Skinfaxi - 01.04.1955, Blaðsíða 23

SKINFAXI
23
vera sérstök þjóð vegna þess, að við varðveitum sér-
staka tungu og sérstaka menningu, sem engir geta
varðveilt nema við. Ef viið bregðumst íslenzkri menn-
ingu og íslenzkri lungu hljóta þær að glatast. En
verndun þessara verðmæta, sem ])jóðerni íslendinga
og þjóðleg tilvera er undir komin, byggist á rækt við
islenzka sögu, íslenzkar bókmenntiir og tunguna sjálfa.
Og óneitanlega er liægt að meta þetta allt og glæða
ræktarsemi og aðdáun annarra á því, livað sem líð-
ur afstöðu olckar til málefna líðandi stundar. Þó að
okkur verði Iieitt í hamsi vegna ágreinings um utan-
ríkismál, svo sem eðlilegt er, ættnm við þó engu að
síður að vera menn til að laka höndnm saman til
verndar því, sem við viljum allir vernda.
I öðru lagi er svo liinn siðferðilegi réttur okkar til
að eiga þetta land. Hann byggist á því að við nytjum
það og ræktum svo vel, að aðrir geri það ekki betur.
Við erum vcl að landinu komnir gagnvart samtíðar-
mönnunum ef við nytjum ])að svo vel að það gefi
af sér eins mikið og verða má liungruðu mannkyni til
heilla. í þeim efnum gerast nú merkilegir hlutiir.
Eins og þú veizt, er rányrkjan höfuðsynd mannkyns-
ins. Mörg lönd, sem áður voru blómleg og auðug, hafa
ýmist orðið gróðurlausar sandauðnir eða örfoka
klappiir og skriður. Ég nefni aðeins Gyðingaland,
Mesópótamíu, Sahara, Turkestan og Grikkland. En
lengi mætti telja og hafa þar með ýmis héruð Ameríku.
Sama sagan hefur gerzt við sjóinn. Það er víðar en
kringum Færeyjar, sem auðug fiskimið liafa verið
evdd.
Með þetta allt fyrir augum sjáum við það enn bet-
ur en ella hvilik stórmál ræktun landsins og vernd
fiskimiðanna eru. Það er óskaiilegt, að ])jóðiír, sem
sækja fisk á íslandsmið og þurfa að fá matbjörg úr
þeim sjó, slculi fjandskapast við þjóð okkar vegna
])ess, sem hún gerir til verndar fiskistofninum. En