Morgunblaðið - 30.08.2008, Blaðsíða 34

34 LAUGARDAGUR 30. ÁGÚST 2008 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Jóna ÞórunnSnæbjörnsdóttir
fæddist á Akranesi
hinn 14. júní 1914.
Hún lést á Sjúkra-
húsi Akraness hinn
24. ágúst síðastlið-
inn. Hún var dóttir
hjónanna Snæ-
björns Bjarnasonar
og Ólafar Jóns-
dóttur en ólst upp
frá sex ára aldri hjá
Oddnýju Jóns-
dóttur, Þorkeli
Teitssyni og Júlí-
önnu Sigurðardóttur í gömlu sím-
stöðinni í Borgarnesi. Alsystkini
hennar voru Sigríður Gróa (látin
níu mán.), Ágúst Alfreð (látinn),
Bjarnína Helga (látin) og Margrét
(látin). Hálfsystkini: Sigurhans
(látinn), Ragnar (látinn), Ingi-
björg og Þórólfur. Uppeldissystk-
ini eru Oddný Kristín, Erna (lát-
in), Þórunn (látin), Jón Teitur
(látinn) og Þorkell.
Jóna Þórunn giftist hinn 29. júlí
1939 Ásmundi Guðmundssyni bif-
vélavirkja frá Grund í Kolbeins-
staðahreppi, f. 8.5. 1911, d. 23.4.
1985, og hófu þau sinn búskap í
Skerjafirði í Reykjavík. Árið 1941
fluttust þau að
Grund og gengu þar
inn í bílaútgerð með
Guðmundi Benja-
mínssyni bónda á
Grund, tengdaföður
hennar. Árið 1950
tóku þau svo við öll-
um búskap á Grund
af foreldrum Ás-
mundar. Jóna og
Ásmundur eign-
uðust tvö börn, þau
eru: a) Þórður Þor-
steinn sjómaður, f.
31.3. 1942, kvæntur
Huldísi Þorfinnsdóttur, f. 10.2.
1955. Börn hennar eru Vífill,
Bryndís og Gísli. Dóttir Þórðar og
Rutar Benjamínsdóttur er Ásdís f.
6.3. 1960, maki Hallgrímur Jökull
Jónasson, f. 31.1. 1963. Börn
þeirra eru Jónas Jökull, f. 9.11.
1990, og Ólöf Gígja, f. 25.6. 1997.
Fyrri kona Þórðar var Kristín
Eiríksdóttir, dætur hennar og
fósturdætur Þórðar eru Jónína
Þóra, Ingibjörg og Katrín Sigur-
jónsdætur. b) Ólöf Ásmunds-
dóttir, f. 28.9. 1947.
Jóna Þórunn verður jarðsungin
frá Borgarneskirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 14.
Elsku amma, nú er komið að
kveðjustund. Margar eru þær minn-
ingar sem um huga okkar fara á
þessari stundu. Þú tókst okkur strax
sem ömmubörnin þín þegar mamma
og stjúpi tóku saman. Við eyddum
mörgum sumrum hjá þér og fengum
við að kynnast sveitinni, bæði að
mjólka kýr og gefa hænunum og allt
það sem við kemur sveitinni bæði
heyskapur og annað. Þú stappaðir í
mig stálinu þegar ég þurfti að vera
með spelku á fætinum, þú sagðir að
ég væri dugleg og ég gæti allt það
sem ég vildi sem ég og gat. Öll okkar
jól vorum við í sveit hjá ykkur afa
sem lifa enn í minningunni sem fal-
legustu jól sem barn getur fengið að
upplifa. Og besta rúgbrauð sem bak-
að hefur verið var rúgbrauðið þitt.
Elsku amma, við viljum kveðja þig
með fallegu ljóði
Ljúfar voru stundir
er áttum við saman.
Þakka ber Drottni
allt það gaman.
Skiljast nú leiðir
og farin ert þú.
Við hittast munum aftur,
það er mín trú.
Hvíl þú í friði
í ljósinu bjarta.
Ég kveð þig að sinni
af öllu mínu hjarta.
(Maren Jakobsdóttir.)
Þín ömmubörn
Ingibjörg og Katrín.
