Morgunblaðið - 01.09.2008, Blaðsíða 22

22 MÁNUDAGUR 1. SEPTEMBER 2008 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
Minningarkort
535 1825
www.hjarta.is 5351800
✝ Sigríður Sigur-geirsdóttir
fæddist í Reykjavík
17. apríl 1950. Hún
lést á Landspítal-
anum við Hring-
braut að kvöldi 20.
ágúst síðastliðins.
Foreldrar hennar
voru Sigríður
Ragnhildur Bent-
ína Bjarnadóttir, f.
á Höfn í Hornafirði
8. september 1917,
d. 15. mars 1972,
og Sigurgeir Bene-
diktsson, f. í Reykjavík 16. maí
1914, d. 26. maí 1997. Systkini
Sigríðar eru Ingibjörg, f. 11.
júní 1941, Einar Benedikt, f. 22.
júní 1943 og Elín Birna, f. 28.
ágúst 1944.
Sigríður giftist 1974 Halldóri
Valdemarssyni, f. 21. febrúar
1951. Sonur þeirra var Dagur, f.
11. október 1973, d. 1. apríl
2005.
Fyrstu æviárin átti Sigríður
heima á Skeggjagötu 12 í
Reykjavík en frá tveggja ára
aldri var æskuheimili hennar á
Hæðargarði 36 í Reykjavík og
var hún ásamt fjölskyldu sinni
einn af frumbyggjum í nýju og
barnmörgu íbúðar-
hverfi sem þá var
að byggjast upp.
Sem lítil táta stökk
hún yfir hitaveitu-
stokkinn í Breiða-
gerðisskóla þar
sem hún hóf skóla-
göngu sína. Síðar
lá leiðin eftir
stokknum í „Réttó“
og deilir hún æsku-
minningum sínum
þaðan með þeirri
kynslóð sem nú
hefur komist til
manns og ára. Að loknu gagn-
fræðanámi hóf Sigríður störf
hjá Samvinnutryggingum, síðar
VÍS, sem hún starfaði hjá um
árabil til ársins 1990 að undan-
skildum nokkrum árum, 1968–
1970, sem hún var við nám í
lýðháskóla í Svíþjóð, einnig bjó
hún þar í landi 1976–1978 ásamt
syni og maka vegna starfa hans
þar. Starfaði hjá fasteignasöl-
unni Kjöreign 1990–96 og frá
1998 til ævfiloka sem fulltrúi hjá
Vinnumálastofnun höfuðborgar-
svæðisins.
Útför Sigríðar fer fram frá
Fossvogskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 15.
Í dag kveðjum við elskulega
systur og mágkonu okkar sem
fallin er frá eftir erfiða baráttu við
illvígan sjúkdóm. Okkur langar að
minnast hennar með nokkrum
orðum.
Sigga hafði sérstaklega góða
nærveru og jákvæða orku sem
gerði það að verkum að fólki leið
vel í kringum hana. Hún var okk-
ur ákaflega kær og vinskapur okk-
ar dýrmætur. Má segja að tengsl-
in hafi aukist og styrkst eftir því
sem árin liðu. Óhætt er að segja
að ferðalög okkar erlendis hafi
hjálpað til við að tengja fjölskyld-
urnar saman.
Þær eru ógleymanlegar minn-
ingarnar frá ferðalagi okkar,
ásamt börnum, til Amsterdam.
Jafnframt stendur upp úr ferð
okkar til Þýskalands og sigling um
Mósel og Rín. Þá var ferð okkar
til Brussel ákaflega dýrmæt, þrátt
fyrir erfiðan tíma, rétt eftir andlát
Dags. Það má með sanni segja að
þessar ferðir hafi fært okkur nær
hvert öðru og eflt tengslin.
Þrátt fyrir að Sigga hafi glímt
við erfið veikindi í áratugi átti
kannski enginn von á því, þegar
hún greindist með krabbamein á
vormánuðum, að svo stutt væri
eftir. Sigga háði hetjulega baráttu
við veikindi sín frá því um tvítugt
og lét þá baráttu sjaldan trufla sig
við að lifa lífinu lifandi. Hún var
alltaf vel til höfð, meðvituð um út-
litið og áhugasöm um lífið og til-
veruna. Hún byggði afskaplega
fallegt heimili og var fyrirtaks
kokkur, allt eins og nútímalegri
konu sæmir. Þrátt fyrir að hún
hafi ekki lifað til þess að ljúka við
bústaðinn þá ber hann sterk ein-
kenni Siggu og sérstaklega um-
hverfið í kring.
