Skinfaxi - 01.04.1931, Blaðsíða 12

84
SIÍINFAXI
Ví n.
i.
Oft hefi eg imdrast, hve lítið dregur úr drykkju-
skap, þrátt fyrir allt, sem sýnist vera gert til að drepa
hann. Það sorglegasta, sem menn reka augun í, er
drykkfeldni æskulýðsins. Bæði er, að menn kunna
ver við að sjá unga menn fulla cn gamla. — Það
er oft eins og vaninn einn helgi ósiðina. — Og svo
er hitt, að á meðan æskan drekkur, er litil voii um
að Bakkus sé á leið til grafar.
Nú vita allir, áð ekki er það löngun í vín, sem
hrelair unglingana lil að drekka fyrstu slaupin. Þeir
þckkja ckki ncma af afspurn þessa nafntoguðu
brennivinslöngun. En eg hýst við, að hér sé önnur
lögun að verki, og hún ekki ómerkilegri, en það er
löngun unglinganna til að verða „menn með mönn-
um“. Hafið þið ekki lieyrt stráka tala um, að þeir
hafi verið með „einn Spánverja“ og verið „hálfir“?
Það er eins og þá fvrsl hafi þeim fundizt þeir ekki
vera smádrengir lengur, sem þyrftu að fara til
mömmu, hve lítið, sem út af bæri. Þessi skoðun er
mjög algeng lijá fullorðnum, og í raun og veru það-
an komin.
Ef þér hefir einhvern tíma á aldrinum þetta frá
12—18 ára verið hoðið vín, en ekki þegið, þá ferðu
nærri um, hvaða álit þeir fá, sem ekki „eru með“.
Og ef þú hefir ekki verið liandviss um þitt eigið
manngildi, þannig, að þig gilti einu hve mikils þú
værir virtur, þá hefir þessi þegjandi fyrirlitning, sem
vön er að fylgja góðu boði, sem ekki er þegið, þrýst
sér inn i þig, og jafnvel vakið þann ásetning, að sýna
það svart á livitu, að þú sért ekkert smáharn leng-
ur. Á þennan liátt þykir mér liklegt, að margur hafi
byrjað að „vera með“.