Skinfaxi - 01.04.1947, Blaðsíða 13

13
SKINFAXI
vinna skapaðist um framleiðslustörfin og skepnuhirð-
ingu. Rafmagn og símaleiðslur yrðu ódýrari. Margt
fleira mætti nefna urn liina tæknilegu hlið, en hér
skal staðar numið.
Þá er andlega menningarhliðin. Fámennið og ein-
angrunin er einn versti óvinur dreifbýlisins. Fólkið
þráir félagslíf og öra umgengni við annað fólk.
Byggðahverfin mundu verða miðstöðvar menningar
og félagslífsins, þar eiga skólarnir og félagsheimilin
að vera. Þau sveitahýli, sem dreifð verða út frá þeim
í tiæfilegri fjarlægð, njóta hetri aðstöðu cn áður. Þar
mundi einnig rísa upp ýmis konar iðnaður, sem bætti
úr þörfum annarra atviniiugreina.
Það skal tekið fram, að í þeim byggðahverfum, sem
hér er rælt um, er fyrst og fremst gert ráð fyrir mjólk-
urframleiðslu, garðrækt og gróðurlnisarækt, þar sem
jarðhiti er. Þessi framleiðsla krefst iítils landrýmis, ef
ræktun er í góðu lagi. Nokkuð öðru máli er að gegna
með sauðfjárræktina. Hún krefst mikils landrýmis,
vegna beitarinnar, og því er ómögulegt að færa liana
saman eins mikið og hinar fyrrnefndu búgreinar.
Þar með er þó ekki sagt að það fyrirkomulag, sem
nú er algengast, eigi að haldast. Sauðfjárræktin er
allt of mikið rekin af einyrkjahændum með of smá
hú. En eitt allra erfiðasta viðfangsefnið, sem land-
húnaðurinn hýður nú, er slíkur einyrkjahúskapur í
dreifhýli. Einyrkjabóndi dreifbýlisins má næstum
aldrei um frjálst höfuð strjúka vegna anna og þræl-
dóms. Hann og hans fjölskylda eru oftasl útilokaður
frá félagslífi. Hann getur tæplega leitað læknis, ef
veikindi her að höndum, og hefur i fám orðum sagt
mjög litla möguleika til að lyfta húga sínum upp yfir
daglegar áhyggjur. Nú er sauðfjárrækt stunduð á ýms-
um stöðum, þar sem hún tvímælalaust ætti að leggj-
ast niður, s. s. í nágrenni Reykjavikur og víðar. Hins
vegar má hún vafalaust aukast í ýrnsuin héruðum,