Skinfaxi - 01.04.1931, Blaðsíða 13

SKINFAXl
85
Annað er það, sem Balckusi er mikil stoð, og það
er gestrisnin. Hún er lionum allt um of samhent.
Ekki vegna þess, að hún elski liann á nokkurn liátt,
heldur aðeins vegna eðlis síns. Það er svo algengt
á ferðalögum, samkomum og yfirleitt alstáðar, þar
sem vín er liaft um hönd, að þeir, sem með það eru,
sárliryggjast, ef því er hafnað. Og það er vel skilj-
anlegt. Konu, sem lagt Iiefir á sig mikið erfiði, við
að baka gott brauð og sér, að gesturinn snertir það
ekki, þykir miður. Og þá er von að sá, sem lagt liefír
fé og fyrirhöfn til að ná i vín, sé ör á þetta ágæti(!)
við vini sína og kunningja. En það styður mjög að
aukinni notkun áfengis.
Annars eru ölvaðir menn, •—- svona yfirleitt — góð
sönnun þess, að mannseðlið er ekki eins ágjarnt og
það birtist á verzlunarsviðinu.
II.
Af eigin raun get eg ekkert um það sagt, en víða
hefi eg séð, að Islendingar fari einna verst með vín,
nema ef vera kynni fátækir sjómenn á öðrum stöð-
uin. Og því Iiefir jafnvel fylgt ósk um það, að liægt
væri að kenna þeim að fara með vin eins og kaffi!!
Margt þykir mér mæla á móti því, að það megi tak-
ast. Það er svo algengt, að menn drekka til að fjar-
lægjast sina eigin ógæfu, en auka Iiana þá um leið.
Sveitakarlarnir drekka á ferðalögum og í réttun-
um. Þeir, sem liafa alla æfina orðið að „hugsa í eins-
eyringum“, rétta sig nú upp og finnst þeir liafi allan
æskuþróttinn endurvakinn. Konungseðlið hlossar upp,
sem hversdagsleikinn var nærri búinn að kæfa. Þeir
þurfa ekki annað en slá út hnefanum, þá hlýðir þeim
himinn og jörð. (En sjáðu þá daginn eftir!).
Verkamenn og sjómenn, sem drekka, eru að flestu
leyti olnbogabörn alls þess, sem fagurt er í lífinu.
Flestar hugsjónir þeirra eru að engu orðnar — sömu