Morgunblaðið - 30.08.2008, Qupperneq 33

MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 30. ÁGÚST 2008 33
MINNINGAR
✝ RagnheiðurBirna Haf-
steinsdóttir fæddist
á Bergsstöðum í
Miðfirði 5. nóv-
ember 1925. Hún
lést á Heilbrigð-
isstofnun Blöndu-
óss 26. ágúst síðast-
liðinn. Foreldrar
hennar voru Lauf-
ey Jónsdóttir, f.
16.6. 1897, d. 25.12.
1969 og Hafsteinn
Sigurbjarnarson, f.
11.2. 1895, d. 18.5.
1974, frá Reykholti. Hún var
næstelst af sjö systrum. Þær eru:
Jóninna Þórey, f. 1922, d. 1994,
Pálína Margrét, f. 1930, d. 2008,
Ingibjörg Fríða, f. 1930, Guðný
Aðalbjörg, f. 1936, Áslaug Að-
alheiður, f. 1938, og Ólína Gyða,
f. 1941. Ragnheiður ólst upp á
Bergsstöðum til fimm ára aldurs
en flutti þaðan að Háagerði.
Ragnheiður Ásta, maki Erlendur
Hólm Gylfason, börn þeirra eru
Gylfi Hólm og Tanja Ýr, b) Sal-
ome Ýr, maki Sigfús Pétur, dæt-
ur þeirra eru Súsanna Sif og
Anna Aðalbjörg, og c) Anna
Dúna, maki Friðrik Benedikts-
son. 3) Jón Gunnar, f. 7.2. 1953,
maki Ásta Helgadóttir. Dætur
hans eru: a) Arna Guðrún, maki
Siggeir Vilhjálmsson, börn þeirra
eru Esja Kristín og Vilhjálmur
Gunnar, b) Aðalbjörg Birna, maki
Arnrún Sveinsdóttir, og c) Lauf-
ey, maki Valur Guðbjörn Sig-
urgeirsson, dóttir þeirra er Kol-
brún Anna. 4) Líney, f. 28.2. 1955,
maki Sveinn Ingi Grímsson. Börn
þeirra eru: a) Þorlákur Sigurður,
maki Sigrún Rakel Tryggvadótt-
ir, dóttir hans er Eva Líney, son-
ur þeirra er Jósef Valur, fóst-
urdóttir Þorláks er Kristín
Gerður, b)Ólína Laufey, maki
Andrés Páll Júlíusson, dóttir
þeirra er Andrea Kristín, og c)
Friðþór Norðkvist.
Ragnheiður var mikil húsmóðir
alla tíð og jafnframt var hún mik-
ill dýra- og náttúruunnandi.
Útför Ragnheiðar fer fram frá
Hólaneskirkju á Skagaströnd í
dag og hefst athöfnin klukkan 14.
Árið 1948 kynntist
Ragnheiður eig-
inmanni sínum Jósef
Stefánssyni, f. 25.
júní 1922, d. 9. des-
ember 2001 og
bjuggu þau í Reyk-
holti á Skagaströnd
allan sinn búskap.
Foreldrar Jósefs
voru Salome Jós-
efsdóttir og Stefán
Stefánsson. Jósef og
Ragnheiður eign-
uðust fjögur börn.
Þau eru: 1) Stefán, f.
9.9. 1950, maki Sigríður Gests-
dóttir. Þeirra börn eru: a) Guð-
mundur Henrý, maki Hrefna
Dögg Þorsteinsdóttir, b) Jósef
Ægir, c) Jón Örn, maki Þórdís
Björnsdóttir, synir þeirra eru
Björn Ívar og Stefán Freyr, og d)
Ragnheiður Erla. 2) Rúnar, f.
29.8. 1951, maki Súsanna Þór-
hallsdóttir. Dætur þeirra eru: a)
Mamma mín, hetjan mín og ljósið
mitt. Ég sé þig hlaupa inn í birtuna í
faðm pabba og ekki held ég að hún
amma mín hafi verið langt undan og
systur þínar og allir ástvinir sem eru
gengnir inn í ljósið og hafa ábyggi-
lega beðið með óþreyju eftir þér.