Í dag er kvödd hinstu kveðju eftir
langt og farsælt ævistarf Jóna Þór-
unn Snæbjörnsdóttir eða Jóna á
Grund eins og við systkinin frá
Hraunholtum kölluðum hana ávallt.
Alltaf var gott að koma til Jónu á
Grund. Þangað fórum við til að sjá
sjónvarp í fyrsta skipti og fengum
sódastrím.
Og jólaboðin með öllum sínum
veitingum og hvíta jólatréð sem
vakti ávallt athygli okkar og er enn
notað. Rúgbrauðslyktina lagði á
móti manni út á hlað, við fengum oft
rúgbrauð í afmælisgjöf frá Jónu.
Jóna var sú sem alltaf var í afmælum
okkar svo og öðrum viðburðum okk-
ar systkina. Hún var mikil handa-
vinnukona, að prjóna, sauma, og
hekla, svo og allt föndrið sem hún
nostraði við og við fengum notið í
gjöfum frá henni.
Garðurinn á Grund ber natni
hennar glöggt vitni.
Þegar Jóna flutti í Borgarnes eftir
að Ási dó urðu heimsóknir okkar á
milli enn fleiri.
Hún kallaði stundum á mig í mat í
hádeginu, var svo hjá mér á þrett-
ándanum, við horfðum saman á
brennuna og flugeldasýninguna út
um eldhúsgluggann.
Elsku Jóna, við þökkum þér góðar
samverustundir. Guð geymi þig.
En komin eru leiðarlok
og lífsins kerti brunnið
og þín er liðin æviönn,
á enda skeiðið runnið.
Í hugann kemur minning mörg
og myndir horfinna daga;
frá liðnum stundum læðist fram
mörg ljúf og falleg saga.
(Höf. ók.)
Fyrir hönd systkina frá Hraun-
holtum, þín nafna
Sigríður Jóna.
Þegar ég sest niður og hugsa til
baka við andlát Jónu á Grund er það
þakklæti sem er mér efst í huga,
þakklæti fyrir að hafa fengið að
kynnast Jónu og þakklæti fyrir allan
þann kærleik og væntumþykju sem
hún sýndi mér og mínum alla tíð.
Ég hef sennilega verið þriggja ára
þegar ég dvaldist fyrst á Grund hjá
Ása bróður afa míns og Jónu konu
hans. Grund og fólkið þar hefur
ávallt skipað sérstakan sess í mínu
lífi. Þar hef ég dvalið um lengri eða
skemmri tíma allar götur síðan og
alltaf verið tekið af sömu vinsemd-
inni.
Jóna stjórnaði heimilinu af þvílík-
um myndarskap að eftir var tekið.
Dugnaður og smekkvísi einkenndi
hana og var hún mikil handverks-
kona eins og heimili hennar bar með
sér. Tíður gestagangur var á Grund
og ávallt var hægt að bæta dýnu ein-
hvers staðar fyrir næturgesti eða
bæta disk á matarborðið fyrir mat-
argesti.
Ég ætla ekki að hafa þessi orð
miklu lengri en minningin um Jónu,
umhyggju hennar og vináttu mun
lifa með mér um ókomna tíð.
Öllu fólkinu hennar Jónu sendi ég
mínar innilegustu samúðarkveðjur.
Karl Guðmundsson.
Þegar ég hugsa til hennar Jónu
mágkonu er efst í huga hvað var
gaman að koma að Grund og hvað
þau Jóna og Ási fögnuðu gestum af
miklum innileik og hlýju. Minnis-
stæðast er mér þegar við komum til
þeirra í fyrsta sinn. Þá vorum við
með 6 börn frá 2ja-10 ára. Farar-
tækið var „blöðruskódi“. Ekið var
fyrir Hvalfjörð. Krakkarnir urðu
fljótt bílveikir. Óvön svona ferðalagi.
Eftir stans í Borgarnesi var ekið
vestur Mýrar. Sá vegur var frægur
af endemum fyrir bretti og holur.
