Sjómannablaðið Víkingur - 01.09.1939, Qupperneq 1

ST Ó mR N N n B LRÐ m
U í K I H 6 U R
ÚTGEFANDI: FARMANNA- OG FISKIMANNASAMBAND ÍSLANDS
L árg., 4.-5. tbl.
Reyfcjavík, september 1939
Nú dregur til stórtíðinda i Evrópu. Stœrstu og voldugustu menn-
ingarþjóðir álfunnar hafa tgst friðslitum sín á milli, og ekki er annað
sgnna, en meginland Evrópu og höfin í kring, muni brátt enduróma af
fallbyssudrunum og flugvélagný, ásamt kvalaópum sœrðra og deyjandi.
Endir og afleiðing viðburðanna er öllum hulin.
Við íslendingar erum fámenn, fátœk og afskekkt þjóð. Við getum
því, að flestra dómi, verið nokkuð öruggir um líf og land. Við getum
farið í kvikmyndahús, á dansleiki oq rabbað yfir kaffibollunum, án þess
að þurfa að vera viðbúin að hlaupa í sprengjuheldar hvelfingar, með
grímur í höndunum, til varnar eiturgasi, og bíða þar í óvissu eftir að
sjá hvort ofanjarðar stendur steinn yfir steini. En þrátt fyrir þessa af-
stöðu og aðstöðu íslendinga og íslands, má þjóðin búast við að nokkuð
verði þrengt kosti hennar frá því, sem áður var. Þjóðin verður því að taka
því, sem að höndum ber með skynsemi og stillingu, slaka til á kröfum sín-
um, þótt fyllilega réttmœtar séu, meðan nýtilkomið styrjaldar ástand helzt.
Þetta siðasta á ekki sízt við sjómennina, sem eiga óuppgerða
reikninga við stjórn og þing í ríkara mœli en nokkur önnur stétt.
En einmitt því fremur sýna sjómenn þegnskap sinn og drenglund,
með þvi að ganga ótrauðir fram fyrir skjöldu um afla og aðdrœtti i
þjóðarbúið á þrengingartírnum. Sjómenn leggja líf og limi í hœttu á
friðartímum og fá minni þökk en skyldi. En vera kynni að augu þeirra,
sem kaldrifjaðastir eru í garð sjómannastéttarinnar íslenzku, opnist ekki
í annan tíma betur en nú fyrir því hvar þjóðin vœri stödd, ef atorku
sjómannanna nyti ekki við. Enn gœti svo tiltekist að þeir, sem sitja á
hjassanum heima í inni sínu, meðan slysa- og lífshœtta sjómanna
margfaldast, skilji að hér á landi er risin upp stétt manna, sem ber á
herðum sér íslenzka menningu og afkomu, frekar öðrum íslenzkum stéttum.