Sjómannablaðið Víkingur - 01.09.1939, Síða 9

Síldin því að leggjast við stjóra, er kom að
Grjótleiti. Þegar við lentum á Farsæl, bættum
við orðalaust við tveimur röskum ólúnum mönn-
um aftur, og búið var að ganga frá skipi og
að bjarga Síldinni. Gekk allt giftusamlega, en
langt var liðið á aðfangadaginn, þegar við kom-
um aftur, og búið var að ganga frá skipi og
afla.
Margar hákarlalegur voru þessari svipaðar;
oft svaðilfarir og stundum skammt milli lífs og
dauða.
Þegar afli var tregur, kom það fyrir, að legið
var lengur en tvo sólarhringa í senn. Var þá oft
uppetinn matarforðinn, en áfram var hamast,
kaldur og svangur. Þoldu menn slíkt misjafn-
lega, sem von var til.
Um skeið bar svo fátt sögulegt til á æfi minni.
Ég hélt áfram sjómennskunni eins og áður. Reri
á opnum skipum á vetrum, en var á þilskip-
um á sumrum.
III. Á hákarlaveiðum.
Að dæmi margra fékk ég mér skiprúm á há-
karlaveiðar. Réðist ég hjá Helga Andréssyni
skipstjóra frá Flateyri, sem löngum var rnesti
aflamaður hér vestra og mikill sjósóknari. Var
Helgi þá skipstjóri á Grettir gamla, eign Ás-
geirs-verzlunarinnar. Er Grettir enn við lýði á
Flateyri. í marzmánuði 18. ., í stórviðri, kantr-
aði skipið út af Arnarfirði. Reið alda á flatt
skipið, svo að segl fylltust. Fylgdist að sjór,
frost og bylur, svo að illstætt var ofan þilja.
Ég náði þá í hákarlalensu, sem ég skutlaði af
hendi í stórseglið. Gerði hún allmikið gat á það,
svo að sjór gat runnið þar út. Brotskafl braut
samtímis skjólborðið, svo að útrennsli opnaðist
fyrir sjóinn á þilfari. Fór skipið að reisa sig
eftir á að gizka 15—20 mínútur frá því að því
kantraði. Svömluðum við svo áfram, og kom-
umst til Bíldudals eftir tæpan sólarhring og
fengum þar gert að seglum og skipi.
Tveim árum síðar kom sami atburður fyrir
á Gretti. Var Helgi þá einnig skipstjóri.
Kantraði skipið út af Straumnesi. Eiríkur
Egilsson frá Stað í Súgandafirði varð þá skjót-
astur til þess að gera gat á seglin. Sjórinn
braut þá skipsbátinn og segl skemmdust. Þeg-
ar skipið rétti sig, var haldið áfram til Isa-
fjarðar.
Eftir þetta hætti ég hákarlaveiðum um tíma,
en stundaði færaveiðar, fyrst á Ambetise hjá
gamla Mærsk.
IV. Hrakningur á Gunnari.
Árið 18.. var ég stýrimaður á fiskiskipinu
Gunnari, eign Ásgeirs-verzlunar. Skipstjóri var
norskur maður, Kristian Trondnæs. 1 byrjun
október fórum við í hausttúr. Var aflinn lítill
eða næstum enginn, en í þrjár vikur vorum við
að flækjast hér úti fyrir Ströndunum. Náðum
aldrei landi fyrir veðrum, fyrr en loks, að við
náðum Súgandafirði; vorum við þá orðnir al-
veg vonlausir fyrir nokkrum dögum, og vatns-
litlir. Alls vorum við 11 á skipinu. I Súganda-
firði lágum við í viku, þangað til fært var til
ísafjarðar. Þótti útgerðarmanni lítil eftirtekja,
en talaði þó fátt um.
Meira.
um að styrjöld væri hafin. Hershöfðingjarnir
De Bono og Gabba héldu áfram að ganga hægt
fram og til baka, stönsuðu aðeins öðru hvoru
til þess að líta á kortin. Það skeði ekkert átak-
anlegt eða áhrifamikið, ekki eitt einasta orð var
sagt, sem gaf tákn um hinn örlagaríka atburð,
ekkert, sem gaf til kynna þann mismun, að eng-
inn ítalskur hermaður hefði stigið á Abbess-
inska grund kl. 4,59, en tugþúsundir kl. 5. Ég
hafði búist við húrrahrópum eða einhverju
breyttu látæði þeirra, sem við þetta unnu, til
þess að leggja áherzlu á það augnablik, sem inri-1
rásin í Abbessiníu væri hafin, en það skeði ekk-
ert.
Kl. 6,03 sá ég fyrstu flugvélina frá Asmara
nálgast; það virtist vera rannsóknarvél. Gabba
sagði mér, að frá flugvélunum yrði kastað út
auglýsingamiðum, prentuðum á Tigrina-málinu,
um að hinum óbreyttu íbúum yrði ekkert illt
gert, ef þeir reyndu ekki á neinn hátt að hindra
framgöngu ítalska hersins. Ég efaðist nokkuð
um gagn þessara flugrita, þar sem það er kunn
staðreynd, að ekki einn af tíu þúsund Abessiníu-
mönnum kann að lesa. Framh. bls. 11.
9
VÍKINGUR