Skinfaxi - 01.04.1958, Blaðsíða 22

54
SKINFAXI
þings og Skarphéðni. Og ekkert af því
fólki, sem þarna sýndi leikfimi eða þjóð-
dansa, var úr Reykjavík. Það var úr
dreifbýlinu, fólk úr innstu dölum og af
yztu annesjum ■— rétt eins og á hinum
forna blómatíma íslenzka lýðveldisins.
Loks vil ég geta þess, að á þessu lands-
móti kom meðal annars fram sú ný-
breytni, að þar var liáð knattspvrnu-
keppni, en þótt að henni stæðu aðeins 6
knattspyrnulið, var vitað, að innan ung-
mennafélaganna á við og dreif um land-
ið voru starfandi hvorki meira né minna
en 42 slík lið. Stjórn U.M.F.I. á mikið
verkefni, þar sem er að veita þessum
knattspyrnuliðum nauðsynlega þjálfun
og koma þvi til vegar, að þau fái mæzt til
keppni."
„Framkvæmd svona landsmóta -— er
hún ekki ákaflega fyrirhafnarsöm og
erfið ?“
„Jú, og ekki sízt framkvæmd Þing-
vallamólsins, svo fjölmennt sem það var
og margþætt. Undirbúningurinn út af
fyrir sig var stórvirki, og stjórn sam-
bandsins og undirbúningsnefnd leystu
það mjög vel og lofsamlega af hendi. Þá
vil ég minnast á þá miklu og almennu
hjálpsemi — já, fórnfýsi, sem fram kom
hjá fjölda einstakra félagsmanna á þessu
móti. Þarna var þörf fyrir fjölmarga
starfsmenn — gæzlumenn og dómara og
menn til ýmissa umsvifa. Eins og gefur
að skilja, er ekki kostur á að ráða nema
sáralítinn hlula þeirra fyrir fram, þar
sem þorri þeirra félaga, sem þarna mæta,
er langt að kominn — og verkefnin verða
ekki einu sinni öll séð, fyrr en komið er
að úrlausn þeirra. En allir, sem leilað
var til, revndust fúsir til starfa. Enginn
skarst úr leik. Ég get ekki stillt mig um
að nefna einn mann, Magnús Guðmunds-
son í Mykjunesi í Holtum, gjaldkera Hér-
aðssambandsins Skarphéðins. Þvi miður
komu sem áhorfendur á mótið alhnarg-
ir menn, sem höguðu sér ósæmilega sak-
ir ölvunar. Var þá brugðið á það ráð, að
fá lánaða lilöðu, sem þessum mönnum
var safnað í — og þeir siðan liafðir þar
í gæzlu, svo að þeir fengju elclci valdið
samkomu- og leikspjöllum. Magnús Guð-
mundsson kom á mótið til þess að njóta
þess, sem þar var sýnt, sungið og talað,
og til þess að hitta að máli ungmennafé-
laga víðs vegar af landinu. En hann tók
að sér gæzlu hlöðufanganna og var bund-
inn yfir þeim þá daga, sem mótið stóð.“
„Þarna þarf engu við að bæta. Dæmið
er áreiðanlega talandi vitni um fórnfýs-
ina ... En hvað vildir þú nú að lokum
segja um menningarleg áhrif íþrótta-
starfseminnar í ungmennafélögunum?“
„Mér virðist liggja í augum uppi, að
menningarlega séð sé það ekki lítils
virði, að ungt fólk gæðist vilja lil að
þjálfa likama sinn og stæla andlega orku
sína við iðkun íþróttar — og koma siðan
fram á leikvangi til þess að leysa íþrótta-
legt verkefni, leitasl við að leysa það
betur en áður hefur verið gert. Svo er sá
félagslegi þáttur að blanda geði við aðra
æskumenn á æfingum og í keppni, venja
sig á að stilla skap sitt, greina rétt sinn
í leiknum, vita skil á, hve langt hann nær
og hvar réttur annarra tekur við. Þetta
mundi vera ekki veigalítil þjálfun undir
að mæta kröfum lífsins sjálfs í nútíma-
þjóðfélagi.“
Ritstjóri.