Morgunblaðið - 30.08.2008, Qupperneq 24

24 LAUGARDAGUR 30. ÁGÚST 2008 MORGUNBLAÐIÐ
Þ
etta var heiður og það var
gaman að vera hluti af Ís-
landi og gleðinni og trúnni
á að hægt sé að sigra það
sem virðist ómögulegt. Mér
líður mjög vel og sér-
staklega vegna þess að ég
deili þessari hamingju með
tuttugu öðrum,“ segir Ólafur Stefánsson, fyr-
irliði íslenska landsliðsins í handknattleik, um
veglegar móttökur sem liðið fékk eftir heim-
komuna frá Kína.
„Mér fannst magnað að horfa á strákana
taka við fálkaorðunni, sumir þeirra svo að
segja nýskriðnir úr egginu. Ég sá þá fagna
og gleðjast og fyllast stolti á þessari hátíð-
legu stund. Ég var í örlitlu föðurhlutverki því
ég er elstur. Það var dásamlegt að horfa á
vini sína öðlast þennan heiður.“
Leiðin að árangri
Hvernig meturðu þinn þátt í þessum sigri?
„Ég hef beint miklum hluta af orku minni
að þessari medalíu í hátt í sex ár. Fyrirliða-
hlutverkið hjálpaði mér til þess. Fyrir fjórum
árum var ég ekki í fyrirliðahlutverki, reyndi
bara að sinna handboltastarfi mínu sem best
og þess á milli hvíldi ég mig og las bækur og
sálfræðirit og naut þess. Svo mætti ég brjál-
aður í leikinn. Núna náði ég að sameina
þessa tvo heima.“
Hefurðu þá annað viðhorf til handboltans
nú en þegar þú varst að hefja ferilinn?
„Um tvítugt er maður einföld sál og gerir
það sem maður telur sig þurfa að gera og
mælir árangurinn í sigrum. En ef maður gef-
ur sér tíma til að lesa þá verða önnur gildi
mikilvæg og þá öðlast íþróttin mýkt. Núna
snýst handboltinn í mínum huga um að finna
jafnvægi í líkama og sál.“
En skiptir sigur ekki miklu máli?
„Það fer eftir því á hvaða forsendum hann
er. Ef það sem maður stefnir að er fyrir það
ytra, ef það kemur ekki innan frá og er ekki
hreint og tært, þá tapar það gildi sínu. Ef þú
segir við sjálfan þig: „Ég ætla að vinna me-
dalíu til að fara niður Laugaveginn í opnum
vagni svo allir geti dáðst að mér og til að ég
fái fríkort hjá hinum og þessum fyrirtækjum“
þá ertu að keppa á röngum forsendum. Og þá
nærðu líklega ekki árangri. Ég lít svo á að
leiðin að árangri sé þroskaleið.
Það sem ég dáðist svo að á þeim vikum
sem við vorum í þessari keppni var að enginn
varð samur á eftir, allir voru orðnir heldur
betri manneskjur þegar leikunum lauk. Á
hverjum degi vorum við í ákveðnum sál-
fræðipælingum, vorum að vinna með okkur
sjálfa sem einstaklinga og stefndum að
ákveðnu markmiði. Fyrir leiki horfðum við á
myndir af börnunum okkar og varðveittum í
huganum það besta sem við eigum. Við hugs-
uðum það hvað litlir hlutir geta breytt mörgu
í lífinu og að árangur leiðir oft til meiri ár-
angurs. Við veltum fyrir okkur alls kyns
hamingjuhugtökum. Svo lögðumst við vita-
skuld líka í tæknilega rannsókn á mótherj-
unum, spurðum okkur: Hvernig hreyfir þessi
leikmaður sig og hvar á ég að skjóta?“
Vorum að spila fyrir þjóðina
Í stuttu ávarpi þínu á Arnarhóli, þegar
sigri ykkar var fagnað, kom fram að þú ert
mjög stoltur af því að vera Íslendingur. Þú
hefur búið og unnið á Spáni í fimm ár og
varst þar áður sjö ár í Þýskalandi. Á Ísland
mikið í þér þrátt fyrir þessa fjarveru?
„Ég fann mikið fyrir því í keppninni, sér-
staklega þegar við strákarnir vorum að tala
saman, að vorum ekki að spila fyrir peninga,
við vorum að spila fyrir þjóðina. Það er
óhemju dýrmætt að eiga rúmlega þrjú
hundruð þúsund manna þjóð að vini, þar sem
allir eru skapandi og búa yfir mikilli orku.
Við Íslendingar látum margt trufla okkur
en ef við gætum þess að fara út í náttúruna
og slaka á þá er Ísland besti staðurinn í
heiminum. Það er dýrmætt að geta farið um
landið sitt og sofið á jöklinum sínum eða farið
út á bát að veiða. Það er mikil guðs gjöf að
hafa lent einmitt hér.
Stundum finnst okkur grasið hinum megin
vera grænna og það virðist grænna af því að
enginn bítur það. Grasið vex hægt meðan
maður nartar á því hérna megin. Þess vegna
er eðlilegt að verða stundum þreyttur á land-
inu sínu. Þá hafa menn vonandi tækifæri til
að fara út í önnur lönd og koma síðan aftur.