Þegar rennt var í hlað á Grund kom
Ásmundur bóndi að bílnum og fagn-
aði gestum. Sagði: „Drífið ykkur inn
til hennar Jónu. Ég fer og slekk á
súgþurrkunarblásaranum svo börn-
in fari sér ekki að voða.“ Þegar inn
var komið faðmaði Jóna litlu bróð-
urbörnin sín. Lét renna volgt vatn í
bala. Þvoði hópnum um andlit og
hendur. Greiddi hárið á litlu kollun-
um og bílveikin var horfin. Meðan á
þessum hreingerningum stóð hafði
Ólöf, dóttirin á bænum, borið fram
mat. Hvílíkar kræsingar. Allt mat-
arbrauð heimabakað, reyktur lax,
rúllupylsa, kæfa, ostar og soðinn sil-
ungur. Þetta hvarf í tóman maga og
bílveiki lét ekki á sér kræla eftir
þetta. Jóna og Ási eignuðust bara
tvö börn. Samt var alltaf fullur bær
af börnum á Grund. Foreldrar Ása
bjuggu á heimilinu til dauðadags og
mörg bróðurbörn Ása voru þar um
lengri eða skemmri tíma. Hún Jóna
var einstakur dugnaðarforkur.
Henni féll aldrei verk úr hendi. Það
var sama hvað hún tók sér fyrir
hendur. Allt leyst með myndarbrag.
Þær eru ófáar myndirnar sem hún
hefur saumað og prýða nú veggi á
heimilum afkomenda hennar og
vina. Nú á seinni árum prjónaði hún
værðarvoðir sem eru alveg einstak-
ar. Þær hannaði hún sjálf af mikilli
listfengi.
Við vorum síðast á Grund með
Jónu 14. júní í sumar, þegar hún
varð 94 ára. Þá var ellin farin að hrjá
hana og hún fylgdist illa með því sem
fram fór. En hún fagnaði fólkinu
sínu og þekkti alla. Því miður getum
við ekki verið við útför hennar. Verð-
um í Danmörk. Að leiðarlokum
þökkum við mágkonu og systur allt
það góða sem hún gaf okkur. Guð
blessi minningu þeirra Grundar-
hjóna. Börnum þeirra og ástvinum
öllum sendum við innilegar samúð-
arkveðjur.
Halldóra og Þórólfur.
Jóna Þórunn
Snæbjörnsdóttir
✝ Sigurbjörg Sig-urðardóttir
fæddist á Vatnsenda
í Ólafsfirði 4. nóv-
ember 1915. Hún
lést á Sjúkrahúsinu
á Akureyri 16. ágúst
síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
Sigurður Jóhann-
esson, f. 1891 og
Þórunn Jónsdóttir,
f. 1890. Þau eign-
uðust átta börn og
var Sigurbjörg
þriðja elst.
Fyrri maður Sigurbjargar var
Jón Óli Magnússon og þau eign-
uðust soninn Sigþór, f. 30. mars
1935. Jón Óli fórst í sjóslysi á vél-
bátnum Þorkeli mána árið 1936.
Seinni eiginmaður hennar var
Gunnar Jóhann Baldvinsson, f. á
Skipalóni í Eyjafirði 7. október
1896, d. 27. apríl 1976. Með Gunn-
ari eignaðist hún þrjú börn, Þor-
geir Baldvin, f. 11. ágúst 1938,
Björgvin Óla, f. 12. janúar 1943 og
Jóhönnu Ósk, f. 21. febrúar 1948.
Af fyrra hjónabandi átti Gunnar
soninn Valdimar
Sigurð, f. 31. júlí
1931. Móðir hans
var Guðrún Bald-
vina Valdimars-
dóttir, f. 28. júní
1905, d. 26. desem-
ber 1935. Eftir lát
Guðrúnar bjó Valdi-
mar hjá Sigurbjörgu
og Gunnari.
Frá árinu 1937
bjó fjölskyldan á
Búðarhól á Kleifum
við Ólafsfjörð. Þar
starfaði Sigurbjörg
við sjávarútveg ásamt heimilis-
störfum. Árið 1961 fluttust þau
Gunnar og Sigurbjörg frá Kleifum
yfir í kaupstaðinn í Ólafsfjarð-
arhorni. Þar bjuggu þau að Aðal-
götu 22. Sigurbjörg bjó áfram að
Aðalgötu 22 eftir andlát Gunnars
ásamt syni sínum, Sigþóri, allt til
ársins 2004 er hún fluttist að
Hornbrekku, dvalarheimili aldr-
aðra í Ólafsfirði.