Ég á minningar um bestu móður
sem ég hefði getað óskað mér, alltaf
tilbúin fyrir okkur, alltaf með nóg af
öllu, af mat og brauði. Alltaf að vinna
eitthvað með kindur og kýr, pabbi
oft á sjó, þú hugsandi um fjóra
óþekktarorma og að sjá um sauð-
burðinn, hjálpa nágrönnunum í sauð-
burði ef illa gekk en enginn hjálpaði
þér fannst mér, þú taldir þetta bara
sjálfsagt. Oft var mikið stuð hjá ykk-
ur systrum fram á morgun við að
sauma kjóla fyrir þær sem voru að
fara á böllin og sauma á alla krakk-
ana. Einu man ég eftir sem ég átti,
það var útigalli sem þú gerðir úr
gömlum flíkum sem þú snerir við og
nýttir á röngunni og mér þótti þessi
flík bæði flott og svo hlý enda voru
hendur þínar búnar að strjúka og
pússa og strauja gallann. Bakstur
var eitthvað sem var nú ekki vinna í
þínum augum, bara svona viðauki of-
an á störfin. Þér þótti ég hafa svo
mikið að gera í bakstri og við þrátt-
uðum stundum, manstu? „Ég geri nú
ekki mikið miðað við þig.“ „Uss,“
sagðir þú. „Þetta er ekkert miðað við
það sem þú ert að gera.“
Engillinn minn, nú eru þið Ninna
og Palla saman ásamt elsku ömmu
minni. Viltu vaka yfir okkur með
þeim, því nú liggur meira á hinum
stelpunum að halda hópnum okkar
saman og þið elskurnar stjórnið því.
Mér hefur fundist ég finna að það sé
einhver yfirstjórn hjá okkur, skyldi
það nú vera?
Hjartans elsku mamma, ég sakna
þess nú þegar að geta ekki hringt í
þig til að ráðfæra mig við þig en þú
lætur mig vita ef ég er að gera eitt-
hvað ekki rétt.
Þessar erfiðu vikur nú í veikind-
unum þínum hafa þroskað mig og ég
er ánægð með að hafa getað vakað
yfir þér og vonandi var þetta þér
léttara að hafa okkur hjá þér elskan
mín, ég á eftir að sakna þín óskap-
lega, ég veit það, en ég er glöð að
elskan hann pabbi, amma, systur
þínar og mágar þínir sem farnir eru
hafa fengið þinn félagsskap. Hann er
ekki svo lítill. Faðmaðu alla frá mér,
ég kem svo þegar minn tími kemur.
Þakka þér alla ástúð og umönnun og
lífið sem þú gafst mér.
Ég elska þig engillinn minn.
Þín
Líney.
Elsku besta amma mín.
Loksins fékkstu langþráða hvíld.
Ég man þegar við löbbuðum saman
að leiðinu hans afa vorið 2005 og þú
sagðir mér að þú værir tilbúin að
fara til hans, mér fannst svo erfitt að
hugsa til þess að það gæti einhvern
tímann gerst, en nú erum við held ég
báðar sáttar þótt mér finnist það
mjög sárt. Ég á eftir að sakna þess
mikið að fara í Bónus og kaupa eitt-
hvert „gúmmulaði“ handa okkur og
bruna svo af stað til þín norður og
hitta þig í ganginum með útbreiddan
faðm og fullt, fullt af kossum. Setjast
svo við eldhúsborðið og spjalla og
hlæja saman, kíkja svo aðeins á rúnt-
inn og fara svo heim að elda eitthvað
gott og sitja svo frameftir og háma í
okkur sælgæti og njóta þess að skilja
hvor aðra – enginn til að dæma þetta
endalausa nammiát á okkur. Enda
svo kvöldið með að leggjast í rúmið
og haldast í hendur og hlusta á eina
til tvær snældur af góðri sögu.
Vakna svo við ilminn af nýbökuðum
pönnsum.
Ég er þakklát fyrir að hafa getað
verið hjá þér og vakað yfir þér í veik-
indunum á spítalanum og glatt þig
svona mikið með því að sýna þér
gjöfina sem þú gafst mér og láta þig
vita hve rosalega ánægð ég er með
hana. Það er yndislegt að hugsa til
þess að þú þurftir aldrei að vera ein
þar og að sjá mömmu og Rúnar
halda í hendur þínar og strjúka á þér
bakið og sýna þér hve vænt þeim
þykir um þig. Ég held það sé ómet-
anlegt að eiga svo góða að.
Elsku besta amma mín og vin-
kona, takk fyrir umhyggjuna, faðm-
lögin, kossana, hláturinn og grátinn,
sögurnar, gjafirnar, spilamennskuna
og allt það sem þú hefur fært mér
alla mína ævi.
Ég elska þig svo mikið, saknaðar-
kveðjur frá Andrési og Andreu
Kristínu.
Þín
Ólína Laufey.
