Tímarit kaupfjelaga og samvinnufjelaga - 01.01.1911, Qupperneq 34

30
við það, að halda við kaupfjelagið, ef verðmunurinn er
lítill, og á sumum vörum enginn, og engum ágóða er
heldur úthlutað.
Pað segir sig sjálft að verðlækkun kaupmanna er, að
miklu leyti, á kostnað vörugæðanna, en slíkt er sjaldnast
tekið með í samanburðinum. F*að er því mjög vafasamur
greiði, sem utanfjelagsmönnum er gerður með svona
löguðu verðfalli, og það væri því gagnlegast að bjóða
þeim hluttöku í hagnaðinum, innan fjelagsins, en ekki
utan við það.
Pá má enn fremur telja það rangt, að úthluta krydd-
vörum og öðrum smávarningi með viðlíka hundraðs-
gjaldi í álagning og lagt er á kaffi og sykur, af því af-
greiðslukostnaður og rýrnun á þessum smávörum er
margfalt meiri en á þeim vörum sem meiri eru í sjer.
En eigi, aptur á móti, að heimfæra smávörukostnaðinn
upp á kaffi og sykur, þá verða þær vörur dýrari en hjá
kaupmönnum, því þeir leggja vanalega lítið á algengustu
nauðsynjavörur, en þeim mun meira á annan varning.
F*að er opt ervitt og enda ómögulegt, að gizka rjetti-
lega á það fyrir fram, hvað mikill kostnaður muni lenda
á vörunni þangað til hún er seld. Ef vara liggur óseld,
t. d. heilt ár, verður að bæta við vöxtum. Vörur geta
og rýrnað og fallið í verði, svo loks verði að selja þær
með talsverðum skaða. Allar þesskonar hendingar þyrfti
maður að geta tekið nauðsynlega til greina, ef maður
ætlar að komast hjá þeirri hættu, að verða fyrir óút-
reiknuðum tekjuhalla, þegar reikningsskil eru gerð.
6. Afgreiðslumaðurini).
F*að er eitt allra-þýðingarmesta skilyrðið fyrir þrifum
hvers kaupfjelags, að það ráði til sín áreiðanlegan af-
greiðslumann; er þá jafnframt nauðsynlegt, að hann
skilji málefnið vel og hafi fulla samúð með því.
F’að væri auðvitað æskilegt, að afgreiðslumaðurinn
hefði nokkuð vanizt verzlun, en þó er það alls ekki ó-