Elsku Sigga, okkur langar að
þakka þér fyrir náinn og afskap-
lega góðan vinskap í gegnum árin.
Sá vinskapur er okkur sérstaklega
dýrmætur. Minningar um þig
fylgja okkur um ókomna framtíð.
Við vottum Dóra okkar innileg-
ustu samúð og biðjum góðan Guð
að styðja hann í sorginni.
Einar og Bára.
Eftir erfiða sjúkdómslegu er
mágkona mín Sigríður Sigurgeirs-
dóttir kvödd í dag. Við sem þekkt-
um hana og vorum henni samferða
í lífinu kveðjum yndislega mann-
eskju sem gaf öllum mikið með
nærveru sinni og einstökum kar-
akter.
Margt flýgur í gegnum hugann
á þessari stundu og margar spurn-
ingar vakna sem engin svör fást
við. Við erum hjálparvana þegar
kemur að því að hafa stjórn á líf-
inu. Sigga sagði við mig í upphafi
stríðs hennar við krabbameinið,
þegar hún var að bíða eftir nið-
urstöðu úr einni rannsókninni: Ég
get tekið öllum fréttum hversu
slæmar sem þær eru varðandi mitt
heilsufar, ég fékk áfall lífsins þeg-
ar hann Dagur dó. Að missa barn-
ið sitt er erfiðasta lífsreynsla
hverrar manneskju. Sigga og Hall-
dór bróðir minn fóru í gegnum af-
ar erfitt sorgarferli þá. En þau
horfðust í augu við það að lífið hélt
áfram og þau gerðu sitt til að lifa
því. Sigga tókst á við lífið af mikl-
um kjarki og gerði allt sem hún
gat til þess að þau ættu sem best-
ar stundir saman.
Þegar Halldór bróðir minn kom
með hana Siggu sína í heimsókn í
fyrsta sinn var okkur strax ljóst að
þar fór mikil mannkostamann-
eskja. Við systkinin og makar höf-
um gengið saman í gegnum lífið í
gleði og sorg. Börnin okkar voru
vinir og félagar. Við erum fjöl-
skylda og fjölskylduböndin ná yfir
mörk lífs og dauða.
Að þurfa að lifa með langvinnan
sjúkdóm er mikið álag á viðkom-
andi. Það er jafnframt mikið álag á
nánustu fjölskyldu. Sigga var ung
að árum þegar hún greindist með
erfiðan gigtsjúkdóm sem alla tíð
síðan hafði mikil áhrif á hennar
lífshlaup. Reglulegar læknisheim-
sóknir, blóðprufur, lyfjagjafir og
innlagnir á sjúkrahús í lengri eða
skemmri tíma voru hluti af hennar
veruleika. Þrátt fyrir þessa stað-
reynd sætti Sigga sig aldrei við
það að vera í sjúklingshlutverki.
Hún velti sér ekki mikið upp úr
sjúkdómi sínum. Strax og henni
leið betur eftir veikindastríðin sem
voru mörg var hún risin upp og
byrjuð að gera eitthvað. Mætt í
vinnuna og byrjuð að stússa eitt-
hvað á heimilinu. Elda góðan mat
fyrir Dóra sinn og sinna þeirra fal-
lega heimili.
Heimilið og nánasta umhverfi
var Siggu mjög mikilvægt. Hún
var afar smekkleg og snyrti-
mennska á öllum sviðum var Sigga
í hnotskurn. Hvort sem um hana
sjálfa eða heimilið var að ræða og
þar hallaðist ekki á með þeim
hjónum.
Það velur sér enginn að vera
dapur, dapurleikinn kemur þegar
sorgin hellist yfir og eitthvað er
endanlegt. Nú er Sigga ekki leng-
ur veik, hún er farin frá okkur og
umvefur nú Daxa sinn. En minn-
ingin lifir og það er auðvelt að sjá
fyrir sér kjarkmikla konu með
glettni í augum og notalega nær-
veru.
