegar ég
varð tvítugur fór ég að vinna við að
keyra rútu og var pabbi þá minn yf-
irmaður, gekk það samstarf vel, en
það er ekki sjálfgefið þegar feðgar
vinna mikið saman. Fyrir um 10 árum
snerist dæmið við. Ég skipti um
starfsvettvang og í kjölfarið fór pabbi
að vinna mikið fyrir mig, bæði á sín-
um leigubíl eða á rútu. Það samstarf
gekk líka afbragðsvel. Ég sagði
stundum við hann að nú væri komið
að skuldadögunum, ég hefði gert allt
fyrir hann og hann væri núna í mínum
sporum. Ekki þurfti ég að hafa
áhyggjur af því að hann stæði sig
ekki. Skilaði öllu sínu vel og gott bet-
ur.
Snyrtimennskan og reglusemin var
með ólíkindum, sér í lagi varðandi bíl-
inn. Stundum þótti manni nóg um og
eru til brandarar í fjölskyldunni í
þessa veru. Má þar nefna að barna-
börnunum þótti það merkilegt hvað
afi þeirra þurfti oft að þvo og þurrka.
Oft byrjuðu heimsóknir til okkar á því
að það var verið að þurrka bílinn fyrir
utan. Svo voru sérstök þvottastígvél í
bílnum og hárbursti til að greiða sér
eftir þvott. Þrátt fyrir reglusemi af
þessu tagi var nú óregla líka í hans lífi.
Áfengið var dyggur húsbóndi hjá
honum og tók oft mikinn toll í hans
lífi. Barátta hans við Bakkus var oft
hörð og óvægin. Margir lögðu hönd á
plóg við að aðstoða hann í þessari bar-
áttu. En þrátt fyrir allt töpuðust mörg
stríðin og alltaf var það jafnsárt að sjá
hvað baráttan var vonlítil. Síðasta
barátta hans var á öðrum vettvangi,
þá hafði annar óvæginn sjúkdómur
tekið sér bólfestu hjá honum. Eins og
fyrr tapaði hann því stríði eftir stutta
en snarpa baráttu. Það var undravert
að fylgjast með því hvað hann tók
þessu samt með mikilli ró og virtist
undir þetta búinn. Því var ekki fyrir
að fara hjá mér, höggið var mikið og á
ég eftir að sakna þín, elsku pabbi
minn. Ég ætla að kveðja þig eins þú
kvaddir mig gjarnan eftir nær dagleg
samtöl okkar, „megi Guð vera með
þér.“
Þinn sonur,
Sigurður E. Steinsson.
Það blés ekki byrlega við fyrstu
kynni okkar Steins. Í farmiðasölunni
á BSÍ um verslunarmannahelgina 8́7
stóðum við stelpurnar í afgreiðslunni
og afgreiddum unga farþega sem
flestir voru á leið á Laugarvatn eða í
Húsafell. Eftir að fregnir bárust af
því að fullt væri orðið á tjaldstæðun-
um á Laugarvatni vísaði ég samvisku-
samlega öllum á að kaupa frekar far
með Sæmundi í Húsafell. Að stuttum
tíma liðnum birtist Steinn í farmið-
asölunni kafrjóður af reiði með Win-
stoninn rjúkandi í munnvikinu og
fékk ég vel útilátinn pistil um þetta
mjög svo illa til fundna sjálfsákvörð-
unartökuvald mitt. Ég reis öndverð
gegn þessari árás, svaraði fullum
hálsi og við áttum þarna okkar fyrsta
orðaskak – og ekki það síðasta. Þarna
kynntist ég fyrst þeim eiginleika
Steins að geta stokkið upp á nef sér
fyrirvaralaust. Öðrum ekki síður ein-
kennandi eiginleika kynntist ég svo
daginn eftir þegar hann einstaklega
ljúfur á manninn bað mig afsökunar á
atvikinu daginn áður.
Ári síðar var hann orðinn tengda-
faðir minn, fyrsta barnabarnið á leið-
inni og allt vildi hann fyrir okkur
gera. Hann kom með á fasteignasöl-
una þegar skrifað var undir kaupin á
fyrstu íbúðinni, opnaði fyrir mér bíl-
hurðina, hífði mig kasólétta út og
leiddi upp tröppurnar því það var
mikil hálka. Umhyggjan söm við sig
þá sem endranær. Á þessum árum fór
smám saman að síga harðar á ógæfu-
hliðina í baráttu Steins við Bakkus.