Mig skortir orð, þá mig langar að
segja sem mest. Með eftirfarandi lín-
um vil ég kveðja þig.
Þín alltaf mun ég minnast
fyrir allt það góða sem þú gerðir,
fyrir allt það sem þú skildir eftir,
fyrir gleðina sem þú gafst mér,
fyrir stundirnar sem við áttum,
fyrir viskuna sem þú kenndir,
fyrir sögurnar sem þú sagðir,
fyrir hláturinn sem þú deildir,
fyrir strengina sem þú snertir,
ég ætíð mun minnast þín.
(F.D.V.)
Innilegar samúðarkveðjur til
systrabarna minna og fjölskyldna
þeirra.
Elsku Bibba mín. Ég þakka þér
allt. Þín systir
Aðalbjörg.
Hvað er að ske?
Búin að missa tvær systur á einum
mánuði. Pöllu mína og svo hana
Bibbu, orðabókina mína. Nú er ekki
hægt að hringja og spyrja um hitt og
þetta lengur. Það síðasta sem ég
spurði hana að var „hvað heldur þú
að fáist margar lopapeysur úr einu
reyfi?“ Það var talsvert af henni
dregið en svarið var: „Já, það er fátt
um svör þegar stórt er spurt.“
Hún var yndisleg, stórbrotin
manneskja. Það er ekki hægt að telja
upp allt sem Bibba gerði fyrir mig.
Alla þá kjóla, pils og blússur sem hún
saumaði á mig í þá gömlu, góðu daga
þegar maður var ungur. Vélprjónaði
peysur, buxur og sokka á drenginn
minn og ekkert af þessu var talið eft-
ir, allt sjálfsagt. Hún var best. En af
hverju var hún best? Hvers óskar
maður sér frekar en að fólk sé gott
við börnin manns? Og það var það
sem Bibba var. Hún fóstraði Aðal-
stein minn á hverju sumri í mörg ár.
Þau heiðurshjón Bibba og Jobbi
voru honum sem foreldrar alla tíð.
Útveguðu honum fyrstu vinnuna og
ég veit að hafi hann litið upp til ein-
hverra þá voru það þau.
Bibba elskaði allar árstíðirnar. Á
sumrin voru það blómin og birtan. Á
vetrum var það að fóðra þrestina og
snjótittlingana sína. Á vorin voru
það litlu lömbin, þau voru ófá sem
hún tók á móti fram á síðasta dag. Á
haustin voru það svo berin. Hún var
orðin fársjúk á sunnudaginn en lét
mig samt vita að það væri allt orðið
svart í „Borginni„ sinni. Það hefur
alla tíð verið líf og fjör í Reykholti
hjá þessari elsku. Hún var umvafin
börnum og barnabörnum á hverjum
degi og skiptu gestakomur oft tugum
á því góða heimili. Svona var þetta
alla tíð. Frystikistan full af mareng-
stertum og fíniríi, bæjonskinku og
hangikjöti. Ég þakka þér elsku syst-
ir mín öll faðmlög þín, brosið þitt og
elskuna sem þú hefur ætíð veitt mér
og mínum.
Áslaug Hafsteinsdóttir.
Það er skammt stórra högga á
milli og aftur kveðjum við systkinin
eina móðursystur okkar. Við kveðj-
um hana elsku Bibbu sem var okkur
öllum svo kær. Við kveðjum hana
með hlýhug og þakklæti og rifjum
upp góðar minningar úr Reykholti.
Minningar um hana þar sem hún
stóð við eldavélina, bakaði pönnu-
kökur og hellti upp á kaffi. Ekki
vantaði kræsingarnar á borðið í
Reykholti og frá henni fór enginn
svangur. Minningar um að fá að dýfa
molasykri í kaffið hennar – það fékk
maður annars ekki á hverjum degi.
Minningar um hana brosandi út í
eitt, skellandi sér á lær og segjandi
sögur eins og henni einni var lagið og
ekki brást minnið þegar hún rifjaði
upp gamla tímann.
Ekki var hún að fárast yfir verkj-
um eða vanlíðan heldur skellti hún
sér á kvöldrúntinn með systrum sín-
um og ók um eins og herforingi, fram
yfir miðnætti ef því var að skipta –
rétt eins og unglingur – eða bar vatn-
ið í skepnurnar sínar sem hún ann-
aðist alla tíð.
Það vantaði ekki tilsvörin og húm-
orinn í hana frænku okkar. Hún var
glettnin uppmáluð og reytti af sér
gullmolana, hrókur alls fagnaðar yfir
kaffibollanum.