Vanmáttur mannsins gagnvart
lífi og dauða er mikill. Ef til vill er
tilgangur lífsins að við upplifum
eigin vanmátt. Hver veit? Sigga
setti mark sitt á líf margra, hún
var þannig manneskja. Við sem
kynntumst henni erum ríkari fyrir
vikið.
Elsku hjartans bróðir minn,
góður Guð styrki þig í sorginni.
Við Albert sendum okkar dýpstu
samúðarkveðjur til þín, systkina
Siggu, fjölskyldna þeirra, Bjarn-
eyjar og annarra ættingja og vina.
Guð blessi ykkur öll.
Ragna Valdimarsdóttir.
Sumarið 1956 var lítil sex ára
stúlka send vestur í Króksfjarð-
arnes á heimili okkar vegna veik-
inda móður sinnar. Mæður okkar
voru systur og góðar vinkonur.
Full eftirvæntingar vaknaði fjög-
urra ára heimasætan við hlið stóru
frænku sinnar sem komin var alla
leið frá Reykjavík. Eftir þetta
dvaldi Sigga nokkur sumur á
heimili okkar í Króksfjarðarnesi
og var alltaf mikil tilhlökkun
vegna komu hennar, enda var hún
sem ein af systkinahópnum. Síðan
eru liðin 52 ár og höfum við Sigga
verið bestu vinkonur alla tíð. Alltaf
stóðu dyrnar opnar hjá fjölskyld-
unni í Hæðargarðinum fyrir fjöl-
skylduna að vestan. Það var mikil
upplifun fyrir mig, sveitastelpuna,
að koma til borgarinnar, búa hjá
þeim og taka þátt í daglegu lífi
þeirra.
Sigga frænka tók alltaf á móti
mér með mikilli hlýju, ást og um-
hyggju eins og við værum systur,
enda leit ég ævinlega á hana sem
slíka. Hún var fyrirmynd mín í
mörgu, enda sýndi hún mér
ómælda þolinmæði þegar ég fékk
að fljóta með henni og vinkonum
hennar í glens og gaman í borg-
inni. Vinátta okkar hélt áfram eftir
að ég flutti til borgarinnar árið
1972.
Viss kaflaskil urðu í lífi Siggu
frænku um þetta leyti. Hún
greindist með erfiðan sjúkdóm
sem fylgdi henni alla tíð og einnig
missti hún móður sína langt um
aldur fram. Þetta voru erfiðir
tímar. Vissulega markaði sjúkdóm-
urinn líf hennar, en hún bar sig
vel, kvartaði ekki og reyndi að láta
veikindin ekki buga sig.
Um haustið kynntist hún eftirlif-
andi eiginmanni sínum, Halldóri
Valdemarssyni. Ári síðar fæddist
þeim sonurinn Dagur sem gaf
þeim bæði gleði og lífshamingju.
Sigga frænka var einstaklega
glæsileg kona og mikill fagurkeri,
sem sást bæði í fatavali og á fal-
legu heimili hennar. Hún hafði
sérlega gaman af því að hafa sig
til, hafði næmt auga fyrir því sem
átti vel saman, enda naut hún þess
að fara í búðir og fylgjast með
tískustraumum. Oft naut ég góðs
af gjafmildi hennar og smekkvísi
þegar hún færði mér falleg föt,
margvíslegar gjafir og ráðlegging-
ar í fatavali.
Síðustu árin höfum við frænk-
urnar ferðast víða saman. Mér er
Ameríkuferðin árið 2001 minnis-
stæð. Í ferðinni lék Sigga við
hvern sinn fingur og fannst ekki
leiðinlegt að kíkja í búðirnar. Í
vetur skruppum við saman til Sví-
þjóðar til að heimsækja æskuvin-
konu Siggu, með viðkomu í Kaup-
mannahöfn, þar sem við
frænkurnar nutum þess að vera
saman og heimsækja gamlar Ís-
lendingaslóðir. Þessi ferð er mér
mjög dýrmæt og er ég þakklát fyr-
ir að hafa átt þennan tíma með
Siggu. Sigga og Dóri fóru ekki
varhluta af sorginni þegar þau
misstu einkasoninn Dag fyrir
þremur árum. Sú lífsreynsla
reyndist þeim mjög þungbær. Í
vor greindist hún með krabbamein
sem hún barðist við þar til yfir
lauk.
Elsku Dóri, missir þinn er mikill
og hefur þú staðið eins og klettur
við hlið Siggu í veikindum hennar.