Þá sjá þeir hlutina í öðru samhengi. Og þá
eru þeir alltaf stoltir af því að vera Íslend-
ingar. Þetta er eins og maður sem á falleg-
ustu konu í heimi en fer að sjá galla á henni
af því hann er alltaf með henni. En ef hann
fer reglulega í burtu frá henni þá sér hann
hvað hún er frábær og kemur alltaf aftur til
hennar. Eins er með landið okkar, sem er
besta kona í heimi, en það þýðir ekki að mað-
ur þurfi alltaf að vera hjá henni.“
Trúi á manneskjuna
Þú hefur mikinn áhuga á heimspeki.
Hvernig hugarfar finnst þér mikilvægt að
menn tileinki sér?
„Fyrst og fremst eigum við að vera auð-
mjúk og vita að við erum dauðleg, sem skap-
ar ákveðna þverstæðu í lífi okkar. Allt er á
hreyfingu og allt breytist. Ég trúi á mann-
eskjuna. Á Spáni hef ég lært að maður á að
bera höfuðið hátt. Manneskjan er vissulega
breysk og gerir alls kyns vitleysur. Hún sær-
ir fólk mjög oft en er samt alltaf að reyna að
gera eins vel og hún getur. Ég trúi því raun-
verulega að þetta eigi við um hverja mann-
eskju. Við berum ábyrgð á sjálfum okkur og
með hegðun okkar getum við haft áhrif á ör-
laganornirnar Urði, Verðandi og Skuld og
látið þær dást að okkur fyrir það að við erum
þó að reyna.“
Trúirðu á Guð?
„Þetta er mest abstrakt hugtak sem hægt
er að tala um. Auðvitað trúi ég á kraftinn í
kringum okkur. Vonin um að eitthvað sé okk-
ur æðra verður að vera og hún eykst eftir því
sem maður eldist. Ég hef samt eiginlega
aldrei spurt mig beint hvort ég trúi á Guð.
Guðirnir eru eins margir og manneskj-
urnar. Allir hafa sinn Guð. Guðleysingjaranir
eiga sinn Ekki-Guð, þeir fara að trúa á pen-
inga eða Guð vonleysis eða einhvern annan
Guð.
Við þurfum ekki að breyta neinu í okkar
lífi hvort sem Guð er til eða ekki. Ég vil gefa
Guði frí, leyfa honum að slaka á. Við berum
ábyrgð á eigin lífi og gefum öðrum mann-
eskjum fordæmi með lífi okkar. Þannig, von-
andi, vex og batnar heimurinn.“
Skemmtilegast að leita sjálfur
Hvenær byrjaðirðu að hugsa um heim-
speki?
„Ég byrjaði eiginlega ekki á því fyrr en ég
féll í læknisfræði. Þá fékk ég tíma og frelsi til
að lesa það sem mig langaði til að lesa, sem
var frábært. Ég var félagslega afsakaður og í
fjölskylduboðum var ég umborinn þótt ég
væri ekki að gera neitt en samt var ég að
gera allt. Ég var að lesa Dostojevskíj, Lax-
ness og Þórberg og sökkti mér í lesturinn á
annan hátt en ef ég hefði verið í skóla. Síðan
fór ég til Þýskalands til að spila sem atvinnu-
maður í handbolta. Ég fór að lesa meiri
heimspeki, þar á meðal Gunnar Dal. Hlutir
byrjuðu að gerast af því ég fór að slaka á og
var móttækilegur. Þetta var eins og að
sleppa frá straumi þar sem maður hafði verið
óvirkur uppvakningur.“
Ertu lærður í heimspeki?
„Ég tók próf í Humanities, sem eru klass-
ísk fræði, saga, listir, heimspeki og sálfræði,
frá Open University sem er breskur fjar-
námsskóli. Ég byrjaði í mastersnámi í heim-
speki en fannst ég vera að kafa of djúpt. Ég
sá að ég myndi enda í mjög sértækum heimi,
sem er reyndar það sem við þurfum. Til að
þjóðfélagið þróist þarf hver og einn að sér-
hæfa sig. En mig langaði til að halda yfirsýn-
inni, vera smá egósentrískur og ekki lifa fyrir
þjóðfélagið. Mér finnst skemmtilegast að fá
að leita sjálfur, og þá út frá hjartanu og toga
að mér það sem mér finnst passa. Ég held að
ég eigi eftir að fara í meira nám. En það þarf
allt að vera á réttum forsendum og gleðin
þarf að vera með í för.“
Þú lest mikið. Hvaða bækur hafa mest
áhrif á þig?
„Ég skal nefna fjórar bækur sem hafa haft
mest áhrif á mig. Don Kíkóti eftir Cervantes
er skemmtilegasta bók allra tíma. Ef Guð-
bergur Bergsson rithöfundur, sem þýddi
hana, er ekki með stórriddarakross eða fær
Enginn var
samur á eftir
Eftir Kolbrúnu Bergþórsdóttur
kolbrun@mbl.is
Það sem ég dáðist svo
að á þeim vikum sem
við vorum í þessari
keppni var að enginn
varð samur á eftir, allir voru
orðnir heldur betri manneskjur
þegar leikunum lauk. Á hverjum
degi vorum við í ákveðnum sál-
fræðipælingum, vorum að vinna
með okkur sjálfa sem einstak-
linga og stefndum að ákveðnu
markmiði. Fyrir leiki horfðum við
á myndir af börnunum okkar og
varðveittum í huganum það besta
sem við eigum. Við hugsuðum það
hvað litlir hlutir geta breytt
mörgu í lífinu og að árangur leiðir
oft til meiri árangurs.
»