Morgunblaðið - 12.10.2008, Qupperneq 39

MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 12. OKTÓBER 2008 39
✝ Jón GunnarGíslason fædd-
ist á Brimnesi í Ár-
skógshreppi 22.
maí 1939 . Hann
lést á heimili sínu í
Vamdrup í Dan-
mörku 22. sept-
ember síðastliðinn,
eftir langvarandi
veikindi. Foreldrar
hans voru Gísli
Zophanías Sölva-
son og Jóna Hans-
dóttir.
Jón Gunnar
kvæntist árið 1961 Ólavíu Dag-
björt Halldórs-
dóttur. Foreldrar
hennar voru Hall-
dór Lárusson og
Jósefína Ágústdótt-
ir Blöndal. Jón
Gunnar og Ólavía
eignuðust fjögur
börn, Láru Jósef-
ínu, Gísla Rúnar,
Sverrir og Örn
Ólaf, tengdabörn
og níu barnabörn.
Útför Jóns Gunn-
ars fór fram í Dan-
mörku, í kyrrþey
að ósk hins látna.
Já, þá er komið að kveðjustund hjá
okkur pabba. Erfitt að sætta sig við
það þar sem svo mörgu var ólokið. Það
voru þung sporin hjá mér mánudags-
kvöldið 22. september þegar hann
hafði kvatt þennan heim og ég gekk að
stofuglugganum til að opna hann svo
andi hans gæti farið á flug um him-
ingeiminn, frjáls eins og fugl. Hann
var svo þakklátur yfir því að vera
heima hjá henni Ólu sinni og var með
ólíkindum hvað þau höfðu klárað sig
lengi án aðstoðar í veikindum hans,
bara þau tvö. Ekki alltaf sammála en
alltaf svo samrýmd. Við vorum sam-
ankomin fyrir nokkrum vikum fjöl-
skylda mín og bræður Össi og Gísli í
Hvidöre. Pabbi ljómaði allur upp og
naut þess út í ystu æsar að vera með
og taka þátt í okkar líflegu umræðum
við matarborðið. Sérstaklega fylgdist
hann af lifandi áhuga með framtíðar-
plönum dætra minna og hló oft við og
kom með góð ráð. Ég og pabbi gerð-
um okkur grein fyrir því hvaða örlög
voru í vændum og notaði hann tímann
til að undirbúa mig fyrir fráfall hans.
Mig langar til að þakka honum fyrir
það sem hann gaf okkur í vöggugjöf.
Forvitnina um umheiminn og þrá til
að ferðast, læra meira og upplifa
dásamlegan heim bókmenntanna að
ógleymdri tónlistinni. Það væri hægt
að skrifa margar síður um pabba og
tónlist. Hún var honum alltaf kær og
tryggur fylginautur. Ótrúlegt hvað
hann fylgdist vel með öllum nýjum
listamönnum um allan heim. Við vor-
um alin upp við mikinn djass og blús
og ómar í huga mér Golden Gate-
kvartettinn sem pabbi hélt svo mikið
upp á.
Hann var hafsjór af fróðleik og
hringdum við alltaf í hann til að spyrja
ráða og fá upplýsingar. Mikið var
hann glaður þegar tölvur og internet-
ið komu til sögurnar. Þar gleymdi
hann sér í þekkingarleit á cyperspace.
Enda þessi fátæklegu orð mín með
loforði um að við höldum ótrauð áfram
í hans anda og tökum hann með okkur
í huganum hvar sem við erum í heim-
inum stödd. Kveðjum pabba, afa og
tengdó með ljóðlínum æskuvinar
hans. Blessuð sé minning hans.
Á krossgötum stend ég og kann engin svör,
nú komin er skilnaðarstund.
Svo langt burtu frá mér þú leggur í för
og lokað til frelsis er sund.
Og hvert skal þá halda ef hamingja mín
er handan við ófærugjá.
Nú hugurinn fer yfir hafið til þín
með heitustu ósk mína og þrá.
Víst óráðið flestra er framtíðarstig
og fallvölt er gleðinnar skál.
En ekkert því breytir hve elska ég þig,
það yl gefur dapurri sál.
Svo dýrðlega margt er sem minnir þig á,
hver minning um þig er svo blíð.
Nú bið ég í hljóði með barnslegri þrá
um birtu á komandi tíð.
(Birgir Marinósson.)
Lára Jósefína (Jossý), Þórður,
Erla, Tinna og Fanney.
Elsku pabbi minn, Jón Gunnar
Gíslason, fæddur á Árskógsströnd í
Eyjafirði 22. maí 1939 dó mánudags-
kvöldið 22. september í faðmi fjöl-
skyldunnar, eftir langa og stranga
baráttu gegn krabbameini sem varð
honum að ofurmegni. Umkringdur
ástúð móður minnar ásamt dóttur og
perlu hans Jossý; einnig bróðir minn
Gísli var viðstaddur.
Það var mjög sársaukafullt að fá
fréttirnar símleiðis, að vera svo langt í
burtu án þess að geta sýnt og gefið
stuðning með návist sinni. Mín skil-
yrðislausa virðing og þakklæti til allra
þeirra sem réttu fram hjálparhönd.
