Tímarit kaupfjelaga og samvinnufjelaga - 01.01.1911, Qupperneq 40

3Ö
9. Um vörukaupin.
Mönnum hættir almennt of mikið til þess, að álíta að
verzlun sje ekki mjög vandasamt starf. Ef maður hefir
svolitla vöruþekkingu og dálítið rekstursfje, þá er stund-
um talið að nóg sje fengið. F*að munu enda vera nokk-
ur dæmi þess, að verzlun sje byrjuð þó hvorutveggja
þetta vanti að mestu leyti. En þetta er rangt álitið.
Dæmin eru deginum ljósari, að gjaldþrot • og prettir
koma í stað heiðarlegrar og raungóðrar verzlunarstarf-
semi.
Einna mestur misbrestur er opt á þeirri þekking og
framsýni, sem nauðsynleg er til þess að geta, í tæka
tíð, vitað um eða gizkað á þær verðsveiflur, sem verða
á hinum almenna vörumarkaði. En, á þessu veltur það,
hvað mest, hvernig verzlunin ber sig.
Af því ekki er við því að búast, að kaupfjelagar hafi
almennt þá fjölbreyttu þekkingu, sem í þessu máli er
nauðsynleg, mun það vanalega affarasælast fyrir þá, að
eiga sem minnst við óvissar gróðatilraunir(»SpecuIation«),
en halda sjer að hinu nauðsynlega og því, sem reynsl-
an sýnir að bezt hefir gefizt.
Hversu mikið kaupa skuli í einu fer eptir því, hvað
vænta má að varan seljist fljótt, og þeim verðmun, sem
á því er, hvort meira eða minna er keypt. Ef, t. d., 10
kaffisekkir fást einum eyri ódýrari, hvert pund, en ef að
eins 2 sekkir eru keyptir, þá borgar það sig því að eins
að kaupa hið meira, ef það selst þá allt á svo sem 3
mánuðum. Þess verður og að gæta, að varan lakast
vanalega við langa geymslu, og hætta getur verið á því,
að hún falli í verði. Pegar fjelagið hefir fasta viðskipta-
staði er verðið opt hið sama, hvort sem meira er keypt
eða minna, sje þess að eins gætt að láta standa á hin-
um frumlegu heildarumbúðum. Er þá bezt að kaupa
eigi meira en þörf krefur, til næstu ferðar.
Vandlæti í vörugæðum verður að fara mest eptir ósk-