Tímarit kaupfjelaga og samvinnufjelaga - 01.01.1911, Blaðsíða 45

41
ið komið af kjöti að heiman. Fyrst hafði það komið frá
Suðurlandi síðast í September og fyrst í Október, og
selzt við óvanalega háu verði. En þegar kjötið fór að
koma til muna frá Norður- og Austurlandi, lækkaði
verðið. A undan mjer voru komnar 100 tunnur frá
Húsavík, og gat eg þegar selt þær danska Sambandinu
á 60 kr., og sennilega sama verði allt dilkakjötið, hefði
það þá verið komið. En það var eigi fyr en í Nóvember
að megnið af íslenzka saltkjötinu kom til Hafnar, eða
um 15000 tunnur á einni viku, að sögn. í því flóði var
mest af því kjöti, sem eg átti að selja, eða alls um 600
tunnur, með pylsum og lærum. Um þetta leyti fjell
kjötið dálítið, frá 2 — 3 kr. tunnan, að mjer virtist, og
var það minna verðfall en margir bjuggust við að verða
mundi, er því nær allt íslenzkt kjöt streymdi inn á mark-
aðinn á einni viku. Um söluna á kjöti kaupfjelaganna
samdist svo, að Sambandskaupfjelagið keypti það all't
saman á 58 kr. tunnuna, að meðaltali, þar með tald-
ar þær 100 tunnur, er fyrst komu. í þessu kjöti voru
um 100 tunnur af veturgömlu kjöti, og var hver sú
tunna talin 2 — 3 kr. verðlægri en af dilkakjöti. Petta verð
mun gera nálægt 54 kr. tunnan, að meðaltali (að frá
dregnu flutningsgjaldi og útlendum kostnaði). Er það
3—4 kr. meira en í fyrra.
Eg þykist mega fullyrða, að ekki hefði verið hægt,
í Danmörku, að selja nokkrum áreiðanlegum kaupanda
þetta kjöt með jafn háu verði. Dýralæknisstimplað kjöt
var einlægt talið í eitthvað hærra verði, en þó fannst
mjer ekki muna þar miklu.
Eg get því ekki annað álitið en salan á kjöti okkar
gengi fremur vel og greiðlega eptir atvikum. Mun eg
má ske síðar að því víkja, hve þýðingarmikið eg álít
samband okkar og samvinnu við hin dönsku kaupfjelög
í þessari grein.
Til Svíþjóðar fór eg i þeim tilgangi að ná sambandi
við kaupfjelögin þar um kjötverzlun framvegis. Hafði eg