Skinfaxi - 01.11.1950, Side 11

SKINFAXI
75
frá fimm Norðurlöndunum taka undir ósk ]}Tðskóla-
manna um, að íslenzku handritin verði send heim til
Tslands.
Gautaborgarfundurinn, sem vinnur að norrænni sam-
vinnu og skilningi milli Norðurlandaþjóðanna, fer þess
á leit við stjórn Danmerkur og þing, að taka málið til
afgreiðslu hið hráðasta. Handritin séu ástfólgnasti
þjóðardýrgripur íslendinga og þau hafi orðið til i
landi þeirra. Þau snerti málefni Islands og vitni urn
réttlætiskennd Islendinga og ást þjóðarinnar á sögu og
skáldskap. Þau séu kunn alþýðu manna á Tslandi, og
hún hafi á þeim hinar mestu mætur. Þess vegna eigi
að senda þau heim til Tslands. Dönsk réttlætiskennd
og þakklæti fyrir þann skerf, sem handritin hafi lagt
til menningar og andlegs þroska í Danmörku, leggi
á herðar dönsku þjóðinni siðferðilega skyldu að skila
þeim aftur.
Mér er ekki kunnugt um, hvernig þing og stjórn
kann að snúast við sliku opnu bréfi, og ég veit ekki,
hvort bréfinu verður nokkur sérstakur gaumur gefinn
í dönskum og íslenzkum dagblöðum. Hins vegar
er ég viss um, að íslenku þjóðinni er þetta bréf mikið
gleðiefni, því að hér er um að ræða hið mesta hjartans
mál hennar.
í ræðu, sem forseti Tslands, Sveinn Björnsson, héll
á þjóðhátíðardaginn 17. júní 1947, sagði hann m. a.:
„Okkur hættir við lileypidómum í viðskiptum út á
við. Ég vil nefna nokkur dæmi:
Þegar hópur danskra safnamanna og vísindamanna
leggst á móti þvi, að okkur sé skilað handritunum,
hættir okkur við að segja: „Svona eru Danir. Þeir
kunna ekki að sýna okkur sanngirni.“ En þegar hópar
lýðháskólamanna Dana, sem eru leiðtogar æskulýðs og
annarra, sérstaklega i sveitum, skorar á ríkisstjórnina
að afhenda okkur handritin, þegar stjórnmálamenn og
jafnvel heilir stjómmálaflokkar, sem eiga mest ítök