Skinfaxi - 01.05.1931, Síða 5

SKINFAXI
105
í liverri sveit, lielzt í liverju ung'mennafélagi. Lítiö þið
vel eftir lionum, og ef þið finnið hann, þá fylgið ráð-
um lians.
En það slcal eg minna ykkur á, að mest riður á dugn-
aði ykkar og þolgæði, þegar vorhretin eru að koma
livert eftir annað, og „stormurinn fátæklings hrýzt inn
í bæ og hlæs þar með liurðunum sí og æ.“ Þá er að
láta ekki hugfallast, taka þá i sig kjarlc og lifa i von
um vorið, þó það komi seint. Því að ekki hregzt, að
það kemur. Sumardagar koma á hverju ári, en mis-
jafnlega margir og fagrir, og flestir eiga einhverntima
að fagna góðviðrisdögum
Eg hefi nú lítillega minnst á vorið og voryrkjuna
hvað jörðinni viðvíkur, og legg eg mikið upp úr því, að
liún sé rekin kappsamlega, þvi að þar undir er komin
líðan okkar hvað efnahag snertir. Og sjaldan hefir lík-
lega riðið meira á þessu hér á landi en nú, margur kal-
hlettur er ógræddur eftir undangengin ár,og rolog fúa-
skellur, sein ill verður við að fást. Við þurfum líka hér
á Mýrunum að leggja stund á fráræsluna, til að verj-
ast fúanum.
Eg liefi sagt, að við fögnuðum öll sumrinu, en þó
einkum unglingarnir á meðan þeir eru á þroskaskeið-
inu; þá stendur yfir þeirra æskuvor. Og misjöfn eru
æskuvorin mannanna, eins og vor náttúrunnar. Til
eru þau ungmenni, sem lifa við allsnægtir og eftirlæti,
svo að aldrei sýnist draga upp skýflóka á vorhimin
þeirra. En liklega er þetta tiltölulega eklci algengara
en liretlausu vorin i náttúrunni. Og við vitum flest, að
minnsta kosti i sveitunum, af vorhretum náttúrunnar,
en ekki ælíð, livað gerist í liug æskumannsins.
Mikið ríður á vorjrrkju náttúrunnar, eins og eg hefi
lítillega minnst á; þó ríður enn irteirá voryrkju manns-
sálarinnar, og sú yrking á raunar að standa yfir alla
æfi mannsins. Mér fyrir mitt leyti og mína reynslu
finnst svo mikill skyldleiki milli þessa alls, náttúru,