Skinfaxi - 01.04.1947, Blaðsíða 39

SKINFAXI
39
Líkamsþunginn hvilir á hnénu, sem kropið er á, og örmun-
um, sem stult er á jörðu. Mikilsvert er, að spretthlauparinn
sé óþvingaður og hvíli i öruggu jafnvægi i viðbragðs-kropinu.
D. Mjaðmir.
Þegar ræsir segir: „Viðbúnir“, lyftir spretthlauparinn liné
því, sem liann kraup á, frá jörðu, og í því sambandi kemur
til athugunar, hversu hátt mjaðmir skulu bera, miðað við
axlir. Því styttra, sem bilið er milli viðspyrnuflata, því hærra
cr mjöðmum Iyft. T stuttkropi (skotviðbragði) bera mjaðmir
25° hærra en axlir. Þctta liorn verður minna i meðalkropi og
minnst í langkropi. Margir góðir spretthlauparar nota eins
háa mjaðmalyftingu og millibil fóta leyfir (sjá 1. mynd).
E. Höfuð og augu:
í þeirri stöðu, sem spretthlauparinn tekur sér, er ræsir
liefur sagt: „Viðbúnir", liorfir liann eins langt fram á hraut-
ina og lega bolsins leyfir og honum er þægilegt að sveigja
hálsinn, án þess að þvinga háls- og herðavöðva.
Ef sprett er úr spori úr stöðu, þar sem lega bolsins er sam-
síða brautinni, þá getur hann liorft langt fram á brautina, án