Eitt sinn um daginn er flytja
þurfti Bibbu í sjúkrabíl milli Akur-
eyrar og Blönduóss þá bað hún bíl-
stjórann um að stoppa í sjoppu svo
hún gæti fengið sér ís því ekki færi
hún frá Akureyri án þess að fá ís – og
ísinn fékk hún. Þetta lýsir Bibbu vel,
hún var ekki að skafa utan af hlut-
unum og lét ekki segja sér hvað hún
gæti eða gæti ekki.
Við kveðjum elskulega frænku
okkar og segjum, rétt eins og þær
systur á góðri stundu: „Blessuð sé
minning hennar.“
Elsku Stebbi, Rúnar, Jón Gunnar,
Líney og fjölskyldur, við sendum
ykkur innilegar samúðarkveðjur.
Hafey, Birgitta, Ríkharð,
Helga Dóra, Hafsteinn,
Jón Birkir og fjölskyldur.
Bibba var systir ömmu og bjó allt-
af í sama húsi og ég.
Hún var góð kona og vildi allt fyrir
alla gera. Ég gleymi aldrei hversu
gaman var þegar hún bankaði á
gluggann og bauð mér í pönnsur eða
ástarpunga. Maður var alltaf svo vel-
kominn til hennar í Reykholt. Þessi
kona var einstök og hún fór hvert
sem hana langaði og lét sko engan
stoppa sig. Bibba var á fullu í sauð-
burðinum í vor að taka á móti lömb-
unum sínum ásamt Hrönn, bestu
vinkonu sinni, sem reyndist henni
yndislegur vinur alla tíð, og um tíu-
leytið á kvöldin var hún komin á
rúntinn til að athuga hvort komin
væru fleiri lömb.
Núna er þessi elska loksins komin
til Jobba síns og allra hinna. Hennar
verður sárt saknað enda yndisleg
manneskja farin frá okkur.
Hvíldu í friði, elsku frænka.
Þín
Ástrós Villa.
Tími berjanna er kominn, brekkur
og lautir eru bláar eða svartar, hvort
heldur þú vilt krækiber eða bláber,
og senn förum við að smala. Þessar
setningar heyri ég ekki aftur af
vörum Bibbu móðursystur minnar,
sem kvaddi okkur 25. ágúst. Fyrir
mér var Bibba meira en frænka, hún
var mér móðir og yndislegur vernd-
arengill á uppvaxtartíma mínum, en
ég var í sveit á Skagaströnd frá
miðjum maí fram í lok september
framyfir 16 ára aldur.
Á þessum árum átti Bibba alltaf
tíma fyrir mig, hvort heldur var að
hugga lítinn dreng eða uppfræða.
Mér er það minnisstætt er ég kom
alblóðugur til Bibbu eftir að hafa
þvælst inn á íþróttavöll og fengið
kringluna í höfuðið. Það voru ekki
skammir sem ég fékk þá, frekar en
þegar við strákarnir komum renn-
andi blautir og illa lyktandi úr fjör-
unni. Veiðiferðir og útivist var í eðli
fjölskyldunnar og tók Bibba þátt í
öllu af lífi og sál. Hún þekkti ærnar
sínar langt að. Hún naut þess að hafa
kindur og hugsa um þær. Eitt af því
síðasta sem hún gerði var rúningur-
inn, sem hún hafði hlakkað til frá
sauðburði í vor.
Við Bibba rifjuðum oft upp viku-
ferðalag sem við fórum í saman þeg-
ar ég var 18 ára, á þremur jeppum
austur á land í 28 stiga hita og logni
allann tímann, hvað vegrykið var
lengi að setjast, mýið við Mývatn
sem flæmdi okkur burtu og í enda
ferðar heyskapinn á Molastöðum.
Það er skarð höggvið í Reykholts-
systur en nú með mánaðar millibili
kveðja tvær þeirra, þ.e. Palla (móðir
mín) sem dó 22. júlí og nú Bibba.
Þessar tvær systur voru mjög sam-
rýndar. Þrátt fyrir að önnur væri á
Skagaströnd og hin í Kópavogi töl-
uðust þær við á hverjum degi. Sum-
arið 2006 heimsóttum við mamma
Bibbu. Þar heyrði ég af áhyggjum
þeirra yfir að grafreitur afa og
ömmu væri ekki eins og þær vildu
hverfa frá honum. Ákveðið var að við
Stefán sonur Bibbu tækjum að okk-
ur það sem gera þurfti. Í fram-
kvæmdunum urðu ferðirnar sex og
samverustundir ógleymanlegar. Nú
þegar þær systur hafa kvatt veit ég
að við Stebbi, Villi, Ari, Rúnar og Alli
erum sáttir við að hafa uppfyllt
drauma þeirra og væntingar.