Sigurbjörg verður jarðsungin
frá Ólafsfjarðarkirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 14.
Elsku amma, það er svo skrítið að
hugsa til þess að fara ekki til Ólafs-
fjarðar og heimsækja þig. Þegar við
systurnar fórum að hugsa til baka og
rifja upp minningarnar um þig þá
kom svo margt upp í hugann. Hanna
man fyrst þegar hún og mamma fóru
til Ólafsfjarðar með rútunni og gistu.
Hanna fékk fótboltasængina sem
mátti ekki setja sængurver utan um.
Þér fannst það svo leiðinlegt að hún
skyldi sofa með óumbúna sæng.
Einnig fannst Hönnu svo gaman að
ganga um garðinn þinn og skoða
blómin.
Fyrsta minningin hennar Þórunn-
ar er þegar þú sast efst í bratta stig-
anum í Aðalgötunni og þegar hún
braut glerplötuna á sófaborðinu. Þú
varðst ekkert reið og sagðir að það
yrði bara keypt ný plata. Þar með var
það búið. Þú varst alltaf svo róleg og
þolinmóð, líka þó við spiluðum fót-
bolta á ganginum með Sissa frænda
eða þegar þú last fyrir okkur Bláu
könnuna og Græna hattinn. Handa-
vinnan þín var engu lík og ófáir ull-
arsokkar og vettlingar hafa hlýjað
köldum tásum og puttum í gegnum
árin. Á meðan heilsan leyfði hugsaðir
þú líka vel um fallega litla garðinn
þinn, fylgdist með fuglunum í trján-
um og blómstrandi blómunum.
Alltaf var veisla hjá þér, elsku
amma, og þó heilsunni hrakaði á
seinni árum varstu ekki á því að gef-
ast upp. Okkur er minnisstætt ein jól-
in þegar þú bakaðir smákökur með
annarri hendi og studdir þig við
göngugrindina með hinni. Þú gafst
aldrei upp og gjafmildi þín var engu
lík, hvort sem var á afmælum eða jól-
um. Alltaf fylgdist þú með þínu fólki,
hvað við værum að gera og hvernig
okkur gekk í því sem við tókum okkur
fyrir hendur. Þú vildir fá að vita
hvernig gengi í skóla, vinnu og líka í
strákamálum. Þú varst ákveðin kona
og hafðir þinn stíl á hreinu. Stundum
klæddumst við systur fötum sem
voru ekki að þínu skapi og þá léstu
okkur vita af því. Ófaldaða pilsið
hennar Þórunnar sló flest út hjá þér.
Eftir að þú fluttir á Hornbrekku
fórum við stundum með þér og
mömmu á rúntinn. Stundum var
stoppað í búðinni, keypt nammi og
svo keyrðum við um bæinn, út á
Kleifar og fram í sveit. Alltaf fylgdist
þú vel með og skemmtilegast fannst
þér að sjá kindur. Stundum bentir þú
langt upp í fjall og komst þá auga á
kindur sem við hefðum annars ekki
tekið eftir. Þrátt fyrir háan aldur
brást sjónin þér ekki. Í síðasta skipti
sem við hittumst fórum við einmitt á
rúntinn, það var sól og gott veður og
við sáum nokkrar kindur. Nú þegar
við kveðjum þig, elsku amma, er okk-
ur minnisstætt þegar við kvöddum
þig í gamla daga, ánægðar og saddar
eftir að hafa verið hjá þér og Sissa
frænda daglangt. Þú stóðst við stofu-
gluggann í Aðalgötu og veifaðir. Við
vitum að þú ert komin á góðan og fal-
legan stað þar sem þér líður vel. Um
leið og við þökkum þér fyrir allt sem
þú kenndir okkur, gafst okkur og
gerðir fyrir okkur kveðjum við þig
með stuttri bæn:
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni,
sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sig. Jónsson frá Presthólum)
Starfsfólki Hornbrekku þökkum
við góða umönnun og velvild.