Megi góður Guð styrkja þig og
leiða í gegnum sorgina. Við fjöl-
skyldan í Jakaseli kveðjum elsku
frænku okkar með trega og sökn-
uði með þökk fyrir allt sem hún
hefur veitt okkur. Einnig ber ég
kveðju frá systkinum mínum og
fjölskyldum þeirra með þökk fyrir
samfylgdina í gegnum lífið.
Bjarney Ólafsdóttir.
Elsku Sigga frænka. Við systk-
inin þökkum þér fyrir alla þá hlýju
sem þú hefur sýnt okkur og send-
um þér okkar hinstu kveðju.
Við þökkum fyrir ástúð alla,
indæl minning lifir kær.
Nú mátt þú vina höfði halla,
við herrans brjóst er hvíldin vær.
Í sölum himins sólin skín
við sendum kveðju upp til þín.
(H.J.)
Friðrikka Jóhanna,
Jóhanna Hildur og
Eiríkur Arnar.
Haustið er í vændum. Rigningin
ber stofugluggann, fyrstu litir
haustsins hafa gert vart við sig og
hópar farfugla eru flognir til fjar-
lægra slóða. Sigga frænka fékk far
með einum slíkum og núna líður
henni vel, laus við veikindi og sárs-
auka.
Ég kynntist Siggu frænku fyrir
ellefu árum þegar ég kom inn í
fjölskyldu mannsins míns. Mér
varð strax ljóst hversu nánar hún
og tengdamamma voru enda var
samneyti þeirra eins og hjá nán-
ustu systrum. Sigga frænka var
glæsileg kona í alla staði. Hárið
alltaf vel til haft, neglurnar snyrt-
ar og skór, belti og taska oftar en
ekki í stíl. Sigga frænka kunni að
halda sig í tískunni, hafði gaman af
að fylgjast nýjustu tískustraumum
– sannkallaður „trend setter“ ef
svo má að orði komast.
Elsku Sigga mín, ég minnist þín
með hlýju og þakklæti fyrir að
hafa fengið að kynnast þér. Með
þessum sálmi kveð ég þig. Megi
góður Guð varðveita þig og minn-
ingu þína.
Lýs, milda ljós, í gegnum þennan geim,
mig glepur sýn,
því nú er nótt, og harla langt er heim.
Ó, hjálpin mín,
styð þú minn fót; þótt fetin nái skammt,
ég feginn verð, ef áfram miðar samt.
Ég spurði fyrr: Hvað hjálpar heilög trú
og hennar ljós?
Mér sýndist bjart, en birtan þvarr, og nú
er burt mitt hrós.
Ég elti skugga, fann þó sjaldan frið,
unz fáráð öndin sættist Guð sinn við.
Þú ljós, sem ávallt lýsa vildir mér,
þú logar enn,
í gegnum bárur, brim og voðasker.
Nú birtir senn.
Og ég finn aftur andans fögru dyr
og engla þá, sem barn ég þekkti fyrr.
(Matthías Jochumsson.)
Elsku Dóri, fjölskylda og aðrir
aðstandendur. Við hjónin vottum
ykkur öllum okkar dýpstu samúð
og biðjum almættið að styrkja
ykkur á erfiðum tímum.
Sara Björg Sigurðardóttir og
Guðmundur Axel Hansen.
Okkar elskulegu vinkonu kveðj-
um við Æskurnar í dag, allt of
snemma. Við sem áttum eftir að
gera svo margt saman.
Margt var brallað í gegnum tíð-
ina og margs er að minnast. Það
sem ber þó hæst er vináttan og
hin mikla elska og virðing sem við
berum hver til annarrar.
Í Breiðagerðisskólanum kynnt-
umst við, litlar, óframfærnar tátur.
Unglingsárin tóku við og Réttar-
holtsskólinn. Óframfærnin hvarf
og við nutum þess að vera til og í
raun komst enginn hjá því að
verða okkar var því það gustaði af
okkur hvar sem við fórum og alltaf
var gaman.
Glaumbær varð félagsmiðstöðin
okkar, Hressó var kaffihúsið okkar
og Bítlarnir voru hljómsveitin okk-
ar
Hópurinn stækkaði, makar og
börn bættust við. Alvara lífsins
varð staðreynd og við tókumst á
við hana eins og allt annað, af full-
um krafti. Við héldum alltaf hóp-
inn og töpuðum ekki gleðinni sem
vináttan veitir. Það var aldrei
spurning um magn heldur gæði.
