Tímarit kaupfjelaga og samvinnufjelaga - 01.01.1911, Qupperneq 54

50
hækkandi verðs á trjávið o. fi., svo fáir geta eiginlega
ráðist í það, að koma upp góðum húsakynnum, og
þaðan af færri gætu reist sig við aptur, ef þeir misstu þær
aptur, á svipstundu, skaðabótalaust.
Prátt fyrir allt þetta mun það vera svö, í mörgum
sveitum, að ekki er nema býli og býii á stangii í elds-
voðaábyrgð; sumstaðar ekki neitt.
Þetta væri nú má ske afsakanlegra, ef hægt væri að
sýna fram á það, að eldsvoðahættan færi minnkandi fyr-
ir vaxandi varfærni manna og betra fyrirkomulag á húsa-
skipun og eldstæðum. En þetta mun vera alveg þvert á
móti. Varla mun varfærnin meiri en áður; húsaskipunin
breytist nú hröðum fetum í það horf, að fleira og meira
er í hættu en áður, kvikni einhverstaðar í, þar sem þykku
veggirnir, úr grjóti og moldu, voru þó áður dálítill
verndarmúr; af nýtízkueldstæðunum: ofnum og elda-
vjelum, Ieiðir meiri brunahættu en af hlóðunum gömlu
með flögunni undir felhellunni, eins og þessu er nú öllu
háttað að útbúnaði til, skipulagslaust og eptirlitslaust.
það má því fullyrða, að í þessu máli sýnist hin al-
menna stefna vera sú, að auka brunahættuna sjálfa meir
og meir, og safna allt meiru saman á veg fyrir hana, án
þess að gæta þeirra ráða á móti, sem nauðsynin krefur.
Petta bendir á ótæklega mikinn fyrirhyggjuskort og
vanaværð, því víst er um það, að af þessu móki geta
menn vaknað upp við vondan draum. Til þess eru dæm-
in að verða tíðari, ineð hverju árinu sem líður.
A þessum tímum gengur mönnum fullörðuglega að
standa í skilum og halda við efnum sínum, þó allt gangi
nokkurnveginn slysalaust. Hin óviðráðanlegu óhöpp, sem
engar bætur liggja við, verða nóg epíir og nóg vogun
önnur er á ferðinni, til þess að halda bændunum »í
spenningi«, sem það kjósa, þó eldsvoðahættan gangi
undan, að miklu leyti.
Menn kvarta almennt um peningaleysi og skort á
lánstrausti hjer á landi og segja, að það standi nytsöm-