Við Bibba töluðum alltaf hreint út
um hlutina og ég vissi að hún skrifaði
dagbók, sem ég fékk að lesa fyrir
rúmu ári, ásamt því að hlusta á spól-
ur sem hún hafði lesið inn á ýmislegt
úr minningum sínum frá æsku. Við
sem lifum í allsnægtum nútímans
eigum erfitt með að skilja lífsbaráttu
fyrri tíma. Bibba bað mig þá um að
setja niður á blað minningar mínar
frá Skagaströnd á uppvaxtartíma
mínum og lesa þær upp á ættarmóti
sem og ég gerði, ýmislegt sem sumir
vilja gleyma eða lifa í þeirri trú að oft
megi satt kyrrt liggja.
Aldrei man ég eftir heimili Bibbu
án þess að þar væru sliguð borð af
mat, tertum og boðið upp á heitt
súkkulaði. Það var engin breyting
þar á núna í júlí er við Steinunn litum
inn hjá Bibbu rétt áður en sjúkra-
húslega hennar hófst.
Ég færi börnum hennar, Stefáni,
Rúnari, Jóni og Líneyju, mökum,
börnum og barnabörnum samúðar-
kveðjur og bið þau að hafa anda móð-
ur sinnar að leiðarljósi í samskiptum
sínum og við úrlausn sinna mála.
Hafsteinn Þórðarson.
Fyrst er að vilja veginn finna,
vaka, biðja í nafni hans,
meistaranna meistarans.
Þreytast ekki, vinna, vinna,
vísdóms æðstu köllun sinna:
Leita sífellt sannleikans.
Veistu, að hann er alla, alla
ævi þína að leita að þér,
fá þig einn í fylgd með sér?
Láttu hann ekki lengur kalla:
Líður á daginn, skuggar falla,
fyrr en varir aldimmt er.
Ef þér finnst þú vera veikur,
viljakraft þinn hefta bönd,
gríptu þá hans hægri hönd.
Þú munt finna, að afl þér eykur
æðra magn, um taugar leikur
krafturinn frá hans kærleikshönd.
(Guðmundur Guðmundsson)
Þennan sálm fékk ég í bréfi frá þér
þegar ég var 19 ára au-pair í Boston.
Þér fannst ég sennilega ekki mjög
ákveðin ung dama á þeim árum og
hefði gott af svona áminningu um
mikilvægi þess að velja sér veg í líf-
inu og að vinnan göfgar manninn. Ég
á enn bréfið frá þér og held svei mér
þá að ég hafi fundið veginn.
Þú varst svo stór partur af mínum
uppvaxtarárum og ég á þér svo
margt að þakka. Mér er sérstaklega
minnisstætt þegar ég var í pössun
hjá þér vorið ’82 þegar foreldrar
mínir fóru í frí, það voru yndislegar
þrjár vikur. Við vöknuðum fyrir allar
aldir, fengum okkur góðan kaffibolla
og áttum rólega stund áður en erill
dagsins tók við. Þú hafðir alltaf svo
mikið að gera, fullt af fólki í mat og
kaffi alla daga, svo þessi morgun-
stund var þín prívatstund.
Ég skil þig svo vel núna eftir að ég
eignaðist mín fjögur börn – og mér
verður alltaf hugsað til þín á svona
morgnum.
Elsku Bibba mín, takk fyrir allar
góðu stundirnar okkar, alla kaffiboll-
ana og að kenna mér að meta það
sem maður á. Minningin um þig
verður alltaf með mér.
Þín
Pálína Freyja.
Ragnheiður Birna
Hafsteinsdóttir
Elsku amma Bibba.
Hvar ert þú?
Ertu búin að hitta afa
Jobba?
Ef þú finnur afa, viltu þá
skrifa bréf handa mér?
Mér finnst svo leiðinlegt
að geta ekki hitt þig, nú fæ
ég ekki kaffi í mjólkina mína.
Þinn ömmustrákur
Björn Ívar.
Elsku Bibba mín, ást-
arþakkir fyrir allt, alla tíð.
Hver minning dýrmæt perla að
liðnum lífsins degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug
þakka hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem
gleymist eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu að
kynnast þér.
(Ingibjörg Sigurðardóttir.)
Guð er góður.
Kveðja
Laufey Þórðar.
HINSTA KVEÐJA