Einna helst til systur minnar Jossý og
eiginmanns hennar Þórðar, dætra
þeirra Erlu, Tinnu og Fanneyjar Rist,
einnig Grethu, Geira og Ingu, Bennos
og Esther, Egons og Tove ásamt
mörgum öðrum.
Þegar ég lít yfir lífshlaup pabba þá
er það ansi margt sem hægt er að
skrifa í minningu hans. Ég hef hins
vegar valið að nota þetta tækifæri til
skrifa fá orð um mitt persónulega
samband sem ég hafði við föður minn.
Ást, virðing og réttlæti lýsir vel því
sambandi sem ég og pabbi höfðum.
Eins og hann tók á móti mér við fæð-
ingu kvaddi hann mig á sama máta.
Frá því að hann greip mig með eigin
höndum á fæðingarborðinu (vegna
þess að mér lá svo mikið á að komast
loksins í heiminn) og fram á okkar
seinustu stund saman í Danmörku,
hönd í hönd. Við kvöddum hvorn ann-
an á okkar eigin hátt, með ró, vitandi
að þetta yrði okkar seinasta. Með
virðingu fyrir því sem við höfðum átt
og upplifað saman en með ólýsanleg-
um söknuði yfir því sem við ekki náð-
um sameiginlega fyrir hans ótíma-
bæra andlát. Rúmri viku síðar var
minn elsku pabbi allur.
Hér á Spáni í Andalúsíu höfðum við
ætlað okkur að eyða dögum okkar
saman. Því miður náðum við ekki að
gera það að veruleika. Hins vegar
lagði pabbi slóð sína hér eins og hon-
um einum var lagið með heimsóknum
sínum. Með sinni eilífu þrá eftir Mið-
jarðarhafinu, hungri í menningu og
þekkingu var honum ávallt vel tekið
af öllum. Þann 24. september þegar
fréttir af andláti föður míns höfðu náð
eyrum flestra vina og kunningja hér á
Spáni var honum haldin minningarat-
höfn, mér að óvörum. Að spænskum
sið var haldin einnar mínútu þögn, en
þar á eftir einnar mínútu klappsölv
(að sið Spánverja). Og hér stóð ég
mitt í minningu föður míns og gerði
mér endanlega og fulla grein fyrir að
hann hafði snortið svo marga aðra en
einungis mig og mína nánustu.
Með ást og virðingu að eilífu.
Örn Ólafur Jónsson.
Jón tengdapabbi lést 22. septem-
ber. Ég vil byrja á því að votta fjöl-
skyldu og vinum samúð mína. Í starfi
mínu sem blaðamaður hef ég hitt
margt sérstakt og áhugavert fólk. Þar
á meðal Fidel Castro, Boris Yeltzin og
Dave Brubeck. Fyrir tæpum fimm ár-
um kynntist ég einum af áhugaverð-
ustu og minnisstæðustu persónum í
mínu lífi, Jóni tengdapabba. Sterkur
og hlýr, gáfaður og víðlesinn, já hann
var svo sannarlega sérstakur maður.
Var og verður alltaf í huga okkar sem
þekktum hann. Ég kynntist honum
skömmu eftir að ég missti föður minn
úr krabbameini. Hann og konan hans
Ólavía (alltaf kölluð lilla flicka á
Spáni) komu í heimsókn til okkar
Össa um jólin 2004. Það var ást við
fyrstu sýn. Ég var hreinlega að
springa af monti yfir því að þessi mað-
ur opnaði sína arma og elskaði mig.
Hann var alltaf tilbúinn til að rétta
hjálparhönd, leiðbeina og styðja þótt
það væru draumórar og óraunhæf
plön. Hann kom okkur alltaf á óvart, á
öllum sviðum. Til dæmis þegar hann
kynnti mig fyrir tónlist rússneska
söngvarans Ivans Rebroffs, mér af
öllum sem er fædd í Rússlandi. Við
gleymum aldrei þegar hann fór upp
tröppurnar við dómkirkjuna í Sevilla
eins og ungur, ákafur íþróttamaður
þrátt fyrir að hann væri 65 ára og
þjáður af krabbameini. Við elskuðum
hann öll, hans húmor og sterka vilja.
Hvernig er hægt að gleyma manni
sem sat í stól á sjúkrastofunni því
hann gat ekki sofið hálfblindur, þjáð-
ur og dauðvona að læra spænska mál-
fræði, því að gefast upp var ekki til
umræðu. „Ég geri þetta á minn hátt,“
var hans mottó eins og Sinatra söng.
Hann elskaði Spán, lífshætti þeirra,
forna menningu og stolta þjóðarsál.
Spánn tók honum opnum örmum og
fagnaði honum, aldrei ókunnugur í
þessu landi sólbakaðra kletta og
nautaats, lostafulls og tregablandaðs
flamengós, ástríðufullra og magnaðra
fornra töfraanda. Hann hafði þennan
magnaða forna töfraanda í sér eins og
okkar bestu nautabanar, flamengód-
ansarar og fótboltamenn, eins og
Mozart, Glinka og Bizet, og hvert
„spænskt“ snilldarverk sem er inn-
blástur af þessum tilfinningagim-
steini, eins og Nietzsche sem leitaði
að þessum anda allt sitt líf, eins og
Hemingway og Lorca sem skrifuðu
með þennan innblástur að markmiði.
