Skinfaxi - 01.11.1950, Qupperneq 70

134
SKINFAXl
uin kerfi, deilunum um réttmæti formlegra eða óformlegra
æfinga.
Ég sé fram á, að á þessum tímum, sem vér lifum á, meðan
of lítill tími er til líkamsmennta, verðum vér að gripa til
liinna formlegu æfinga, og það er staðreynd, að á öllum tím-
um í ölium heimshlutum hafa æfingar mjög verið háðar
hinu formlega. Ég á þar við æfingar, sem að formi til eru
árangur Iiugsunar, form, sem eru óháð hvert öðu, menn i
öllum hlutum lieims hafa náð slíkum árangri með sjálfstæð-
um hugsunum og komizt að hinni formlegu niðurstöðu.
Bolæfingar Galla á 2. öid eru æfingar, sem að formi til eru
árangur hugsunar, engu síður en hið kinverska fimleika-
kerfi, kennt við YO-FEI, sem uppi var á Sung-keisaratíma-
ilinu á 12. öld, eða kerfi Eings, handvogaæfingar Eiselen, og
kerfi I. P. Míiller á 19. öld, eða sveiflu og þrýstiæfingar Bode
á 20. öld. Aftur á móti getur formið einnig í þessu sambandi
verið á kostnað innilialdsins i stað þess að þjóna því. í nú-
tíma líkainsmennt hefur liið formlega verið of áberandi, og
hefur liaft vissa eyðileggingu í för með sér. Vér verðum að
takmarka liið formlcga og veita hinum óformlegu frjálsu
æfingum aðlaðandi og leikandi blæ.
Á vorum tímum hefur þetta orðið að lögmáli, — særandi
fyrir fulltri'ia hinna eldri kenninga, og fyrir þá, sem nú á
tínium Jiallast að þeim, — að öllu, sem hægt sé að ná með
hinum óformlegu æfingum, sé ekki liægt að ná með hinum
formlegu. Um leið megum vér ekki láta undir liöfuð leggj-
ast, að liið formlega í samhengi við liið mótsetta, er þjálfun
á aga, og má ekki skjóta fram lijá því. Ilér næst beztur árangur
eins og á öllum öðrum sviðuni, ef öll atriði standa í hóflegum
hlutföllum innbyrðis. Þegar vér að lokum lítum yfir lieildina,
þá gettim vér sagt, að liinar formlegu æfingar séu lægra stig,
eins og fingraæfingár eru í pianókennslu.
e) Lýsing á æfingum:
Það á ekki einungis að gæta hinna réttu hlutfalla, sem vér
höfum undirstrikað i vali æfinga, lieldur einnig i styrkleika
þeirra. Þetta á eliki aðeins við um staðæfingarnar, heldur við
allan tímaseðilinn. Sá fjöldi æfinga, sem unnið er með á
einum tíma, eða á að vinna með yfir langl tímabil, er háður
lögmáli örvunar, þ. e. a. s. litil örvun færir með sér litinn
árangur, mikil örvun góðan árangur, en of mikil örvun er
skaðleg. Þannig getur langdregin, léleg vinna verið árangurs-
laus, já, getur verið skaðleg, þegar hún liefur ekki i för með