Morgunblaðið - 12.10.2008, Síða 20

20 SUNNUDAGUR 12. OKTÓBER 2008 MORGUNBLAÐIÐ
Karl: „Gói er yngstur þriggja
systkina og kom mikill aufúsugest-
ur til okkar allra. Hann naut þess
að systur hans dáðu hann og dýrk-
uðu frá fyrsta augnabliki en um
leið þurfti hann að þola að vera
bangsinn þeirra. Hann bar það allt
með mikilli þolinmæði enda var Gói
ákaflega ljúft og gott barn. Alltaf
stilltur og prúður.
Þegar Gói var á öðru árinu
hlýddum við foreldrarnir hinni ís-
lensku herkvaðningu og fórum að
byggja. Það var gert af bjartsýni
og óraunsæi eins og hjá svo mörgu
ungu fólki á þeim tíma. Til að bæta
gráu ofan á svart skall
á kreppa þegar verð-
bólgan rauk upp úr
öllu valdi. Allt var á
heljarþröm hjá okkur.
Fyrstu æviár Góa ein-
kenndust fyrir vikið af
dæmalausu basli og ég hef oft velt
því fyrir mér hvort það hafi í raun
haft góð áhrif á hann. Ég hef
a.m.k. ekki þekkt nokkurn ungan
mann sem er jafn stöðugur og var-
kár í fjármálum. Gói er 100% mað-
ur sem tekur aldrei fjárhagslega
áhættu. Raunar hefur hann alla tíð
lifað í samræmi við orð Biblíunnar
um að skulda engum neitt nema
elska hver annan. Ég hef dáðst að
því hvað honum hefur tekist vel að
standast freistingar gylliboðanna
sem því miður hafa kaffært marg-
an ungan manninn í þessu þjóð-
félagi.
Stjórinn með krullótta hárið
Snemma kom í ljós að Gói hafði
góða lund og að hann hafði mikinn
áhuga á því að leika hlutverk enda
þótt hann væri feiminn og hæglát-
ur að eðlisfari. Hann er líka mjög
eftirtektarsamur og átti snemma
auðvelt með að herma eftir fólki.
Þriggja, fjögurra ára var hann far-
inn að messa yfir systrum sínum,
sem var alveg drephlægilegt, og
leika ýmsa málsmetandi menn í
þjóðfélaginu, eins og „stjórann með
krullótta hárið“. Þá setti hann upp
hárkollu.
Það kemur því ekki á óvart að
Gói hafi snemma ákveðið að verða
leikari. Fimm ára gamall var hann
einu sinni sem oftar með mér í
kirkjunni þegar kona nokkur
klappaði honum á kollinn og spurði
hvort hann ætlaði ekki örugglega
að verða prestur. „Nei,“ sagði Gói
ákveðinn. „Ég ætla að verða leik-
ari.“ Frá því hvikaði hann ekki.
Hann fann snemma sína hillu og
fyrir það er ég guði þakklátur.
Eins og við þekkjum gengur fólki
misvel að finna sig í lífinu.
Gói átti mjög gott með að læra
og í því sambandi kom leiklistar-
áhuginn í góðar þarfir. Hann lærði
með því að leika. Sem dæmi þá
lærði hann Gísla sögu Súrssonar
utan bókar og lék bardagasenurnar
með miklum tilþrifum. Það var
ótrúlegt hvernig hann gat leikið
þessar lýsingar af bókinni. Þarna
sá maður að hann hafði þetta „tal-
ent“.
Gói hefur alltaf átt auðvelt með
að læra texta og fara vel með þá.
Styrkur hans sem leikari er ekki
síst fólginn í vandvirkni og virðingu
fyrir textanum. Honum hefur verið
vel tekið í íslensku leikhúslífi og
það kemur mér alls ekki á óvart.
Það er mikil innistæða fyrir því.
Talaði allt í einu
reiprennandi ensku
Talandi um að Gói sé fljótur að
læra þá vorum við eitt ár í Am-
eríku þegar hann var átta ára.
