Morgunblaðið - 12.10.2008, Síða 48

48 SUNNUDAGUR 12. OKTÓBER 2008 MORGUNBLAÐIÐ
MENNING
ÞESSA dagana þarf maður áfallahjálp á eftir
hverjum einasta fréttatíma. Þá er nauðsynlegt
að hverfa á vit fortíðar og gleyma sér um stund.
Prýðilegt tækifæri gafst til þess í Laugardals-
höllinni á föstudagskvöldið. Þar voru haldnir
stórtónleikar til minningar um söngvarann ást-
sæla sem lést langt fyrir aldur fram, Vilhjálm
Vilhjálmsson. Á dagskránni voru gömlu nota-
legu lögin sem voru spiluð þegar aðrir tímar
ríktu á Íslandi. Það var smá nostalgíufyllerí sem
veitti ekki af.
Sviðið var þéttsetið, enda hljóðfæraleik-
ararnir ekki sparaðir. Þarna var ekki bara
trommuleikari heldur slagverksleikari líka og
hvorki meira né minna en þrír hljómborðsleik-
arar og heilt gengi af gítarleikurum, auk þess
sem hersveit strengjaleikara úr Sinfón-
íuhljómsveit Íslands magnaði tilfinningastig
tónlistarinnar.
Fyrir aftan hljóðfæraleikarana voru skermar
með alls konar mynstri á hreyfingu. Oftast voru
þetta stjörnur á myrkum bakgrunni. Stjörn-
urnar sköpuðu huggulega lobbíbarstemningu
sem smellpassaði við músíkina.
Nú eru þrjátíu ár síðan Vilhjálmur lést. Öll-
um ber saman um að hann hafi verið með
skemmtilegri mönnum. Tónleikar helgaðir
minningu hans eiga því að vera skemmtilegir.
Og það tókst, a.m.k. leiddist manni aldrei.
Vissulega varð aldrei neinn tryllingur í salnum;
fólk stóð ekki upp og dansaði. Nokkrir söngv-
arar, eins og Helgi Björnsson, náðu samt að
nokkru að æsa tónleikagesti upp, en þeir fengu
aldrei nægilegt ráðrúm til þess að gera það al-
mennilega. Til þess var dagskráin of sundurleit,
of margir komu að henni. Kannski hefði lagalist-
inn mátt vera markvissari, með meiri stígandi,
meiri stigmögnun. Hér var aðeins boðið upp á
tónræna myndasýningu, ekki spennandi ferða-
lag. Það gerðist ekkert í tónlistinni sjálfri; hún
náði aldrei að skapa sannfærandi heild.
Ein af ástæðunum var sú að inn á milli lag-
anna voru sýnd myndskeið þar sem nokkrir
samferðamenn Vilhjálms rifjuðu upp kynni sín
af honum. Myndskeiðin voru stutt og hnitmiðuð
og í rauninni nauðsynleg þar sem um minning-
artónleika var að ræða. Maður fékk miklu betri
tilfinningu fyrir Vilhjálmi, hvernig persóna
hann var og hver staða hans var í tónlistarheim-
inum, bæði fyrr og nú. En í leiðinni var stöðugt
verið að klippa á þráðinn – sem aldrei má slitna
á tónleikum.
Söngvararnir stóðu sig samt vel og það er erf-
itt að gera upp á milli þeirra. Þó verð ég að
nefna lag Gunnars Þórðarsonar, „Hrafninn“,
með Bubba Morthens. Kraftmikil, en jafnframt
látlaus túlkun Bubba gaf þessu fallega lagi áru
sem erfitt er að skilgreina. Einnig var gott að fá
pásu frá voldugri hljómsveitinni, en Bubbi söng
aðeins við eigin undirleik. Hljómsveitin skyggði
ekki á sönginn, eins og því miður gerðist allt of
oft á tónleikunum.
Ekki var við hljómsveitina að sakast né fjör-
miklar bakraddir úr Gospelkór Reykjavíkur.