Hann tilheyrði þessu, hann vildi flytja
hingað, hann átti bara ekki nógu lang-
an tíma ólifaðan. En ef ég á að segja
satt þá held ég að hann hafi náð því. Á
dimmri Andalúsíunótt þegar nætur-
galarnir sungu sinn fallega söng opn-
aði ég augun og sá hann og guð er
mitt vitni. Hann stóð í herberginu í
hvítum jakkafötum og með fínan hatt.
Ég var ekki hrædd. Hann var svo
ánægður og friðsæll að sjá. Seinna
sagði Össi mér að hann hefði alltaf
langað í svona hatt. Hann á hann
núna. Hann er kominn til Spánar í
andanum. Hann gerði það aftur á sinn
hátt.
Með ástarkveðju,
Julia Jonsson, tengdadóttir.
Jón Gunnar Gíslason
Sími: 525 9930
hotelsaga@hotelsaga.is
www.hotelsaga.is
Hótel Saga annast erfidr ykkjur af
virðingu og alúð. Fágað umhverfi,
góðar veitingar og styrk þjónusta.
Erfidrykkjur af alúð
✝
Hjartans þakkir til allra þeirra sem sýndu okkur
samúð og vináttu við andlát og útför eiginmanns
míns, föður okkar, tengdaföður, afa og langafa,
KARLS PÁLMA ÓLAFSSONAR,
Bergstaðastræti 30,
Reykjavík.
Ása Gunnarsdóttir,
Sigurlaug Margrét Karlsdóttir,
Kristín Karólína Karlsdóttir, Þorkell Gunnarsson,
Ása Karlsdóttir,
Kári Steinar Karlsson, Ragnheiður Aradóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og hlýhug
við andlát og útför eiginmanns míns, föður okkar,
tengdaföður og afa,
KJARTANS KRISTÓFERSSONAR,
Skipastíg 12,
Grindavík.
Sérstakar þakkir sendum við öllum starfsmönnum
hjúkrunarheimilisins Víðihlíðar í Grindavík fyrir góða
umönnun og hlýhug.
Hafdís Guðmundsdóttir,
Þráinn Kristinsson, Sigurborg Kristjánsdóttir,
Valgerður Áslaug Kjartansdóttir, Guðmundur Árnason,
Þorgerður Kjartansdóttir,
Ingibjörg María Gísladóttir,
Ásta Þorvaldsdóttir
og barnabörn.
✝
Innilegar þakkir til allra sem sýndu okkur samúð og
hlýhug við andlát og útför elskulegrar móður okkar,
tengdamóður, ömmu og langömmu,
GUÐRÍÐAR PETERSEN,
Hraunvangi 1,
Hafnarfirði.
Sérstakar þakkir viljum við færa Karitas og
starfsfólki líknardeildar Landspítala, Landakoti.
Elín Jóhannsdóttir, Tryggvi Ólafsson,
Bryndís Petersen, Leifur Jónsson,
Jóhann Petersen,
Pétur Jakob Petersen, Auður Héðinsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Innilegar þakkir færum við öllum þeim sem sýndu
okkur samúð og vinarhug við andlát og útför elsku-
legs eiginmanns míns, tengdasonar, föður, tengda-
föður, afa og langafa,
HARALDAR SIGURJÓNSSONAR,
Gullsmára 9,
Kópavogi.
Innilegar þakkir sendum við öllu því góða fólki sem annaðist hann á
gjörgæslu og lungnadeild Landspítalans, Fossvogi.
Sérstakar þakkir til Óskars Einarssonar lungnalæknis og séra
Gunnars R. Matthíassonar.
Guð blessi ykkur.
Fyrir hönd aðstandenda,
Rannveig Leifsdóttir.
✝
Faðir minn,
BJARNI JÓSEFSSON,
lést 28.09.2008,
jarðarförin fór fram í kyrrþey að ósk hins látna.
Sérstakar þakkir eru færðar starfsfólki líknardeildar
Landspítalans, Landakoti fyrir einstaklega góða
umönnun.
Ragnheiður J. Bjarnadóttir
og aðstandendur.
✝
Ástkær eiginmaður minn, faðir og afi,
EÐVALD EÐVALDSSON,
Ásabraut 7,
Sandgerði,
lést á Landspítala við Hringbraut 2. október.
Útför hans hefur farið fram í kyrrþey að ósk hins
látna.
Aðstandendur þakka auðsýnda samúð og hlýhug.
Sérstakar þakkir viljum við færa læknum og hjúkrunarfólki á deild 11 E
fyrir ómetanlega aðstoð og umhyggju.
Erna Másdóttir,
Sigrún Eðvaldsdóttir,
Sigurlaug Eðvaldsdóttir,
Erna Ruth Bobroff.