Stundum gat það gerst seinni árin að
afmælis- og jólagjafir væru seint á
ferðinni en einhvern veginn gerði það
ekkert til því þegar þær komu fylgdu
þeim alltaf svo hlý og falleg orð sem
voru skrifuð af ósvikinni einlægni og
umhyggju. Börn kunna líka lagið á því
sem marga fullorðna brestur – að sjá
og skilja að alkóhólistinn er ekki bara
alkóhólisti heldur fyrst og fremst
manneskja eins og við öll erum, og
sem slík auðvitað breysk.
Steinn var einstaklega góður mað-
ur og vildi öllum svo vel þótt hann
væri sjálfum sér oft ekki góður. Við
áttum gott samtal stuttu áður en hann
lést þar sem við ræddum um þau gildi
sem mestu skipta í lífinu. Þar vorum
við hjartanlega sammála um að þegar
komið væri að leiðarlokum skiptu
peningar og veraldlegar vegtyllur
engu máli heldur það veganesti sem
við höfum gefið börnunum okkar. Þar
fannst Steini að hann hefði getað gert
miklu betur. Mér fannst hann þarna
vanmeta þann góða arf sem hann
hafði gefið þeim öllum. Víst voru fjar-
verur miklar auk þess sem drykkjan
tók á köflum allt of stóran toll. En
hann hafði hjarta úr gulli og var sá
traustasti í hverri raun og það vissi og
fann allt hans fólk. Beri börn og
barnabörn gæfu til að feta í þau fót-
spor er það ómetanlegur arfur.
Þegar leiðir okkar Sigga skildi fyrir
mörgum árum breytti það engu um
ræktarsemi Steins gagnvart mér.
Áfram kom hann reglulega í heim-
sókn, sýndi lífi mínu og líðan einlægan
áhuga, samgladdist og samhryggðist
eftir því hvernig vindar blésu. Mér
finnst vel við hæfi að kveðja góðan
dreng með sömu orðum og hann
kvaddi ávallt með: Guð veri með þér.
Áslaug Björt Guðmundardóttir.
Það er skrítið að setjast niður og
leita að réttu orðunum í minningar-
grein um afa Stein. Okkar fyrstu
minningar um hann eru síðan við
bjuggum á Selfossi og hann kom í
heimsókn á laugardagsmorgnum með
pening fyrir blandi í poka. Hann var
líka einn af fáum gestum sem vildu
alltaf mikinn sykur í kaffið og skipti
svo yfir í gervisykur fyrir nokkrum
árum sem hann hafði meðferðis í boxi
þegar hann kom í heimsókn. Við mun-
um líka eftir jólaboðunum, fyrst í Þór-
istúninu þar sem var spennandi dóta-
skúffa í eldhúsinu og seinna í
Reykjavík. Afi borðaði alltaf manna
mest og dottaði svo eftir matinn.
Afi Steinn átti alltaf fallega bíla og
var mikill snyrtipinni með þá. Við
minnumst ótal ferða þar sem var
stoppað við hvert tækifæri til að þrífa
bílinn. Hann hafði þann vana að líta
alltaf yfir bílinn áður en hann gekk frá
honum og strauk þá yfir rúður eða
spegla ef þörf var á.
Afi var alltaf svo góður og um-
hyggjusamur. Öll símtöl, jólakort og
afmæliskort voru öðruvísi en önnur,
þau voru svo hlý og full af fallegum
orðum. Nú viljum við kveðja afa á
sama hátt og hann kvaddi okkur allt-
af. Guð veri með þér, elsku afi.
Auður Sif og Steinn Hermann.
Steinn Hermann Sigurðsson er
örugglega öllum eftirminnilegur sem
honum kynntust.
Ég var 18 ára gömul þegar ég sótti
um vinnu hjá honum í Árnesti á Sel-
fossi, en á þessum tíma var hann
framkvæmdastjóri Sérleyfisbíla Sel-
foss, sem einnig ráku Árnesti.
Hann réði mig til vinnu og ég fann
fljótt þegar ég fór að kynnast honum
að þarna var enginn venjulegur mað-
ur á ferðinni.
Hann var stjórnsamur, skemmti-
legur, skapmikill, stríðinn, snyrtileg-
ur, stundum smámunasamur en alltaf
sanngjarn og átti auðvelt með að
hrósa þegar honum fannst það eiga
við.
