Skinfaxi - 01.11.1950, Qupperneq 25

SKINFAXI
89
Jens Marinus Jensen, þakkaði fyrir hönd gestanna. Lét
hann í ljósi ánægju yfir því, að Finnland og Island
væru þátttakendur í þessari norrænu samvinnu, þrátt
fyrir erfiðleika vegna málsins, en, sagði hann, „það
eru til fleiri tjáningarmátar en málið.“ — Þetta átti
sérstaklega vel við um Finnana, sem hrifu alla með
sínum þróttmikla og fræga söng og skemmtilegu þjóð-
dönsum.
Sá háttur var á hafður, að fyrir hádegið voru flutt-
ir fyrirlestrar. Þar talaði m.a. hinn 73 ára gamli skóla-
stjóri tónlistarskólans i Ingesund, W. Dahlgren, um
framlag Vermalands til sænskrar menningar. Sjálfur er
Dahlgren skólastjóri Vermlendingur og ann Verma-
landi og öllu sem vermlenzkt er af öllu hjarta. Kom
þessi ást hans á Vermalandi fram í öllu, sem hann sagði
og er hver skóli, hvert hérað og land, öfundsvert af
slíkum manni sem rektor Dahlgren.
Erik Johnsson, formaður J.U.F., skýrði frá starfi
sænsku ungmennafélaganna, en þau liafa nokkra sér-
stöðu meðal norrænna Umf., þar sem þau eru fyrst og
fremst jarðræktarfélög sveitaæskunnar. Höfuðtak-
mark jjeirra er að fá æskuna til að setjast að í sveit-
inni og unna sínum æskustöðvum.
Jens Marinus Jensen flutti erindi um áhrif Grundt-
vigs á norræn Umf. I stuttu og skýru máli sagði hann
frá þeim áhrifum, sem Grundtvig hafði á hina fyrstu
lýðháskólamenn, ungmennafélaga og viðreisn alþýðu
á Norðurlöndum. „Grundtvig mundi hafa skilið baráttu
Islands, Noregs og Finnlands fyrir sínum þjóðarein-
kennum, baráttan fyrir frelsi þeirra og þjóðtungum er
alveg í anda Grundtvigs,“ sagði J. M. Jensen.
Eins og áður er sagt, hefur Jens Marinus Jensen sýnt
íslenzkum málefnum mikinn velvilja og skilning, enda
varla hægt að verjast þeirri hugsun, við lestur íslenzks
„orðuregisturs“, að margur hafi fengið óverðugri ís-
lenzkan kross en þótt J. M. Jensen fengi einn slíkan.