Skinfaxi - 01.11.1950, Síða 13

SKINFAXI
77
„Skilaðn kveðju til dönsku lýðskólanna frá mér“. —
Það er mjög athyglisvert að fá slíka kveðju frá
rosknum háskólaborgara.
Ég ræddi málið einnig við menntamálaráðherrann.
Hann sagði svo frá, að i fyrra hefðu danskir stjórn-
málamenn komið til Islands og einn þeirra hefði haft
orð á því, hve lítið handritamálið bæri á góma. „Er
það vegna þess, að málið sé ekki svo mikilsvert sem
af hefur verið látið, eða er það af kurteisi við okkur
sem gesti, að málinu er ekki meira á lofti haldið?“ —
Evsteinn Jónsson gat fullvissað stjórnmálamanninn
um, að þögnin stafaði af siðarnefndu ástæðunni.
Skáldið Gunnar Gunnarsson sagði við mig: „Ef
Danir eða Svíar hefðu lotið stórveldi og síðan l'engið
frelsi, myndu þeir þá hafa afsalað sér þjóðarskjölum
sínum? Þetta er sannarlega gagnleg hugsanaþraut.“
Sá, sem bezt skildi drátt þann, sem orðið hefur á
afhendingu handritanna, var skjalavörður, sem þó var
mjög ákafur fylgismaður þess, að Islendingar fengju
þau aftur. Honum var ljóst, að það var í rauninni
ekki danska þjóðin, sem stóð í vegi fyrir afhendingu
handritanna, og varla stjórnmálamennirnir heldur,
það voru safnamennirnir, sem á stóð. Þeir eru safnarar
og láta seinlega af hendi það, sem þeir hafa klófest.
Þetta er ekkert einstakt fyrir danska safnamenn og
hókaverði, þannig eru skjalaverðir um allan heim.
Þegar til íslenzku handritanna kemur, mega skjala-
verðirnir ekki vera einir um ákvörðunina. Hér er
nefnilega ekki um skjalasafngripi að ræða. Og þegar
við höfum fengið ljósprentanir af handritunum, er
vísindalega ástæðan til að halda handritunum ekki
lengur við lýði. Aðalatriðið ei% að hér er um að ræða
dýrmætustu þjóðarverðmæti íslenzku þjóðarinnar. —
Verðmæti þeirra verða ekki reiknað í peningum. Samt
má geta þess, að einu sinni vildu Bandarikjamenn fá
eitt handritanna lánað á sýningu. Handritið skyldi