Skinfaxi - 01.04.1947, Blaðsíða 41

SRINFAXI
41
spretthlauparinn lialdi niðri í sér andanum meðan hann hleyp-
ur 100 m. lilaup. Aðrir mæla með eðlilegri öndun.
Aðalatriðið er, að líkaminn liafi nóg súrefni að brenna og
að koltvísýringurinn ásamt öðrum brunaefnum framkálli hreytu
eins seint og mögulegt er. Spretthlauparí á að hafa ríkt í huga,
að l>ví betri líkamsfærni, sem liann nær með réttri þjálfuu
og fyrir hlaupið með hóflegum liitunaræfingum, þvi minni
kröfur gerir líkaininn um öndnn meðan á hlaupi stendur.
H. Athygli.
Þegar spretthlaupara liefur verið tilkynnt, að komið sé að
honum að lilaupa, vcrður hann að veita undirbúningi sínum
til hlaupsins óskipta atliygli, svo að likami hans sé sem fær-
astur að hregða við til þeirra áthafna, sem framundan eru.
Undir eins og liann krýpur niður einbeitir hann hugsun
sinni að því að ná sem liaganlegastri og þægilegastri aðstöðu
undir það að verða viðbúinn. Frá því að ræsir hefur sagt:
„í liolurnar gakk“ (takið yklcur stöðu) og til þess cr liann
segir: „viðbúnir“, líða venjulega 10—12 sek. Þegar skipunar-
orðið: „viðbúnir“ er sagt, setur spretthlauparinn sig i hina
hagkvæmustu spyrnuaðstöðu og beinir atliyglinni að því að
spretta úr spori. Athyglin skerpist og sljóvgast. Hún liagar
sér líkt og hlutur, sem flýtur á öldum hafsins. Ýmist er hann
á öldutoppi eða í öldudal. Ef sprettlilaupari á að ná hinu
bezta sprettviðbragði, verður skothvellurinn og skarpasta at-
hyglisaugn'ablikið að falla saman.
Þar eð spretthlauparinn getur ekki ráðið yfir því, hvenær
athyglin er skörpust, og ræsir ræður því, hvenær skotið rið-
ur af, liggur það algjörlega á valdi ræsis, að þetta tvennt falli
i eitt. Rannsóknir hafa leitt í Ijós, að ef hikið milli „viðbúnir"
og skotlivellsins er 1.5 sek., þá er viðbragðssveigjan mest.
Spretthlaupari á að æfa rælcilega að bregða við til spretts
við skothvell, svo að viðbragðið verði sem ósjálfráðast og
ekki liáð hvellinum.
Hinir þjálfuðustu spretthlauparar þurfa 0,3—0,4 sek. til
]>ess að yfírgefa viðspyrnufletina eftir að skotið reið af.
I. Viðspyrnan.
Við sprengingu sprengiefnisins aftan við kúluna í skot-
hylkinu sendist kúlan fram úr hlaupi byssunnar. Væri púðr-
ið til hliðar eða framan við kúluna færi kúlan skammt og
líkt yrði að segja um skeytið, ef púðrið smáspringi.