Spilaklúbburinn okkar góði sem
kom í stað saumaklúbbsins varð
uppspretta ýmissa ákvarðana og
umræðna. Þar má nefna utan-
landsferðirnar nú seinni árin þeg-
ar við Æskurnar fórum í stelpu-
ferðir til Guðrúnar Júl. í Svíþjóð.
Þessar ferðir eru okkar fjársjóður
í dag. Við söfnuðum í minninga-
sjóðinn, ferðuðumst, litum við í
„magasínum“, sátum á kaffihúsum
og virkilega nutum þess að vera
saman. Áður en haldið var heim
var næsta ferð skipulögð.
Okkur finnst við hafa verið sam-
an allt lífið. Við höfum hlegið,
grátið og í raun átt saman allar
þær mannlegu tilfinningar sem til
eru.
Sigga hafði einstakt fegurðar-
skyn, var alltaf vel til höfð og
skipti það hana miklu máli að vera
fín. Fallega heimilið hennar og
Dóra bar þess vott.
Sigga og Dóri voru höfðingjar
heim að sækja. Sigga var meist-
arakokkur sem galdraði fram
framandi rétti og matarboð þeirra
voru ekki síður fyrir augað en
bragðlaukana. Matarborðið eins og
listaverk, litlar gjafir við hvern
disk og/eða málshættir. Dúkarnir,
diskamotturnar, allar litlu blúnd-
urnar og síðast en ekki síst serví-
etturnar og kertin, allt bar þetta
vitni um þeirra miklu hugmynda-
auðgi og gestrisni, sem gladdi og
kætti.
Sorgin knúði dyra í lífi fjölskyld-
unnar fyrir þremur árum þegar
einkabarn þeirra, Dagur, lést.
Þetta var Siggu okkar og Dóra af-
ar þungbært. Blessuð sé minning
Dags Halldórssonar.
Elsku Dóri, orð geta ekki tjáð
hug okkar til þín á þessari erfiðu
stundu.
Við biðjum þess að allt hið góða
í þessum heimi haldi í hönd þína
og styrki þig í þinni miklu sorg.
Við munum alltaf verða til staðar
fyrir þig.
Dóri okkar, við vottum þér,
systkinum ykkar Siggu og frænd-
garði öllum okkar dýpstu samúð.
Blessuð sé minning Siggu, okkar
elskulegu vinkonu, og þakklæti
fyrir samfylgdina.
Æskurnar,
Lóa, Ása, Hugrún, Guðrún
og fjölskyldur.
Í dag kveðjum við elskulega vin-
konu okkar til margra ára, Sigríði
Sigurgeirsdóttur, sem lést að
kvöldi 20. ágúst sl.
Kynni okkar Siggu hófust fyrst
við störf okkar hjá Samvinnu-
tryggingum gt., sem nú er Vá-
tryggingafélag Íslands (VÍS). Við
vorum sex „ungmeyjar“ sem unn-
um náið saman og vinskapur okkar
jókst með ári hverju.
Eins og gengur skiptu einhverj-
ar um atvinnu og var þá ákveðið
að stofna „saumaklúbb“ þannig að
sambandið rofnaði ekki hjá okkur
vinkonunum. Klúbburinn okkar
var stofnaður 1989 og haldinn með
reglulegu millibili yfir vetrarmán-
uðina alla tíð síðan. Dóri, eigin-
maður Siggu, gaf okkur nafnið
„Vísurnar“.
Það var okkur mjög mikils virði
að hittast reglulega og í raun gaf
það okkur meira en hægt er að
upplýsa í stuttu máli. Kynni okkar
og samskipti voru mjög ánægju-
leg, ríkjandi gleði og gefandi vin-
skapur var ráðandi í hópnum okk-
ar. Sigga okkar var einmitt með
vorklúbbinn okkar í mars sl.
Það var gott að umgangast
Siggu, nærvera hennar var mjög
góð. Hún var sterkur persónuleiki
sem gaf mikið af sér, alveg fram-
úrskarandi vönduð og hjálpsöm
Sigríður
Sigurgeirsdóttir