Þegar hann var að leggja mér lín-
urnar hvernig hann vildi að hlutirnir
ættu að vera, var meðal annars alveg
bannað að vera með tyggjó í vinnunni.
Rökin sem hann færði fyrir því voru
að það væri nú ekki mjög huggulegt
þegar verið væri að afgreiða pylsu þá
mundi maður missa tyggjóið í pylsu-
pottinn.
Mér fannst þetta ótrúlegt hug-
myndaflug og var að sjálfsögðu aldrei
með tyggjó í vinnunni því tilhugsunin
um að missa tyggjóið í pylsupottinn
var svakaleg! Við stelpurnar sem
unnum í sjoppunni vorum duglegar
að nýta okkur fríar ferðir til Reykja-
víkur með rútunum og sátum þá oft-
ast fremst við hliðina á bílstjóranum á
rauða kassanum og spjölluðum.
Eitt skiptið er Steinn að keyra frá
Reykjavík, ég sat á kassanum og við
erum að spjalla, þá gleymir hann að
beygja inn í Hveragerði. Hann var
rétt farinn fram hjá afleggjaranum
þegar hálf rútan hrópar: „Á ekki að
stoppa í Hveragerði?“ Steinn svarar
sallarólegur: „Jú, ég fer inn á næsta
afleggjara.“ Þetta sló hann ekkert út
af laginu og hann lét eins og hann hafi
alltaf ætlað að beygja þar inn.
Við rifjuðum oft upp þetta atvik og
mörg önnur skemmtileg þegar við
hittumst. Eftir að Steinn fór að búa
með Guðnýju vinkonu minni kom ég
oft á heimili þeirra bæði á Selfossi og
eftir að þau voru flutt til Reykjavíkur.
Steinn var einstaklega gestrisinn,
alltaf stutt í húmorinn og smá stríðni.
Hann var alltaf áhugasamur um mig
og mína, þó að hann virtist stundum
hrjúfur ytra þá var hann tilfinninga-
samur og næmur á fólk.
Steini var treyst fyrir margvísleg-
um trúnaðarstörfum og erfiðum verk-
efnum á lífsleiðinni sem hann leysti
vel, enda var hann afburðaklár og
fljótur að sjá lausn á málum.
Því miður var það svo að Bakkus
var fylgdarmaður hans um langan
tíma og markaði það djúp og erfið
spor á hans líf og ástvini hans.
Í sumar greindist hann með
krabbamein sem tók hann á skömm-
um tíma. Þegar ég hitti hann síðast
var mjög af honum dregið, hann var
samt sjálfum sér líkur, sló á létta
strengi og gerði svolítið grín að sjálf-
um sér og húmorinn var enn til stað-
ar.
Elsku Guðný og aðrir ástvinir
Steins megi minningin um það góða
og skemmtilega í fari hans verða öðru
yfirsterkara. Innilegar samúðar-
kveðjur til ykkar.
Anna Guðmundsdóttir.
Látinn er fyrir aldur fram góður
kunningi og gamall sveitungi, Steinn
Hermann Sigurðsson frá Holti undir
Eyjafjöllum. Steini, eins og hann var
oftast kallaður, var sonur þeirra heið-
urshjóna séra Sigurðar Einarssonar
og síðari konu hans, Hönnu Karls-
dóttur. Séra Sigurður var þjóðkunnur
útvarpsmaður, skáld, prestur og snill-
ingur í mælskulist. Frú Hanna var
tónlistarkennari, forystukona í söng-
starfi kirkjunnar, kvenskörungur.
Hjá henni lærði ég fyrst að spila eftir
nótum. Prestshjónin voru listamenn
og hugsjónafólk, langt á undan sinni
samtíð.
Haustið 1956 var stofnaður Tónlist-
arskóli Rangæinga sem enn starfar í
Hvolsvelli. Fyrsta veturinn sóttu
krakkar undan Fjöllum spilatíma þar,
meðal annars við Steini. Ekki lagði
hann þó tónlistina fyrir sig, en hafði
alltaf gaman af músík, einkum söng
við harmónikkuspil.
Snemma kom í ljós að Steini var
skapríkur drengur, viðkvæmur og til-
finninganæmur. Strax á barnsaldri
var hann mikill fyrir sér. Slík hegðun
er nú á dögum greind með lærðum
hugtökum þroskasálfræðinnar. Í
gamla daga dugði eitt orð: Óþægð.
