Skinfaxi - 01.11.1950, Qupperneq 20

84
SIvINFAXI
að hann verði hæfilegur bústaður fyrir þína ódauðlegu
sál og hæfilegur bústaður fyrir helgan anda Guðs.
Hugsjón mannlegs lífs er þá þessi: Þroskalíf — ei-
líft þroskalif. Vér eigum að taka þroska i öllu, sem
betur má fai’a, öllu, sem gerir oss betri og meiri menn.
„Líkami yðar er musteri heilags anda i yður, sem þér
hafið frá Guði.“ 1 oss býr neisti frá Guðs heilaga anda,
möguleiki til framfara í öllu góðu. Likaminn er þvi
ekki eingöngu syndugt hold, heldur bústaður og verk-
færi heilags anda, er í oss býr og starfar í mannssál-
inni, ef vér viljum nota vorn frjálsa vilja til fram-
kvæmda á Guðs vilja, framkvæmda á því góða, fagra
og fullkomna kærleikanum, réttlætinu og sannleik-
anum.
Að þessu á lif vort að keppa. Til þessa eigum vér að
nota líkama vorn. Allt, sem gerir oss að meiri og betri
mönnum, eigum vér að nota, ])ar á meðal allt, sem eflir
og styrkir líkama vorn. Munum það, að hann er bú-
staður og verkfæri sálarinnar. Það er ekki sama, hvern-
ig það verkfæri er á sig komið. Heilbrigð sál í hraust-
um líkama er máltæki, sem oft er notað. Og það hefir
vissulega mikið til síns máls, þótt það sé að vísu ekki
algilt, því að margur vanheill maður á líkamanum
hefur heilbrigða hugsun og hreina sál — og aftur
öfugt. En þó er hraustur líkami sannarleg mikilvægur
fyrir viðgang mannsins, bæði til sálar og líkama og
„heilbrigð sál í hraustum líkama“ á einmitt mjög skylt
við texta vorn um likamann sem mustcri Guðs. En
báðar setningarnar, bæði hið góða, gamla móltæki og
orð PáLs postula leggja oss alvarlegar skyldur á herð-
ar. Þær minna oss á, að hreysti og starfhæfni líkama
vors her oss að efla, hæði með það fyrir augum að vera
sem starfhæfastir menn í ])jóðfélaginu og að vera sem
verðugastir til að bera nafnið, sem texti vor brýnir fyr-
ir oss, — að vera musteri heilags anda. Vér eigum að