Vandamálið var hljóðblöndunin, sem hefði mátt
vera betri. Tærleikann vantaði; bassinn og
neðra sviðið almennt var yfirgnæfandi. Fyrir
vikið urðu raddir sumra söngvaranna undarlega
flatneskjulegar. Svipaða sögu er að segja um
alls kyns skraut, hvort sem það voru smástrófur
frá einhverjum gítarnum, brotnir hljómar frá
píanóinu, seiðandi þykkir strengjahljómar eða
fínleg hljóð úr hristu slagverksleikarans. Slík
hógvær blæbrigði, sem samt geta verið svo mik-
ilvæg, fengu sjaldnast að njóta sín. Maður
spurði sjálfan sig til hvers var verið að hafa alla
þessa hljóðfæraleikara á sviðinu.
Hljómsveitin var samt góð í sjálfri sér, sam-
taka, örugg og nákvæm. En á popptónleikum er
það ekki nóg. Allmargir hljóðfæraleikaranna
hefðu mátt slaka aðeins á og vera glaðlegri! Sá
langskemmtilegasti var Þórir Baldursson, en
hann spilaði á Hammond-orgel og stjórnaði með
miklum tilþrifum. Það hefðu fleiri mátt brosa
eins og hann.
Fyrir ofan sviðið voru nokkrir skermar sem
sýndu hvað var að gerast á sviðinu. Stjórn
myndatökunnar var vel af hendi leyst, ef frá er
talið að sólistar í hljómsveitinni voru á köflum
nokkuð lengi að rata inn í mynd. Sum mynd-
skeiðin af hljóðfæraleikurunum voru líka býsna
snubbótt.
Því miður er ekki pláss til að greina frá
hverju einasta atriði dagskrárinnar. Ég verð þó
að nefna heillandi söng Vilhjálms Vilhjálms-
sonar sjálfs, en hann fékk einmitt að hljóma
þarna um kvöldið í tveimur lögum við undirleik
lifandi hljómsveitar. Magnús Kjartansson tón-
listarstjóri kallaði það and-karókí, sem voru orð
að sönnu! Og það heppnaðist ágætlega.
Almennt talað var lífleg stemning á tónleik-
unum, fólk skemmti sér augljóslega vel. Og sem
fyrr segir vissi maður meira um Vilhjálm Vil-
hjálmsson en áður. Tilganginum var þar með
náð þótt sums staðar hefði mátt gera betur. Í
öllu falli er ljóst að minning þessa sívinsæla tón-
listarmanns mun lifa um ókomna tíð.
Morgunblaðið/Kristinn
Stjörnum prýddir tónleikar „Söngvararnir stóðu sig samt vel og það er erfitt að gera upp á milli þeirra,“ segir meðal annars í dómi Jónasar Sen sem var nokkuð ánægður með tónleikana.
Þegar allt var svo gott
TÓNLIST
Laugardalshöllin
Minningartónleikar um Vilhjálm Vilhjálmsson. Fram
komu Björgvin Halldórsson, Bubbi Morthens, Diddú,
Egill Ólafsson, Ellen Kristjánsdóttir, Guðrún Gunn-
arsdóttir, Helena Eyjólfsdóttir, Helgi Björnsson, Jó-
hann Vilhjálmsson, Jónsi, KK, Laddi, Lay Low, Páll
Rósinkranz, Ragnheiður Gröndal, Stefán Hilm-
arsson, Þorvaldur Halldórsson og Þuríður Sigurð-
ardóttir ásamt hljómsveit og bakröddum. Tónlistar-
stjóri: Magnús Kjartansson. Útsetningar og
hljómsveitarstjórn: Þórir Baldursson. Föstudagur
10. október.
Söngtónleikar bbbnn
Þrjú á palli Eyjólfur Kristjánsson, Guðrún Gunnarsdóttir og Stefán Hilmarsson taka lagið.
Tók Hrafninn „Kraftmikil, en jafnframt látlaus túlkun Bubba gaf þessu fallega lagi áru …“
Flottir Jóhann Vilhjálmsson, sonur Vilhjálms, og Jónsi, sem oftast er kenndur við svört föt.
Tónlistarstjórinn Magnús Kjartansson.
Í stuði Helgi Björnsson vakti lukku.
Jónas Sen