Ég kynntist Steina fyrst er hann
gekk í Seljalandsskóla, þar kenndu
honum Sigmundur á Ásólfsskóla og
Sigurður faðir minn. Í Skógaskóla var
hann síðan 1959–1962. Þar hnýttust
vináttubönd sem dugðu ævina á enda,
einkum við krakka úr Hlíðinni og
Hvolhreppnum, stelpur og stráka. Í
þeim gamla vinahópi var Svanfríður
kona mín, milli þeirra hefur ætíð hald-
ist tryggur og góður kunningsskapur.
Ekki lagði Steini fyrir sig langskóla-
nám, hann fékk snemma áhuga á bíl-
um og vann alla sína starfsævi sem
bílstjóri, bæði á rútum og leigubílum.
Steini var vinmargur. Hann átti sér
fylgikonu lengst af ævinnar, háls-
mjóa, viðsjárverða og ísmeygilega.
Margur góður drengur hefur farið illa
af slíkum félagsskap, og svo var um
Steina.
Þegar sá gállinn hafði verið á hon-
um um hríð, kom oft fyrir að síminn
hringdi. Stundum kynnti hann sig
með nafni, stundum þó alls ekki. Af
hálkæringslegri röddinni þekkti mað-
ur drenginn og strax varð ljóst hvern-
ig í öllu lá. Og samtölin gátu orðið
nokkuð löng um ólíkustu efni.
Steini var margslunginn karakter,
gat verið nokkuð hrjúfur á yfirborð-
inu, en undir var viðkvæm sál. Góð-
hjartaður var hann og greiðvikinn.
Hann var höfðingi heim að sækja, það
fundum við best þegar hann og Guðný
kona hans buðu öllum skólasystkin-
unum frá Skógum til veglegrar veislu
heima hjá sér á Selfossi.
Nú ekur Steini ekki lengur um
vegi, götur eða stræti. Hér eftir ekur
hann á farkostum eilífðarinnar á leið
um móðuna miklu. Þegar vel lá á hon-
um var hann brandarakarl og sögu-
maður góður, hnyttinn og orðhepp-
inn, hálfgerð þjóðsagnapersóna. Ef
hann hefði heyrt sorgartal, er eins
víst að hann hefði snúið því upp í hálf-
kæringsskap og sagt eitthvað skond-
ið. Nú, á tímum orkukreppu og elds-
neytisokurs, hefði hann jafnvel getið
spurt með sínu glaðlega brosi: Skyldi
dropinn vera jafndýr hinum megin?
Steini er kvaddur með harm í
hjarta og þökk fyrir gamalt og gott.
Afkomendum og aðstandendum eru
sendar samúðarkveðjur.
Njáll Sigurðsson.
Steinn Hermann
Sigurðsson
✝
Faðir okkar, tengdafaðir, afi og langafi,
Bernódus Sigurðsson
frá Bólstað
lést á dvalar og hjúkrunarheimilinu
Grund miðvikudaginn 13 águst.
Jarðsett verður frá Hafnarfjarðarkirkju
fimmtudaginn 21. ágúst kl. 11.00.
Sigurður Hólm Bernódusson, Ólöf Hilmarsdóttir,
Jónína R. Bernódusdóttir, Ivan Nímó Pulic,
Guðrún Bernódusdóttir, Einar Bragi Bergsson,
Ingibjörg F. Bernódusdóttir, Valur Anderssen
barnabörn og barnabörnabörn.
✝
Elskuleg móðir okkar og tengdamóðir
JÓNÍNA HREFNA MAGNÚSDÓTTIR,
frá Kirkjulækjarkoti,
lést á Vífilsstöðum föstudaginn 15. ágúst.
Hildur Magnúsdóttir, Jóhann Birkir Steinsson,
Hjálmar Magnússon, Sigrún Björg Ingþórsdóttir,
Hans Guðni Magnússon, Auðbjörg Vordís Óskarsdóttir,
Ingigerður Magnúsdóttir, Sigurhans Wium Hansson,
Daníel Magnússon, Annkatrine Nilsson,
Benjamín Magnússon, Una Björg Gunnarsdóttir,
Erling Magnússon, Erla Kristín Birgisdóttir,
Hlynur Magnússon, Gerður Árnadóttir.
✝
Faðir minn, tengdafaðir og afi,
VILHJÁLMUR H. JÓNASSON,
lést þriðjudaginn 12. ágúst.
Sveinhildur Vilhjálmsdóttir, Einar Jónsson,
Þórunn og Valgerður Anna.