Þegar út var komið kunni hann
ekki stakt orð í ensku og fyrsta
mánuðinn í skólanum sagði hann
víst ekki orð. Við urðum því svolítið
hissa þegar hann óskaði eftir því
einn daginn að taka með sér bók
um Reykjavík í skólann til að sýna
krökkunum. Þegar við komum að
sækja hann eftir skóla
tjáði kennarinn okkur
undrandi að hann hefði
farið yfir efni bók-
arinnar á lýtalausri
ensku. Hann hefur
greinilega hlustað mjög
vel þennan fyrsta mánuð. En eftir
þetta skilst mér að Gói hafi ekki
þagnað allan veturinn!
Áhugamál Góa eru af ýmsu tagi
og þegar hann var unglingur fékk
hann um tíma óskaplega mikinn
áhuga á matseld. Þá stúderaði
hann Sigga Hall af kostgæfni og
bjó okkur þessar fínu veislur. Bar
matinn fram af listfengi enda er
Gói gríðarlega vandvirkur í öllu
sem hann tekur sér fyrir hendur.
Gói er afar góður félagi og
traustur vinur vina sinna. Heið-
arlegur og pottþéttur. Það kom
líka snemma í ljós að hann er mik-
ill húmoristi. Eins og svo mörg
börn presta varð hann fyrir því að
vera strítt. Ég dáðist að því hvern-
ig hann vann úr því og það gerði
hann á húmornum. Afvopnaði and-
stæðinga sína með honum. Sjálfs-
traustið hefur alltaf verið til staðar
og við þessar aðstæður sýndi hann
mikinn karakterstyrk.
Engin miskunn
hjá Magnúsi Geir
Nú er Gói sjálfur orðinn faðir.
Hefur fengið „Óskarinn“ eins og
við segjum [nýfæddur sonur hans
hefur verið nefndur Óskar Sig-
urbjörn, innsk. blm.] og þarf ekki
að hugsa frekar um þá vegtyllu.
Það hlutverk á hann eftir að axla
af ábyrgð en þau Ingibjörg Ýr eru
ákaflega samhentir foreldrar.
Gói hefur gríðarlega mikið að
gera og starf leikarans getur verið
ótrúlegur þrældómur, mikið um
kvöld- og helgarvinnu eins og gefur
að skilja. Það er engin miskunn hjá
Magnúsi Geir! En það þýðir um
leið að menn hafa trú á honum og
Gói er þrekmikill og úthaldsgóður,
þannig að ég hef engar áhyggjur af
því.
Það er líka ánægjulegt að horfa
á son sinn verða föðurbetrung en
það er hann svo sannarlega orðinn.
Honum hefur lengi verið velt upp
úr því að vera sonur föður síns en
nú held ég að þetta sé að snúast
við. Ég heimsótti skóla nokkurn í
fyrra og áður en ég kom spurði
kennarinn börnin hvort þau vissu
hver biskupinn væri. Ekki vissu
þau það en einn nemandi var klár á
því að sonur hans væri ofboðslega
frægur leikari. Ætli ég verði ekki
héðan í frá fyrst og fremst þekktur
sem faðir hans Góa. Það er mjög
góð tilfinning!“
Ákvað fimm ára að
Tengsl „Raunar má segja að við séum ská-
kollegar, feðgarnir. Það er nefnilega margt
líkt með presti og leikara. Við förum báðir í
búninga og fylgjum báðir ákveðnu hand-
riti!“ segir Guðjón Davíð Karlsson leikari
en Orri Páll Ormarsson fékk þá föður
hans, Karl Sigurbjörnsson biskup, til að
segja hvor frá öðrum.
Ætli ég verði
ekki héðan í frá
fyrst og fremst
þekktur sem
faðir hans Góa
Guðjón Davíð: „Það var ótrú-
lega ljúft að alast upp á heimili for-
eldra minna. Við erum mjög sam-
rýnd fjölskylda. Pabbi var
sóknarprestur í Hallgrímskirkju á
uppvaxtarárum mínum og það var
jafnan í mörg horn að líta hjá hon-
um. Samt hafði hann alltaf tíma fyr-
ir fjölskylduna. Við brölluðum
margt saman feðgarnir og mér eru
eftirminnilegar ófáar ferðir í He
Man-kastala nokkurn í Grafarholt-
inu. Ég var mikill He Man-aðdáandi
í bernsku og pabbi sagði mér að ein-
hverjir klettar þarna væru He Man-
kastali. Hann var alltaf að búa til
svona lifandi sögur.