Guð geymi þig, elsku amma, þínar
ömmustelpur
Hanna Björg og Þórunn Sif.
Meira: mbl.is/minningar
Síðasti fulltrúi eldri kynslóðarinn-
ar, sem byggði Kleifar í Ólafsfirði á
síðustu öld, Sigurbjörg Sigurðardótt-
ir, Bogga á Búðarhóli, er nú fallin frá
á tíræðisaldri.
Gunnar Baldvinsson, seinni eigin-
maður Boggu, og faðir minn, Árni
Jónsson á Syðri-Á, voru félagar í út-
gerð á fjórða tug ára. Á efri hæðinni á
Búðarhóli bjó Steingrímur, bróðir
Gunnars, en hans kona var Sólrún,
móðursystir mín. Samband á milli
þessara heimila var því mjög mikið.
Bogga var minnug og var gaman
að heyra hana segja frá lífinu á Kleif-
unum.
Hún kom fyrst út á Kleifar 13 ára
að aldri til að vinna fyrir sér og var þá
á Búðarhóli.
Af frásögnum hennar mátti glöggt
skilja samheldni fólksins og þrotlausa
vinnu.
Hún lagði áherslu á hlutverk
kvennanna á Kleifum við útgerðina.
Um þetta sagði hún: „Það var vakað
dag og nótt þegar mikið aflaðist. Ekki
var nein miskunn þó að bátarnir væru
að koma inn um morguninn, og við
búnar að vaka alla nóttina við að salta
fiskinn. Þá þurftum við að vaka áfram
við að stokka upp og beita línuna. Það
hefði aldrei unnist það sem gert var á
Kleifunum ef kvennanna hefði ekki
notið við. Það var mikið treyst á þær“.
Bogga tók þátt í heyskap á Hvann-
dölum og hafði elsta son sinn með sér,
þá ungan að árum. Þangað er erfitt að
komast, háir sjávarbakkar og fjara
mót opnu hafi. Bogga vann m.a. við að
binda hey, á móti hraustum karl-
manni, og heybaggana varð að tví-
binda til að þeir færu ekki úr bönd-
unum er þeir voru látnir falla niður í
fjöruna í Pálsvík.
Svo hagaði til á Búðarhóli að sam-
byggt fjárhús og fjós stóð frammi á
háum sjávarbakkanum. Eitt sinn um
vetur í hríðarbyl var hún á leið úr
fjósinu með mjólkurfötuna. Vind-
hviða svipti henni fram af bakkanum
og hún rann í snjónum niður í fjöru en
slapp ómeidd. „Það var engin mjólk
það kvöldið!“ sagði hún.
Þegar Bogga eignaðist fyrsta barn
sitt var svo mikið fannfergi að ára-
bátar í fjöru voru á kafi í snjó og því
ekki hægt að nota sjóleiðina til að ná í
ljósmóður í kauptúninu. Nágranna-
kona tók á móti barninu og allt fór
vel.
Árið 1961 fluttust þau Gunnar yfir í
kaupstaðinn í Ólafsfjarðarhorni. Eft-
ir að Gunnar lést bjó Bogga áfram að
Aðalgötu 22 með elsta syni sínum, allt
til ársins 2004 er hún flutti að Horn-
brekku, dvalarheimili aldraðra í
Ólafsfirði.
Um leið og við minnumst hennar
með virðingu og þökk hvarflar hug-
urinn til allra hinna sem á undan eru
gengnir og helguðu samfélaginu á
Kleifum starf sitt og líf. Guð blessi
þau öll – og Guð blessi minningu
Boggu á Búðarhóli.
Ingi Viðar Árnason.
Sigurbjörg
Sigurðardóttir
✝
Ástkær eiginkona mín,
SIGRÍÐUR SIGURGEIRSDÓTTIR,
Seiðakvísl 31,
Reykjavík,
sem lést miðvikudaginn 20. ágúst á
Landspítalanum við Hringbraut, verður jarðsungin
frá Fossvogskirkju mánudaginn 1. september
kl. 15.00.
Halldór Valdemarsson.