Í öllum barnaafmælum var pabbi
með þema, vörubílar, rútur, strætó,
og skar út og skreytti kökur og
teiknaði dúka í samræmi við það af
listfengi. Hann er gríðarlega flinkur
teiknari og ætlaði á tímabili að verða
arkitekt.
Ég varð sjálfur pabbi fyrir þrem-
ur vikum og vona að ég beri gæfu til
að leysa það vandasama hlutverk
jafn vel af hendi og faðir minn hefur
gert. Mér finnst ég eiga besta pabba
í heimi. Uppeldisaðferð þeirra
mömmu var sáraeinföld: Að hlusta
og vera til staðar. Ég man aldrei eft-
ir neinum reglum. Þess þurfti ekki.
Alveg ofboðslega fyndinn
Pabbi er mikill sagnamaður og
segir skemmtilega frá. Það lifna all-
ar sögur við í frásögn hans. Hann er
líka alveg ofboðslega fyndinn. Kann
kynstrin öll af bröndurum. Það nýt-
ist honum vel þegar hann stýrir
veislum. Þetta hef ég ekki erft frá
honum, man ekki nokkurn brand-
ara, þannig að þegar ég á að stýra
veislum sjálfur hringi ég alltaf í
pabba.
Af þessu má ráða að pabbi hefði
án efa orðið góður leikari, hefði hon-
um sýnst svo. Raunar má segja að
við séum skákollegar,
feðgarnir. Það er nefni-
lega margt líkt með
presti og leikara. Við för-
um báðir í búninga og
fylgjum báðir ákveðnu
handriti!
Pabbi er ákaflega klár
og vel að sér. Fyrir vikið þurfti ég
aldrei að opna orðabók í skóla. Ég
bara fletti upp í honum. Pabbi var
sannarlega google.com þess tíma.
Það var nokk sama hvert fagið var,
tungumál, saga, efnafræði, alltaf var
pabbi með svörin á reiðum höndum.
Það segir sig því sjálft að pabbi
les gríðarlega mikið, þar á meðal
efni langt út fyrir sitt fag, og fylgist
vel með öllu í kringum sig. Fyrir
vikið er afskaplega gaman að tala
við hann um allt milli himins og
jarðar. Hann er alltaf með á nót-
unum.
Pabbi er mjög umhyggjusamur að
eðlisfari. Einu sinni vorum við fjöl-
skyldan saman í vatnsrennibraut-
argarði í Bandaríkjunum og hann
kostaði kapps um að við börnin sól-
brynnum ekki. Hann gleymdi hins
vegar alveg sjálfum sér í allri um-
hyggjunni og ég hef aldrei séð jafn
sólbrunninn mann. Hann var fjólu-
blár. Þessi saga lýsir honum vel.
Blóðið frussaðist út úr honum
Hún er líka til marks um það að
hann getur stundum verið svolítið
óheppinn. Þegar ég var lítill varð ég
vitni að því í sjónvarp-
inu að einhverjir
menn létu smella með
vísifingri í kinnunum.
Þetta þótti mér galdri
líkast og það var
pabba því sönn
ánægja að upplýsa að
hann gæti þetta líka. Síðan lék hann
þetta eftir nokkrum sinnum með
góðum árangri eða þangað til hann
skar sig með nöglinni í kinnina og
blóðið frussaðist út úr honum. Það
er með þetta eins og annað, pabbi
leggur sig allan fram.
Eins og svo mörg börn presta
fékk ég stundum að kenna á því hjá
skólafélögunum. Það var ekki alltaf
létt að vera í skóla við hliðina á Hall-
grímskirkju. Ég var kallaður öllum
illum nöfnum. Auðvitað leiddist mér
þetta og þótti ómaklegt en mér
fannst erfitt að tala um það heima.
Hélt það myndi særa pabba. Ég lét
gusurnar því bara yfir mig ganga og
hugsaði með mér: Aumingja krakk-
arnir sem láta svona! Síðan fjaraði
Fjólublár af umhyggju
Það eina sem
pirrar mig í sam-
bandi við starf
pabba er órétt-
læti í hans garð